Κοσμολογική Θεολογία από έναν θαυμαστή του Κόσμου
Ο περίπατος στις πλαγιές του Υμηττού είναι συναρπαστικός, αφού, λίγα βήματα από τα τελευταία σπίτια της πόλης, βρίσκεσαι μέσα στην αγκάλη της φύσης, νιώθεις μιαν ανάλαφρη χαρά, ανάμεσα στις ανάσες τόσων συνταιριασμένων δέντρων, θάμνων και βοτανιών, χαίρεσαι τους κελαϊδισμούς, μαντεύεις το κρυφτούλι των μικρών του ζώων.Προορισμός μας είναι η κρυσταλλοπηγή,όπου―τις έχουν δει – χορεύουν τις νύχτες της πανσελήνου νεράϊδες, παίζοντας στα χέρια τους σφαίρες διάφανες φωτεινές.
Καθώς το δειλινό προχωρεί σταθερά, απλώνοντας όλα τα χρυσορόδινα βαθιά του πέπλα, οι φίλες προπορεύονται μ’ ανοιχτό βήμα, μη μας προλάβει το σκοτάδι μες στην ερημιά. Πλήθος πουλιά πετούν ορμητικά μες στα κλαδιά, να βολευτούν για τη νύχτα που έρχεται. Όμως, κάποια πετάνε αντίθετα, διαγράφοντας κύκλους επίμονους. Και βλέπω από κάτω τους, στον πλαϊνό παράδρομο μια συνοδεία από ποικίλα ζώα, σκύλους, γάτες, λαγούς, σκίουρους, πέρδικες … Μπροστά τους βαδίζει ένας άνθρωπος σιωπηλός, σαν το πνεύμα του δάσους. Έχει ένα ελαφρό χαμόγελο στο πρόσωπο, όπως τ’ αγάλματα.
Κοιταζόμαστε. Δε χρειάζεται να ρωτήσω τ’ όνομά του. Είναι αυτός που είναι. Ακολουθώ ξοπίσω του. Γυρίζει, με κοιτά, ξεσπά σε γέλια.
- – Ε, τώρα, να μου πεις, τι κάνεις ;― με ρωτά.
- −Αποθαυμάζω, εδώ που βρέθηκα.
- −Κι εγώ ένας τέτοιος θαυμαστής είμαι, στο σεργιάνισμα του κόσμου.
- Για μένα μου φτάνει αυτό. Όμως, για τους άλλους πρέπει να βρίσκω
- λέξεις και νοήματα, να εξηγώ.
Βαδίζουμε το χωμάτινο μονοπάτι, με τα πεύκα, τις μυρτιές, τις κουμαριές. Κάτω η πόλη βουβαίνεται σε απόσταση ασφαλείας. Επάνω απέραντος ουρανός, να ισοβαστάζει φως και σκότος.
−Ιδού, ο υπέροχος Ουρανός, σύζυγος λαμπρός της Γαίας.
−Και ποιος τους γέννησε ;
−…Χάος, Έρως, Γαία … Κανείς θνητός δεν ξέρει. Μόνον αυτός που
λένε ο ΕΝΑΣ γνωρίζει ∙ τα βλέπει μέσα στον καθρέφτη του, όλο να
μεταλλάσονται, ξεπαραβγαίνοντας τα όνειρά του.Ευφραίνεται και γελά.
−Και πού είναι αυτός που λένε ο ΕΝΑΣ;
−Πανταχού παρών και τα πάντα πληρών.
−Είναι ο ΘΕΟΣ.
−Ναι, είναι ο ΘΕΟΣ ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΠΑΝΤΟΣ.
−Και μετά τι;
−Μετά δεν έχει στον ΘΕΟ. Αρχή και Τέλος είναι ΕΝΑ.
Είναι ΤΕΛΕΙΟΣ εξ Αρχής.
−Μα, τότε εμείς … πώς;
−Εμείς; Μια αντιφεγγιά είμαστε, που τρεμοπαίζει μέσα στον καθρέφτη
Του, παιδιά της Θείας Δημιουργίας. «Τα πάντα εν σοφία εποίησεν».
Σε αρχαίο κείμενο αναφέρει ο Ερμής Τρισμέγιστος :
«Είδα σκοτάδι σπειροειδές σε σχήμα αφάνταστα ταραχώδες και από τα βάθη έβγαινε πυρωμένος καπνός και άκουσα βοή σε φωνή φωτιάς. Η δόξα των πάντων είναι ο θεός και φύση θεία. Αρχή των πάντων ο Θεός και νους και ύλη και όλα αυτά με σοφία σε δείξη όλων. Υπήρχε σκοτάδι άπειρο στην άβυσσο και νερό και πνεύμα λεπτό νοερό, με τη δύναμη του θεού βρισκόμενα στο χάος. Αδιόριστα όμως ήταν τα πάντα και ακατασκεύαστα, ξεχώρισαν τα ελαφρά στοιχεία σε ύψος και τα βαριά θεμελιώθηκαν σε υγρή άμμο. Με την ενέργεια της φωτιάς τα στοιχεία διαχωρίστηκαν και έγιναν θηρία τετράποδα και ερπετά και ένυδρα και πτηνά και κάθε σπορά σπόρος και χόρτο και κάθε είδους άνθη και παντός είδους χλόη( … )και πλήθος ανθρώπων για να έχουν την δεσποτεία των κάτω τ’ ουρανού αγαθών και να αυξηθούν σε αύξηση και να πληθυνθούν σε πλήθη με σάρκα και ψυχή. Ο θεός εδημιούργησε τα πάντα όχι βέβαια με τα χέρια αλλά μόνο με το λόγο του. Και είπε ο θεός στον άνθρωπο
«Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε» και είδα να ξεχύνεται λόγος άγιος και πνεύμα επλανάτο στη γη. Πρώτος πάντων ο θεός δημιουργός, ο αιώνιος, ο αγέννητος, πανταχού παρών, πατέρων όλων …»
Κοίτα τη Γη, πώς γεννά και τρέφει τόσα ζωντανά πλάσματα. Είναι μια Μεγάλη Μάνα, που πονεί κι εργάζεται για το καλό των παιδιών της. Και να ξέρεις : Γη δεν είναι μονάχα ο δικός μας ο πλανήτης, αλλά καθετί υλικό που φανερώνεται μέσα στον Σύμπαντα Κόσμο. Οι πρόγονοί μας ονόμαζαν « Γαία » κάθε υλική παρουσία μέσα στο Χάος.
Άκου τον μύθο, για να καταλάβεις, να τοποθετήσεις τον εαυτόν σου καλύτερα μέσα στο σώμα του Κόσμου.
Όμως πρόσεξε : οι εννέα Μούσες, τις οποίες ο Ποιητής Ησίοδος υμνολογεί, να του εμπνεύσουν τον λόγον της Αληθείας για την Θεογονία, πρώτα-πρώτα του λένε σχετικά με τους κυβερνήτες-ποιμένες :
« … είπαν
οι Ολυμπιάδες Μούσες, οι κόρες του κραταιού Διός ∙
« Ποιμένες κατοικούντες σε άγριον τόπο, με κακούς ελέγχους,
σα να ήταν γαστέρες (στομάχια-μόνον ύλη)
γνωρίζομε καλά ότι λέγουν πολλά ψεύδη όμοια με αλήθειες,
όμως γνωρίζομε (επίσης) και θέλομε να λέγουν τα αληθή» Στην συνέχεια, γράφει ο Ησίοδος:
« … και μου ενέπνευσαν φωνήν
προφητική, για να αναφέρω τα μελλούμενα και τα προηγούμενα,
και με εκάλεσαν να υμνώ το γένος των μακάρων που είναι αιώνιο,
όμως αυτές πρώτα και ύστερα να ψάλλω τα αιώνια.
Εντός του Ολύμπου οι Μούσες ευαρεστούνται τον μέγαν νουν
να υμνολογούν τον πατέρα Δία,
να φανερώνουν και τα παρόντα και τα μέλλοντα και τα παρελθόντα,
να τα συλλάβουν με τη φωνή, η δε ομιλία τους ακούραστα ρέει
γλυκιά από τα στόματά των.»
Και συνεχίζουν οι Μούσες, μέσα από τα φωτισμένα λόγια του Ποιητή, να μας πληροφορούνε για την καθαρή Αλήθεια: «Πρώτιστα Χάος γένετ’ αυτάρ έπειτα Γαι’ ευρύστερνος
ηδέ Έρος, ος κάλλιστος εν αθανάτοισι θεοίσι …»
(Ησιόδου «Θεογονία» στ.36-40)
Πρώτ’ απ’ όλα έγινε το Χάος, τα χοϊκά υλικά στοιχεία. Από το Χάος προήλθαν το Έρεβος και η Νύχτα. Από το γάμο αυτών των δυο ο Αιθήρ και η Ημέρα. Η Γαία, που ήλθε έπειτα από το Χάος, προκάλεσε τον αστερόεντα Ουρανό, το αόρατο Πνεύμα, για να γίνει, με την τάξη του, ασφαλής βάση για τους αθάνατους Θεούς. Έργο του Ουρανού είναι να μεταδώσει τη Θεία σκέψη του ΕΝΟΣ μέσα στην ύλη. Είναι η Γαία και ο Ουρανός Τιτήνες, δυνάμεις τιταινούσης φοράς, δηλαδή δυνάμεις διαστολής του Σύμπαντος Κόσμου. Από τον γάμο Ουρανού και Γαίας γεννήθηκαν η Ρέα, η αιώνια μήτρα χοάνη του κόσμου της μορφής, και ο Κρόνος, ο γεννητής της έννοιας του Χρόνου, αυτός που, σπέρνοντας μέσα στους κόλπους της Ρέας, θα μεταβάλει σε μορφή κάθε σκέψη του Παγκόσμιου Νου, συνεχίζοντας το έργο του Πατέρα του Ουρανού. Όμως, ο Κρόνος διαδέχθηκε τον Ουρανό μ’ έναν πολύ σκληρό τρόπο. Επειδή ο Ουρανός φερόταν αυταρχικά στα παιδιά του, η σύζυγός του Γαία έδωσε στο γιό τους Κρόνο ένα δρεπάνι και του έκοψε τα γεννητικά όργανα. Από τις στάλες αίματος του Ουρανού γεννήθηκαν οι Ερινύες, οι Γίγαντες, οι Νύμφες, η Αφροδίτη, ο Νηρεύς και άλλες δυνάμεις ανά τρεις… Αφού έχασε την αναπαραγωγική του δύναμη ο Ουρανός, παρέμεινε στην πνευματική περιοχή των σκέψεων.
Βασίλευε, λοιπόν, ο Κρόνος, όμως κάθε παιδί που γεννούσε η γυναίκα του η Ρέα, ο Κρόνος το κατάπινε ώσπου, αγανακτησμένη η Ρέα έκρυψε το έκτο παιδί, τον Δία, σε σπηλιά της Ίδης στην Κρήτη, κι αντί γι’ αυτόν έδωσε βράχο τυλιγμένο στον Κρόνο και κατάπιε. Το βρέφος Δία το έτρεφε και το φρόντιζε η νύμφη-αίγα Αμάλθεια, ενώ απέξω από το σπήλαιο, οι Κορύβαντες-Κουρήτες χόρευαν, χτυπώντας δυνατά τα πόδια τους στην γη και τα σπαθιά τους επάνω στις ασπίδες τους, να μην ακούσει ο Κρόνος το κλάμα και τις φωνές του νεογέννητου Δία. Έτσι, μεγαλώνοντας ο Δίας, με αμβροσία και νέκταρ που του κουβαλούσαν τα όρνεα, πέτυχε να ελευθερώσει τα θεϊκά αδέλφια του από τη σκοτεινή κοιλιά του πατέρα τους Κρόνου, προκαλώντας του εμετό. Σ’ αυτό τον εβοήθησε η Τιτανίς Κόρη του Ωκεανού Μήτις, που έγινε και η πρώτη σύζυγος του Δία.
Ο Ζεύς-Δίας καταδίκασε τον Κρόνο σε αιώνιο ύπνο. Μόλις εφανερώθηκαν ο Δίας και οι αδελφοί του Θεοί στα Ολύμπια παλάτια τους, έλαμψε ο κόσμος όλος από φως. Όμως, δόθηκε μάχη φοβερή ανάμεσα στις φωτοδότρες Ολύμπιες δυνάμεις και στις σκοτεινές Τιτανικές δυνάμεις. Και νίκησε ο Δίας, έχοντας στο πλευρό του τις τέσσερις δυνάμεις-τέκνα της Στυγός και του Πάλλαντος:τον Ζήλον, τη Νίκη, το Κράτος και την Βίη.
Με τη νίκη αυτή των Ολυμπίων Θεών αρχίζει το έργο της Δημιουργίας του ορατού Κόσμου, με βασιλέα τον Πατέρα των Θεών και των ανθρώπων Δία, ο οποίος είναι εκπρόσωπος-εκδήλωση της αρρήτου ΑΡΧΗΣ του ΠΑΝΤΟΣ στον ορατό Κόσμο και όλοι οι άλλοι Θεοί είναι ιδιότητες του ίδιου.
Είναι ο Ζεύς-Δίας ο υπέρτατος Θείος Νους, ο φωτεινός Δημιουργός αυτός που ενώνει (Ζευς), μορφοποιεί και διαλύει (Δίας) τα ζωντανά όντα, σύμφωνα με τους αρμονικούς Νόμους του, που κυβερνούν τον Κόσμο. Τα πάντα δίνουν λόγο σε αυτόν και αυτός δίνει λόγο στον ΕΝΑΝ.
Η Ήρα, το πρώτο παιδί του Κρόνου, είναι βασίλισσα του ουρανού και των αστέρων του, θεά των αιθερίων σωμάτων, που ενώνει τα ορατά και τα αόρατα. Ως ζηλότυπη σύζυγος διεκδικεί συμμετοχή στα μυστήρια της ζωής.
Ο Ποσειδών, κυρίαρχος των υδάτων, εξασφαλίζει την ισορροπία των υγρών στοιχείων, που μέσα τους κλείνουν τα σπέρματα της ζωής και γεννιούνται τα έμβια όντα της Γης.
Η Δήμητρα είναι η Θεά Μητέρα, που τρέφει και διδάσκει τα γεννήματά της. Η ύλη που κυοφορεί τον σπερματικό Λόγο.
Ο Ήφαιστος είναι ο Θεός του θεϊκού πυρός και τεχνουργός των στοιχείων, με έργα αναγκαία, που προάγουν τη Ζωή.
Η Αφροδίτη είναι η θεά της ευμορφίας, του κάλλους, της ωραιότητας. Είναι η θεϊκή μορφοποιός δύναμη, Θεά του Έρωτα, για τελειότερη έκφραση της ζωής, με βάση τα θεϊκά αρχέτυπα.
Ο Άρης είναι ο Θεός της ανδρείας, της πολεμικής ικανότητας και κατάχτησης για την επιβίωση.
Η Αθηνά είναι η Θεά της σοφίας και των ειρηνικών έργων, γεννημένη από το κεφάλι του Δία, προστάτης των πόλεων.
Ο Απόλλων, ο Θεός Ήλιος, Θεός του πνευματικού φωτός, της Μουσικής, της Μαντικής, καθορίζει τη γέννηση και το θάνατο των όντων.
Η Άρτεμις, δίδυμη αδελφή του Απόλλωνος, είναι η φωτεινή, γλυκειά παρθένα της Σελήνης, προστάτρια των ζωντανών όντων, τα κατανέμει σε οροθέσια, προστατεύει το γάμο από αληθινό έρωτα και τον τοκετό.
Ο Ερμής είναι ο Θεός αγγελιοφόρος του Δία, Θεός της επικοινωνίας, της γνώσης, εφευρέτης της γλωσσικής έκφρασης και ψυχοπομπός.
Η Εστία είναι το Θείον Φως, το αιώνιο ιερό πυρ, Θεά προστάτρια της κατοικίας του ανθρώπου, της οικογένειας και του όρκου.
+
Από την ένωση του Δία με την πρώτη του σύζυγό, την Μήτιδα, γέννησε ο ίδιος ο Ζευς-Δίας από το κεφάλι του
την Θεά Αθηνά Τριτογένεια.
Από τον έρωτά του με την Ήρα γεννήθηκε ο Ήφαιστος και από το γάμο τους γεννήθηκε ο Άρης.
Η Μυθολογία αναφέρει πως γεννήθηκε και μια άλλη κόρη του Δία και της Ήρας, που την ονόμασαν Άγγελο. Η
Άγγελος, όμως, έδειχνε συμπάθεια στις συνομήλικές της Τιτανίδες και σε μιαν απ’ αυτές,
την Ευρώπη, την κόρη του Φοίνικα, έδωσε μια πολύτιμη αλοιφή που κατασκεύασε η μητέρα της Ήρα και που,
όταν την έβαζαν σ’ οποιονδήποτε πληγωμένο, θεραπευόταν αμέσως…
Κυνηγημένη από την Ήρα, τρύπωσε σ’ ένα δωμάτιο, όπου μια γυναίκα γεννούσε και προσκολήθηκε τότε για
πάντα η Άγγελος στην πομπή των ψυχών, που συνόδευαν τη νέα ψυχή, τη νεοκατεβασμένη.
Από τότε, έμεινε για πάντα αποχωρισμένη από πατέρα και μητέρα, στον υποχθόνιο κόσμο.
Από την ένωση του Δία με τη Θέμιδα γεννήθηκαν οι τρεις Μοίρες : Κλωθώ, Λάχεσις, Άτροπος και οι τρεις Ώρες
: Ευνομία, Δίκη, Ειρήνη.
Από την Ευρυνόμη και το Δία γεννήθηκαν οι τρεις Χάριτες : Αγλαΐα, Ευφροσύνη, Θάλεια.
Από την ένωση του Δία με την Μνημοσύνη γεννήθηκαν οι εννέα Ολυμπιάδες Ελικωνιάδες Μούσες : Καλλιόπη,
Κλειώ, Ευτέρπη, Θάλεια, Μελπομένη, Τερψιχόρη, Ερατώ, Πολύμνια, Ουρανία.
Από τον έρωτα του Δία με τη Λητώ γεννήθηκαν οι δίδυμοι Απόλλων και Άρτεμις.
Από την ένωση του Δία με την Δηώ-Δήμητρα κι έπειτα με την Σεμέλη γεννήθηκε δυο φορές ο νεότερος όλων
των Θεών, ο Διόνυσος.
Ήταν πανέμορφος ο μικρός Διόνυσος και ως τον είδαν οι νικημένοι από τον Δία Τιτάνες, βάλθηκαν να τον
κατασπαράξουν, τον κατατεμάχισαν σε δεκατέσσερα κομμάτια και έφαγαν τα δεκατρία,
αφού η Αθηνά πρόλαβε και άρπαξε την καρδιά του Διονύσου και την έφερε στο Δία, ο οποίος ξαναγέννησε τον
Διόνυσο, πολύ ωραιότερο από πριν, ενώ τους φοβερούς Τιτάνες κατακεραύνωσε και τους κατέκαψε στα
Τάρταρα.
Από τις στάχτες των Τιτάνων, που έφαγαν το Θεό Διόνυσο, γεννήθηκαν οι άνθρωποι, μετέχοντας και στην
τιτανία υλική φύση και στη Θεϊκή Διονυσιακή φύση.
Γι’ αυτό, ο Θεός Διόνυσος εκφράζει καλύτερα το ανθρώπινο πνεύμα, αφού κυλάει μέσα στο αίμα του
ανθρώπου η θεϊκή του πνοή. Είναι Θεός ειρηνικός, εύθυμος, μακάριος, θεραπευτής των ψυχασθενειών και
θεός του οίνου, που συμβολίζει το πνεύμα, το οποίο με την έκσταση ξεπερνά τα γήινα μέτρα και ενώνεται με τη
γνώση του Θεού. Είναι ο Διόνυσος ο Θεός του Πνεύματος, Θεός που ο ίδιος μοιράζεται, για να φωτίσει τον
κάθε άνθρωπο.
Με τους δώδεκα Ολύμπιους Θεούς και με Θεούς και Θεές δεύτερης και τρίτης σειράς, καθώς και Ημίθεους, Νύμφες, Μούσες, Γίγαντες, Τιτάνες, Γοργόνες, Κενταύρους, Σειληνούς, Σατύρους και Πνεύματα της φύσης, προχωρεί το έργο της ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ του λάμποντος ορατού Κόσμου, που είναι ένα χαμόγελο στον καθρέφτη του ΑΠΟΛΥΤΟΥ …
Θα ξανασυναντηθούμε, όταν θα μου εξηγήσεις εσύ τι είναι όλα αυτά που άκουσες. Ως τότε, ψάξε να βρεις την Αλήθεια που κρύβει ο Μύθος.
«Γνώσεσθε την Αλήθειαν και η Αλήθεια ελευθερώσει υμάς».
Ο Ποιητής
Μια είν’ η Φύση, με όσα ονόματα
Η καρδιά το θαύμα αν είναι,
της καρδιάς το μάτι ο νους.
(Κ. Παλαμάς)
{youtube}7xLrWpLAPqM{/youtube}
