A N A T O Λ Η
ΟΡΦΕΥΣ
« ιερός όρθρος απ’ Ωκεανοίο / ροάων / αντολίας ήνοιγεν, εφέσπετο δ’ / ηριγένεια / ηδύ φάος θνητοίσι και αθανάτοισι / φέρουσα / ηνεμόεσσα κολώνη Πηλίου υλήεντος»
«ιερός όρθρος από του Ωκεανού / τις ροές / διάνοιγε την ανατολή κι ακολουθούσε / η αυγή / γλυκό φως σε θνητούς κι αθανάτους / φέρνοντας / στην ανεμόδαρτη πλαγιά του δασωμένου Πηλίου»
{youtube}ALhS2BGS26U{/youtube}
Ξημερώνει το φως πάνω στο πρόσωπο του πλανήτη , η αιθερική Ηώς διαδοχικά ξυπνώντας τα χρώματα , τα ζωντανά, την δράση : η εντολή του ονείρου στα μάτια του προβατόγιδου των Ιμαλαΐων , στον προσευχητικό χορό των Αϊνού στη νήσο Χοκάϊντο της Ιαπωνίας προς τον θεϊκόν οφθαλμόν του Ήλιου , αχνό χαμόγελο στα χείλη του ψαρά της Πολυνησίας , καθώς μαζεύει τα δίχτυα του …
Ξημερώνει το φως στις μικρές κοιλάδες του Θιβέτ , όπου ο νυχτερινός πάγος στα πέταλα των φυτών λιώνει στις πρώτες ακτίνες του Ήλιου , εκεί που τα γυναικόπαιδα , γονατισμένα πάνω στην δρόσο της γης , προσεύχονται στην Ανατολή κι αρχίζουν με μικρά δρεπάνια να θερίζουν το πολύτιμο χορτάρι , στιβάζοντάς το σε μεγάλα δεμάτια, και με σκυμμένες οριζόντια τις πλάτες τους το κουβαλούν και το απιθώνουν πάνω στις στέγες των σπιτιών , να ’χουν τροφή στους παγωμένους μήνες του χειμώνα τα κοπάδια των ζώων τους , τα γιάκ , που τώρα βόσκουν σε πιο μακρινά βοσκοτόπια , με βοσκοπούλες μωρομάνες , που τραγουδούν ευτυχισμένες και χορεύουν με περιστροφές χαράς , λυγίζοντας με χάρη κυκλικά τις άκρες των ανοιγμένων τους χεριών σ’ αγκάλιασμα του κόσμου . «Το καλοκαίρι είναι ωραίο , μας δίνει γάλατα πολλά» , λέει το τραγούδι τους στους αιώνες …
{youtube}http://youtu.be/vc6VqCdOqpY{/youtube}
Στον φιδωτό δρόμο των ψηλών βουνών , τρεις προσκυνητές χαιρετίζουν με προσευχές , υπέρ της σωτηρίας των ανθρώπων , την ανατολή του Ήλιου και , χτυπώντας τρεις φορές τα χέρια τους , με ξυλοτσόκαρα, πάνω απ’ το κεφάλι , εμπρός στο στήθος κι εμπρός στην κοιλιά τους , πέφτουν μπροστά καταγής , μετρώντας με το κορμί τους τον δρόμο , χτυπώντας πάλι μια φορά τα χέρια εμπρός από την κεφαλή τους ` κι ως η κάμπια μαζεύεται κι απλώνεται και προχωρεί μπροστά , έτσι μετατοπίζονται με υπομονή και καρτερία εξάμηνη σε μακρά πορεία 2.100 χιλιομέτρων προς τον τελικό τους στόχο , τον ύψιστο Ναό Τζο Χανγκ , στην πνευματική τους πρωτεύουσα , την Λάσα , ψιθυριστά απευθύνοντας προσευχές στον Βούδα . Από κοντά τους συνοδεύουν δυό κάρα χειροκίνητα απ’ ανθρώπους , με σκηνές και λίγη τροφή για την νύχτα , ανεμίζοντας κόκκινες ξεφτισμένες παντιέρες στον δυνατό αέρα των βουνών.
Ψηλά, στον βορεινό Βερίγγειο πορθμό, τα κοπάδια των ταράνδων κολυμπούν, από νησάκι σε νησάκι, να φτάσουν απ’ την Αλάσκα στην αντικρινή Σιβηρική στεριά, στ’ απέραντα χορταριασμένα τοπία, όπου οι Τούτσι βγάζουν τα ημερωμένα κοπάδια των ταράνδων τους στη βοσκή, ενώ με πρόσφατες εκρήξεις απρόβλεπτων ηφαιστείων γεννιούνται τα νέα βουνά .
Στον απώτατο Βορρά , όπου τα πάντα είναι μια παγωμένη λευκή πίστα χιονιού και ουρανός , το αυγινό μακρόχρονο φως του Πόλου ανανακλάται σε αμέτρητους εξακτίνιους κρυστάλλους απείρων σχηματισμών κάλλους κι αστράφτει σε γέλιο υπέρτατης ψυχικής ηδονής στα πρόσωπα δυο ηρωικών εξερευνητών , που κίνησαν να βρουν την Αλήθεια του Κόσμου . Γελούν εκστασιασμένοι και περιστρέφονται σε κύκλους χαράς με χέρια υψωμένα :
– Αγάπη…Αγάπη…Ο Θεός είναι παντού ! Κάθε κρύσταλλος υμνολογεί : ΑΓΑΠΗ
– Όλα είναι Αγάπη !…
Στον Νότο της Αρκτικής η καλοκαιρινή γη στολίζεται ολάνθιστη με μπουκέτα άσπρων και ρόδινων λεπτόφυλλων λουλουδιών, με κοπάδια άγριων προβάτων και καριμπού διάσπαρτα , να δονούν τον καρδιακό παλμό της τούνδρας .
Ξημερώνει επάνω από τον Ειρηνικό ωκεανό, στην ηφαίστεια νήσο του Μπαλί, στους πνευματικούς κήπους – ταμπούρ υπέροχων καταυλισμών, με τους βωμούς των προσευχών και τα ιερά δένδρα Αρτσακί , όπου ευθωδιάζουν τα θυμιάματα ενωμένα με τ’ αρώματα των ανθέων – προσφορές για να μένει χαρούμενο το Θείον Πνεύμα που προστατεύει τους ανθρώπους και τα έργα τους, να ισορροπούν τον κόσμο μέσα τους .
Στις εξοχές της Νέας Ζηλανδίας , στα ρείθρα των δρόμων, το φως βάζει απαλά τα χρώματα σε χιλιάδες πληθωρικές ορτανσίες , που ανθίζουν τις αιθερικές σφαίρες τους, ιχνηλατώντας τις πορείες των Αγγέλων . Πιο πέρα , απ’ τα παρθενικά νησιά Καλαμπάγκος , τα υπέροχα πουλιά Άλμπατρος ανοίγουν τα μεγάλα φτερά τους για το υπερπόντιο ταξίδι τους , δίχως σταθμό στον γύρο του πλανήτη , μέχρι να φτάσουν στην Γη του Πυρός, στην Παταγονία , εκεί που μια μυστική κραυγή στο αίμα τα φέρνει , χιλιάδες χρόνια τώρα , κι έπειτα , πάλι πίσω , να ολοκληρώσουνε τον κύκλο τους .
«Μέσα στα δροσερά δάση της Νέας Γουινέας , τα δένδρα σμίγουν συνέχεια με την αυγή , τα λειβάδια των Χάι-Λαντς γίνονται ποτάμια από γαλακτοφόρα φυτά . Στα ψηλώματα , όταν παρουσιάζεται ο ήλιος , η γη σκεπάζεται με πεταλούδες κίτρινες και μαύρες , που στεγνώνουν τα βρεγμένα φτερά τους.» (Pawels & Bergier«Ο Αιώνιος Άνθρωπος»).
Στον Νότο της Αυστραλίας , το πρώτο φως της ημέρας ξυπνά κι ανοίγει τα βλέφαρα των ιθαγενών Αβοργίνων της φυλής των Ονείρων κι έρχονται με τριμμένη άσπρη πέτρα , να ζωγραφίσουν πάνω σε βράχια τις ονειρεμένες εικόνες που η ψυχή τους μάζεψε στα μαγικά νυχτερινά ταξίδια του ύπνου απ’ τις αγκάλες της αιωνιότητας . Οι Αβοργίνοι , πρωτόγονη φυλή της Αυστραλίας , πιστεύουν ότι το ερπετό του Ουράνιου Τόξου δημιούργησε τον Κόσμο . Με μουσικό όργανο , από κούφιο κλαδί ευκαλύπτου , επικοινωνούν με το Μεγάλο Υπερπέραν , τον Κόσμο των Ονείρων…
Κι έρχεται το πρώτο αυγινό φως να ξυπνήσει την πόλη-κήπο Σιγκαπούρη , στο πάρκο Μπίσαν , όπου στην μελωδία μιάς παλλαϊκής μουσικής οι διαβάτες ακίνητοι προσεύχονται , ζητώντας την ευλογία .
Βουτά το φως και καθρεφτίζεται στα συντριβάνια του κήπου Ταζ Μαχάλ του Έρωτα , υμνολογώντας την αιωνιότητα της Αγάπης , καθώς ο ουρανός προσφέρει την εικόνα του Παραδείσου του στην γη , ενώ στον Γάγγη ταξιδεύουν τα επιπλέοντα λυχναράκια των πιστών πάνω στην ήρεμη ροή του ποταμού . Μέσα στην μυστική σιγή του πρωινού , ο Ινδός γιόγκι Ντέβα αναζητεί στον διαλογισμό το αληθινό του όνομα …
Στην ζούγκλα Τσαντιγκάρ , στους πρόποδες των Ιμαλαΐων , στην βόρεια Ινδία , στο τρίτο ψηλότερο βουνό του κόσμου ( πάνω από 8.000 μ.) Κάρζε Τζούκα , το υπεραιωνόβιο ατμοκίνητο τραινάκι Χιμαλάιαν Μπερντ , κειμήλιο της πολιτιστικής κληρονομιάς, με έμβλημά του χρυσόν αετό , ξεκινά την ημερήσιά του ανάβαση από την πόλη Νταρζίλιγκ (Darjeeling) , στα 2.200 μ. υψόμετρο , ανάμεσα σε υπέροχες δροσερές φυτείες τσαγιού , όπου πενήντα πέντε χιλιάδες εργάτριες , με επιδέξια χέρια κορφολογούν το περίφημα τσάι , που απ’ εδώ μοιράζεται σε όλην την οικουμένη , ευλογημένο απ’ τους ψαλμούς των ιερέων του κοινού ινδουιστικού- βουδιστικού ναού , όπου ανάβουν τα δοξαστικά θυμιάματα…
Κι ανάμεσα στ’ ανθισμένα δένδρα , καθώς τα πανέμορφα μικρά αστραφτερά πουλάκια κολιμπρί , βυθίζοντας το μακρύ ράμφος τους μέσα στο νέκταρ των λουλουδιών , μετεωρίζονται όρθια στον αέρα , με ταχύτατα φτεροκοπήματα , που τα κάνουν αόρατα , οι ποιητές προσπαθούν ν’ αποκρυπτογραφήσουν αυτήν την πάλμωση ως γέφυρα μεταξύ ορατού κι αοράτου κόσμου …
Στις κατάφυτες κοιλάδες του Μπουτάν , όπου σεργιανίζει ο πεφωτισμένος Σακιαμούνι Σιντάρτα – αυτός που πετυχαίνει τον στόχο του για την σωτηρία όλων των ζώντων – , ανεμίζουν δυναμικά στον καθάριο αέρα, δεμένες ψηλά σε συστάδες στύλων οι αιθέριες σημαίες που κρατούν την αύρα των προσευχών , καθώς στο Μοναστήρι της κοιλάδας του Πάρο ανοίγουν την πόρτα στους πιστούς για θεραπεία με ανάγνωση των παλμών του χεριού .
Στην Τζονπούρ , όπου λατρεύεται και ο θεός πίθηκος, οι άνθρωποι ξυπνώντας χαιρετίζουν τον Ήλιο «Σουρία Ναμασκάρ» , χύνοντας από κανάτι νερό στη γης, – κάθαρση, εξαγνισμό κι ευφορία …
Ξημερώνει με ρόδινα πέπλα στις εξοχές της Πνομ Πεγκ της Καμπότζης, στο παραδοσιακό χοροδιδασκαλείο , όπου «οι Νύφες των Χμερ» χορεύουν με εξαίρετη χάρη τον εκστατικό χορό της Θήλυας Αρχής στον Ιερό Γάμο με το Αιώνιο Άρρεν , έτσι καθώς γυρίζουν των χεριών τους τα δάκτυλα σε ονειρικά λικνίσματα , σχηματίζοντας άλλοτε κύκλους , άλλοτε σπείρες τινασσόμενες , σαν των γαλαξιών τ’ αστροστόλιστα πλοκάμια , άλλοτε πουλιά , άλλοτε άνθη κι άλλοτε «η κούπα η χρυσή» γίνονται , το «ιερόν ποτήριον», για να χυθεί εδώ ο «Υιός του Ανθρώπου»…
Στην περιοχή Λιού Παν Σου στη Νότια Κίνα , οι γυναίκες της χαρούμενης , μακρόχρονα ευτυχισμένης εναρμόνιας φυλής των Μιάο τραγουδούν :
«Τα πιο όμορφα λουλούδια του αύριο
βρίσκονται στους σπόρους που φυτεύεις σήμερα» ,
καθώς πορεύονται στην Κοιλάδα των Λουλουδιών , μέσα στα πλήθη που συρρέουν για το Πανηγυρικό Φεστιβάλ Ερωτικών Γνωριμιών , με εντυπωσιακά καπέλα όλοι και με παράξενους σύνθετους , γωνιώδεις αυλούς …
Μέσα στο δυναμογόνο δροσερό φως της αυγής, στις δημόσιες πλατείες της μεγάλης χώρας ηλικιωμένοι άνδρες και γυναίκες γυμνάζονται κατανυκτικά,μεταλαμβάνοντας το ιερό γέρας – δώρο της Ζωής ως έπαθλο στο τέρμα μιάς επίπονης μακρόχρονης βιοπάλης, που τους ανέδειξε νικητές.
Στις κοιλάδες των δυτικών βουνών απλώνονται οι ανθισμένοι τάπητες αιθερικών ιόχρωμων ροδόδενδρων και τ’ αρώματα των βασιλικών άσπρων κρίνων ανοίγουν τους ουρανούς. Πάνω σε όρθια βράχια του κίτρινου βουνού στο Ανόι, το φως σφραγίζει τον όρκο των ερωτευμένων στα λουκέτα που κρέμασαν με τ’ όνομά τους και πέταξαν τα κλειδιά στην χαράδρα, να μην τα βρει κανείς και τους χωρίσει .
Στην κοιλάδα του Μπουμπουρέτ οι Νύφες των Ελληνογενών Καλλάς , με λοξή πλεξούδα στο μέτωπο , με τις αρχαίες ολοκέντητες κορόνες και φορεσιές , πιασμένες πλαγιαστά απ’ τους ώμους σ’ ευθεία γραμμή, – κι άλλοτε πιασμένες πίσω απ’ την μέση τους, – περιστρεφόμενες από το κέντρο συμμετρίας τους , χορεύουν στον επιταχυνόμενο ρυθμό τυμπάνου (τακ-τάκ/ τακ-τάκ/ τακ-τάκ…), δεξιόστροφα και το ίδιο αριστερόστροφα , στην ευχαριστιακή γιορτή κρασιού , καρυδιών και μήλων …
Ξημερώνει ευλογημένο φως στην σιωπηλή στέπα της Νότιας Μογγολίας , όπου , μ’ ένα παραδοσιακό μακρύχορδο βιολί , άνθρωποι συναγμένοι με αγάπη προσπαθούν να θεραπεύσουν μια μάμα καμήλα , που αρνήθηκε το νεογέννητο άσπρο καμηλάκι της κι αυτό κινδυνεύει να χαθεί , δίχως το γάλα και την προστασία της . Ο μουσικός , με μια γαλάζια κορδέλα κρεμά το έγχορδο όργανο πάνω στην πρώτη ράχη της μάνας καμήλας. Αυτή βρυχάται, με τα πίσω πόδια δεμένα σε πάσσαλο . Η νεαρή κοπέλα της οικογένειας την χαϊδεύει απαλά. Της φέρνουν κοντά το μικρό της καμηλάκι κι αυτή αντιδράει άσχημα: αφρίζει , χτυπιέται να φύγει , φωνάζοντας . Ο μουσικός παίρνει το όργανό του από την ράχη της , διαποτισμένο στην ιδιοσυχνότητά της , κι αρχίζει σιγανά να παίζει . Η νεαρή κοπέλα , χαϊδεύοντας την ταραγμένη καμήλα , αρχίζει να τραγουδά με ψιλή φωνή , αργά κυματιστά , «χόος- χοοος-χος…» , και τ’ όργανο την συνοδεύει … Η καμήλα προσηλώνεται στην μουσική ακίνητη . Το ίδιο κι άλλες καμήλες από πέρα. Φέρνουν οι άνθρωποι το καμηλάκι κοντά στον μαστό της μητέρας του . Δεν αντιδρά η καμήλα , παραδομένη ολόκληρη στην έκσταση της Μουσικής … Το μωρό καμήλι βυζαίνει . Δάκρυα κυλούν σαν βρύσες στα μεγάλα μάτια της μάνας καμήλας . Η εναρμόνιση της ψυχής προς την Θεία Μουσική φέρνει το θαύμα : Η καμήλα δέχεται το μικρό της και το χαϊδεύει με το πρόσωπό της . Όλοι σωπαίνουν συγκινημένοι κι αμέσως ξεσπούν σε χαρούμενα τραγούδια : ύμνους στο θαύμα της Ζωής , μέσα στην παναρμόνια Μουσική του Κόσμου…
Ξημερώνει το φως στην αγρότισσα της Σιβηρικής στέππας , καθώς προσεύχεται , ραίνοντας αγιασμό στην Ανατολή υπέρ της ειρήνης του Κόσμου …
Αστράφτει ο Ήλιος στις χρυσαφένιες ακτές της Λιθουανίας , πάνω στους απολιθωμένους καθρέφτες των κυματοσπαρμένων κεχριμπαριών , καθώς οι ενωμένες φωνές δεκαπέντε χιλιάδων νέων υμνολογούν την δόξα του Φωτός της Αγάπης , κηρύσσοντας την έναρξη του ετήσιου Φεστιβάλ Χορωδιών και την πρόσκληση σε Οικουμενική Χορωδία όλης της Ανθρωπότητας ,στον ήχο της Παγκόσμιας Αδελφότητας και Αρμονίας…
Χαράζει η ροδαυγή και αγκαλιάζει τα παιδιά του Καυκάσου , που λούζονται γυμνά στο χιόνι για ευτυχία …
Στις αστραφτερές κορυφές του όρους Αραράτ της Αρμενίας ο χρυσαετός ανοίγει τα υπέροχα φτερά του , πάνω απ’ την αραγμένη κιβωτό της σωτηρίας , να γίνει ένα με το φως , και διαγράφοντας μεγάλους κύκλους στον καθαρό ουρανό , σπέρνει στην γη σκόνη των άστρων , να τρέφουν την μεγάλη πολιτεία των χελιδονιών – Ερεβάν με ουράνιες αρμονίες …
Έρχεται το παρθενικό φως και χαιρετίζει τον αντάρτη του Κουρδιστάν , που ανταμώνει ζωντανός άλλη μια μέρα … Και σηκώνει το φως σμάρια τα περιστέρια στον ουρανό της κοιλάδας των περιστεριών στην αγιοτόκο Καππαδοκία, όπου , μες στην σιγή , ανεβαίνει από τους αιώνες η θεία υμνολογία στην ερημική εκκλησία των ζουμπουλιών – αντήχηση απ’ τις προσευχές των Εσσαίων του Κουμράν της Νεκρής Θάλασσας :
«Μακαρίζω την Δόξα, το Φως και την Δύναμη
του αθάνατου, λαμπερού, γοργόφτερου Αγγέλου του Ήλιου»
Υμνωδεί το φως στον σταυρό του ναού του Άη Γιώργη στην Πριγκιπόνησο του Βοσπόρου , όπου αλλόθρησκοι πιστοί ανηφορίζουν , ξετυλίγοντας τα κουβάρια των ευχών τους , να βρουν λυτρωτική διέξοδο απ’ τα πάθη τους , καθώς με το νήμα της Αριάδνης .
Δυναμώνει η φωτολουσία στον Εσκιμώο της Λαπωνίας , που βγαίνει να ψαρέψει σολομούς , ενώ στα φινλανδικά δάση εγείρεται η μυστική Μουσική της Γης , κεντώντας αγριόροδα κι αμέθυστους κρυστάλλους .
Στις Ουγγρικές στέππες , στην καρδιά της Ευρώπης , ξεχύνονται τα κοπάδια των ελικοκέρατων σπάνιων προβάτων, συλλειτουργώντας με τα κουδούνια τους στην φωτεινή τάξη της ημέρας .
Χορεύει το φως στην υπέροχη , κυματική οροσειρά της Ροδόπης του Ορφέα , όπου οι παραδοσιακοί αγρότες βγάζουν στη βοσκή τις αρχαίες αγελάδες , με τα οριζόντια κέρατα εμπρός στο μέτωπο , και το πολυτιμότερο γάλα , που έθρεψε τον υψηλό πολιτισμό των Δραβίδων Προελλήνων . Ανατέλλει το φως στην ιερή Αθωνική κορυφή του Αγίου Όρους , που εξαχνίζει τις υμνωδίες των ασκητών στους επτά ουρανούς , ενώ του Αιγαίου πελάγους ο γλύπτης σμιλεύει στο μάρμαρο τους θεούς του και τους μεγάλους τρούλους της θεϊκής προστασίας , με τ’ άσβηστα καντήλια των ευχών . Στα ορεινά μεγάλα αλώνια της Εγκλουβής στην νήσο Λευκάδα , οι διαχρονικοί καλλιεργητές λιχνίζουν , χιλιάδες χρόνια τώρα , την πανάρχαιη φακή , πλάι σε μυκηναϊκούς πέτρινους θόλους .
Αστράφτει το πρωινό φως στην αιχμή του δόρατος της θεάς Αθηνάς , πάνω απ’ την στέγη του Παρθενώνα της Ακρόπολης Αθηνών , ενεργοποιώντας τους δενδρίτες όλων των εγκεφάλων …
Στον νότο της Πελοποννήσου- που έχει σχήμα αμπελόφυλλου- παίζει ο ανατέλλων Ήλιος με τις σκιές , γράφοντας μια τέλεια πυραμίδα στον ίσκιο του ευωδιαστού όρους Ταΰγετος , δείχνοντας στο ισόπλευρο τρίγωνο την προοπτική της θέωσής του .
Στην Αερία Κρήτη , το αιθερικό φως γλυκοφιλεί τις δυο θεϊκές Αρχιέρειες , που ορθές εκατέρωθεν όρθιου μαρμάρινου ισοπλεύρου σταυρού , με ευώδη θυμιάματα προσεύχονται «υπέρ της των πάντων ενώσεως» , καθώς απ’ όλα τα Ελληνικά Ασκληπιεία οι παιανιστές υμνολογούν την νέα εμφάνεια του φωτός …
Ανατέλλει το φως στην Άνω Αίγυπτο , όπου το άγαλμα του αγαπημένου στον λαό βασιλέως Μέμνονος , – απ’ τα μεγάλα θαύματα του κόσμου-, μόλις η πρώτη ηλιακή ακτίνα προσπέσει στο στόμα του , αμέσως «φθέγγεται» – ομιλεί , λάμπουν τα μάτια του ανδριάντος κι είναι έτοιμος να υποδεχθεί τον Ήλιο . Γι’ αυτό ο Φιλόστρατος γράφει : «το άγαλμα του βασιλέως Μέμνονος , που εβασίλεψε πέντε γενιές αλλά οι μακρόβιοι Αιθίοπες τον θρηνούσαν για τον πρόωρο θάνατό του(…) έχει στάση καθημένου ανδρός , κατά Δαιδάλειαν τεχνοτροπία ( με τα άκρα μέλη προσκολλημένα στο σώμα). Το πρωί ομιλεί ο ανδριάντας , οι οφθαλμοί γίνονται φαιδροί προς το φως(…) τω Ηλίω υπαινίσεσθαι» .
Στην Αιγυπτιακή Γκίζα , καθώς το φως χαϊδεύει το πανάρχαιο άγαλμα της Σφίγγας , θεία μουσική αναδεύεται στον αέρα , περνά από τις βραχογραφημένες σπηλιές κι έρχεται στην έρημο του Αφρικανικού Νίγηρα , όπου οι καμήλες φορτωμένες με πλάκες αλατιού πορεύονται στις αρχαίες διαδρομές της επιβίωσης . Στα νότια οροπέδια της Αφρικής ευωδιάζουν λευκοί αυτοφυείς κωνικοί κρίνοι – θυμίαμα στον Ήλιο που προβάλλει…
Στην Μαδαγασκάρη νήσο, οι λεπτεπίλεπτοι άσπροι λεμούριοι χορεύουν όρθιοι, με αιθερικές κινήσεις μπαλέτου, μετατοπιζόμενοι πλαγίως, σ’ έναν ευχαριστιακό χαιρετισμό της Ανατολής .
Χρυσίζει το πρώτο φως επάνω στις ράχες χαριτωμένων δελφινιών στην Μεσόγειο Θάλασσα, που, με την κυματοειδή τους κίνηση στο νερό και στον αέρα , διαγράφουν την σκεπτομορφή της Αγάπης που ενώνει κόσμους , ενώ στον βυθό τα πληθωρικά πολύχρωμα γοργόνια, μόλις τα φτάσει το φως, αλλάζουν χρώμα στις υπέροχες βεντάλιες τους , γίνονται κόκκινα τα μωβ κι αλλού φαντάζουν κίτρινα , πράσινα , ροζ , πορτοκαλιά-τέλεια αρμονία χρωμάτων , σαν μουσική που πηγαινοέρχεται απαλά…
Ξημερώνει στους ασκητικούς αναβάτες των Ιταλικών Άλπεων , στο Βενέτο , όπου μαζεύουν την δρόσο έξι λογιών ανθέων , να φτιάξουν «το αθάνατο νερό» των ιάσεων, το περίφημο «ασολούτο φιόρι» .
Καθώς το πρώτο φως του αιθέρος χαϊδεύει τα μετάξινα φτερά της μικρής πεταλούδας , που «δαμαλάκι »την λένε «λεπιδόπτερο», αποκοιμιέται κουρασμένη απ’ τ’ ολονύχτιο ταξίδι της , που ξεκινά απ’ την Ιταλική Προβηγκία , περνώντας από την κοιλάδα του γερμανικού Ρήνου , για να φθάσει στις δροσερές ανθισμένες κοιλάδες της Σουηδίας , να παραθερίσει , γεννώντας εκεί τ’ αυγά της , κι από εκεί τα παιδιά της ένα φθινοπωριάτικο πρωινό θα ξεκινήσουν αντίστροφα την ίδια πορεία , για να ξεχειμωνιάσουν στον νότο, φυλάσσοντας έτσι τον ιερό νόμο της ζωής σε τέλεια προσαρμογή με τις συνθήκες περιβάλλοντος .
{youtube}N2SURjzRU08{/youtube}
Στις λίμνες των κρίνων του Μονέ στο Ζιβερντί της Γαλλίας οι πρώτες ηλιαχτίδες ερωτοτροπούν με τους υπέροχους συνδυασμούς πανέμορφων λουλουδιών , ενώ ψηλά , στον Αρκτικό Κύκλο , οι γυναίκες της Νορβηγίaς με σεβασμό φυτεύουν στην φωτολουσμένη κοιλάδα του νησιού Τρόμσο , τους από αιώνες κληροδοτημένους πολύτιμους σπόρους αλπικών αγριολούλουδων , ευνοημένων από το θερμό ωκεάνειο ρεύμα . Στην νήσο Σβάλμπαρτ , στον απώτατο Βορρά της Νορβηγίας , μετά από τρεις μήνες πολικής νύχτας , ανατέλλει το πρώτο φως του Ήλιου και βγαίνουν όλα τα παιδιά στεφανωμένα με κίτρινους πάνινους ήλιους πάνω στα σκουφιά τους και ζωγραφισμένους ήλιους στα μάγουλά τους , τραγουδώντας τον χαιρετισμό στην μεγάλη Γιορτή του Ήλιου …
{youtube}KOud7nOIdds{/youtube}
Κι ενώ οι όρκες φάλαινες επιδίδονται στην ακατανίκητη ιεροτελεστία του Έρωτα, οι χιλιόχρονοι πάγοι , ταξιδεμένοι από τους παγετώνες της Βόρειας Κρόνιας Θάλασσας , λιώνουν σιγανά στις ηφαίστειες ακτές της γης στα απλωμένα τοπία της Ισλανδίας , εκεί που τρέχουν ελεύθερα κοπάδια πανέμορφων αλόγων ίππων και καριμπού…Κι ακόμη βορειότερα , στο έσχατο κατοικημένο μέρος του πλανήτη , στην νήσο Κρίμσεϋ , ο παράδεισος εκατομμυρίων πουλιών της καλοκαιριάς υμνολογεί το φως της Ζωής , καθώς ο Θαλασσομάχος Σέφαρι ( SEFARI), το μοναδικό πλοίο επικοινωνίας , μπαίνει σφυρίζοντας στο λιμάνι …
Το ανοιξιάτικο ξημέρωμα στο Όρεγκον της Αμερικής, οι βουτηχτάρες-μεγάλα υδρόβια πουλιά- αρχίζουν την δοκιμασία του ζευγαρώματος, όπου αρσενικό και θηλυκό μιμούνται καθένα την κίνηση του άλλου, σε μια προσπάθεια καλής συμφωνίας και μόλις νιώσουν πλήρως εμπιστευμένα κι εναρμονισμένα, αρχίζουν τον εκπληκτικό τελετουργικό χορό ζευγαρώματος, περπατώντας με τα πόδια τους γρήγορα επάνω στα νερά, πλάι-πλάι, με ορθωμένο καμαρωτά όλο το παράστημά τους και με γρήγορα φτεροκοπήματα για τέλεια ισορροπία και αρμονική σύζευξη στην ελεύθερη ζευγαρωτή τους κίνηση μπροστά, πάνω στην επιφάνεια των νερών, που επισφραγίζει την επιτυχία του δεσμού τους . Τέλειος ερωτικός χορός !…
Ξημερώνει φως ρόδινο πάνω απ’ την έρημο του Τέξας και στον απέραντο ουρανό ένας διάστικτος ζωντανός ποταμός κυλά ορμητικός προς τα βραχώδη όρη , όπου , μετά από ολονύχτια αναζήτηση τροφής , γυρίζουν χορτασμένες εκατομμύρια νυχτερίδες , που γλιτωμένες απ’ τα νύχια επιδέξιων γερακιών , εισορμούν ταχύτατα μες σε γιγάντια σπηλιά , για να ταΐσουν τα μικρά τους ` κι εδώ το δέος μπροστά στο θαύμα της ζωής σηκώνει ρίγος ιερό : πώς κάθε μάνα νυχτερίδα , ψάχνοντας μέσα σ’ εκατομμύρια φωνές μικρών και μυρωδιές, βρίσκει το δικό της παιδί και με ευθύνη μεγάλη το φροντίζει και το διδάσκει , πώς ν’ ανοιχτεί στην δική του ελευθερία μες στον Κόσμο .
Γυρίζει η Γη και το φως έρχεται στο Μεξικό , στην έρημο των κάκτων , ανοίγοντας εξαίσια πανέμορφα άνθη , εδώ που η γη καλλιτεχνεί πληθωρικά πρωτόφαντες συνθέσεις φυτών , αποδείχνοντας την δύναμη των ονείρων της Ζωής . Στο Μιτσοακάν της κεντρικής χώρας έρχονται πάνω από εκατό εκατομμύρια πεταλούδες «Μονάρχης» , με τα μεγάλα πορτοκαλόμαυρα φτερά , ταξιδεμένες επί τρεις μήνες , πετώντας εκατό χιλιόμετρα τη μέρα με τα ρεύματα του αέρα , πέντε χιλιάδες χιλιόμετρα από τον Καναδά , -όπου διαχειμάζουν ακίνητες κολλητά , σαν τσαμπιά στα δένδρα -, και φτάνουν στο θερμό κλίμα στο Μεξικό για ν’ αναπαραχθούν … Στην μεγάλη αρχαία κόκκινη πυραμίδα το σταυρωτό φιλί του Ήλιου σφραγίζει τους αιώνες της Γης …
Χορεύει το φως κι έρχεται στην έρημο Σανγκάνγκο της Χιλής , λαμπυρίζοντας μυριάδες αντανακλάσεις πάνω σε απλωμένα δίχτυα , όπου η πάχνη της νύχτας πυκνώνεται σε δροσοσταλίδες, κατρακυλώντας στην δεξαμενή του χωριού , να κρατήσουν την ζωή , σε δυσκολότατες συνθήκες ξηρασίας .
{youtube}yPiC_ytPHEI{/youtube}
Στα υψίπεδα των Άνδεων της Βολιβίας ξεχύνει η ανατολή ρόδινα πέπλα επάνω σε γυμνά εκπληκτικά τοπία ορυκτών , με μικρές άσπρες αστραφτερές πυραμίδες αλατιού να προβάλλουν μέσα από ακίνητα νερά , με την αντανάκλασή τους σχηματίζοντας ρόμβους : μισό ύλη- μισό όνειρο…Κι ως ανακλάται τέλεια η εικόνα τ’ ουρανού στα νερά γαλήνιων λιμνών , εισχωρείς στην σύμμετρη παραλληλία των κόσμων , μυστηριακά από την πύλη των αιθερικών χρωμάτων . Χαράζει και στο Ποτόζι , χωριό των μεταλλορύχων στα 4.000 μέτρα υψόμετρο , καθώς οι εργάτες , μασώντας φύλλα κόκας και πίνοντας αλκοόλ 96 βαθμών , μπαίνουν στις σκοτεινές στοές , με προσφορές στο είδωλο του Αγαθοδαίμονα της Γης με τον όρθιο φαλλό , για να τους προστατεύει στις επικίνδυνες ανασκαφές τους στα μεταλλεία αργύρου .
Στο Χουανούνι , μέσα σε άγονα βουνά της Κολομβίας , η ροζ ανταύγεια του πρωινού έρχεται να φιλήσει τα κουρασμένα πρόσωπα του Χόρχε και του Άλεξ , των δυο παιδιών , που , όπως και άλλα φτωχά , δουλεύουν στα βαθιά ορυχεία κασσιτέρου. «Αν δουλεύεις σε ορυχείο» ,- λέει με παράπονο το απελπισμένο τραγούδι μεθυσμένου νέου στον δρόμο – «τα πνευμόνια σου γίνονται μαύρα , δίνεις την ζωή σου τζάμπα…» : φυματίωση , πνευμονοκοκίαση, αλκοολισμός , καρκίνος , θάνατος : η κατάντια του ανθρώπου από την απουσία οργανωμένης Πολιτείας Δικαίου . «Πιστεύω ότι αξίζω κάτι και γι’ αυτό πρέπει ν’ αντέξω» – μονολογεί ο Χόρχε , κάνοντας τον σταυρό του και εισέρχεται στη σκοτεινή στοά της εκμετάλλευσης , που του κλέβει τον ήλιο , σπαράσσοντας κομμάτια από την ζωή του .
Στα υψηλά οροπέδια του Περού , τα μικρά βοσκόπουλα , με τα χρωματιστά χειρόπλεκτα σκουφιά τους , βγάζουν τα ευγενικά ροζ λάμα στην βοσκή του Ήλιου. Πιο χαμηλά , στην Αμαζονία ζούγκλα της Βολιβίας , όπου ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα αγωνιζόταν για την ελευθερία του Ανθρώπου αντίκρυ στο θηρίο του ιμπεριαλισμού, με αντίτιμο την ζωή του , τα παιδιά των νέγρων σεργιανίζουν τα κεντημένα γιορτινά ρούχα τους , με τα μυητικά σύμβολα της χαράς , τον διπλό παράλληλο κυματισμό της σκεπτομορφής της αγάπης πάνω στο λευκό της ειρήνης . Στους πλωτούς κήπους των ξύλινων ποταμόσπιτων του Αμαζονίου τα θεραπευτικά βότανα ενώνουν τ’ αρώματά τους με την ευωδία των λεμονανθών και των ρόδων …
{youtube}Z1E0nEe8RxM{/youtube}
Ξημερώνει στις κοιλάδες των Ίνκας , με τα βλαστάρια της κινόας να θροΐζουν σπαρμένα σε κυκλικές κλμακώσεις ομόκεντρων κύκλων , όμοιων με αυτούς , που χαραγμένοι στις εξώπορτες των σπιτιών ,τραβούν την ευεργετική ενέργεια του σύμπαντος για προστασία της ζωής .Είναι οι ίδιοι κύκλοι που χαράσσονται στις αυλές των μοναστηριών του Θιβέτ , της Κίνας , της Ιαπωνίας , στ’ αρχαία μνημεία της Ελλάδας και της Αιγύπτου , αφού μία είναι η Αλήθεια απ’ Ανατολή σε Δύση , στον Κόσμο ολόκληρο. Πιο πάνω , στα αιώνια παγωμένα βουνά , οι χιλιάδες προσκυνητές, που ανέβηκαν σε υψόμετρο 4.600 μέτρων , για να τιμήσουν τους θεούς του ιερού βουνού Κόυλλορ Ρίτυ , τον θεό Ίντι του Ήλιου και τον Ιησού , με χορούς υποδέχονται μια ομάδα Χοκούκας ,του έθνους Τιντσέρο, που αναρριχήθηκε μέσα στα χιόνια, με τους ήχους τυμπάνων και φλογέρας , στα 5.005 μέτρα, φέρνοντας απ’ εκεί τους τρεις σταυρούς υψηλότερης κορυφής , πλήρεις Θείας Χάριτος , κι όλοι μαζί , με ύμνους και αναμμένες δάδες και κεριά, ξεχύνονται προς την κατοικημένη κοιλάδα , να ευλογηθούν των ανθρώπων τα έργα . «Όταν η Ανθρωπότητα αδελφωθεί , θα σωθεί ο πλανήτης», λέει ο τελευταίος σαμάνος …
Χιλιάδες προσκυνητές από Βολιβία , Αμαζόνιο κι άλλες περιοχές του Περού συγκεντρώνονται ψηλά στις Άνδεις στο χωριό Μαχαουγιάνι , να βυζάξουν πνευματικότητα . Άλλοι με άλογα κι άλλοι πεζοπορώντας φτάνουν στα 4.600 μέτρα υψόμετρο στα χιονισμένα τοπία , στους μείον 15 βαθμούς , στήνουν σκηνές κι αδελφωμένοι με θερμή αλληλεγγύη λατρεύουν τον Ίντι – θεό του Ήλιου . Ώρα τέσσερις της νυκτός , που το φως χαράζει την ανατολή , οι πιστοί πεζοπόροι του όρους αρχίζουν ιερή τελετή προς την Πάτσι Μάμα – Μάνα Γη , από ευγνωμοσύνη για όσα έχουν λάβει απ’ αυτήν. Καθένας προσθέτει την δική του προσφορά στον κυκλικό βωμό , που με σταυρό διαιρείται σε τέσσερα ίσα μέρη , με ευχές για υγεία , ευτυχία και καλό ταξίδι . Αμέσως βάζουν φωτιά στις προσφορές , ν’ ανέβουν με τις φλόγες οι ευχές , να συναντήσουν το πρώτο φως του Ήλιου στον Αιθέρα , που είναι τα νεύρα του Θεού, και να τους εισακούσει …Χαιρετίζουν την ανατολή , χορεύουν τα Κούσι Γάνα- Χαρούμενα Νιάτα – σε ζευγάρια , κρατώντας κλαδί ή παίζοντας φλάουτο τ’ αγόρια και τα κορίτσια με γιρλάντες περιστρεφόμενα γύρω απ’ τον εαυτό τους . Χτυπούν καμπάνες χαρμόσυνα. Τα παιδιά χορεύουν κρατώντας ακτινωτά κορδέλες δεμένες σε κεντρικό στύλο –γαϊτανάκι . Στην πρωινή λιτανεία περιφέρεται ανθρωπόμορφος σταυρός , με ένδυμά του λάβαρα χρυσοκέντητα κι άσπρα λουλούδια. Το βράδυ χορεύουν οι ομάδες στο προαύλιο της Εκκλησίας , περιστρεφόμενες δεξιά-αριστερά με περισσή χαρά.
Πολύ-πολύ ψηλά , στην πιο ψηλή κορφή ,σε ουράνια ύψη , στην λατρευτική σπηλιά του ‘Ηλιου , πέντε αιώνες κοιμούνται αγκαλιασμένα δυο παιδιά – ένα αγνό ζεύγος ανθρώπων- , αφιερωμένα στον θεό Ήλιο , με θεία μέθη .
Βαθιά , πολύ βαθιά , στα επτακόσια μέτρα μέσα στα έγκατα της γης , σκιρτούνε τριαντατρείς καρδιές μεταλλορύχων , που εγκλωβίστηκαν , χωρίς διέξοδο , μέσα σε φλέβες χρυσού , σε βάθος φοβερό , όπου κανένα ζωντανό δεν ζυγώνει , μόνο η ανθρώπινη ανάγκη κι απληστία . Εδώ κάθε αυγή μαζεύει τις προσευχές της ανθρωπότητας , να τους ανεβάσει ζωντανούς στην ελευθερία του φωτεινού κόσμου.-Όπερ και εγένετο .
{youtube}-8NFhh9KMHA{/youtube}
Αστράφτει το πρώτο ροδόχρυσο φως του Ήλιου στο τέλος των βαριών εκατό σκοτεινών ημερών της Ανταρκτικής , στα ξυπνημένα απ’ την χειμερία νάρκη μάτια των υπέροχων πιγκουίνων , που συνωστισμένοι όρθιοι , ακίνητοι , , καθένας πλάι στους άλλους ,υπομένουν τις σκληρότατες κλιματολογικές συνθήκες του πλανητικού Πόλου , καθώς μαστίζονται απ’ τις ορμητικές χιονοθύελλες . Απ’ την λευκή πουπουλένια κοιλιά τους , στη βάση πάνω απ’τα πόδια τους , προβάλλει το ράμφος του νεοσσού τους , που έσπασε το αυγό και αντικρύζει το φως της ζωής , γεμίζοντας την πολική σιωπή με χαρούμενες φωνούλες-κελαϊδίσματα . Τα νέα παιδιά του χειμώνα θα συνεχίσουν τον κύκλο της ζωής στην μάχη με την σκληρή παγωνιά , ευχαριστιακοί προσκυνητές του Ήλιου , που με πλούσια τρίμηνη φωτολουσία θα τα δυναμώσει , θα τα οδηγήσει στην θάλασσα με την τροφή και τα παιχνίδια των νερών κι όταν η Σελήνη θα σμίξει με τον Ήλιο στον ουρανό , θα ξαναγυρίσουν στα ηπειρωτικά , να χορέψουν με το ταίρι τους τον χορό της ζωής .
{youtube}83EPREorLWE{/youtube}
Κυματιστά χορεύει το αυγινό φως και χαράσσεται στα μέτωπα των γερόντων, χαϊδεύει τα παιδικά πρόσωπα, καθώς προχωρούν για το σχολείο , φιλά τ’ απλωμένα χεράκια των βρεφών , καθώς κινούνται να το πιάσουν , και στα μάτια μου μέσα εισχωρώντας το φως της αυγής
Κ Α Λ Η Μ Ε Ρ Α
ηχεί μια επιβεβαίωση ζωής , που πάντα έρχεται , μ’ όλα τα στραπάτσα που της κάνουν αδέξιες εξουσίες , τετραγωνίζοντας σε κανόνες την ροή των πάντων , κρατούν την απολιθωμένη εικόνα , χάνοντας την μέθεξη στην ροή , κάθε στιγμή κομματιάζουν , αναλύουν ό,τι αισθάνονται να τυπώνεται στα εγκεφαλικά κέντρα τους , κατατάσσουν , σωρεύουν δομές εννοιών , φτιάχνοντας ένα δικό τους νοητικό κατασκεύασμα και νομίζοντας πως αυτό μόνο ακριβώς είναι η πραγματικότητα . Χάνουν την ροή , τις δονήσεις της συναρμονίας , απέχοντας στην θέση του παρατηρητή , του εξουσιαστή , του εκμεταλλευτή , του ιδιοκτήτη , του χρήστη καταναλωτή .
Προς τι όλο αυτό το αλληλοφάγωμα , η ανάλωση , η δράση του κέρδους σε τι ; Στάχτες και παροξυσμοί στον παγκόσμιο ρυθμό , ασχήμιες κι αναστατώσεις , που θα φάνε την τρικλοποδιά τους περιοδικά και θα τσακιστούνε ή θα επανέλθουν σε πιο αρμονισμένα βήματα , στην Μουσική του Κόσμου .
Ο εργάτης στα ορυχεία Βελγίου , Κίνας , Αφρικής , Βραζιλίας, ο εργάτης στη βαριά βιομηχανία Βρετανίας , Γερμανίας , Αμερικής , Ιαπωνίας κι όπου Γης , ο εργάτης στην κατασκόπευση του διαδικτύου , δεν συμμετέχει στην αυγή . Από νύχτα σε μιζέρια , έχει κρατήσει κάποια φωτεινά πρωινά της παιδικής του ζωής , κλεισμένα στα υπόγεια του μυαλού του , για να τα μνημονεύει σπάνια σε κάποια επέτειο .
Για τον πολυάσχολο επιχειρηματία , επιτηδευματία , μοντέρνο επενδυτή της πακεταρισμένης αρέσκειάς του , το πρωινό φως είναι μια σπατάλη χρόνου , ένα λάθος, , που όμως, θέλοντας και μη , ακόμη το υπομένουμε , ως να εφευρέσουμε κάτι πιο έντονα αποδοτικό .
Στα καταστήματα , στις τράπεζες , στα εργοστάσια , στα εκπαιδευτήρια , στα υπουργεία , στα στρατόπεδα , στους σταθμούς , τα ρολόγια χτυπούν σταθερά τις ώρες όλες , προγραμματισμένες για σοβαρές τακτοποιήσεις , μαρκαρίσματα , διευθετήσεις ισχύος κι εξουσιασμού.
Στις τηλεκατευθυνόμενες αλλοτριωμένες κοινωνίες της ιμπεριαλιστικής αρπάγης , το αυγινό φως μένει καταχωρημένο κάπου στο αρχείο μνήμης των ηλεκτρονικών υπολογιστών , σαν ένα μακρινό παλαιοντολογικό αξιοθέατο , που όμως , πόση σημασία δείχνει να έχει για τις ψείρες της άμμου – αυτές , άμα τις δεις , μέρα – νύχτα τρέχουνε απαίσθητες…
Γι’ αυτό, στην καθαρότητα της Φύσης μου ανοίγομαι, στο Ουράνο Φως !…
Ηώς ! Ηώς ! Ηώς ! Χαίρε το Φως κι ευλόγει μας !
{youtube}JqK_TOCko8c{/youtube}
