Ο Βίος των Πυθαγορείων Μυστών είναι Μοναδικό φαινόμενο στην Ιστορία της Ανθρωπότητας.
Για τον σοφό επόπτη και θεουργό ΠΥΘΑΓΟΡΑ γνωρίζουμε ότι πατρίδα του είναι η Σάμος (αν και γεννήθηκε στον Λίβανο), πατέρας του ήταν ο Μνήσαρχος, σφραγιδογράφος, και μητέρα του η Παρθενίς, που μετονομάσθηκε Πυθαΐς από την αφιέρωσή της στον Πύθειο Δελφικόν Απόλλωνα. Ο Πυθαγόρας, γεννημένος τον 6ον αιώνα π.Χ., είναι σύγχρονος του Ζωροάστρη, του Βούδα και του Λάο Τσε. Δάσκαλοί του ήταν ο Επιμενίδης, ο Φερεκύδης, ο Άβαρις, ο Αριστέας, ο Εργότιμος, ο Αγλαόφημος. Μυήθηκε στα ιερατεία της Αιγύπτου (22 χρόνια), της Περσέπολης (12 χρόνια) και σε Ελληνικά Μαντεία, ειδικά στα Λείβηθρα της Θράκης, όπου έλαβε Ορφική Μύηση.
Ο Εδουάρδος Συρέ γράφει για τον Πυθαγόρα: “Το πρόβλημα ερχόταν μπροστά του, πιο οδυνηρό, πιο οξύ. Η ΓΗ έλεγε:Μοίρα! Ο Ουρανός έλεγε: Πρόνοια! Και η Ανθρωπότητα, που στροβιλίζεται ανάμεσα στα δυο, απαντούσε:Τρέλα! Πόνος! Σκλαβιά! Αλλά βαθιά μέσα του ο μελλοντικός μύστης άκουγε μιαν ανίκητη φωνή, που απαντούσε στις αλυσίδες της γης και στις αστραπές τ’ ουρανού με την κραυγή: Ελευθερία.
Ποιός, λοιπόν, είχε δίκιο;…Κι όμως, όλες αυτές οι φωνές έλεγαν την αλήθεια…Αλλά καμιά δεν του έλεγε την αιτία της ύπαρξής του. Όμως ο αληθινός σοφός θα ήταν μονάχα εκείνος που θα ἠξερε ν’ αποκαλύψει την εσωτερική τους συμφωνία. Μόνον αυτός θα κατείχε την θεϊκή γνώση και θα μπορούσε να βοηθήσει τους ανθρώπους. Στην σύνθεση, λοιπόν, των τριών κόσμων βρισκόταν το μυστικό του Κόσμου:…Στο αυστηρό οικοδόμημα του ναού της Αρτέμιδος, του φάνηκε ότι διέκρινε την ιδανική εικόνα του κόσμου. Την λύση του προβλήματος. Γιατί η βάση, οι κίονες, το επιστύλιο και το Τριγωνικό αέτωμα τού έδιναν ξαφνικά την τριπλή εικόνα του ανθρώπου, μέσα στο σύμπαν, του μικρόκοσμου στεφανωμένου από την θεία ενότητα, που είναι αφ’ εαυτής τριαδική.
Ο κόσμος που κυριαρχείται και διαποτίζεται από τον Θεό είναι η Ιερή Τετράδα, το χωρίς πέρατα αγνό σύμβολο, η πηγή της Φύσης, το αρχέτυπο των θεών.
Ναι όλα ήταν μπροστά του, κρυμμένα στις γεωμετρικές γραμμές. Το κλειδί του σύμπαντος, η επιστήμη των αριθμών, ο νόμος της Τριάδος, που βασιλεύει σε όλα τα όντα, και της Επτάδος, που καθορίζει την εξέλιξή της. Τότε, σαν μέσα σε μεγαλόπρεπο όραμα, είδε ο Πυθαγόρας τους κόσμους να κινούνται, ανάλογα με τους ρυθμούς και μέσα στην αρμονία των ιερών αριθμών. Είδε την ισορροπία της γης με τον ουρανό που την πετυχαίνει η ανθρώπινη ελευθερία.
Οι τρεις κόσμοι, ο φυσικός, ο ανθρώπινος και ο θεϊκός αλληλοβαστάζονται και καθορίζουν ο ένας τον άλλον, παίζοντας το παγκόσμιο δράμα με διπλή κίνηση ανοδική και καθοδική. Μάντεψε τις σφαίρες των αοράτων κόσμων που κλείνουν μέσα τους τους ορατούς και τους ζωντανούς χωρίς σταματημό. Συνέλαβε, τέλος, την κάθαρση και απελευθέρωση του ανθρώπου και από αυτήν ακόμα την γη, με την τριπλή μύηση. Είδε όλα τούτα, καθώς και την ζωή και το έργο του, σε μια στιγμιαία και φωτισμένη αποκάλυψη, με την αναντίρρητη βεβαιότητα του πνεύματος που αισθάνεται επιτἐλους ότι βρίσκεται μπροστά στην Αλήθεια.
Ήταν σαν αστραπή. Αλλά τώρα έπρεπε να επιβεβαιώσει με την λογική αυτό που η καθαρή διάνοια είχε συλλάβει μέσα στο Απόλυτο. Αλλά πού να έβρισκε την επιστήμη που ήταν αναγκαία, για να φέρει σε πέρας τέτοιο έργο;…
Στην Αίγυπτο ο Πυθαγόρας απέκτησε την εκ των άνω αντίληψη των πραγμάτων, που του επέτρεψε να κατανοήσει τις σφαίρες της ζωής και των επιστημών στους ομόκεντρους κύκλους των, να συλλάβει την “εισέλιξη” του πνεύματος στην ύλη με την παγκόσμια γέννηση και μετά με την “εξέλιξή” του ή το ξανανέβασμά του προς την μονάδα, μες από την ατομική δημιουργία που είναι ο σχηματισμός της συνείδησης.
Ο Πυθαγόρας ήξερε τις αιώνιες αρχές του σύμπαντος και τις εφαρμογές τους. Η φύση τού είχε ανοίξει τις αβύσσους της. Τα χοντροκομμένα πέπλα της ύλης είχαν πέσει μπροστά του, για να του αποκαλυφθούν οι υπέροχες σφαίρες της φύσης της αποπνευματοποιημένης ανθρωπότητας.”
Στο Πρότυπο Κοινόβιο των Πυθαγορείων στοχαστών συμμετέχουν ισότιμα άνδρες και γυναίκες, χωρίς διακρίσεις, και καλλιεργείται η Φιλοσοφία, ενωμένη με την θρησκεία και την επιστήμη, με στόχο την ομοίωση του ανθρώπου προς την Θεότητα “διά μόνης της αρετής ` μόνη γαρ αρετή την ψυχήν άνω έλκει προς το συγγενές”, γράφει ο πυθαγόρειος Πορφύ-ριος. Οι Πυθαγόρειοι παρεχώρουν θέση σε λεπτές και έντιμες ηδονές, “επί καλοίς και δικαίοις”, κατά Αριστόξενον.
Οι μαθητές της Φιλοσοφικής Σχολής διαιρούνται σε μαθητευόμενους (“Νεόφυτοι”) με διάρκεια μαθητείας από δυο έως πέντε έτη, σε εξωτερικούς (“Ακουσματικοί”) και σε τελείως εσωτερικούς (“Πυθαγόρειοι”), που ανήκουν σε δυο μερί-δες: Μαθηματικούς και Θεωρητικούς. Ο ίδιος ο Πυθαγόρας διδάσκει μαθηματικά και γραμματική, ως μέσον αποδείξεως υπάρξεως του Θεού. Όλα τα μαθήματα θεωρούνται τεχνικά βοηθήματα, μέθοδοι, ασκήσεις, θεωρήματα και μυστικές ιεροτελεστίες. Ολόκληρη η Διδασκαλία του Πυθαγόρα ήταν μυστική και η αποκρυπτογράφησή της γινόταν με ειδικόν κώδικα, για την προστασία μαθητών και δασκάλων, που κινδύνευαν να κατηγορηθούν πως εισάγουν “καινά δαιμόνια. Οι μαθητές δοκιμάζονταν για την απόλυτη μυστικότητά τους και ορκίζονταν στην περίφημη Ιερήν Τετρακτύν :
“ΟΥ ΜΑ ΑΜΕΤΕΡΑ ΓΕΝΕΑ ΠΑΡΑΔΟΝΤΑ ΤΕΤΡΑΚΤΥΝ, ΠΑΓΑΝ ΑΕΝΑΟΝ ΦΥΣΕΩΣ ΡΙΖΩΜΑ Τ’ ΕΧΟΥΣΑΝ” (Ορκίζομαι) Σε Αυτόν που παρέδωσε στο δικό μας γένος (των ανθρώπων) την Τετρακτύν, η οποία έχει την Αέναον Πηγήν της Φύσεως!
Ο Πυθαγόρας τονίζει ότι οι αρετές δεν μπορούν να διδαχθούν, άνευ προπαρασκευαστικών γνώσεων. Γι’ αυτό επι-νόησε εκπαιδευτικό σύστημα προς ανάπτυξη και τελειοποίηση όλων των κοιμισμένων εντός του ανθρώπου δυνάμεων. Ένα πλήρες σύστημα αγωγής φυσικής, αισθητικής, πνευματικής και προ παντός ηθικής τελειοποιήσεως. Γι’ αυτό ο Πυθαγόρας έθεσε ως αποστολή του στον κόσμο την έξαρση και αναγέννηση της αρετής και ηθικής τής ανθρωπότητας, με αγωγή επαρκή να εφοδιάσει τον άνθρωπο με φτερούγες αρετής, ώστε να αίρεται στα ύψη, προς την αρμονία, την αγαθό-τητα, το κάλλος του Σύμπαντος, την Θεότητα.
Διακρίνονται τρία στάδια γνώσης της ΑΡΕΤΗΣ: οι πολιτικές, οι καθαρτικές και οι θεουργικές αρετές. Η παιδαγωγική μέθοδος που ακολουθείται είναι προς σοφίαν και σωφροσύνην. Πρώτη φροντίδα είναι η επιμέλεια των αισθήσεων, με ασκήσεις, παρατηρήσεις ωραίων σχημάτων, ακροαμάτων…Η διδασκαλία των γνώσεων γίνεται εξελικτική με απλές φράσεις, με δυσκολότερες, με συμβολικές ερωτήσεις.
Η Αριθμητική διδάσκεται με πρακτικό τρόπο για ανύψωση προς τον Θεό. Στόχος των μαθημάτων είναι η αυτοκυ-ριαρχία επί των ζωωδών ορμών της φύσεως. Το πρόγραμμα σπουδών περιλαμβάνει τους επιστημονικούς κλάδους της Φυσικής, των Μαθηματικών, της Γεωμετρίας, της Αστρονομίας, της Θεολογίας, της Ιατρικής, της Νομικής, της Φιλοσο-φίας, της Ψυχολογίας, των Ηθικών επιστημών, των Πολιτικών επιστημών, την Μουσική, την Αρμονία, την Ρητορική και την Φυσικήν Αγωγή.
Ο Μυστικός Κώδικας του Πυθαγόρα κρύβεται μέσα στην υπερβατική εξίσωση ΜΗΔΕΝ+ΑΠΕΙΡΟΝ = 1 = ΘΙΟΣ (ΘΕΟΣ), την οποίαν δίδασκε και επεξηγούσε στους μαθητές του, παραδίδοντας στις νέες γενιές την βασικότερη διδασκαλία του για την Αρμονία των Ουρανίων Σφαιρών και τους Νόμους της Δημιουργίας του Σύμπαντος.
“ΕΣΤΙ ΓΑΡ ΑΡΜΟΝΙΑ ΠΟΛΥΜΙΓΕΩΝ ΕΝΩΣΙΣ ΚΑΙ ΔΙΧΑ ΦΡΟΝΕΟΝΤΩΝ ΣΥΜΦΡΟΝΗΣΙΣ”
Απαραίτητες ασκήσεις Αρετής αποτελούν : η Σιγή (η χρυσή αρετή), η θεραπεύουσα και αποκαλύπτουσα το νόημα του Θεού, ο Αυτοέλεγχος, η Εγκράτεια, η Μνημονική, η Μέθοδος και η Τάξις, η Φιλανθρωπία, η Νηστεία, η Διαιτητική, η Υγιεινή με τις σωματικές ασκήσεις και το Θάρρος εναντίον του φόβου του θανάτου ή τού κινδύνου της ζωής.
“Ο Λόγος είναι αριθμός εκδηλούμενος διά της μορφής. Λέγε πολλά δι’ ολίγων. Λέγε την αλήθεια. Σκέψου, πριν μιλήσεις”
Οι κύριες Ιεροτελεστίες περιλαμβάνουν : σύννουν Διαλογισμό, Μουσικήν άσκηση όλων των Τεχνών, Ύμνους και Θεολογικές συζητήσεις. Σκοπός τους είναι η μετρίαση των παθών του σώματος και η υπαγωγή τους υπό τον έλεγχο του Λόγου, για την άνοδο της ψυχής στην περιοχή του Όντος, όπου όλα τα μη αντιληπτά δια των αισθήσεων γίνονται ορατά δια του πνεύματος.
Η Φιλοσοφία είναι οδηγός και τρόπος ζωής προς την Αλήθεια, το Κάλλος, την Θείαν Αγαθότητα, την Θεότητα. Σκοπός της είναι η ομοίωσις του ανθρώπου προς τον Θεόν.
Ο άνθρωπος, “ον λογικόν, δεκτικόν νου και επιστήμης”, αποτελείται από τρία μέρη: σώμα, ψυχή, πνεύμα. Είναι ένας μικρόκοσμος, που περιέχει όλα τα στοιχεία της προηγούμενης μέχρις αυτόν εξελίξεως και όλες τις δυνάμεις του Σύμπαντος και του Θεού. Γι’ αυτό μπερδεύεται και έχει τάση προς την ύλη. Όποιος τελειοποιεί την θεία φύση του, χρησιμοποιεί ορθά και τις άλλες του δυνάμεις και εισέρχεται στο Μυστήριο ανελίξεως του κόσμου.
Η ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΑ ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ
(βασισμένη στις Μαθηματικές Γνώσεις από την αποκρυπτογράφηση του Μυστικού Κώδικα του Πυθαγόρα, που απεκάλυψε ο ερευνητής Ιπποκράτης Δάκογλου, η σύνθεση αυτή έγινε από τον Ιωάννη Ξενάκη και περιέχει μουσικές αρμονίες από την περιστροφή των συνολικά 12 πλανητών του ηλιακού μας συστήματος)
Η ΨΥΧΗ του ανθρώπου διαιρείται σε δύο μέρη: τις φρένες, προς εξωτερική, αισθητηριακή κριτική και τον Νουν ή Λόγον, τον οφθαλμόν της ψυχής, με τον οποίον κατευθύνεται προς τον πνευματικόν κόσμον. Είναι ο Νους- Λόγος θείο στοιχείο, τείνει προς τα άνω και διακρίνει την Αλήθεια. Όμως, μέχρι να έλθει η αγωγή προς λύτρωσή του, ο Νους “περιβάλλεται υπό νεφών σκοτεινών, ένεκα του σκότους της φυλακής, στην οποία όλοι ζούμε, δηλαδή το σώμα και τις υλικές του τάσεις και δεν μπορεί να διακρίνει παρά μόνον την σκιά της αλήθειας.” “Αυτός έφα (είπε): “Η Αλήθεια είναι τόσον μεγάλη τελειότης, ώστε, αν ο Θεός καθίστα εαυτήν ορατήν εις τους ανθρώπους, θα εξέλεγε το φως διά το σώμα του και την αλήθειαν διά την ψυχήν του. Ως δε ο Θεός αιωνίως λέγει την αλήθειαν, ούτως οι υιοί του Θεού πρέπει πάντοτε να λέγωσι την αλήθειαν.”
“Για την τελειοποίηση της ψυχής έχομε ανάγκη την ΑΛΗΘΕΙΑ και την ΑΡΕΤΗ. Όμως, για να αποκτηθούν αμφότερες, χρειάζεται προηγουμένως κάθαρσις, απόπλυσις της ψυχής από κάθε υλικό μολύνσεως, όπως και οποιοσδήποτε αγρός προς καρποφορίαν χρειάζεται πρώτα εκκαθάρισιν από τους λίθους, τα αγκάθια, τους τριβόλους κλπ., έπειτα χρειάζεται άροσιν και ακολούθως σποράν καλήν. Έτσι και ο άνθρωπος έχει ανάγκη, για την απόκτηση της αλήθειας και της αρετής, να καθαρίσει και να εξαγνίσει την ψυχή του, για να δύναται να χρησιμοποιεί την ισχύν, την οποίαν ο Θεός εχάρισεν σε αυτόν, τον Λόγο, δηλαδή τον Νουν, για να ξεκινήσει και να πετάξει από αυτήν την κατώτερη κατοικία του. Η κάθαρσις αυτή και η εξάγνισις της ψυχής και η προσομοίωσις της αρετής προϋποθέτει διάφορα στάδια και βαθμίδες γνώσεως της αρετής και της ασκήσεώς της μέσα στον βίον.”(Ιεροκλής)
Στην Πυθαγόρεια Αδελφότητα υπάρχουν τέσσερις βαθμοί ανελίξεως στην φιλοσοφική θεώρηση της θεώσεως:
- Στον πρώτο βαθμό ανήκουν οι Μαθηταί. Ο βαθμός καθάρσεως βασίζεται στην υπακοή με αγάπη και στην σιωπή, άνευ αντιρρήσεως. Χαρακτηριστικό είναι το άγαλμα πεπλοφόρου γυναίκας με το δάκτυλο όρθιο μπροστά στο στόμα, κίνηση δηλωτική της σιωπής. Δίδεται έμφαση στις ασκήσεις της βουλήσεως, αυτοκυριαρχίας και μνήμης. Καλλιεργείται η σχέσις Ανθρώπου και Σύμπαντος ως σχέσις Πατρός και Τέκνων.
- Στον δεύτερο βαθμό ανήκουν οι Μαθηματικοί. Διδάσκονται η Γεωμετρία, τα Ανώτερα Μαθηματικά, η Αστρονομία, η Αστρολογία, Κοσμολογία, Κοσμογονία, Θεολογία και Ηθική. Ο βαθμός καθάρσεως βασίζεται στην τιμιότητα, την γνώση του ορθού, την εχεμύθεια, την τάξη, την ισορροπία, τον εύκοσμον και αρμονικόν βίον.
- Στον τρίτον βαθμό ανήκουν οι Διδάσκαλοι. Είναι ο βαθμός των θεωρητικών επιστημών: της Ψυχολογίας, της Φιλοσοφίας της Ιατρικής και της Θεραπευτικής. Τον κύριο λόγο εδώ έχει ο νόμος μελωδικής αρμονίας του Σύμπαντος, ο νόμος της Ισότητος, της Δικαιοσύνης, της Αμοιβής.
- Στον τέταρτον βαθμό ανήκουν οι Σεβαστικοί ή Σεβάσμιοι. Είναι ο βαθμός της Σοφίας και Θείας Όψεως: η Θεοφάνεια.
- Μέγα επίτευγμα του Πυθαγόρα ήταν ότι κατόρθωσε να ενώσει σε αρμονική συνεργασία τα δύο ρεύματα σκέψης, το Απολλώνιο της καθαρά επιστημονικής λογικής με την Διονυσιακή ψυχική ευαισθησία και έμπνευση.
Στην Πυθαγόρειοι Κοινότητα τα πάντα ήταν κοινά, όπως μας πληροφορεί ο Τίμαιος “μεταξύ φίλων τα πάντα είναι κοινά”. Η Φιλία είναι η κατ’ εξοχήν χαρακτηριστική Πυθαγόρεια Αρετή και μαζί με την Αγάπη, την Αρμονία, την Αδελφικότητα και Αλληλεγγύη εξασφάλιζαν έναν υποδειγματικό βίο, με δημιουργικότητα, ισότητα, δικαιοσύνη και εμπλουτισμό ψυχής και πνεύματος.
Το καθημερινό Πρόγραμμα Δράσης της Πυθαγορείου Αδελφότητας αρχίζει με την Πρωινή έγερση. Αυτός έφα: “Μηδέ εκ της κλίνης ανίστασθαι ύστερον ή τον ήλιον ανίσχειν, αλλά τον μεν παρατηρείν, όπως ανιόντα προσεύξωνται”. Στο πρώτο φως της ημέρας γινόταν προσφορά αρωματικών θυμιαμάτων από ρετσίνια στον αύλειο Βωμό και με την συνοδεία λύρας ομαδικός ιερός χορός ορχούμενος έψαλλε Υμνολογία στον Θεόν Απόλλωνα – Ήλιον και στην Ιεράν Τετρακτύν, το κλειδί του Σύμπαντος και όργανο μέτρησης της διαστολής του.
“Ω Αγία Τετρακτύς, Συ που περιέχεις την ρίζα της Θείας Φύσεως και ανεφύεις εκ της Αγίας Μονάδος Δημιουργέ της Παγκοσμίου Μητρός της Ιερής Δεκάδος κλειδός προς την αιωνίαν φύσιν, Ευλόγησον ημάς!”
Ακολουθεί Περίπατος στο άλσος της Σχολής, Διαλογισμός για πράξεις της προηγούμενης ημέρας( ψυχοστασία), πρόγραμμα νέας ημέρας, κατόπιν Μελέτη σε ομάδες και Διδασκαλίες, αναλόγως του βαθμού τους, με συζητήσεις φιλοσοφικών θεμάτων .
Κατόπιν, πριν το μεσημέρι, έρχονταν στα Γυμναστήρια, για γυμναστικές ασκήσεις, μαλάξεις, αθλήματα, για υγιή νου σε υγιές σώμα, κατά το “νους υγιής εν σώματι υγιεί”, για τέλειο έλεγχο των φυσικών τους δυνάμεων, για άνοδο σε υψηλές πνευματικές σφαίρες και επικοινωνία με σοφά όντα στον ωκεανό του Σύμπαντος.
Μεσημέρι: η Ώρα του Ήλιου της Δικαιοσύνης ! Η Ώρα της Ιερής Σιωπής!… Με θυμιάματα σμύρνας στον Βωμό απέδιδαν Λατρεία στους Ήρωες και τα Ευεργετικά Πνεύματα… Κατόπιν, έπαιρναν το Πρώτο Γεύμα της ημέρας, λιτό με καρπούς. Έπειτα αποσύρονταν ασχολούμενοι με πρακτικές προσωπικές εργασίες και μελέτες.
Νωρίς το απόγευμα, μοιράζονται σε δυο ομάδες, εκ των οποίων η πρώτη ήταν αφιερωμένη στα πολιτικά ζητήματα (θεωρητική διδασκαλία και πολιτική φιλοσοφία), με θέσπιση θεσμών για την βελτίωση της ζωής των πολιτών. Η δεύτερη ομάδα χωριζόταν σε μικρούς ομίλους, όπου άλλοι ασχολούνταν με οικονομικές υποθέσεις, άλλοι για την εξασφάλιση της διατροφής των μελών, άλλοι για την υλικο-τεχνική υποδομή και άλλοι διευθετούσαν τις κοσμικές υποθέσεις και τις σχέσεις με εξωτερικούς φίλους και πολιτείες. Κατόπιν, άρχιζε ο απογευματινός Περίπατος στον κήπο και τα πέριξ αυτού άλση, όπου οι Πυθαγόρειοι λευκοντημένοι λινούς χιτώνες, κεντημένους με αναγνωριστικά σημεία, το πεντάκτινο αστέρι και τον γνώμονα της ορθής γωνίας, συσπειρώνονταν σε ομάδες συζητήσεων, ανάλογα με τα θέματα που τους απασχολούσαν άμεσα.
Το ηλιοβασίλεμα επέστρεφαν, έκαναν Λουτρά στις Θέρμες τους προς κάθαρση, για την επαφή τους με την Θεότητα. Τον εσπερινό στο προαύλιο του Ναού άναβαν θυμιάματα των ευχαριστιών, με το κύφι των δεκαέξι συστατικών, που καθαρίζει τον καθρέφτη της ψυχής, που δέχεται τα όνειρα. Εισέρχονταν στον Ναό, όπου οι Πυθαγόρειοι χοροί ορχούνταν μυστικά, τελετουργικά, άδοντες τους εμπνευσμένους Ορφικούς Ύμνους προς την Αθηνά Πρόνοια και την Αρτέμιδα προσευχόμενοι. Ακολουθούσε η Εσπερινή Διδασκαλία του Πυθαγόρα.
Έπειτα, συγκεντρώνονταν στην Τράπεζα για το Δείπνο της Συναδέλφωσης, όπου κάθονταν ανά δέκα σε τράπεζα με έναν αρχηγό, ενώ την γενικήν επιστασίαν είχε ο Ηγούμενος των Σχολαρχών. Ο πρεσβύτερος απαγγέλλει την πρόδειπνον Προσευχή: “Άγιε Θεέ, Σε ευλογούμεν και Σε ευχαριστούμεν διά την καλήν αγνήν ταύτην τροφήν, ήν εκτησάμεθα άνευ αδικίας. Δος ημίν την δύναμιν , ίνα είμεθα και εσωτερικώς καθαροί, ως είμεθα και εξωτερικώς, ώστε ο έσω και ο έξω άνθρωπος να είναι είς, ίνα δυνάμεθα να είμεθα ηνωμένοι μετά Σου. Αμήν.” Όλοι κοινωνούν τον οίνον και τον άρτον. Στην συνέχεια, με την συνοδεία Ανάγνωσης κάποιου ιερού λόγου, δειπνούσαν με ωμές φυτικές τροφές, φρέσκα λαχανικά, ξηρούς καρπούς, πιτούλες άρτου ψημένες στον ήλιο και πίτες χορταρικών. Συγχρόνως, ο φύλαξ της λυχνίας την τροφοδοτεί με έλαιον, προς ενθύμησιν του Δημιουργικού Πυρός στην καρδιά του Σύμπαντος.
Eδώ αιωρείται ο λόγος περί διαίτης του Πυθαγόρα: “Προφυλάξτε τους θνητούς, να μη μολύνουν τα σώματά τους με σάρκες ζώων. Υπάρχουν τα δημητριακά…Υπάρχουν τα μήλα που λυγίζουν τους κλάδους τους από το βάρος τους, υπάρχουν και τα σταφύλια, ξηροί καρποί και λαχανικά. Αυτά πρέπει να είναι η τροφή μας. Είσαι ό,τι τρως, ό,τι πίνεις και αναπνέεις”
Μετά το πέρας του δείπνου ο Σχολάρχης λέγει: ” To καρποφόρον και ήμερον δένδρον δεν πρέπει ασκόπως να καταστρέφεται, ούτε δημιούργημά τι αβλαβές. Οι πάντες οφείλομεν να πράττωμεν το ορθόν και το δίκαιον” . Ακολουθούν Σπονδές. Τέλος, ο λόγος του πρεσβυτέρου λύει την συνάθροιση: “Απέλθετε εν ειρήνη. Απερχόμενοι δε την νύκταν ταύτην έχετε εν νω ότι είσθε Τέκνα του Θεού και πάντοτε ως τοιαύτα να συμπεριφέρεσθε εις τας μετά των άλλων ανθρώπων σχέσεις σας. Ενθυμείσθε ότι και ούτοι είναι Τέκνα του Θεού, του Πατρός ημών. Σκέπτεσθε και ομιλείτε ευσεβώς περί του Θεού, και εργάζεσθε επιμελώς, δια να γνωρίσετε Αυτόν. Τιμάτε τους γονείς σας και τους ευεργέτας σας. Εις τον βίον σας τούτον ενθυμείσθε ότι οτιδήποτε έχετε δεν είναι ιδικόν σας, εκτός των εν τω πνεύματί σας υπαρχόντων. Δια τούτο, μη διαταράσσετε τα έργα της Φύσεως. Μη παύετε τιμώντες τους Θεούς, τα πνεύματα και τους ήρωες, ευλαβούμενοι τους γονείς και ευεργέτας σας και πετώντες εις βοήθειαν των παραβαινομένων νόμων. Φυλάττεσθε, μη ανασπάτε δένδρον ή φυτόν εξ ου ο άνθρωπος απολαμβάνει ωφέλειαν και μη φονεύετε ζώον, εξ ου δεν δύνασθε να αδικηθήτε”
Τέλος, αποσύρονταν στα δώματά τους οι εσωτερικοί και οι εξωτερικοί στις οικίες τους, όπου διαλογίζονταν στα τρία χαρακτηριστικά ερωτήματα της προτροπής του Μεγάλου Διδασκάλου τους:”Μηδ’ ύπνον μαλακοίσιν επί όμμασι προσδέξασθαι, πριν των ημερινών έργων τρις έκαστον επελθείν` ” τί έρεξα; πη παρέβην; τί μοι δέον ουκ ετελέσθη ;” =τί έπραξα; πού παραβίασα; τί ,που έπρεπε να κάνω, δεν εκτελέσθηκε;… Στην διάρκεια της νύχτας ακουγόταν μια γαλήνια μουσική, κατευναστική των παθών και αναγάγουσα σε ανώτερες σφαίρες, με αιωρούμενα τα λόγια του Διδασκάλου ” Να έχεις άγρυπνον τον Νουν σου, γιατί ο ύπνος του μυαλού είναι συγγενής του πραγματικού θανάτου” …
Εισερχόμαστε στον χώρο του Κοινοβίου, να παρακολουθήσομε μια Διδασκαλία του Πυθαγόρα. Στα ενδότερα διαμερίσματα της Μεγάλης Στοάς, στην βασιλική αίθουσα του κυκλικού τεμένους των Μουσών, οι μαρμάρινες γλυπτές μορφές των εννέα Μουσών στέκουν εκατέρωθεν της Εστίας, η οποία, τυλιγμένη σε πέπλο, με το αριστερό χέρι δείχνει να προστατεύει την φωτιά του οίκου, ενώ με το δεξί δείχνει τον ουρανό, φύλακα της θείας αρχής, που ενυπάρχει σε όλα τα πράγματα, η συνείδηση της ιερής φωτιάς, το σύμβολο της θεϊκής γνώσης. Οι Μούσες φέρουν, εκτός από τα παραδοσιακά, μυθολογικά τους ονόματα, τα ονόματα των απόκρυφων επιστημών και των ιερών τεχνών,που καθεμιά τους προστατεύει. Η Ουρανία είναι η αστρονομία και αστρολογία. Η Πολύμνια η επιστήμη των ψυχών στην άλλη ζωή και η μαντική. Η Μελπομένη, με το τραγικό της προσωπείο, είναι η επιστήμη της ζωής και του θανάτου, των μεταβολών και των αναγεννήσεων. Οι τρεις αυτές ανώτερες Μούσες κάνουν μαζί την κοσμογονία ή ουράνια φυσική. Η Καλλιόπη, η Κλειώ και η Ευτέρπη προεδρεύουν στις ανθρώπινες γνώσεις ή στην φυσιολογία, μαζί με τις αντίστοιχες τέχνες τους: την ιατρική, την μαγεία, την ηθική. Τέλος, η Τερψιχόρη, η Ερατώ και η Θάλεια αγκαλιάζουν την γήινη φυσική, τις επιστήμες των στοιχείων, των λίθων, των φυτών και των ζώων. Έτσι, με την πρώτη ματιά, η οργάνωση των επιστημών, αντίγραφο της οργάνωσης του Σύμπαντος, παρουσιάζεται στον μαθητή με τον ζωντανό κύκλο των Μουσών. Μέσα στο ιερό δώμα, με τις ζωγραφισμένες ψυχές- πεταλούδες, με τα ισόπλευρα τρίγωνα της δικαιοσύνης, την τετρακτύν, ως κλείδα προς τον κύκλον, προς την σφαίραν και την αλήθεια, και με τα σχέδια της παγκόσμιας αρμονίας των ουρανίων σφαιρών, ο Πυθαγόρας παραδίδει την Μυστικήν του Διδασκαλία :
” Αείσω συνέτοισι. Φθέγξομαι οις θέμις”=Θα ψάλλω για τους συνετούς. Θα μιλήσω σε όσους δίκαια αρμόζει. Οι Μούσες αυτές δεν είναι παρά γήινα σύμβολα θεΪκών δυνάμεων, των οποίων την υπέροχη ωραιότητα πρέπει να συλλάβετε εντός σας. Όπως αυτά τα αγάλματα είναι στραμμένα προς την Εστίαν, απ’ όπου προέρχονται, ούτως και σεις πρέπει να είσθε πάντοτε εστραμμένοι προς το κεντρικόν Πυρ, το Θείον Πνεύμα, δια να ξεχυθείτε μετ’ αυτού σε όλες τις ορατές εκδηλώσεις του.
ΟΙ 9 ΜΟΥΣΕΣ ΧΟΡΕΥΟΥΝ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΠΟΛΛΩΝΑ-ΗΛΙΟ-ΕΣΤΙΑ ΠΥΡΟΣ
Εισερχόμεθα εις τον χώρον των μορφών και της πραγματικότητας, σβήνοντας τον χωροχρόνο και κατεβαίνοντας μέχρι την Μεγάλην Μονάδα, την ίδια την ουσία του άναρχου. Είναι το Πρωταρχικόν Εν, το οποίον είναι αρμονία, αρσενική φωτιά διαπερνώσα το Παν , πνεύμα που κινεί μόνο του τον εαυτόν του, το Αόρατον και μεγάλο Ανεκδήλωτον, του οποίου οι εφήμεροι κόσμοι εκδηλώνουν την δημιουργικήν σκέψιν, το Μοναδικόν, το Αιώνιον, το Αναλλοίωτον, το οποίον κρύβεται οπίσω από τα μεταβαλλόμενα και εφήμερα πράγματα. Ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται μόνον τα πράγματα αυτού του κόσμου, όπου πεπερασμένον και άπειρον συγχέονται. Μεταξύ αυτού και των πραγμάτων υπάρχει κάποια σχέση, κάποια κοινή αρχή, η οποία τους είναι δοσμένη εκ του Ενός μαζί με την ουσίαν των, το μέτρον και την νόησιν. Είναι το μέτρον μεταξύ υποκειμένου και αντικειμένου, η λογική των πραγμάτων, χάριν εις την οποίαν η ψυχή συμμετέχει εις τον έσχατον λόγον του Ενός. Αλλά πώς να πλησιάσει κανείς το ασύλληπτον ον; Είδε ποτέ κανείς τον κύριο του χρόνου, την ψυχήν των ηλίων, την πηγήν της διανοίας; Όχι. Και μόνον με την ένωσιν μετ’ αυτού δύναται κάποιος να το αντιληφθεί. Ομοιάζει με φωτιάν αόρατη, η οποία από το κέντρον του σύμπαντος εισέρχεται παντού και κινεί ό,τι βρίσκεται γύρω του. Έργον της μυήσεως είναι να καταστήσει τον άνθρωπον ικανόν να πλησιάσει, όσον δύναται, το μεγάλο Ον, ομοιάζοντας προς αυτό, τελειοποιώντας , όσον γίνεται, τον μύστην, ώσπου να δυνηθεί να υποτάξει τα πράγματα εις την διάνοιάν του και να γίνει ενεργητικός, όπως Αυτό, και όχι παθητικός σαν εκείνα. Ο εαυτός σας, η ψυχή σας δεν είναι μικρόκοσμος, μικρό σύμπαν; Μόνο που είναι γεμάτο θύελλες και ταραχές. Λοιπόν, εκείνο , το οποίον χρειάζεται, είναι να φέρετε σε αυτό το μικρό σύμπαν ενότητα και αρμονία. Τότε και μόνον τότε, ο Θεός θα έλθει εις την συνείδησίν σας, θα μετάσχετε εις την δύναμίν του και θα κάμετε την θέλησίν σας θεμέλιον του οίκου, βωμόν της Εστίας, θρόνον του Διός.
Ο ΘΕΟΣ, λοιπόν, η αδιαίρετη Ουσία, έχει ως αριθμόν της την Μονάδα, η οποία εμπεριέχει το Απειρον, και το όνομα του Πατρός, του Δημιουργού, του Αιώνιου Αρσενικού, και ως σημείον την ζώσα φωτιά, το αείζωον πυρ, η οποία είναι σύμβολον του Πνεύματος και ουσία του Σύμπαντος. Αυτή είναι η Πρώτη Αρχή.
Ο ΑΡΙΘΜΟΣ είναι το κλειδί του κόσμου ` εκδηλώνει την ενεργό του παρουσία σε κάθε πράγμα, διότι το παν είναι κίνησις, κάθε δε κίνησις υπόκειται σε έναν νόμο, μιαν αρμονίαν, μιαν τάξιν, των οποίων ο αριθμός είναι η αισθητή έκφρασις. Πάσα η φύσις υπακούει σε μιαν τάξιν, σε μιαν παγκόσμια αρμονία, των οποίων ο αριθμός είναι συγχρόνως το μέτρον η μορφή. Ο άνθρωπος (σαν μικρόκοσμος) υπόκειται και αυτός στην οικουμενική αυτήν τάξη και στην δύναμη του αριθμού. Ο αριθμός αποτελεί ενεργό σύμφυτη ιδιότητα της ΜΟΝΑΔΑΣ, του Θεού. Η επιστήμη των Αριθμών ήταν επιστήμη των ζωντανών δυνάμεων, των ιδιοτήτων του Θεού ενεργοποιουμένων στους κόσμους και στον άνθρωπο, στον μακρόκοσμο και στον μικρόκοσμο… Η ενιαία και αδιαίρετος Τριάς, που προήλθε από την Δημιουργική Αρχική Μονάδα δια γονιμοποιήσεως (Δυάδα)του Χάους είναι η δημιουργός των πάντων, ως μια νέα επαναλαμβανόμενη γνωμονική ενιαία και αδιαίρετη μονάς, τρισυπόστατη, η οποία σμιχθείσα με την Δυάδα παρήγαγε την πεντάδα, δηλαδή ολόκληρη την φύσιν.
Η Μεγάλη Μονάς ενεργεί ως δημιουργική Δυάς. Από την στιγμήν που ο Θεός εκδηλώνεται, είναι δυικός. Αδιαίρετη ουσία και διαιρετή υπόστασις, αρσενική, ενεργητική αρχή δημιουργίας, και παθητική θηλυκή αρχή ζωντανεμένης πλαστικότητας. Η Δυάς παριστάνει, λοιπόν, την ένωσιν του αιωνίου αρσενικού με το αιώνιον θηλυκόν εις τον Θεόν, τις δύο αντιστοιχούσες θείες ιδιότητες…Η Μονάς αντιπροσωπεύει την ουσίαν του Θεού. Η Δυάς την γενετικήν και αναπαραγωγικήν ικανότητά του. Αυτή γονιμοποιεί τον κόσμον, ορατή εκδήλωσις του Θεού, εντός του χωροχρόνου, διότι ο πραγματικός κόσμος είναι τριπλός…Η Τριάς ή Νόμος της Τριαδικότητος είναι ο συστατικός κανόνας των πραγμάτων…Το Σύμπαν και ο ίδιος ο Θεός παρουσιάζονται εις τον άνθρωπον με την σειράν να ανακλώνται διαδοχικώς εις τρεις καθρέπτες: το ένστικτον, την ψυχήν και την διάνοιαν.
Ο Αριθμός είναι η ρίζα του Ουρανού, της Γης και της ανά το μέσον αυτών Φύσεως. Είναι θεία ουσία “διαρρήδην μορφών και ιδεών κράντορα (κυβερνήτην) είναι και θεών και δαιμόνων αίτιον και τω πρεσβυτάτω και κρατιστεύοντι τεχνίτη Θεώ κανόνα, και λόγον τεχνικόν νουν τε και στάθμην ακλινεστάτην τον αριθμόν υπείμεν συστάσεώς τε και γενέσεως των πάντων”. Κάθε αριθμός καθορίζει μιάν αρχήν, έναν νόμον, μίαν ενεργόν δύναμιν. Οι βασικές αρχές περιέχονται εις τους τέσσερις πρώτους αριθμούς, διότι προσθέτοντάς τους ή πολλαπλασιάζοντάς τους βρίσκομε όλους τους άλλους αριθμούς. Με τον ίδιον τρόπον η ατελείωτη ποικιλία των όντων, που συνθέτουν το Σύμπαν, παράγεται από τους συνδυασμούς των τριών πρωταρχικών δυνάμεων: ύλη, ψυχή, πνεύμα, εις την δημιουργικήν ώθησιν της θείας ενότητος, η οποία τα αναμειγνύει, τα διαφοροποιεί, τα συγκεντρώνει και τα ενεργοποιεί…Ο αριθμός 7 συμβολίζει την ένωσιν του ανθρώπου και της θεότητος ως σύνθεσις του 3 και του 4. Ο αριθμός 10, ο οποίος σχηματίζεται από την πρόσθεσιν των τεσσάρων πρώτων, είναι ο κατ’εξοχήν τέλειος αριθμός, αφού αντιπροσωπεύει όλες τις μορφές της θεότητος, εξελιγμένες και συνενωμένες εις νέαν ενότητα.Αυτά συμβολίζουν οι εννέα Μούσες, οι οποίες προσωποποιούν τις επιστήμες χωρισμένες εις τρεις ομάδες, με τρεις Μούσες ανά τριάδα, προς δήλωσιν της τριπλής τριαδικότητος, η οποία βρίσκεται εξελιγμένη εις εννέα κόσμους, να σχηματίζουν μαζί με την Εστίαν, την Θείαν Επιστήμην, τον φύλακα του πρωταρχικού Πυρός, την Ιερήν Δεκάδα.
Ο ΘΕΙΟΣ ΛΟΓΟΣ είναι ΗΧΟΣ, είναι ΠΑΛΜΩΣΙΣ, είναι ένας μαθηματικός γενετικός ΝΟΜΟΣ, ο οποίος εδημιούργησε τον ΣΥΜΠΑΝΤΑ ΚΟΣΜΟΝ, όπου κυριαρχεί η ΤΡΙΑΔΙΚΟΤΗΣ, δηλαδή ο Τριαδικός Τρόπος κατασκευής. Ο ΛΟΓΟΣ εις την Θεότητα συμβολίζεται διά τελείας εντός κύκλου ([Σημ.:αυτό σχημάτισε σε χαρτί και ο ποιητής Κ. Καβάφης, λίγο πριν ξεψυχήσει…αυτό έβλεπε)] ή εντός ισοπλεύρου τριγώνου. Ο Μαθηματικός ΝΟΜΟΣ- ΛΟΓΟΣ έχει μορφήν Σπειροειδούς Έλικος σε όλον το φάσμα του Μεγακόσμου-Μικροκόσμου. Είναι ο ΛΟΓΟΣ η Μουσική Αρμονία του Παλλομένου Σύμπαντος.
ΤΟ ΑΡΙΘΜΟΛΕΞΟΝ ΑΛΦΑΒΗΤΟΝ ΤΟΥ ΠΥΘΑΓΟΡΟΥ ΔΙΑΙΡΕΜΕΝΟ ΣΕ ΤΡΕΙΣ ΕΝΝΕΑΔΕΣ ΜΕ ΙΣΟΤΙΜΑ ΑΘΡΟΙΣΜΑΤΑ ΛΗΓΟΝΤΑ ΕΙΣ ΤΟ 9
Προορισμός της ενσαρκωμένης εις τον επίγειον βίον ψυχής, η οποία εξυφαίνεται ως άμετρον, δυσαρμονικόν, αιχμηρόν και άσχημο τρίγωνον, με ελάχιστη ανάμνηση του Θείου Νόμου, είναι να αναζητήσει διά του διαλογισμού την αναγνώρισιν του Θείου Προορισμού της, να ενθυμηθεί τα μέτρα της Θείας Αρμονίας και να προσαρμοσθεί εις τι ιδεατόν πρότυπον και σφραγίδα της, το οποίον παρίσταται ως ορθογώνιον Ζωογονικόν Τρίγωνον. Η προσήλωσις της ενσαρωμένης ψυχής προς το ιδεατό Θείον Πρότυπό της, την μεταλλάσσει από την κατώτερη βαθμίδα “ατελεστάτου” όντος εις ελεύθερον, νεοτελές, αρτιμελές και τέλειον ον. Η ενσαρκωμένη ψυχή, η οποία αγωνίζεται προς την αυτοπραγμάτωσίν της, καθοράται την τελειότητα της αρετής της σταθεράς ορθής γωνίας του Ζωογονικού Τριγώνου και των τετραγώνων του και διαβλέπει τον κοινόν άξονα, εις τον οποίον μετέχει η τέλεια ιδεατή θεϊκή φύσις της: είναι αυτός ο άξονας της πλευράς 3 της Θείας Προνοίας των ανθρωπίνων ψυχών και ο άξονας του ύψους του ισοσκελούς τριγώνου των δαιμονίων θείων όντων (ενδιαμέσων) και ο άξονας του ύψους του ισοπλεύρου τριγώνου των ανωτέρων και ανωτάτων θείων γενών. Ο δαίμων της ψυχής, ως ενδιάμεσος δύναται να της εξασφαλίσει την επαφήν της με τα θεία γένη, διά της κοινής πλευράς των της Θείας Προνοίας. Αυτό επιτυγχάνεται δια της συμπαθείας και “ομοιώσεως” των μερών από την αρετήν και το μέτρον αρμονίας των 90 μοιρών της ορθής γωνίας, η οποία σχηματίζεται από τον οριζόντιον άξονα της βουλήσεως- θελήσεως του ανθρώπου και από τον κάθετον άξονα της Θείας Προνοίας. Ο μόνος τρόπος ομοιώσεως του ανθρώπου προς τα θεία γένη είναι η άνοδός του επί του άξονος της Θείας Προνοίας. Τούτο καθίσταται εφικτόν με περιορισμόν σταδιακόν της ατομικής θελήσεως και σμίκρυνσιν του οριζοντίου άξονος καθώς και της υποτείνουσας της Ειμαρμένης ` μέχρις ότου η ανθρώπινη ψυχή να καταργήσει κάθε ατομικήν της θέλησιν, με αυταπάρνησιν, ταυτίζοντάς την προς την Θείαν Πρόνοιαν, υπέρ ειρήνης του σύμπαντος κόσμου, οπότε μεταλλάσσεται ολόκληρη σε φωτοδότην στύλον και δάδα Θείας Προνοίας, με την αγάπη της ευθύνης δια τα Πάντα και τελειούται εις την αγκάλην της αιωνιότητος, ως σταγόνα θείας ενεργείας της Παγκόσμιας Αρμονίας. ΕΣΤΙΝ ΟΥΝ ΑΡΜΟΝΙΑ ΠΟΛΥΜΙΓΕΩΝ ΕΝΩΣΙΣ ΚΑΙ ΔΙΧΑ ΦΡΟΝΕΟΝΤΩΝ ΣΥΜΦΡΟΝΗΣΙΣ.
ΤΟ ΖΩΟΓΟΝΙΚΟΝ ΤΡΙΓΩΝΟΝ
(…Η Διδασκαλία συνεχίζεται…)
ΤΑ ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ, που ίδρυσε ο Πυθαγόρας στον Κρότωνα της Κάτω Ιταλίας, αποτελούνταν από 9 εννέα βαθμούς, σε ένδειξη σεβασμού προς τις 9 Αριθμητικές Μονάδες, ως θεμελιώδεις βάσεις του Σύμπαντος. Κάθε ένας από τους 9 Αριθμούς εκπροσωπεί σε αυτό τις ποιότητες των μορφών του. Οι 3 Κατηγορίες των Μυστηρίων αφορούν α) στην διαμόρφωση του Ανθρώπου και την προέλευσή του β) στα διδάσκοντα τις Δυνάμεις, που αποτελούν τις μορφές της Φύσης και γ) στα Μεγάλα και Ιερά Μυστικά και απαγορευμένα. Στην πρώτη τριάδα μυούνται άνδρες και γυναίκες υποβαλλόμενοι σε πενταετή Σιγήν. Στην δεύτερη μόνον εξαγνισμένοι στο σώμα, στον νουν και στην ψυχήν. Στην τρίτη πεφωτισμένοι και υπό των θεών εμπνευσμένοι νέο και αγνές παρθένες. Οι τέλειοι μυημένοι είναι ήρεμοι στην όψη, γενναίοι στο ήθος, απαστράπτοντες στο κάλλος, με φωτεινούς οφθαλμούς, ικανούς να διεισδύουν στα έγκατα των σκέψεων των ανθρώπων.
Ο Βίος των Πυθαγορείων Μυστών είναι μοναδικό παράδειγμα στην Ιστορία της Ανθρωπότητος. Αποτελούν ιδιαίτερη κοινωνία και παρουσιάζονται ως μια ψυχή ήρεμη, γαλήνια και γενναιόφρων σε αισθήματα. Έχουν μία θέληση, είναι άκακοι, άνευ υποκρισίας και ατομικού συμφέροντος. Το συμφέρον τους είναι το συμφέρον όλης της κοινωνίας. Στην διάβασή τους όλοι υποχωρούν και τους αναγνωρίζουν ως ανωτέρους. Ενδεδυμένοι απλά με λευκόν λινόν χιτώνα, εύγραμμοι στο σώμα, εξαίσιοι στην μορφή, ασκητικοί, λιτότατοι στην δίαιτα και εργατικότατοι, καλλιεργούν την γη για την αυτάρκειά τους. Αποτελούν μιαν οικογένεια και τρώνε μαζί, αναλόγως των βαθμών, ὀπου ανήκουν.
O Πυθαγορισμός ως κοσμοθεώρηση είχε ευρεία διάδοση αρχικά στην Μεγάλη Ελλάδα της Νότιας Ιταλίας και κατόπιν στην κυρίως Ελλάδα και στην Ανατολική Μεσόγειο ως Νεοπυθαγόρειες Κοινότητες, μεταξύ των οποίων πολύ δυνατή ήταν η Αδελφότητα της Πέτρας, πλησίον της Νεκρής Θάλασσας, όπου μυήθηκε ο Ιησούς ανερχόμενος στην υψίστην πνευματικήν βαθμίδα.
Ιησούς :«Τέκνα μου, δεν γνωρίζετε ότι η Γη και όλα όσα κατοικούν σ’ αυτήν δεν είναι παρά μια αντανάκλαση της Βασιλείας του Ουράνιου Πατέρα; Και όπως εσείς βυζαίνετε και βοηθιέστε από τη μάνα σας, όταν είστε μικρά παιδιά, αλλά πηγαίνετε με τον πατέρα σας στους αγρούς όταν μεγαλώνετε, έτσι και οι Άγγελοι της Γήινης Μητέρας καθοδηγούν τα βήματά σας προς εκείνον που είναι ο Πατέρας σας και προς όλους τους Αγίους Αγγέλους του, ώστε να μπορέσετε να γνωρίσετε την πραγματική σας κατοικία και να γίνετε αληθινά Τέκνα του Θεού… Μακάρια τα Τέκνα του Φωτός που έχουν σοφία στον νου, γιατί θα δημιουργήσουν ουρανούς. Ο νους του σοφού είναι ένας καλά οργωμένος αγρός που αποφέρει αφθονία και επάρκεια. Γιατί, αν δείξετε σ’ έναν σοφό μια χούφτα σπόρους, εκείνος θα δει με το μάτι του νου του έναν αγρό με χρυσό σιτάρι. Αν, όμως, δείξετε σ’ έναν ανόητο μια χούφτα σπόρους, εκείνος θα δει μόνον αυτό που υπάρχει μπροστά του και θα το θεωρήσει μάλιστα σαν άχρηστα βότσαλα. Όπως ο αγρός του σοφού ανθρώπου δίνει αφθονία καρπών, ενώ ο αγρός του ανόητου δίνει σοδειά από πέτρες και μόνο, το ίδιο συμβαίνει και με τις σκέψεις μας. Όπως το δεμάτι του χρυσού σιταριού υπάρχει κρυμμένο μέσα στον μικροσκοπικό σπόρο, έτσι και η βασιλεία των ουρανών βρίσκεται κρυμμένη στις σκέψεις μας. Αν αυτές είναι γεμάτες από την Δύναμη, την Αγάπη και την Σοφία των Αγγέλων του Ουρανίου Πατέρα, θα μας μεταφέρουν στην Ουράνια Θάλασσα. Αν όμως είναι λερωμένες με διαφθορά, μίσος και άγνοια, θα αλυσοδέσουν τα πόδια μας σε κολώνες πόνου και βασάνων…”
Στην Διδασκαλία του Πυθαγόρα τονίζεται ότι τέλειος και ευτυχής άνθρωπος είναι εκείνος, ο οποίος αφιερώνεται στην μελέτην, την διάκρισιν και εκτίμησιν του Θεού, του Σύμπαντος και της Δημιουργίας στην αληθή τους ουσία, η οποία είναι Αγαθότης, Αλήθεια και Κάλλος και ο οποίος μετέχει της Θείας Αρμονίας και του απαραμίλλου Κάλλους του Σύμπαντος. Τον άνθρωπον αυτόν ονομάζομε φιλόσοφον, ο οποίος έχει ως αντικειμενικόν σκοπόν την μελέτην του καλλίστου οράματος, του οποίου η προσέγγισις επιτυγχάνεται διά οφθαλμών φιλανθρωπικών, πλήρων καλοσύνης, οι οποίοι επιζητούν να πράττουν το αγαθόν και το αληθές στον βίον. Μία διαρκής φιλία με τον Θεόν και με πάσαν την Δημιουργίαν. Ο Θεός, ως όντως ον, δεν υφίσταται μεταβολήν και δι’ αυτό είναι απόλυτος, πέραν της υπάρξεως. Εφ’ όσον, λοιπόν, η φιλοσοφία είναι γνώσις των αιωνίων και αϊδίων, τα οποία σχετίζονται προς τον Θεόν, είναι επιβεβλημένη η ένωσις θρησκείας, φιλοσοφίας και επιστήμης διά την προαγωγήν του ανθρώπου έως της θεώσεως. Διότι η επιστήμη άνευ θρησκείας αποβαίνει ψυχρή και άψυχη διανοητική ενασχόλησις. Θρησκεία άνευ επιστήμης και φιλοσοφίας είναι αναχρονισμός επειδή αποβαίνει τυπική επανάληψις λέξεων, άνευ προσδέσεως μετ’ αφοσιώσεως και λατρείας προς τον Ύψιστον, επιβραδύνουσα την εξέλιξιν του ανθρωπίνου γένους και προκαλούσα αδιαφορίαν και αποστροφήν προς την επιστημονική γνώσιν. Γνώσις επιστημονική, χωρίς πειθαρχίαν και συναίσθημα ευθύνης δια την χρήσιν ή μη αυτής, είναι περισσότερον επικίνδυνη από την άγνοια του εν μακαρία ραστώνη και νωχελία διαβιούντος ανθρώπου. Θρησκεία, χωρίς επιστημονικόν και φιλοσοφικόν διαφωτισμόν, άγει προς θρησκευτικόν φανατισμόν ή φυλετικήν ή εθνικήν έξαψιν, από τα οποία ανεπανόρθωτες καταστροφές είναι δυνατόν να επέλθουν. Επιστήμη, χωρίς θρησκευτικό συναίσθημα, αποβαίνει απειλή της ανθρωπότητος, την οποίαν υποτίθεται ότι υπηρετεί. Ζωή και θρησκεία είναι έν. Φιλοσοφία, θρησκεία και επιστήμη είναι έν, σκοπός συνολικός των οποίων είναι να καταστήσουν δυνατόν τον άνθρωπον προς ομοίωσιν προς τον Θεόν. Η γνώσις του Θεού αποκτάται δια χρησιμοποιήσεως του Νου, ως θείας εν ημίν μοίρας και όχι διά των αισθήσεων. Διά του Νου αποκτούμε την γνώσιν πρώτον των γενικοτάτων ή των πρώτων αρχών, δυνάμεθα να γνωρίσωμε τον εαυτόν μας και διά της γνώσεως ταύτης να γνωρίσωμεν τον Θεόν, διότι ο Νους, ο οφθαλμός αυτός της διανοίας, εγεννήθη εις τον άνθρωπον παρά του Θεού, του Ηλίου της Δικαιοσύνης και ως εκ τούτου δύναται αυτός να βλέπει τον Θεόν… Η Αλήθεια είναι τόσον μεγάλη τελειότης, ώστε, αν ο Θεός καθίστα αυτήν ορατήν εις τους ανθρώπους, θα εξέλεγε το φως διά το σώμα του και την αλήθειαν διά την ψυχήν του. Ως δε ο Θεός αιωνίως λέγει την αλήθειαν, ούτως και οι Υιοί του Θεού, πρέπει πάντοτε να λέγουν την αλήθειαν. Η Αλήθεια είναι ναός, εντός του οποίου πρέπει να επιτρέπεται η είσοδος μόνον αγνών ή κεκαθαρμένων ψυχών.
Το Άπειρον εις το σύνολόν του διευθετείται από έναν επιστάτην νόμον, ο οποίος, αφού προηγουμένως συντελέσει την αρμονίαν και μεταβάλλει την αποτελούσαν αυτό ουσίαν σε ειδικές μορφές, τις εξαναγκάζει να ακολουθούν ορισμένην κυκλικήν τροχιάν. Όθεν το παν βαίνει κατά κύκλον, αλλά το πέρας του κύκλου ουδέποτε καταλήγει εις την αφετηρίαν του. Η κατάληξις εις το αυτό σημείο της αφετηρίας θα εσήμαινε διάσπασιν της αρμονίας και καταστροφήν του Απείρου. Η εν αυτώ κίνησις θα έχανε την τροχιάν της και οι μορφές θα περιπλανούνταν επί των μορφών και συγκρούσεις και καταστροφές θα γίνονταν. Κάθε μορφή του Απείρου βαίνει προς το άπειρον αυτής και η ταχύτητά της καθίσταται αισθητή εις τις αντιλήψεις των ανθρώπων μετά πάροδον αιώνων. Οι μορφές οι οποίες αποτελούν το σύστημα, το οποίον διευθετεί η εστία του Ηλιακού φωτός με την επιρροήν της εις αυτές, πραγματοποιούν την τροχιάν τους κατά κύκλον ανάλογον καθεμιά και όλες μαζί συντρέχουν να βαίνει ολόκληρον το Ηλιακόν σύστημα, ξεφεύγοντας την αισθητήν εις εμάς τροχιά, εισερχόμενον εις άλλην, την οποίαν θα διακρίνομε παρατηρώντας επισταμένως μετά πάροδον κάποιων αιώνων. Οι κινήσεις των μορφών του Ηλιακού μας συστἠματος εις το Άπειρον το σώζουν από την καταστροφή και οι μορφές μεταβάλλονται γενόμενες τελειότερες. Ουδεμία μεταβολή θα γινόταν χωρίς αυτήν την κίνησιν. Το φως θα έχανε τον λόγον υπάρξεώς του και πλήρες σκότος θα περιέβαλε ό, τι βλέπομε σήμερα υπό μορφήν απείρου κάλλους. O Θείος Νόμος κατακερματίζεται εις τις συνειδήσεις και εκάστη εξ αυτών ορμωμένη αφ’ εαυτής, κινείται παίρνοντας Λόγον υπάρξεως αφ’ εαυτής και δύναμιν συντηρήσεως από την άπειρη Πηγή του καθολικού Νόμου διά συστήματος οργανικού, εις την παραγωγήν του οποίου συντρέχει. Οι πνευματικές μορφές που έτσι συντελούνται αποτελούν ιδιαίτερον σκοπόν, ο οποίος επιτυγχάνεται με την αρμονίαν πνευματικών σκοπών και την αρμονίαν αυτών προς όλες τις μορφές της Φύσεως, η οποία έχει ανεκδήλωτη πνευματική μορφή. Στενότατη αλληλεγγύη των πνευματικών προς τις φυσικές μορφές πρέπει να τελείται. Οι φυσικές μορφές μεταδίδουν την δύναμίν των εις τις πνευματικές μορφές και συντρέχουν τις τελευταίες να εκδηλώνουν ό,τι δεν έχουν ακόμη εκδηλώσει. Τα υπό των πνευματικών μορφών εκδηλούμενα δια της επιρροής των φυσικών μορφών είναι νόησις και αίσθησις των τελουμένων λειτουργιών της Φύσεως, η δε μεταξύ των πνευματικών μορφών επιτελουμένη αλληλεγγύη και αρμονία συντρέχει εις το να διαχέεται η παρασκευαζομένη ένεκα της επαφής αυτών προς τις φυσικές μορφές ζωή εις ολόκληρο το πνευματικό σώμα. Η διάχυσις της Ζωής είναι ο μεγαλύτερος νόμος, που επιδρά εις τις ψυχές της ανθρωπότητος, για να εκδηλώνουν τις δυνάμεις των προς συντέλεσιν μείζονος πνευματικής μορφής, εκ της οποίας συντελείται η Θεοποίησις της συνειδήσεως του Απείρου. Ουδέν συντελείται, εάν δεν επικρατεί αρμονία επί των πνευματικών μορφών, που επανέρχονται και κάνουν την κυκλικήν των περιφορά εις τα αυτά σημεία και από αυτό προέρχονται συγκρούσεις, γένεσις παθών, θλίψις, οδύνη, περιπλάνησις. Οι πνευματικές μορφές, οι οποίες εκφεύγουν από την αληθινήν τροχιάν των παρήγαγαν την σύγχυσιν προς την οποίαν επί αιώνες παλεύει η ανθρωπότητα. Τόσον η κακία εσκότισε τον ανθρώπινον νουν, ώστε μόνον ο θάνατος δύναται να ευεργετήσει την ψυχήν του.
Τα αποτελέσματα συνεργασίας εις την κοινωνίαν των ανθρώπων πρέπει να είναι φώτισις διανοητική, σωματική διάπλασις και ψυχική εκπαίδευσις, η οποία προπαντός πρέπει να προσηλώνεται εις τα έργα των Θεών. Η εκπαίδευσις εις την Μουσικήν είναι εφόδιον της ψυχής, το οποίον καλλύνει την μορφήν της και προλειαίνει την οδόν της προς το φως, το οποίον “οι Θεοί δωρούν εις τους ανθρώπους, δια να καταστούν ήμεροι, γενναίοι, ευπροσήγοροι, λάτρεις του Ηλίου και της Φύσεως και γνώστες των λειτουργιών των ουρανίων σωμάτων, προς ανεύρεσιν του δρόμου, τον οποίον έχει έκαστος εις το Άπειρον”
ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟΙ ΝΟΜΟΙ ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΣΕΩΣ ΤΩΝ ΚΕΝΤΡΩΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΝ CHAKRAS ΤΗΣ ΓΙΟΓΚΑ ΣΤΑΣΙΣ ΛΩΤΟΣ Ο μηνίσκος στην μέση, που εισχωρεί και ως το πρώτο ανθρώπινο κέντρο συνειδήσεως, αντιστοιχεί σε μαύρη τρύπα.
Όλα τα Κέντρα Συνειδήσεως είναι έκαστον χρυσή τομή του υπόλοιπου τμήματος της σπονδυλικάς στήλης, μετά την αφαίρεση του προηγούμενου chakra. Τελικώς, η γεωμετρική πρόοδος των chakras είναι ο πέμπτος νόμος της Γραμμικής Αποσυνθέσεως του Σύμπαντος και επιστροφής όλων των γραμμικών στοιχείων στην Αρχικήν Μονάδα. Ο άνθρωπος δύναται με μεγάλη προπαρασκευή και με κατάλληλες αναπνευστικές ασκήσεις να εισαχθεί στις ανάλογες σφαίρες συνειδήσεως και να φθάνει με τον διαλογισμόν διαδοχικά στις ανώτερες σφαίρες συνειδήσεως. Το καλούμενο ενεργειακό φίδι στο σχέδιο της θέσεως Λωτός , που παίρνουν οι διαλογιζόμενοι, είναι η αλλαγή του μήκους κύματος κατά την μετάπτωσιν της συχνότητας από την κατωτέραν στην αμέσως ανωτέραν, που μπορούν να επιτύχουν, αυξάνοντας εις το τετραπλάσιον τον χρόνον κάθε διαδοχικής εισπνοής της εντελέχειας (αρνητικός στατικός ηλεκτρισμός). Αυτή η αίσθησις της μεταβολής του ενεργειακού όφεως-φιδιού, η οποία αποτελεί αρμονική σειρά φθίνουσας γεωμετρικής προόδου, δίδει σε όλες τις αισθήσεις την υπέροχη μελωδία της αρμονίας των ουρανίων σφαιρών. Είναι η αρμονική μεταβολή των κυμάτων των διαδοχικών ουρανίων Συμπάντων μέσα από τα 15 ουράνια κέντρα. Την ανέκφραστη αλήθεια, αυτήν που μόνη της φανερώνει την απαραίτητη συνεργασία κυματισμών, δυνάμεων και κραδασμών μιάς αέναης κλίμακας του ακαταλήπτου Εσωβάθους του φυσικού ανθρωπίνου πεπερασμένου, την εμπεριέχει η Αριθμοσοφία. Αυτή η βαθμιαία σύμπτυξις των αναλόγων δυνάμεων, ρυθμών και κραδασμών του Εσωβάθους γεννά την φυσικήν υπόστασιν, την οποίαν ονομάζομε Κόσμον, Είναι μία τάξις, μια υπακοή των επί μέρους διαφοροδυνάμεων, σε συγκεντρωτική αρχή. Αποτελεί ένα απειροελάχιστο κομμάτι από το ατελείωτο Εσωσύμπαν, αυτό, το οποίον περατούται στην φυσικήν υπόστασιν και αναβαίνει λεπταίνοντας συνεχώς και αναβαθμικώς εις τις κλίμακες του εσωβάθους, έως ότου συναντήσει κάποτε την Πρωταρχικήν Μονάδα, τον Παντογνώστη Νουν, το Τέλειον.
Η διαβάθμισις των θείων όντων, μέχρι το θνητόν γένος, άρχεται από τα υπερούσια θεία όντα τα ασύλληπτα από την ανθρώπινη συνειδητότητα και συνεχίζεται με το νοητόν θείον γένος, το οποίον μόνον δια της γεωμερίας κατ’αναλογίαν και με αγνότητα ψυχής θα ημπορούσαμε να αντιληφθούμε, ως αντανακλάσεις ισοπλεύρων τριγώνων, ως δικαιοσύνην εις την ισότητα πλευρών, γωνιών και υψών, ποιότητος και ιδιοτήτων, και με την διαμεσολάβησι αγαθοποιών ενδιαμέσων όντων. Ακολουθεί το δαιμονικόν γένος, ως ενδιάμεσον μεταξύ αθανασίας και θνητότητος, καθοδηγητικόν των θνητών προς τα άνω βασίλεια και απεικονιζόμενο διά ισοσκελούς τριγώνου. Το γένος των δαημόνων-δαιμόνων μετέχει της θείας φύσεως δια των δυο ίσων πλευρών του και 2 ίσων γωνιών και 2 ίσων υψών των, ενώ μετέχουν της θνητότητος δια του τρίτου ανίσου ύψους των και της σχηματιζόμενης με αυτό ορθής γωνίας, που μετέχει του Ζωογονικού τριγώνου των ανθρωπίνων ψυχών. Το κατώτερον άκρον της διαβαθμίσεως των θείων όντων κατέχει το θνητόν γένος, εις το οποίον ενσαρκώνονται οι ψυχές, καθιστάμενες ιδεατά σκαληνά τρίγωνα σε πλήρη ανομοιογένεια και ανισότητα. Ο θνητός άνθρωπος αγωνίζεται να μετασχηματίσει το σκαληνόν τρίγωνον της ενσαρκώσεώς του εις το πρότυπον ορθογώνιο Ζωογονικόν Τρίγωνο της Θείας Φύσεώς του.
ΣΧΕΔΙΟ ΤΗΣ ΑΡΜΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΙΩΝ ΣΦΑΙΡΏΝ ΜΕ ΤΟΥΣ 7 ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΥΣ ΑΞΟΝΕΣ
Μέσα εις το Σχέδιον της Αρμονίας των Ουρανίων Σφαιρών εμπεριέχονται τα πάντα: το σχέδιο και η συμπεριφορά της τετρακτύος στο ισόπλευρο τρίγωνο της δικαιοσύνης, το σχέδιον και η μεταβολή του δένδρου της ζωής, το σχέδιο του αυγού της δημιουργίας, ο κύκλος με τις 13 ακτίνες μαζί με το σπέρμα της δημιουργίας, το εξακτίνιον άστρον. το σκήπτρο ή κηρύκειον με το ενεργειακό φίδι και πολλά άλλα…
Εν κατακλείδι, από το Μεγάλο Σχέδιον της Αρμονίας προκύπτει ότι : -Το Σύμπαν δημιουργήθηκε γεωμετρικά και ενεργειακά από την Αρχική Μοναδιαία Σφαίρα Κο. -Όλα τα στοιχεία της μοναδιαίας σφαίρας χρησίμευσαν σαν μονάδες μετρήσεως και σχεδιάσεως των αντιστοίχων συμπάντων σφαιρών. Δηλαδή, η διάμετρος της σφαίρας Κο είναι μονάς μετρήσεως και συγκρίσεως διά τις καμπύλες γραμμές, η επιφάνεια του μεγίστου κύκλου της μοναδιαίας σφαίρας θεωρείται ως μονάς μετρήσεως των όγκων των σφαιρών-συμπάντων. -Τέλος, και από ενεργειακής απόψεως η μοναδιαία σφαίρα θεωρείται ότι είναι η ενεργειακή μονάς, που με την ανάλογη κατανομή της ενεργοποίησε τα σύμπαντα. Από την μοναδιαίαν αρχικήν σφαίρα-σύμπαν μορφοποιείται σε πρώτην φάσιν η τριαδική μορφή, που μας δίνει τις λύσεις του γενεσιουργού προβλήματος της αρμονίας των σφαιρών κατά την πρώτην φάσιν της διερευνήσεώς του, ήτοι πρωτομορφοποιείται συγχρόνως η αρχική χρυσή σφαίρα μαζί με την περιβάλλουσα περιφέρεια της σφαίρας, που περιβάλλει αυτήν και την μοναδιαία σφαίραν.
Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΧΟΑΝΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΣΥΜΠΑΝΤΩΝ
ΠΟIOΣ EINAI O ΓNHΣIOΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ
Η κοινωνία χρειάζεται όχι ερασιτέχνες πολιτικούς, ούτε επαγγελματίες νομοθέτες, που οδηγούνται από την δίψα προς επιρροήν, δύναμη, χρήμα, φιλοδοξία, διακρίσεις και υστεροφημία, αλλά από ιδεολόγους, που είναι μορφωμένοι στην εσωτερικήν φιλοσοφία του Κόσμου και την ψυχολογία του ανθρώπου και γνωρίζουν ότι η πολιτική δράσις συνοδεύεται από μόχθους, ταλαιπωρίες, ηθικά μαρτύρια, στερήσεις, αποδοκιμασίες, από την στέρηση της προσωπικής ελευθερίας, τους διωγμούς και τον μαρτυρικόν θάνατο. Ο ΓΝΉΣΙΟς ΠΟΛΙΤΙΚΌς ΠΡΈΠΕΙ ΝΑ ΕΊΝΑΙ ΑΓΝΌΣ ΕΝΑΡΕΤΟΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΗΓΕΤΗΣ ΚΑΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΣ.
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ λέγεται ο άνθρωπος που είναι πρόθυμος να θυσιάσει και την ίδια του την ζωή υπέρ των ιδεωδών της αρετής και κυρίως υπέρ της πνευματικής ανωτερεύσεως του ανθρώπου. Η λέξη “πνευματικός” δεν πρέπει να αποδίδεται στον οποιονδήποτε λογοτέχνη ή επιστήμονα που γράφει, αλλά στον ανδρείο, ηθικόν και μορφωμένον άνθρωπον, που με αυτοθυσία αφιερώνεται στις ευπραξίες υπέρ του κοινωνικού συνόλου.
“Η επίδραση που ασκεί ο νόμος στην ψυχή και στην ζωή του ανθρώπου είναι η ίδια με την επίδραση της αρμονίας προς την ακοήν και την φωνήν. Και ο νόμος, δηλαδή, διαπαιδαγωγεί την ψυχή και διοργανώνει με τάξιν την ζωή και η αρμονία εξασκεί την ακοή να τα αισθάνεται όλα και καθιστά την φωνήν μουσική. Λέγω, λοιπόν, ότι κάθε οργανωμένη κοινωνία συγκροτείται από τους άρχοντες, τους αρχομένους και τρίτον από τους νόμους. Έμψυχος εκπρόσωπος των νόμων είναι ο βασιλεύς και το άψυχον είναι το γράμμα του νόμου. Πρώτος, λοιπόν, είναι ο νόμος. Και μέσω του νόμου ο βασιλεύς είναι νόμιμος ηγεμών, ακολουθεί στην σειρά ο άρχων, έπειτα ο αρχόμενος δυνάμει του νόμου είναι ελεύθερος πολίτης και όλη η πολιτεία είναι ευτυχισμένη. Όμως, με την παραβίαση του νόμου ο βασιλεύς καταντά τύραννος, ο άρχων γίνεται ασυνεπής, ο αρχόμενος γίνεται δούλος και όλη η κοινωνία δέρνεται από την κακοδαιμονία. Γιατί όλες οι πράξεις συνδέονται μεταξύ τους και προσδιορίζονται από το “άρχειν“, από το “άρχεσθαι“, και κατά τρίτον λόγον από την κυριαρχία. Το “άρχειν” ανήκει δικαιωματικά στο ανώτερο, το “άρχεσθαι” στο υποδεέστερο και η κυριαρχία ανήκει και στα δύο. Γιατί άρχει το λογικόν μέρος της ψυχής, άρχεται το άλογον μέρος, ενώ και τα δύο μαζί κυριαρχούν στα πάθη. Γιατί από τον αρμονικό συνδυασμό και των δύο παράγεται η αρετή, η οποία απομακρύνει την ψυχή από τις θλίψεις και τις ηδονές στην ηρεμία και στην έλλειψη των παθών.”(Αρχύτας Πυθαγόρειος)
“Ο άνθρωπος ούτε εκ φύσεως είναι αγαθός ούτε εκ φύσεως ευδαίμων, αλλ’ έχει ανάγκη μαθήσεως και προστασίας ` για να γίνει αγαθός, έχει ανάγκη της αρετής, για να γίνει ευδαίμων, έχει ανάγκη καλής τύχης. Και γι’ αυτό εις τα δύο αυτά συγκεφαλαιώνεται η ανθρώπινη ευδαιμονία, στον έπαινο και στον μακαρισμόν ` ο έπαινος αναφέρεται στην αρετήν, ο μακαρισμός στην καλή τύχη` και η μεν αρετή υπάρχει στον άνθρωπον, ως θεία μοίρα, η δε καλή τύχη ως μοίρα της θνητής του φύσεως. Και εξαρτώνται τα μεν ανθρώπινα (τα θνητά) από τους θεούς και τα επίγεια από τα ουράνια και τα κατώτερα από τα ανώτερα. Και γι’ αυτό όποιος ακολουθεί τους θεούς ως αγαθός ευδαιμονεί, ενώ όποιος ακολουθεί τα ανθρώπινα κακοδαιμονεί.
Είναι, λοιπόν, ωραίο πράγμα, όταν η καλή τύχη συμβαδίζει με το μυαλό, μοιάζει με ούριον άνεμο για εκείνον που τρέχει` διότι του ρυθμίζει τις πράξεις με γνώμονα την αρετήν, όπως ακριβώς ο κυβερνήτης του πλοίου ρυθμίζει την κατεύθυνσή του σύμφωνα με τις κινήσεις των άστρων` κατ’αυτόν τον τρόπο, όχι μόνον θ’ ακολουθήσει τον θεόν, αλλά και θα ευθυγραμμίσει το ανθρὠπινο αγαθόν προς το θείον(…)
Εγώ, λοιπόν, νομίζω ότι αυτά είναι εκείνο που λέγεται “Ἁμαλθείας κέρας”, διότι μέσα στην ευνομία τα πάντα υπάρχουν, και χωρίς αυτήν ούτε γεννάται το μέγιστον αγαθόν της ανθρωπίνης φύσεως, ούτε κι αν ήθελε γεννηθεί και αυξηθεί, θα ήταν δυνατόν να διατηρηθεί. Διότι την αρετήν και την ορμήν προς την αρετήν η ευνομία τις προστατεύει, γιατί χάρις σε αυτήν και αγαθές φύσεις γεννώνται και ήθη και ασχολίες και νόμοι άριστοι υπάρχουν και λόγοι και ευσέβεια και οσιότης, τα πολυτιμότατα. Ωστε εκείνος που πρόκειται να ζήσει ευδαίμων και να περάσει καλοτάξιδα της ζωής την θάλασσα, πρέπει και να κάνει ως το τέλος το ταξίδι της ζωής μέσα σε ευνομία και να εγκαταλείψει την ζωή με ευνομία. Σε όσα προηγουμένως ελέχθησαν, ο λόγος προσθέτει και την ανάγκην. Ο άνθρωπος, δηλαδή, είναι μέρος κοινωνίας και μέσα σ’ αυτήν κατά συνέπειαν ολοκληρώνεται, όχι μόνον με το να μετέχει απλώς της κοινωνίας, αλλά με το να μετέχει όπως πρέπει (καλώς)` άλλα, δηλαδή, από την φύση υπάρχουν σε περισσότερους και όχι σε έναν, άλλα σε έναν κι όχι σε πολλούς…Η ευδαιμονία όμως και η αρετή της ψυχής γεννάται και στον έναν και στους πολλούς και στο όλον και στο Σύμπαν. Και γι’ αυτό ό,τι υπάρχει στον έναν, υπάρχει και στους περισσοτέρους, και, ό,τι υπάρχει στο όλον, υπάρχει και στο Σύμπαν, υπάρχει και στους περισσοτέρους ` διότι η διακόσμησις της όλης φύσεως έχει διακοσμήσει και το κάθε ον και η διακόσμησις καθενός όντος ολοκλήρωσε την διακόσμησιν του όλου και του Σύμπαντος`τούτο είναι ολοφάνερο, διότι το όλον προηγείται του μέρους και όχι το μέρος του όλου. Συγκεκριμένα, εάν δεν υπήρχε ο Κόσμος (το Σύμπαν),δεν θα υπήρχε και ήλιος, σελήνη, ούτε πλανήτες αστέρες ούτε απλανείς. Επειδή όμως υπάρχει ο Κόσμος, υπάρχει το καθένα απ’ αυτά…Όποια σχέσις υπάρχει του όλου προς το μέρος, η ίδια επικρατεί και ως προς την αρετήν του όλου προς την αρετήν του μέρους, Και, όπως, αν δεν υπήρχεν αρμονία και θεία εποπτεία επί του Σύμπαντος, δεν θα μπορούσε να συνυπάρχουν όλα αυτά τα όντα και μάλιστα διατεταγμένα αρμονικά (εν κόσμω), έτσι και όταν δεν υπάρχει ευνομία στις πόλεις, δεν είναι δυνατόν να υπάρχει πολίτης αγαθός ή ευδαίμων ` και όταν δεν υπάρχει υγεία στο ζώον, δεν είναι δυνατόν να είναι ισχυρόν και υγιές το πόδι ή το χέρι. Διότι η αρετή του Σύμπαντος είναι η αρμονία, αρετή δε της πόλεως είναι η ευνομία, η δε υγεία και η δύναμις είναι αρετή του σώματος. Και καθένα μέρος του ζώου έχει πάρει τέτοια θέση, ώστε να υπηρετεί το όλον και το παν. Λόγου χάριν, τα μάτια βλέπουν για εξυπηρέτηση όλου του σώματος και τα άλλα μέρη και μέλη έχουν συνταχθεί έτσι, ώστε να υπηρετούν το όλον και το παν.” (Ιππόδαμος Πυθαγόρειος)
“ ΑΡΕΤΗ του ανθρώπου είναι η τελειότης της ανθρωπίνης φύσεως. Γιατί καθένα από τα όντα γίνεται τελειότατον, σύμφωνα με την αρετήν της δικής του φύσεως. Του ίππου η αρετή είναι αυτή που οδηγεί στην ακρότατη ανάπτυξη την φύσιν του ίππου. Το ίδιο ισχύει και για καθένα από τα μερικότερα στοιχεία, Αρετή, δηλαδή, των οφθαλμών είναι η οξυδέρκεια, που δεν είναι άλλο παρά η ακραία ανάπτυξη της φύσεως των οφθαλμών…
Έτσι, λοιπόν, στην ψυχή υπάρχει το άλογον χάριν του λογικού. Και είναι και το συναίσθημα και η επιθυμία συντεταγμένα με το πρώτο μέρος της ψυχής (το λογιστικόν), το συναίσθημα ως δορυφὀρος και φρουρός και σωματοφύλακας, κι η επιθυμία ως οικονόμος και φροντιστής των αναγκαίων. Και ο νους εγκατεστημένος στην κορυφήν του σώματος ασκεί από εκεί επάνω καθαρήν εποπτείαν προς όλες τις κατευθύνσεις κι επιζητεί την επιθεώρησιν των όντων. Και αυτό είναι εκ φύσεως το έργον του, αφού αναζητήσει και συλλάβει με την δύναμίν του και κατακτήσει τα όντα, να ακολουθήσει τα ανώτερα και τα πολυτιμότερα. Γιατί πρώτη αρχή και αιτία και κανόνας της ανθρώπινης ευδαιμονίας είναι η επίγνωσις των θείων και πολυτιμοτέρων…”(Μέτωπος Πυθαγόρειος)
“Η ΣΎΣΤΑΣΗ ΚΑΙ Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ επαναλαμβάνονται σε κύκλους, που διαρκώς απλώνονται σε όλη την κλίμακα των όντων και σε όλες τις σφαίρες. Όπως η ανθρώπινη Ψυχή αγωνίζεται ανάμεσα στο Πνεύμα που την τραβάει και στο Σώμα που αντιστέκεται, με τον ίδιο τρόπο και η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ εξελίσσεται ανάμεσα στον ΦΥΣΙΚΟ και στον ΖΩΙΚΟ ΚΟΣΜΟ, όπου έχει τις γήινες ρίζες της, και στον ΘΕΙΟΝ ΚΟΣΜΟ των Αγνών Πνευμάτων, όπου είναι η Ουράνια Πηγή της, προς την οποία ποθεί να υψωθεί. Το ίδιο που συμβαίνει στην Ανθρωπότητα, συμβαίνει και σε όλα τα Ηλιακά Συστήματα, αλλά πάντοτε σε διαφορετικές αναλογίες και πάντοτε με νέους τρόπους.
(H ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ θα περιλαμβάνει ι ΒΑΣΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ ΤΗΣ ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΑΣ ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΙΑΣ- ΒΙΟΘΕΩΡΙΑΣ (πολιτική οργάνωση, διατροφή κλπ……)
