51. Ο ΠΟΝΟΣ ΩΣ ΕΥΕΡΓΕΣΙΑ ΚΑΙ ΠΥΛΗ ΣΟΦΙΑΣ

Λέει ο Ποιητής :

” Οι άγγελοι με πειράζανε ` πολλές φορές                                                                                                                                           συναγμένοι γύρω μου ρωτούσανε :                                                                                                                                                     “τι έστιν πόνος” και  “τι νόσος;” και διόλου δεν ήξερα.                                                                                                                         Δεν ήξερα, δεν είχα καν ποτέ ακούσει για                                                                                                                                            το Δέντρο απ’ όπου μπήκε ο θάνατος στον κόσμο.                                                                                                                              Ήταν αλήθεια ο θάνατος; Όχι αυτός – ο άλλος                                                                                                                                      που θα  ‘ρθει με το πρώτο κλάμα του νεογέννητου; Ήταν αλήθεια                                                                                                      το άδικο; Η μανία των εθνών; Και ο μόχθος νύχτα-μέρα;”

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

 

Έτσι συναρπαστικά αποκαλυπτικά συναρτά ο Οδυσσέας Ελύτης τις έννοιες του πόνου, της νόσου, του θανάτου, του άδικου, της εθνοκαπηλίας και του μόχθου, καθώς τα εννοούσε και ο Όμηρος, ο Θουκυδίδης, ο Αισχύλος, ο Σοφοκλής, ο Ευριπίδης. Από την εποχή του Ομήρου, ο ΠΟΝΟΣ  δηλώνεται ως μόχθος- αγώνας μάχης για Νίκη της Ζωής.

Τι είναι ο ΠΟΝΟΣ, εκ του πονέω και πονέομαι, δηλαδή κοπιώ, μοχθώ, μάχομαι ( Όμηρ.), πάσχω ισχυρά νοσηρά ( Θουκυδ.), καταπονούμαι, υποφέρω…με προέλευση από το πένομαι (πενία)=βρίσκομαι σε ένδεια, σε ανάγκη και εργάζομαι προς εξοικονόμηση των αναγκαίων. Οπότε, η λέξη ΠΟΝΟΣ είναι πολυσήμαντη και σημαίνει : εργασία βαριά, αγώνας, κόπος μάχης, μόχθος, έργο, ασχολία, πάθημα και άλγος.

Ο Σοφοκλής στην τραγωδία “ΑΙΑΣ” στ. 866 γράφει :” πόνος πόνω πόνον φέρει”=ο μόχθος με κόπο φέρει άλγος-πάθημα

ΠΟΝΟΣ είναι ο φυσικός αυτοματικός μηχανισμός, που επισημαίνει οργανική ή ψυχική δυσλειτουργία και βλάβη, και δρα ως συναγερμός προς κινητοποίηση για αυτοθεραπεία ή έμμεσα με παρέμβαση άλλων. Όμως, η παθητική αποδοχή του πόνου και αδιαφορία, εν πολλοίς, χειροτερεύει την κατάσταση της Νόσου, η οποία ΝΟΣΟΣ σημαίνει ελλειμματική νόηση, χωρίς Η, χωρίς ισχυρή κάθοδο (Η) Νοητικής Ενέργειας, που φέρνει ασθένεια, αδυναμία, αρρώστια, στενοχώρια.

Έτσι, ο ΠΟΝΟΣ νοείται ως αφορμή-ορμητήριο, προς κινητοποίηση-εγρήγορση ψυχοπνευματικών Δυνάμεων για ΥΓΕΙΑ και ΤΕΛΕΙΟΠΟΙΗΣΗ. Και βεβαίως, δεν είναι ο Πόνος η απαραίτητη συνάρτηση της Σοφίας, αφού η Σοφία νοείται ως Ενάρετη Βίωσις της Άριστης Γνώσης, που έχει υπερβεί ελλειμματικές καταστάσεις, ως εσώτερο Φως της Θεότητος, σε γαλήνη και μακαριότητα.

Γιατί 

“Κι αν είναι ανθρώπινος ο πόνος,

δεν είμαστε άνθρωποι μόνο για να πονούμε” ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ

Ο Άνθρωπος είναι ένα ανοιχτό χαοτικό σύστημα, που δεν εμπεριέχει εντροπία, δηλαδή θάνατο εκμηδενιστικό                   ( αποκάλυψε η σύγχρονη Βιοφυσική -Πριγκοζίν). Αυτό ήταν ήδη γνωστό στους αρχαίους Μύστες-Επόπτες και ο Αισχύλος στην τραγωδία “ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ ΔΕΣΜΩΤΗΣ” βάζει τον Ωκεανό να λέει τον θάνατο “νούσον-νόσον”…Και αυτή η νόσος αντιμετωπίζεται υπεύθυνα με σωστές επιλογές του ανθρώπου για τόπο διαβίωσης -συνθήκες -διατροφή -σχέσεις -γνώσεις – πληροφορίες -θετικές σκέψεις και δράσεις.

Η Κινητοποίηση του Πόνου απαιτεί :

1. Γνώση των Αιτίων, που προκάλεσαν την βλάβη, κι αυτά ανάγονται στις αρνητικές επιδράσεις του Περιβάλλοντος επάνω στο DNA μας, το οποίο καταγράφει άκριτα κάθε πληροφοριακό ερέθισμα ( φυσικό-κοινωνικό-πνευματικό). Έτσι, ανά πάσα στιγμή, ο άνθρωπος καλείται να κάνει επιλεκτικά Κάθαρσιν, τόσο στις περιβαλλοντικές συνθήκες και σχέσεις, όσο και στις σκέψεις, τις παραδοχές και προθέσεις του. Η Διδασκαλία του Αρχαίου Ελληνικού Δράματος είχε τούτον τον καθαρτικό σκοπό για την ψυχοσωματική Υγεία του ανθρώπου.
2. Το δεύτερο ζητούμενο είναι η Αυτογνωσία, δηλαδή η Γνώση της Αρμονικής Λειτουργίας των 7 Ενεργειακών μας Κέντρων, που είναι οι λειτουργικοί φορείς του ΕΣΩΤΕΡΟΥ ΕΑΥΤΟΥ, δηλαδή η ταύτιση κι ενότητα της Ατομικότητάς μας με το ΟΛΟΝ ΕΝ, απ’ όπου προκύπτει η ΑΛΗΘΗΣ ΓΝΩΣΙΣ της Ανθρώπινης Φύσεως, συνεπώς και των Συνανθρώπων μας, με Αλληλοκατανόηση, Ενσυναίσθηση, Αλληλεγγύη και Εναρμόνιση. Γιατί, κι όταν δεινοπαθούν οι Συνάνθρωποι, ο ψυχικός σου πόνος καλεί σε Συναγερμό ΑΜΕΣΗΣ ΒΟΗΘΕΙΑΣ και άλλα ζώντα, αφού όλοι είμαστε Ενωμένοι στον ίδιο Αιθερικόν Ιστό του ΕΝΟΣ ΠΑΝΤΟΣ.                                                                               Σε αυτήν  την επείγουσα και οριακή εξέταση του βάθους, όπου ζυγιάζεται η ΖΩΗ  με τον ΘΑΝΑΤΟ, ο ΠΟΝΟΣ αποδεικνύεται εχθρός της διαλυτικής εντροπίας και βοηθός του ανθρώπου, ο οποίος αγωνίζεται για εξασφάλιση και ανέλιξη της Ζωής του στον Συμπαντικόν του Προορισμόν, με ΚΑΘΑΡΣΙΝ – ΦΩΤΙΣΙΝ – ΘΕΩΣΙΝ.                                       Κι επειδή, καθώς λέει ο Ποιητής :“ο μόνος θάνατος, ο μόνος είναι αυτός, που έφτιαξαν με τον νου τους οι άνθρωποι”( ΕΛΥΤΗΣ),  η διαπίστωση της ανυπαρξίας του μηδενιστικού θανάτου και η θεώρηση του θανάτου ως Πύλης σε άλλη διάσταση της Ζωής, εξαφανίζει τον φόβο, την κατάθλιψη κι απαισιοδοξία και ενεργοποιεί μια ισχυρή Δυναμική στάση, που ενώνει την Βιοθεωρία με την Κοσμοθεωρία, αφού ο ΕΑΥΤΟΣ δεν περιορίζεται στο Ατομικό ΕΓΩ αλλά ταυτίζεται στην ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ, ΤΟΥ ΟΛΟΥ ΕΝΟΣ.                                                                        Αυτή η ΑΛΗΘΗΣ ΓΝΩΣΙΣ στην Ενάρετη Εφαρμογή της στην Πράξη, Ευπραξία προς Ανέλιξη του Καθενός και του Συνόλου, συνιστά ΣΟΦΙΑ, ως εσώτερη Πνευματική Φώτιση, με ομοιοδόνηση στην συχνότητα της Παγκόσμιας Μουσικής Συμπαντικής Αρμονίας, όπου ο καθένας άνθρωπος διαμορφώνει ΕΑΥΤΟΝ και την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ του με Θετική Προοπτική στην Τυχαιότητα, με Δημιουργική Αγάπη, με Ενάρετη Δράση, με Αφυπνιστική Μορφογενετική Διάχυση Πληροφοριών, που αλλάζουν θετικά και ανελίσσουν συνεκτικά την Ανθρωπότητα,  “ίνα μετ’ αρετής την ευτυχίαν αποκτήσωμε” (ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ)  ως ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΙ ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ !                                                                                                                                                                                                                                              Εν κατακλείδι, αυτό ομολογεί κι ο Ποιητής (ΕΛΥΤΗΣ -“ΛΑΚΩΝΙΚΟΝ”) :                                                                            “Ο καημός του θανάτου τόσο με πυρπόλησε που η λάμψη μου επέ-                                                                                          στρεψε στον ήλιο.                                                                                                                
3.                               Κείνος με πέμπει τώρα μέσα στην τέλεια σύνταξη της πέτρας και του                                                                                                             αιθέρος.                                                                                                                                        Λοιπόν, αυτός που γύρευα, είμαι.” 
4.  
5. Δείτε στο youtube  από το ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ το βίντεο                                                                                     https://www.youtube.com/watch?v=jtfohAtnYPs  
6.  Ο ΠΟΝΟΣ ΩΣ ΠΥΛΗ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                        “Η αρχή του πόνου βρίσκεται στην άσκηση της ελευθερίας του ανθρώπου. Ένα μέγα μέρος των βασάνων προέρχεται βέβαια κι από ατομική θέληση, από λάθη, από απαραίτητες συμπτώσεις ή καταστάσεις του «πεπερασμένου». Κάθε άνθρωπος «καθίσταται άξιος της ελευθερίας, του υψίστου δώρου του Δημιουργού του. Ο Κύριος αιμοστάζει στο σταυρό, για να απελευθερώσει το δημιούργημά Του από τον νόμο της φθοράς, για να του δώσει την ευκαιρία ελεύθερος να πορευθεί στον δρόμο της Βασιλείας. Ιλιγγιά ο νους εμπρός στον σεβασμό του Θεού προς το υψηλό δώρο που χάρισε στην κορωνίδα της δημιουργίας Του. Οι άνθρωποι, αντίθετα, επιζητούν και πασχίζουν και χαμοκυλιούνται, να καταργήσουν την ελευθερία, να την σπρώξουν σε καλούπια, να της αλλάξουν την ποιότητα, να την μεταβάλλουν σε καθιερωμένο σχήμα. Αιώνια επιθυμία του Ουράνιου Πατέρα είναι το πλάσμα άνθρωπος να καλλιεργήσει στο χωράφι της καρδιάς του το υπέροχο λουλούδι της ελευθερίας και να πορευτεί στην ωριμότητα συχνά-πυκνά με το μεγάλο δάσκαλο και σύντροφο, τον πόνο. Με «πλήρη γνώσιν και πείραν των ακανθών και ζιζανίων» ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ 
8. Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΠΟΡΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΠΕΡΝΑΕΙ ΣΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ, ΕΑΝ ΘΕΛΩΜΕ ΝΑ ΖΟΥΜΕ ΕΝ ΘΕΩ!!!
   “Δεν πρέπει να μας τρομάζει ο θάνατος. Δεν είναι τίποτε φοβερό. Είναι η πόρτα που μας περνάει στην Αιωνιότητα!!! Ο Θεός είναι Αιώνιος και μάς έπλασε, για να μας κάνει αιωνίους, να μας κάνει μετόχους της Αιωνίου Βασιλείας Του από εδώ από την Γη, εάν θέλωμε να ζούμε εν Θεώ και εις τον Αιώνα τον άπαντα…Κανονικά δεν πρέπει να λέμε “άλλη ζωή”, ΜΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ και αν ζούμε κατά το θέλημα του Θεού εδώ στην Γη, θα μας φανερώσει πώς θα είμαστε μετά θάνατον….θα ιδούμε “α ητοίμασεν ο Θεός τοις αγαπῶσι Αυτόν…!!!”…….
   ΠΕΡΙ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΟΣ, “ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΙ ΑΓΙΟΥ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΟΥ”
   ΑΓΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗΣ