Απέραντο τοπίο μες στον ήλιο
Όλα σε υπαρξιακή διαστολή
Λαμπερό ώριμο διαπεραστικό μέσα στην ύλη των πάντων φως βαθύ χρυσοκίτρινο της διάθλασης μελιού πάνω απ’ το ξερό αφράτο χώμα, στις απλωμένες ανάσκελες αγκάλες της γης της ερημιάς κι ως πέρα ψηλά και μακριά στα αχανή, μεθάει, μαγεύει τα αριά δέντρα με τα χρυσαφιά μπουμπουκιασμένα άνθη που χύνουν κόκκινες μικρές κλωστές λεπτότητας και πρόκλησης στους αισθησιασμούς. Ακινητούν πιωμένα τον ήλιο εκστασιασμένα στο άνοιγμα της απόλυτης έκφρασής τους, υψώνοντας σε γερούς δυνατούς κλώνους το ξεχύλισμα της αγάπης των ανθών τους. Τα φύλλα τους σχεδόν ανύπαρκτα, αιθερικά, μικρούλες στιγμές στοιχιασμένες πάνω σε γερτούς λυρικούς άξονες..
Όλη του κόσμου η αιτία για ύπαρξη εκφρασμένη εδώ: στην ελεύθερη αρμονική ανάπτυξη, στον στοχασμό των ανθών.
Φως η πρώτη ουσία του κόσμου ∙ η αγάπη του πυκνώνει χορευτικά τα διαστήματα, γεννά τα όντα και τα τρέφει, να βρουν τη συνείδηση του απολύτου και να αυτοπραγματωθούν.
Αυτή : η Α γ ά π η
Όλα ακινητούν στην τελειότητα της ώρας, ως κι η ανάσα. Μουσικές ασύλληπτες διαστέλλονται. Όλα μία βάφτιση φωτός.
Κι οι πύλες του συγκεκριμένου : ζουζουνητά μικρών αθέατων εντόμων, τρεμετίσματα διάφανων φτερών στις αιθρίες, στις ριπιδωτές αναδι-πλώσεις της ζέστης μες στον ακίνητο αέρα. Μέλισσα κοινωνεί στη γύρη το λουλούδι, πουλί μεταγγίζει τροφή στ’ ανοιγμένα στόματα νεοσσών, μυρμήγκι κουβαλά τον σπόρο, ελάφι ζυγιάζει τον καιρό περ’ απ’ τις αγριοτριανταφυλλιές, αράχνη κεντά στο κενό ακτινωτό δίχτυ αόρατο, ιππόκαμπος χορεύει τον έρωτα, χρώματα αλλάζοντας στα θαλάσσια βάθη… το ροζ μπαλόνι που ξέφυγε απ’ το παιδικό χέρι ανεβαίνει στα ύψη, ανεβαίνει ψηλότερα, δίχως τέλος ψηλότερα, ορίζοντας το αχανές.
Πάνω στο χώμα, που βαστάει μια ζεστή γλυκιά ενέργεια ζωογόνου ήλιου, καθισμένα γυμνοπόδαρα μικρά παιδιά σε κύκλο αυτοσχέδιου παιχνιδιού χτυπούν τα χέρια τους στη γη τραγουδώντας. Τα υψώνουν στον αέρα. Κι ο αέρας φως ανεβάζει σε κύκλους διάφανους, φτερά πουλιών και σπόρους φτερωτούς, σώματα μισόγυμνα παιδιών που κυνηγούνε μ’αργές ανάερες κινήσεις να τους πιάσουν, πέφτουν στα γόνατα στη γη, να κλείσουν με την παλάμη τους ανοιγμένη στο χώμα τις ακρίδες που πηδούν, να ιδούν το χρώμα στο φουρό κάτω απ’ το φτερό τους.
Έχουν μια σοβαρή προσήλωση σ’ αυτό που κάνουν. Η δράση τους έχει τη βεβαιότητα του σοφού πρωτόγονης κοινότητας που μεταφράζει τις επιταγές του αοράτου σε ιεροτελεστίες και νόμους. Μεθυσμένα ζωή υψώνουν μες στα γέλια τους τα χέρια, να χαιρετίσουν τ’ αλεξίπτωτα των σπόρων, που σηκώνονται σε ύψη περ’ από το ανάστημα και το άλμα τους. Εκεί που ανοίγονται ταξίδια ονείρων και που σίγουρα μεγαλώνοντας θα φτάσουμε: σ’ Ανατολή και Δύση θα φέρουμε γύρα τον πλανήτη και στ’ αστέρια θα ταξιδέψουμε με στοχαστές επιστήμονες καλλιτέχνες και ίσως κάποτε αγγίσουμε το Θεό.
Είμαι μέσα στον κύκλο τους
και μες από τα μάτια τους κοιτάζω:
Κ ύ κ λ ο υ ς, κ ύ κ λ ο υ ς
κ ύ κ λ ο υ ς δ ι ά φ α ν ο υ ς α ν ε β ά ζ ε ι τ ο φ ω ς.
ΤΟ ΠΕΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΜΕΛΙΣΣΑΣ…..
