14.H MONAXIKOTHTA ΔEN EXEI MONAΞIA

 

 Η ΜΟΝΑΧΙΚΟΤΗΤΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΜΟΝΑΞΙΑ

 

 

       H MONAXIKOTHTA είναι  η δέουσα πορεία προς την εντελέχειά μας, τον αυτοσκοπό της ύπαρξής μας, είναι η συμμετοχή και το εκστατικό άπλωμα στα του κόσμου, που οδηγεί στην συνευθύνη  και την Υπερσυνείδηση του Όλου στην Αιωνιότητα της Ζωής. Είναι η δημιουργική κατάσταση, που έρχεσαι σε επαφή με τον εσώτερον γνήσιον Εαυτόν σου και με το Θείον, που ταξινομείς τις γνώσεις κι εμπειρίες σου και προγραμματίζεις την άριστη δράση σου υπέρ του Συνόλου.

                                                “Στρέψε το μάτι σου ίσια μέσα

                                                  και θα βρεις χίλιες περιοχές στο μυαλό σου

                                                  που κανείς δεν ανακάλυψε.

                                                  Ταξίδεψε σ’ αυτές και θα γίνεις ειδικός στην κοσμογραφία της πατρίδας”

αναφέρει ο Χένρυ Θορώ στο “ΟΥΩΛΝΤΕΝ῾

 

Το “αίσθημα της Μοναξιάς” οφείλεται στην ασθένεια της ψυχής, που έχει χάσει τους αγαπητικούς συνδετικούς δεσμούς με την ΄Ολη Ενότητα του Κόσμου. Αντιθέτως, η Μοναχικότητα ανάγεται στην Συνειδητοποίηση της Μοναδικής Προσωπικής  Επαφής του κάθε ανθρώπου με το Όλον της Δημιουργίας, με στόχο την υψίστη Ευεργεσία , την Ευδαιμονία, την Ευαρμονία και την Θέωση στο ΑΓΑΘΟΝ !

     Η  οδυνηρή στείρα κατάσταση του συναισθήματος της Μοναξιάς οφείλεται στην θωράκιση του ΕΓΩ, που αυτοφυλακίζεται και δεν ανοίγεται στο αγκάλιασμα του Αληθινού Εαυτού και του Άλλου, από έλλειμμα αγάπης , ευθύνης, αλληλεγγύης, προσφοράς . Η Μοναξιά αποτελεί άρνηση στην σωστή αντίληψη και γνώση του Κόσμου καθώς και έλλειψη ενσυναίσθησης και συμπάθειας του Άλλου. Είναι ένα άγονο ψυχοπνευματικό περιβάλλον, όπου ο σπόρος αδυνατεί να βλαστήσει, συρρικνώνεται και νεκρώνεται από έλλειψη Ζωτικής Αγάπης. Οι χειρότερες μοναξιές παρατηρούνται στις μεγάλες πολυάνθρωπες πόλεις, με τον πλαστό, ρηχό τρόπο ζωής, στις πολύβουες συναναστροφές και διασκεδάσεις, χωρίς ουσιαστική ψυχική επαφή.

      Η Μοναχικότητα αποτελεί επιδίωξη γαλήνιας απομόνωσης και αποστασιοποίησης του ανθρώπου από την επιφανειακή καθημερινότητα, μακράν της οχλαγωγίας των πολλών και τις κατεστημένες επιβολές, για καλύτερη συνολική θέαση Εαυτού  και του Κόσμου. Μέσα στην σιγή του Νου ο άνθρωπος θεάται καθαρότερα τον Σκοπό της Ύπαρξής του στον Κόσμο και δομεί τις υγιείς σχέσεις του προς όλους τους άλλους, ταξινομεί τις γνώσεις , τις αξιολογεί, για να τις κοινωνήσει στους άλλους ανθρώπους . Αποκρυσταλλώνει νοητικά τις εμπειρίες του στον Κόσμο . Συλλαμβάνει νοητικά τις Δομικές Αρχές του Κόσμου και των όντων. Γνωρίζει τον Εσωτερικό Ιδανικό Εαυτό του και αυτοπραγματώνεται . Εμπνέεται  και αυτοσχεδιάζει τις Νέες Δημιουργικές Δομές και Έργα υπέρ του Συνόλου . Συγκεντρώνει τις ψυχοπνευματικές του δυνάμεις υπέρ της Αρμονικής Προόδου του Συνόλου. Στην Μοναχικότητα ο άνθρωπος συνειδητοποιεί την άμεση επαφή με το Θείον, την Συμπαντική Ψυχή!

      Η Μοναχικότητα επιτυγχάνεται ακόμη και μέσα στο πλήθος, με την Αυτοσυγκέντρωση, τον Διαλογισμό στις Υπέρτατες Ιδέες του Αγαθού, την Ενδοσκόπηση, την Αυτογνωσία και με την Ελευθερία της Σκέψης και Δράσης μας.

     Κλασικό παράδειγμα μοναχικού ανθρώπου αποτελεί (στο έργο ΠΟΛΙΤΕΙΑ του Πλάτωνος) αυτός που αποδρά από το σκοτεινό σπήλαιο της υλικής ψευδαίσθησης και αναρριχάται  να βρει έξοδο προς την Κορυφή, όπου έρχεται σε επαφή άμεση με το πραγματικό  Φως της Πνευματικότητας του Κόσμου . Μέσα στην φωτεινή καθαρότητα κατανοεί νοερά τις αληθινές Αρχές της Δημιουργίας , βιώνει την Ενότητα του Αγαθού και περιχαρής κατέρχεται στο σπήλαιο, για να διδάξει και να εμπνεύσει την Έξοδο των άλλων, αντιμετωπίζοντας και τον κίνδυνο εξόντωσής του από την ακατανοησία τους…Επίσης, ο Ιησούς στην έρημο, ο Ηράκλειτος, ο Απολλώνιος Τυανεύς, άλλοι μεγάλοι στοχαστές, οι  ασκητές του αυστηρού Μοναχισμού…ο Χένρυ Θορώ στο δάσος…και άλλοι θεατοί και αθέατοι της Εσωτερικής Αλήθειας…

ΕΛΥΤΗΣ :”Όποιος μπορεί και φορτίζει την ερημιά,

       έχει ακόμα ανθρώπους μέσα του”

 

Ακολουθούν σχετικά αποσπάσματα από τον Κρισναμούρτι με την ευγενική προσφορά του Αργύρη Σκουλλή:

“Μείνε πολύ μακριά, εκεί που δεν μπορεί να σε φτάσει η αναπνοή τους, γιατί η αναπνοή τους ταξιδεύει πολύ μακριά και πολύ βαθιά. Μη μολύνεσαι απ’ αυτούς, απ’ τα λόγια τους, από τις χειρονομίες τους, από τις φοβερές γνώσεις τους. Έχουν φοβερές γνώσεις, αλλά να βρίσκεσαι μακριά τους, εκεί όπου ούτε εσύ θα μπορείς να σε βρεις. Γιατί σε περιμένουν στην άλλη γωνία, μέσα σε κάθε σπίτι, για να σε βάλουν σταδιακά τους καλούπια, για να σε πλάσουν όπως θέλουν, για να σε κάνουν κομμάτια κι ύστερα να σε συναρμολογήσουν πάλι σύμφωνα με τη δική τους εικόνα.                                                                                                                                               

Οι θεοί τους -οι μικροί και οι μεγάλοι- είναι «…κατ’ εικόνα και ομοίωσή τους» σκαλισμένοι από το νου ή από τα χέρια τους. Σε περιμένουν, ο άνθρωπος της εκκλησίας και ο κομμουνιστής, ο πιστός και ο άπιστος, γιατί και οι δύο είναι το ίδιο, νομίζουν ότι είναι διαφορετικοί, αλλά δεν είναι γιατί και οι δύο θα σου κάνουν πλύση εγκεφάλου μέχρι να γίνεις ένας απ’ αυτούς, μέχρι να επαναλαμβάνεις τα λόγια τους, μέχρι να λατρέψεις τους θεούς τους, τους παλιούς και τους καινούριους. Έχουν στρατούς στο όνομα των θεών τους και των πατρίδων τους και είναι ειδικοί στο να σκοτώνουν.

Μείνε μακριά, γιατί σε περιμένουν ο εκπαιδευτικός και ο επιχειρηματίας. Ο ένας σε εκπαιδεύει για τον άλλο, για να προσαρμοστείς στις απαιτήσεις της κοινωνίας τους, που είναι κάτι θανατερό. Έχουν κατασκευάσει αυτό το πράγμα που το ονομάζουν «κοινωνία και οικογένεια». Αυτά τα δύο είναι οι αληθινοί θεοί τους, το δίχτυ όπου θα μπλεχτείς. Θα σε κάνουν επιστήμονα, μηχανικό ή ειδικό σε κάτι, σχεδόν στα πάντα, από τη μαγειρική και την αρχιτεκτονική έως τη φιλοσοφία.

Μένε πολύ μακριά γιατί σε περιμένουν ο πολιτικός κι ο μεταρρυθμιστής. Ο ένας σε στέλνει να φωνάζεις στο πεζοδρόμιο και ο άλλος μετά σε «μεταρρυθμίζει» και θα χαθείς στην ερημιά των λόγων τους που μ’ αυτούς ακριβώς σ’ εξαπατούνε. Μείνε μακριά γιατί σε περιμένουν και οι ειδικοί σε θέματα του θεού και εκείνοι που ρίχνουν βόμβες, οι πρώτοι πρώτα θα σε πείσουν να ρίχνεις βόμβες και οι άλλοι θα σε μάθουν πώς να το κάνεις. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να βρεις το θεό, όπως επίσης υπάρχουν και πάρα πολλοί τρόποι να σκοτώνεις. Αλλά εκτός από όλους αυτούς που σε περιμένουν, υπάρχουν και ορδές άλλων που είναι έτοιμοι να σου πουν τι να κάνεις και τι να μην κάνεις.

Μείνε μακριά από όλους τους, τόσο μακριά που να μην μπορεί κανείς να σε βρει, ούτε εσύ ο ίδιος. Θα σου αρέσει και σένα να παίζεις με όλους αυτούς που σε περιμένουν, αλλά το παιχνίδι γίνεται κάποια στιγμή τόσο πολύπλοκο και διασκεδαστικό που θα χαθείς μέσα σ’ αυτό. Δεν θα πρέπει να μένεις για πάρα πολύ εδώ. Να είσαι τόσο μακριά, που ακόμη κι εσύ να μην μπορείς να σε βρεις.

 Jiddu Krishnamurti «Η αναζήτηση της αλήθειας»

***

“Πρέπει να είναι κανείς φως του εαυτού του. Αυτό το φως είναι ο νόμος. Δεν υπάρχει άλλος νόμος. Όλοι οι άλλοι νόμοι κατασκευάζονται από τη σκέψη κι έτσι είναι αντιφατικοί και κομματιασμένοι. Να είναι κανείς το φως του εαυτού του σημαίνει να μην ακολουθεί το φως κάποιου άλλου, οσοδήποτε λογικό, ορθολογιστικό, ιστορικά δικαιωμένο ή πειστικό κι αν είναι. Δεν μπορείς να είσαι το φως του εαυτού σου αν βρίσκεσαι κάτω από τη σκοτεινή σκιά της αυθεντίας, του δόγματος, του συμπεράσματος.

Η ηθική δε φτιάχνεται από τη σκέψη. Δεν είναι αποτέλεσμα πιέσεων του περιβάλλοντος. Δεν ανήκει στο χτες, στην παράδοση. Η ηθική είναι παιδί της αγάπης και η αγάπη δεν είναι επιθυμία και ευχαρίστηση. Η σεξουαλική απόλαυση ή η απόλαυση των αισθήσεων δεν είναι αγάπη. (…) Ελευθερία σημαίνει να είναι κανείς φως του εαυτού του. Μόνο τότε δεν είναι αφηρημένη έννοια, ταχυδακτυλουργία της σκέψης. Η πραγματική ελευθερία είναι ελευθερία από την εξάρτηση, την προσκόλληση, από την επιθυμία για εμπειρίες.

Ελευθερία από την ίδια δομή της σκέψης σημαίνει ότι είναι κανείς φως του εαυτού του. Κάθε δραστηριότητα γίνεται κάτω από αυτό το φως κι έτσι δεν είναι ποτέ αντιφατική. Αντίφαση υπάρχει μόνο όταν αυτός ο νόμος, το φως, είναι κάτι χωριστό από την πράξη, όταν αυτός που πράττει είναι χωρισμένος από τις πράξεις του.

Τα ιδανικά, οι αρχές είναι η άγονη κίνηση της σκέψης και δεν είναι δυνατόν να συνυπάρχουν με αυτό το φως. Το ένα αναιρεί το άλλο. Αυτό το φως, αυτός ο νόμος, είναι τώρα κάτι χωριστό από σένα κι εκεί όπου υπάρχει ο παρατηρητής, αυτό το φως,αυτή η αγάπη δεν υπάρχει. Η δομή του παρατηρητή φτιάχνεται από τη σκέψη, η οποία δεν είναι ποτέ φρέσκια,ποτέ ελεύθερη. Δεν υπάρχει κανένα “πως” κανένα σύστημα, καμιά πρακτική. Υπάρχει μόνο το να βλέπεις, πράγμα που είναι και η πράξη. Πρέπει να δεις αλλά όχι με τα μάτια κάποιου άλλου. Αυτό το φως, αυτός ο νόμος, δεν είναι ούτε δικός σου ούτε κανενός άλλου. Υπάρχει μόνο φως. Αυτό είναι αγάπη. (24 Σεπτεμβρίου 1973)

 Jiddu Krishnamurti «Το Ημερολόγιο»