Θρησκευτική Εμπειρία – Κένωση
“ Τον Θεό πρώτη φορά τον ένιωσα μικρό παιδί, όταν, σκύβοντας να μυρίσω τα ευωδιαστά βαθυκόκκινα γαρίφαλα, πλημμύρισα ένα εκστασιακό ευωδιαστό άρωμα του βάθους, που με άπλωσε στο Άπειρο…….
ΘΕΕ μου σε βρίσκω!!! ΕΙΣΑΙ ΕΔΩ!!! Και το Εδώ είναι το Παντού και Πάντα: μια απέραντη ΑΓΑΠΗ!!!”
Μεγαλώνοντας έμαθα ότι οι αρχαίοι Έλληνες ονόμαζαν το γαρίφαλο Δίανθον, άνθος του Διός…! (Βίρνα Αιγιάλη)
*******
“ Τον Θεό τον έπιανες στον αέρα Μύριζε μέλισσα και χτεσινή βροχή βουνού…
…….
Τι θέλεις τι ζητάς
πού ’ναι το νόημα που σού ’πεσε απ’ τα χέρια
Η μουσική που ακούς μόνος εσύ και τα γυμνά
πόδια που αλλάζουν γη σαν της χορεύτριας(…)
Έφηβε γονατιστέ στον διάφανο βυθό
που όσο κοιμάμαι και ονειρεύομαι τόσο σε βλέπω ν’ ανεβαίνεις
Μ’ ένα πανέρι πράσινα όστρακα και φύκια
Δαγκάνοντας σαν νόμισμα τη θάλασσα την ίσια που
Σου’ δωκε τη λάμψη αυτή το φως αυτό το νόημα που γυρεύεις.
(Ελύτης)
«Είδα σκοτάδι σπειροειδές σε σχήμα αφάνταστα ταραχώδες και από τα βάθη έβγαινε πυρωμένος καπνός και άκουσα βοή σε φωνή φωτιάς. Η δόξα των πάντων είναι ο θεός και φύση θεία. Αρχή των πάντων ο Θεός και νους και ύλη και όλα αυτά με σοφία σε δείξη όλων. Υπήρχε σκοτάδι άπειρο στην άβυσσο και νερό και πνεύμα λεπτό νοερό, με τη δύναμη του θεού βρισκόμενα στο χάος. Αδιόριστα όμως ήταν τα πάντα και ακατασκεύαστα, ξεχώρισαν τα ελαφρά στοιχεία σε ύψος και τα βαριά θεμελιώθηκαν σε υγρή άμμο. Με την ενέργεια της φωτιάς τα στοιχεία διαχωρίστηκαν και έγιναν θηρία τετράποδα και ερπετά και ένυδρα και πτηνά και κάθε σπορά σπόρος και χόρτο και κάθε είδους άνθη και παντός είδους χλόη( … )και πλήθος ανθρώπων για να έχουν την δεσποτεία των κάτω τ’ ουρανού αγαθών και να αυξηθούν σε αύξηση και να πληθυνθούν σε πλήθη με σάρκα και ψυχή. Ο θεός εδημιούργησε τα πάντα όχι βέβαια με τα χέρια αλλά μόνο με το λόγο του. Και είπε ο θεός στον άνθρωπο.
«Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε» και είδα να ξεχύνεται λόγος άγιος και πνεύμα επλανάτο στην γη. Πρώτος πάντων ο θεός δημιουργός, ο αιώνιος, ο αγέννητος, πανταχού παρών, πατέρων όλων …»
( Ερμής Τρισμέγιστος)
Τόμας Χάρρις: Τεϊλάρ Ντε Σαρντέν («εξελικτική» άποψη):«Είμαστε οριστικά αναγκασμένοι να εγκατα-λείψουμε την ιδέα ότι μπορούμε να εξηγούμε κάθε περίπτωση με τη φόρμουλα της επιβίωσης του ικανότερου ή σαν μια μηχανική προσαρμογή στο περιβάλλον και τη χρήση(…) βρισκόμαστε αντιμέτωποι με επιδράσεις όχι εξωτερικών δυνάμεων αλλά ψυχολογίας: Σύμφωνα με το ρεύμα της σύγχρονης σκέψης, ένα ζώο αναπτύσσει τα σαρκοβόρα ένστικτά του επειδή οι τραπεζίτες του είναι κοφτεροί και τα νύχια του αιχμηρά. Μήπως θα έπρεπε να αντιστρέψουμε την πρόταση; Με άλλα λόγια, αν ο τίγρης μακραίνει τους κοπτήρες του και οξύνει τα νύχια του, μήπως είναι περισσότερο επειδή, ακολουθώντας τη γραμμή της καταγωγής του, δέχεται, αναπτύσσει, βελτιώνει και χειρίζεται την «ψυχή ενός σαρκοβόρου»;
Φαίνεται ότι κάτι στην υπόσταση του ανθρώπου έχει αλλάξει, μέσα από τη μακριά εξελικτική πορεία, που στην αρχή εμφανίζεται σαν «ιδέα της υπερβατικότητας» και μετά σαν υπερβατικότητα καθαυτή.
Ο Τεϊλάρ λέει πιο κάτω στο ίδιο βιβλίο:
«Ο νόμος είναι τυπικός. Αναφερθήκαμε προηγούμενα σ’ αυτόν, όταν μιλήσαμε για τη γέννηση της ζωής. Κανένα μέγεθος στον κόσμο δεν μπορεί να μεγαλώνει διαρκώς, χωρίς αργά ή γρήγορα να φτάσει σ’ ένα σημείο… που συνεπάγεται κάποια αλλαγή στην υφή και κατάστασή του.
Η πρώτη αξιοσημείωτη αλλαγή κατάστασης στην εξέλιξη του ανθρώπου συνέβη όταν αυτός διάβηκε το κατώφλι της σκέψης-αλλαγή που ο Τεϊλάρ αποκαλεί «έναν κρίσιμο μετασχηματισμό, μια μετάλλαξη από το μηδέν στο καθετί». Με τη δύναμη της σκέψης, το κύτταρο είχε γίνει «κάποιος». Ο Τεϊλάρ λέει ότι το πέρασμα πάνω από το κατώφλι πρέπει να έχει γίνει μ’ ένα και μοναδικό βήμα και ότι ήταν «ένα διαπειραματικό διάστημα, για το οποίο επιστημονικά δεν μπορούμε να πούμε τίποτε, αλλά που μετά απ’ αυτό βρίσκουμε το είδος μας να έχει μεταφερθεί σ’ ένα εντελώς νέο βιολογικό επίπεδο».
Σύμφωνα με την άποψη της «απίθανης και χωρίς προηγούμενο» εξέλιξης του σκεφτόμενου ανθρώπου, δεν είναι μήπως λογικό και αρμονικό με την εξελικτική διαδικασία του σύμπαντος να πούμε ότι μπορεί να έχει αναπτυχθεί ένας απίθανος και χωρίς προηγούμενο» υπερβατικός άνθρωπος;
Υπερβατικότητα σημαίνει μια εμπειρία εκείνου που είναι περισσότερο από τον εαυτό μου, μια πραγματικότητα πέρα και έξω από τον εαυτό μου, εκείνου που έχει αποκληθεί Το Άλλο, Το Όλον ή Θεός. Δεν είναι η «ανοδική αιώρηση», όπως είχε απεικονιστεί στην προ-Κοπερνική ζωγραφική,― στην πραγματικότητα εκφράζεται καλύτερα με την εικόνα του βάθους. Αυτός είναι ο τρόπος που ο Tillich τη συλλαμβάνει στο βιβλίο του The New Being:
Το όνομα αυτού του απείρου ανεξάντλητου βάθους και πηγής όλων των πλασμάτων είναι Θεός. Αυτό το βάθος είναι που η λέξη Θεός σημαίνει. Και αν η λέξη αυτή δεν σημαίνει πολλά για σένα, μετάφρασέ την και μίλησε για το βάθος της ζωής σου ή την πηγή της ύπαρξής σου , την υπέρτατη έγνοια σου, αυτό που παίρνεις στα σοβαρά χωρίς καμιά επιφύλαξη. Ίσως για να το κάνεις αυτό πρέπει να ξεχάσεις καθετί παραδοσιακό που έχεις μάθει για το Θεό, ίσως ακόμα και την ίδια τη λέξη. Γιατί αν ξέρεις ότι Θεός σημαίνει βάθος, ξέρεις πολλά γι αυτόν.
Τότε δεν μπορείς ν’ αποκαλέσεις τον εαυτό σου άθεο ή άπιστο. Γιατί δεν μπορείς να σκέφτεσαι ή να λες. Η ζωή δεν έχει βάθος! Η ζωή είναι ρηχή. Η ύπαρξη καθαυτή είναι επιφάνεια μόνο. Αν μπορούσες να το πεις αυτό με απόλυτη σοβαρότητα, τότε θα ήσουν ένας άθεος – αλλιώς, δεν είναι.
Τι συμβαίνει λοιπόν σε μια θρησκευτική εμπειρία; Η γνώμη μου είναι ότι η θρησκευτική εμπειρία μπορεί να είναι ένας μοναδικός συνδυασμός παιδιού( ένα αίσθημα τέλειας οικειότητας) και ενηλίκου (ένας διαλογισμός τελικότητας) με παντελή αποκλεισμό του Γονέα. Πιστεύω ότι ο παντελής αποκλεισμός είναι αυτό που συμβαίνει στην κένωση, το άδειασμα του εαυτού. Αυτή η κένωση, αυτό το άδειασμα του εαυτού είναι ένα κοινό χαρακτηριστικό όλων των μυστικιστικών εμπειριών (…)
{youtube}cfbPazSIuJ4{/youtube}
t
