Άγιον Όρος – με τα μάτια ενός Παιδιού
στον Πνευματικό κήπο της Παγκόσμιας Μητέρας
Το καλοκαίρι ετούτο οι μεγάλες μητέρες αποφασίζουν να επισκεφθούν την περιοχή του Αγίου Όρους και για κάποιον παράξενο ανομολόγητο λόγο, με παίρνουν μαζί τους, γνωρίζοντας την καλή μου υπομονή στα δύσκολα, αλλά προπάντων την μυστική δίψα που με τραβά για τα ιερά απόκρυφα.
Το ταξίδι πολύωρο αλλά ευχάριστο, μας ανοίγει τα ελλαδικά τοπία σαν αγκάλη χαιρετισμού της μάνας φύσης προς τα παιδιά της. Ο νους μας περνά μες απ’ τα βράχια, τα δάση, τις απλωμένες γαίες, τις λίμνες, τα ποτάμια, τις ακρογιαλιές και τ’ ουρανού τα υπέροχα γαλάζια, σαν μεσ’ απ’ ένα φίλτρο καθάρσεως από τον ρύπο της πολυάνθρωπης και πολύπαθης πόλης. Νιώθουμε δροσερά κύματα αιθέρος ν’ αλαφρώνουν σιγά-σιγά την ψυχή μας ∙ κι όταν, μετά από μακρύ χερσαίο ταξίδι, πηδάμε πάνω στο πλοίο για τον περίπλου του Άθω, νιώθουμε να πετάμε εκεί, στις βουνοπλαγιές, με τα καστρομονάστηρα, τις δασωμένες και τις απόκρημνες, το μοσχομυρισμένο Περιβόλι της Παναγίας.
«Εδώ και ύδατα καλλίρροα και αήρ ευκρατέστατος και αύρα ποντιάς … άλση κατάσκια πανταχόθι, και χλόη αειθαλής την όρασιν κατέρπουσα ∙ φυτών δ’ είδη παντοία, ελαίαι, άμπελοι, δάφναι, μυρσίναι … πτηνών στίφη καλλικέλαδων, εν οις πολλή η αηδών και ο κόσσυφος και η χελιδών … Λιμενίσκος υπό τον λόφον μικρός,θάλασσά τε υποστρωμένη κύκλωθεν, νυν μεν γαληνιώσα και κρυσταλλίζουσα, νυν δ’ υποφρίσουσα … νυν δε επαφρίζουσα … άλλως ποικίλον παρίσταται θέαμα», μας ξεναγεί ο λόγος του Ευγένιου Βούλγαρη.
Αλλού μονές περιζωσμένες εύμορφα κάρπιμα δέντρα, νερατζώνες και κυπαρίσσια, κι αλλού σαν κρεμασμένες υπέρ την θάλασσα φωλιές αγρίων πουλιών πάνω στα βράχια.
Εδώ συχνά κατεβαίνουν οι άγιες ψυχές και τα τελειωθέντα πνεύματα των ασκητών της Αρετής και παραστέκουν στον αγώνα του Καλού τους ερημίτες. Λένε : κι η Παναγία Θεοτόκος κατεβαίνει σε μιαν ασπρογάλαζη αιθερία σφαίρα φωτός και κουνιούνται κύκλους οι πολυέλαιοι και τα καντήλια κι ο τόπος ευωδιάζει χιλιάδες αρώματα. Λένε για θαύματα πολλά κι ευεργεσίες σε κινδυνεύοντες εντός κι εκτός του Όρους, όπου θριαμβεύει η δύναμη της προσευχής. Οι πιο ευαίσθητοι αγνοί βλέπουν λαμπάδα πύρινη μες στο σκοτάδι, εκεί, όπου μια φλογερή πιστή ψυχή προσεύχεται υπέρ της Σωτηρίας των πάντων. Κι όταν νηστικοί κατακουρασμένοι πεζοπορούν μες στ’ άγρια τ’ απάτητα μέρη, κάποτε βρίσκουν ένα πιατέλο μήλα, κυδώνια, απιθωμένα σ’ ένα βράχο, άλλοτε συναπαντούν έναν περιπατητή με ρούχο άλλης εποχής και τους φιλεύει σύκα ξερά, καρύδια κι άλλα τέτοια. Κι όταν από χιονοθύελλα κινδύνεψε κάποιος αθώος πάνω στα δύσβατα, βρέθηκε μοναστραπίς μες στην μονήν του ασφαλής από θείαν δύναμη.
−Κοιτάτε εκεί,― λέει ο καπετάνιος― ψηλά στα πλάγια είναι το καλύβι που ο Γέροντας Παΐσιος ασκήτεψε έναν καιρό κι όταν στην βαρυχειμωνιά αποκλείστηκε απ’ το πολύ το χιόνι, τελειώσανε τα ξεροκόμματα κι ο Γέροντας μιαν εβδομάδα νηστικός εβγήκε στο χαγιάτι κι ατένιζε τον ορίζοντα με προσευχή νοερή για όλου του κόσμου προστασία.
Προσευχόταν με τις τελευταίες δυνάμεις που τον κρατούσανε ορθό , μέσα στον παγωμένο τόπο, έτοιμος ν΄ανοιχτεί στην επάνω πορεία των ουρανών.
Και τότε, βλέπει ένα σημάδι να μεγαλώνει πάνω απ’ τον ορίζοντα και να πλησιάζει : ένας αητός με δυνατές φτερούγες ζυγώνει στο χαγιάτι και του πετά μέσα ένα ψάρι. Θαύμα σωτήριο της Θείας Πρόνοιας.Έτσι κρατήθηκε ο άγιος άνθρωπος στην επίγεια ζωή, να μεσιτεύει την Θεία Βοήθεια για τους απελπισμένους.
−Οι Άγιοι είναι άνθρωποι αρμονικοί― λέει ένας νέος με ήρεμο στοχαστικό πρόσωπο. Θλίβονται σε κάθε ασχήμια κι αδικία, προβάλλοντας ισχυρή θέληση αποκατάστασης του δικαίου και ωραίου. Γι’ αυτό αγωνίζονται,αδιαφορώντας αν χάσουν την επίγεια ζωή τους στον κίνδυνο της αντίδρασης του σκότους. Σκάβει τόσο πολύ ο πόνος όλου του κόσμου μέσα τους, που τους εξωθεί στα όρια του απολύτου κι εκεί πυριφλεγέντες το πνεύμα εποπτεύουν πάντα τα δρώμενα και εμφανίζονται «να σώσουν», να φανερώσουν αλήθειες στην αρρώστια, στο ταξίδι, στον κίνδυνο, στη φτώχεια.
Συντονίζονται στην παλμική συχνότητα των καταστάσεων υψίστης ανάγκης, γεμάτοι έλεος, κατανόηση, συμπάθεια. Έτσι, εμβαπτισμένη η ψυχή τους στο άπειρο έλεος της Θείας Προνοίας, θαυματουργεί.
Κάθε άγιος είναι θεματοφύλακας της Παγκόσμιας Αρμονίας.
Όταν ο Άγιος Νεκτάριος στον Άθω περιπάτησε επάνω στα απόκρημνα «πατήματα» των ασκητών :
−Πώς σας φάνηκαν; τον ερώτησε ο συνοδός του
−Ηνωμένοι με τον Θεόν. Μην το ερευνάτε περισσότερον. Εφ’ όσον αθλούντο Πανάγιον Πνεύμα το ενοικούν εν αυτοίς δια του ενδιαθέτου ζώντος Λόγου τους χαριτώνει, τους ανυψεί.
Ακολουθεί σιγή.
−Ο πιστός άνθρωπος, λέει ο Ιωάσαφ, είναι ευτυχισμένος. Αισθάνεται όσο κανείς το τραγούδι του πουλιού και τον στίχο του ποιητή.
Ξεχνά τους λογχισμούς του εχθρού του και πηγαίνει και χτυπά την πόρτα του πεισματάρη, ξαλαφρωμένος χτυπά και ξαναχτυπά, για να του ζητήσει συγχώρεση.
−Ωραίαι ιδέαι…Σκέπτομαι κάτι να γράψω δια τους αγίους. Μερικούς οι άνθρωποι τους λατρεύουν, ενώ πρέπει μόνον να τους τιμούν. Να τους σέβονται και να τους τιμούν. Ο Κύριος, όταν οι Απόστολοι εθαύμαζαν τα σημεία τα οποία διέπραττεν, τους εβεβαίωσεν ότι ακολουθούντες μετέπειτα την οδόν της σωτηρίας θα διέπραττον μείζονα Εκείνου.
Ο,τιδήποτε καλόν κατορθώσωμεν ημείς, τα οστράκινα σκεύη, ανήκει εις τον γλυκύτατον Υιόν του Θεού, τον Σωτήρα μας. Αυτού η δόξα εις τον αιώνα.
Ευωδία αγιότητος γεμίζει τα διαστήματα, καθώς οι προσευχές υπέρ της του κόσμου σωτηρίας ονειροπολούν μετά δέους την ανέσπερον βασιλείαν του Θεού.
Επάνω σε μια πέτρινη στήλη είναι χαραγμένο :
«Εάν πεθάνεις,
πριν να πεθάνεις,
δεν θα πεθάνεις,
όταν πεθάνεις»
Ο νοών νοείτω …
Ένας άντρας ώριμος, καλοφτιαγμένος, με ευθύ συμπαθητικό βλέμμα, καθισμένος προς την πλευρά της πλώρης, βγάζει απ’ το σακίδιό του και δείχνει σε όλους μια κουρτίνα γεμάτη χιλιάδες σταυρούς. Δεν είναι βαμμένοι, ούτε κεντημένοι, ούτε υφασμένοι οι σταυροί. Είναι μία φωτεινή αποτύπωση.
−Μα πώς έγιναν αυτοί οι φωτεινοί σταυροί; Θαυμάζουν όλοι.
Με δακρυσμένα μάτια ο άντρας αφηγείται την προσωπική του περιπέτεια, όταν, ξαφνικά κι απρόσμενα, αρρώστησε επικίνδυνα από τις καθημερινές καταχρήσεις στη ζωή της ακάθαρτης πρωτεύουσας, από υπερβολική κρεοφαγία, υπερκόπωση και άγχος, που τον έσπρωχνε σε ύβρεις. Οι γιατροί του’δωσαν λίγο καιρό ζωής. Τότε εκείνος, μες στο σκοτάδι του χαμού, έφυγε κι ήρθε στο Άγιον Όρος. Ζήτησε ευλογία από καλούς Γέροντες, που τον οδήγησαν στον πνευματικό δρόμο. Γυρνώντας στην οικογένειά του, η κατάστασή του βελτιώθηκε και η υγεία του αποκαταστάθηκε, ακολουθώντας έναν φυσικό απλοϊκό τρόπο ζωής και ευσέβειας, με νηστεία, προσευχή, ευεργεσία και αγάπη για όλον τον κόσμο.
Κάποτε, μες στην εκστατική του παράκληση, ζήτησε απ’ τον Χριστό, να του φανερώσει μήνυμα ότι εισακούγεται απ’ Αυτόν και δεν πλανιέται ασκόπως.
Το ίδιο ξημέρωμα, με την προσευχή του όρθρου, βλέπει το θαύμα στην ολοσταύρωτη κουρτίνα.
Μέρες και νύχτες τα δάκρυα χαράς δεν στέγνωσαν από τα μάτια.
Τώρα έρχεται να αφιερώσει την κουρτίνα της ιερής θαυματουργίας στην Κυρία Θεοτόκο και στον Υιό της τον Μονογενή, προσθέτοντας ένα ακόμη δείγμα Θείας επενέργειας, μέσα στον θησαυρό των θαυμάτων του ακτίστου Φωτός.
Ένας ευσεβής προσκυνητής του Όρους μας διαβάζει τις συμβουλές του Γέροντος Παϊσίου : «Σκοπός δικός σου είναι ο εξαγνισμός της ψυχής σου και η υποταγή του νου σου στη Θεία Χάρη. Για χάρη του σκοπού αυτού να κάνεις τα πάντα∙ να προσεύχεσαι, να μελετάς, να λες την ευχή του Χριστού μας ταπεινά, συναισθανόμενος ότι έχεις απόλυτη ανάγκη από το έλεος του Θεού και να κοιτάς τα πνευματικά σου.
Εάν εφαρμόσεις αυτά, τότε θα έλθει η Χάρη του Χριστού μας στον κατάλληλο καιρό (…) πρέπει ο πομπός και ο δέκτης (δηλαδή ο Χριστός και η Ψυχή να είναι ρυθμισμένοι στην ίδια συχνότητα ∙ και ό,τι του λέει ο Χριστός να κάνει ο μοναχός ∙ και ό,τι του λέει ο μοναχός να κάνει ο Χριστός. Πρέπει ν’ αγαπούμε και να έχομε καλούς λογισμούς και τελικά κι από αυτούς να καθαρισθεί η ψυχή μας και να μείνει γυμνή με τη Θεία Χάρη. Έτσι οδηγούμασε στο τέλειο αγαθό, το Θεό.
«Έχω δει ότι η καταστροφή του ανθρώπου είναι όταν έχει τα πάντα (υλικά αγαθά) εν αφθονία. Τότε δύσκολα αισθανέται την παρουσία του Θεού και τις ευεργεσίες Του. Θέλεις να παρασύρεις μακριά από τον Θεό κάποιον; Δώστου συνέχεια άφθονα τα υλικά. Ε, και τον Θεό θα ξεχάσει και τα πάντα.
Εγώ το συνειδητοποίησα αυτό στον εαυτό μου, όταν ήμουν νεότερος. Όταν ήμουν στο Σινά, εκεί που έμενα, δεν είχε νερό. Έπρεπε να περπατήσω δυο ώρες περίπου, για να φτάσω σ’ ένα βράχο, τον οποίο «έγλυφε» το νερό κι έσταζε. Έβαζα λοιπόν τη στάμνα και καθόμουν εκεί καμία ώρα ακόμη, μέχρι να γεμίσει και γύριζα. Ε, λοιπόν, γι’ αυτό το νεράκι που έσταζε, η ψυχή μου ζούσε την εξής κατάσταση :
Κάθε μέρα αγωνιούσα : «Άραγε θα στάζει ο βράχος σήμερα νερό;» Προσευχόμουν να συνεχίζει ο Θεός να το κάνει να τρέχει. Καθώς λοιπόν πήγαινα για το νερό, διακατεχόμουν απ’ αυτήν την αγωνία και ευχόμουν. Όταν από μακριά αντίκριζα το βράχο να γυαλίζει με τον ήλιο, από το νερό, με χαρά δόξαζα το Θεό και ο γυρισμός προς το κελί μου γινόταν ευχαριστία και δοξολογία, για το νερό που μου έδινε. Το λίγο νερό, που έσταζε, πρώτον με έκανε να παρακαλώ συνέχεια το Θεό να συνεχίζει να στάζει ο βράχος και δεύτερον να ευχαριστώ και να δοξάζω το Θεό, το μόνο χορηγό όλων των αγαθών».
Με την εγρήγορση και την αδιάλλειπτη προσευχή κάνεις καλούς λογισμούς. Πρέπει να καλλιεργείς τους καλούς λογισμούς. Να παρακολουθείς τον εαυτό σου, να τον ελέγχεις και να προσπαθείς (διότι από το νου κατεβαίνει το τηλεγράφημα στην καρδιά και κάνει τον άνθρωπο θηρίο), όταν ο εχθρός σου φέρνει κακούς λογισμούς να τους διώχνεις και να τους αντικαθιστάς με καλούς. Ο Θεός βλέποντας την καλή σου διάθεση θα συγκατατεθεί και θα σε βοηθήσει, οπότε οι κακοί λογισμοί δεν θα βρίσκουν τόπο μέσα σου. Θα αποκτήσεις μια συνήθεια προς το καλό, θα έλθει η καλοσύνη στην καρδιά σου και τότε θα φιλοξενήσεις μέσα σου το Χριστό». Οι καλοί λογισμοί προλαβαίνουν και καθηλώνουν τους κακούς λογισμούς στα αεροδρόμια του διαβόλου, από τα οποία ξεκινούν».
Ιησούς: «Εγώ είμαι η άμπελος, σεις τα κλήματα, και ο μένων εν εμοί και εγώ εν αυτώ, ούτος φέρει καρπόν πολύν, διότι χωρίς εμού δεν δύνασθε να κάμητε ουδέν. Εάν τις δεν μείνει εν εμοί, ρίπτεται έξω ως κλήμα και ξηραίνεται και συνάγουσιν αυτά και ρίπτουσιν εις πυρ και καίονται»
Ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς παραινεί : «Η δύναμις της προσευχής είναι ιερουργία και τελεσιουργία προς τον Θεόν»
Κι όταν σε κάποια επίσκεψη ένας προσκυνητής του όρους έφερε μαζί και τον μικρό του εγγονό και το παιδί έκανε θόρυβο παίζοντας πλάι στους μεγάλους που άκουγαν τις διδαχές του Γέροντος Παϊσίου, «γύρισε ο Γέρων και γελώντας με ψιθυριστή φωνή είπε στο μικρό παιδί που χτυπούσε ένα ξύλο στο χώμα τραβώντας λίγο την προσοχή των προσκυνητών :
−Ε, Γιωργάκη, μη χτυπάς δυνατά κάτω, γιατί ακριβώς από κάτω μας βρίσκονται οι Αμερικάνοι και τώρα έχουν νύχτα και θα τους ξυπνήσεις.Το παιδάκι συμμορφώθηκε αμέσως, ενώ οι δικοί του όλοι είχαν ξεκαρδιστεί στα γέλια με τον όμορφο τρόπο του Γέροντα.
Ένας σεβάσμιος Γέροντας αφηγείται :
«Ο μεν ναύτης, όταν πλέει εις την θάλασσαν, βλέπει τους αστέρας, και κατά την θέσιν των αστέρων διευθύνει το πλοίον, έως ότου φθάσει εις τον λιμένα ∙ ο δε μοναχός βλέπει εις την ευχήν ∙ διότι αυτή ορθοποδεί αυτόν και διευθύνει την πορείαν της πολιτείας αυτού εις τον λιμένα της σωτηρίας (…) και από γνώσιν εις γνώσιν μεταβαίνει, και δια της εναλλαγής της γνώσεως προκόπτει, και φθάνει εις την αληθινήν εκείνην πόλιν, της οποίας οι κάτοικοι δεν εμπορεύονται πλέον, αλλ’ έκαστος επαναπαύεται εις τον πλούτον των ιδικών του αρετών. Μακάριος εκείνος, του οποίου η πραγματεία δεν επνίγη εις την θάλασσαν του ματαίου τούτου κόσμου».
«Κάθε ψυχή για να σωθεί
χρειάζεται μίαν έρημον.
Εδώ η ακαλλιέργητη ψυχή
θα συναντήσει τον καλλιεργητήν της.
Είναι ο Θεός».
−Στη βιογραφία του Αγίου Νεκταρίου διαβάζουμε : «Έπρεπε λοιπόν σαν άνθρωπος καλόγερος να παλεύει νύχτα μέρα τους φοβερούς δαίμονες, να νικά, να νιώθει χαρά κι ελπίδα και κάτι παρόμοιο να μεταδίδει σε όλους όσοι τον κοντοζύγωναν. Δεχόταν με την απόλυτα ελεύθερη διάθεσή του να γινόταν κι αυτός ένας ταπεινός αποτραβηγμένος μεσίτης για τη σωτηρία των αδελφών του (…) Κάθε βουβό δάκρυ, κάθε αλάλητος στεναγμός, κάθε υψωμός των χεριών για χάρη του κόσμου που χαροπάλευε για τη συντήρησή του, που θαλασσοπνιγόταν στα πέλαγα, που μάχονταν σε χαρακώματα και σε βουνά, που σάπιζε στα υπόγεια των φυλακών, που θανατοκρύωνε στις στρωμνές της αρρώστιας.
Λυπήθηκε που απομακρυνόταν από το σπίτι του, από τους δικούς του (…) Ω ναι, από μονάχος του διάλεξε το στενό δρόμο της θυσίας(…) Μεγάλη η τιμή, τεράστια η ευθύνη.
Στο Μοναστήρι η ψυχή έπιασε να λούζεται σε «υπέρλαμπρο Φως, κι από μέρα σε μέρα κοντοζύγωσε κι έμαθε το μέγιστον μυστικόν. Το ταπεινό φρόνημα. Αλεξιτήριο στην κεραία του εαυτού που έφερνε γαλήνη (…) Το μέγιστον μυστικόν άνοιγε θύρες αιώνων, άνοιγε δρόμους για άθληση, μελέτη, συμπάθεια κι αγάπη (…) Ταπεινό φρόνημα, δικαιοσύνη, αγάπη, Φως. «Ορθοί μεταλαβόντες των θείων, αχράντων, αθανάτων και ζωοποιών του Χριστού Μυστηρίων αξίως ευχαριστήσωμεν τω Κυρίω»
Κύριε, Πανευεργέτα, Φιλάνθρωπε σ’ ευχαριστώ εκ βαθέων».
−Η Αγία κορυφή του Άθωνα έχει σχήμα σταυρού* κι αυτός που το παρατήρησε πρώτος είναι ο Όσιος Αθανάσιος ο Αθωνίτης. Το παρετήρησε τούτο, διότι ανέβαινε συνεχώς εκεί ψηλά και βλέποντας το σχήμα του σταυρού δια της νοεράς προσευχής έφθανε στη θεοπτία. Αρπαζόταν ο νους του στη θέα του Τιμίου σταυρού, έβλεπε το άκτιστο Φως, όπως πολλοί σήμερα ησυχαστές και ερημίτες θεωρούν.
Ολόκληρο το Άγιον Όρος έχει εστραμμένα τα βλέμματά του προς την κορυφή του Άθωνα, εκεί που ευρίσκεται το κάλλος του ακτίστου Φωτός. Πώς θα μπορέσουμε να ανεβούμε αυτήν την νοητή κορυφή του Άθωνα; Νοητή ανάβαση στον Άθωνα της ησυχίας, καταλαβαίνετε, είναι η απόκτηση των αρετών, που μας οδηγεί στη θέωση. Άθως «Αιθέριον θυσιαστήριον του πλάσματος», λέει ο Αγιορείτης μοναχός Ευγένιος.
Στο Άγιον Όρος τα πάντα προσεύχονται. Ακόμη και οι πέτρες, τα ζώα, τα δέντρα, η θάλασσα, τα πουλιά. Λες και τα άψυχα συναγωνίζονται αδιάκοπα τους ανθρώπους στη Δοξολογία και την προσκύνηση του ονόματος του Θεού. Και αυτό είναι που κάνει το Άγιον Όρος να ξεχωρίζει από τον υπόλοιπο κόσμο.
Σημείωση:Από το βιβλίο του Νικολάου Ζαχαριάδη«Εμπειρίες από τον αμίλητο κόσμο του Άθω»
«Μνημονευτέον του Θεού μάλλον ή αναπνευστέον»
«Η προσευχή είναι τόσο χρήσιμη και αναγκαία, όσο και η αναπνοή μας κι ακόμη περισσότερο»,
επαναλαμβάνει ο Γέρων Παΐσιος το σύνθημα του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου
«Η προσευχή είναι ομιλία του νου προς το Θεό»
Κυματιστά φέρνει τ’ αγέρι την προσευχή των ασκητών:
«Χριστέ, το Φως το αληθινό, το φωτίζον και αγιάζον πάντα άνθρωπον
ερχόμενον εις τον κόσμον, σημειωθήτω εφ’ ημάς το Φως
του προσώπου Σου, ίνα εν αυτώ οψόμεθα φως το απρόσιτον.
Και κατεύθυνον τα διαβήματα ημών προς εργασίαν των εντολών Σου.
Πρεσβείαις της Παναχράντου Σου Μητρός
και πάντων Σου των Αγίων.Αμήν»
Αστράφτει ο Άθως, αστράφτ’ η θάλασσα κι επάνω της αστραφτοβολούνε χορευτικές ράχες δελφινιών, που ακολουθούν το καραβάκι παιχνιδίζοντας, πηδούν στον αέρα με ψιλές φωνούλες και μας δείχνουν τον δρόμο, που φαίνεται να γνωρίζουνε καλά χιλιάδες χρόνια τώρα, καθώς οδήγησαν το πλοίο με τους Κουρήτες στους Δελφούς κι ετάχθηκαν ιερείς του Αγίου Φωτός-Απόλλωνος. Μια ολοφώτεινη αγάπη μας ενώνει κι είν’ η χαρά η έκφρασή της : όλα τα πλάσματα αρμονικά ενωμένα, χαρά του κόσμου.
−Όταν κατεβαίνω στο βυθό -λέει ένας δύτης- με περιτριγυρίζουν δελφίνια ένα κοπάδι. Είναι πολύ φιλικά. Μια φορά, έβγαλα την μπλούζα μου και την άφησα ανάμεσά τους. Ένα την πήρε με το στόμα του παίζοντας κι αφού την τριγύρισε λίγο πιο πέρα χαρούμενο, ήρθε και μου την άφησε μπροστά μου . Μου την πρόσφερε με κατανόηση ότι την είχα ανάγκη, ήταν δική μου.Κι άλλη φορά, όταν ξαφνικά όρμησε ανάμεσά τους ένας καρχαρίας κι ερχόταν καταπάνω μου να με σπαράξει, μπήκαν μπροστά του τρία δελφίνια και με συρίζουσες κραυγές κι επιδέξιες κινήσεις τον απώθησαν, τον κυνήγησαν, τον έδιωξαν, γλίτωσαν τη ζωή μου.
Είναι θαλασσινοί άγγελοι τα δελφίνια, πλάσματα του Θεού ευλογημένα.
Εδώ που σμίγουν οι φωνές των ιερειών της αγνής Παρθένου Αρτέμιδος με τους ψαλμούς των ιερέων της Παρθένου Θεοτόκου Μητέρας, ξετυλίγοντας την ολοκέντητη ζώνη της, πάνω στον πέπλο που η Περσεφόνη διακοσμούσε με των όντων απάντων τις μορφές, καθώς ο αριθμός Δύο ανοιγόταν στ’ άπειρο Χάος με Έρωτα μέγα ν’ αγκαλιάσει τον Ένα, από τη στεριά έρχονται να μας ανταμώσουν κυματιστά δοξαστικοί ψαλμοί ανάμικτοι με θυμιάματα :
«Ευλογείτε πάντα τα έργα Κυρίου τον Κύριον ∙ υμνείτε
και υπερυψούτε Αυτόν εις τους αιώνας
Ευλογείτε ύδατα πάντα τα υπεράνω των ουρανών, πάσαι
αι δυνάμεις Κυρίου τον Κύριον ∙ υμνείτε και υπερυψούτε Αυτόν
εις τους αιώνας.
Ευλογείτε ήλιος και σελήνη, άστρα του ουρανού, τον Κύριον ∙
υμνείτε και υπερυψούτε Αυτόν εις τους αιώνας.
Ευλογείτε φως και σκότος, νύκτες και ημέραι τον Κύριον ∙
υμνείτε και υπερυψούτε Αυτόν εις τους αιώνας.
Ευλογείτε πάς όμβρος και δρόσος, πάντα τα πνεύματα τον Κύριον
…Ευλογείτε πυρ και καύμα, ψύχος και καύσων τον Κύριον.
…Ευλογείτε πάχναι και χιόνες, αστραπαί και νεφέλαι τον Κύριον.
…Ευλογείτε γη, όρη και βουνά και πάντα τα φυόμενα
εν αυτή τον Κύριον
…Ευλογείτε πηγαί, θάλασσαι και ποταμοί, κήτη και πάντα
τα κινούμενα εν τοις ύδασι ∙
υμνείτε και υπερυψούτε Αυτόν εις τους αιώνας»
( . . . )
«Αγνή Παρθένε, δέσποινα,
άχραντε Θεοτόκε
Παρθένε μήτηρ άνασσα,
πανένδροσέ τε πόκε
Υψηλοτέρα Ουρανών
ακτίνων λαμπροτέρα,
χαρά παρθενικών χορών,
αγγέλων υπερτέρα…
Παρθένων αγαλλίαμα,
Μητέρων η φαιδρότης,
αγνείας το ωράισμα,
ψυχών η καθαρότης.
Κόρη σεμνή και άσπιλε
Δέσποινα Παναγία,
επάκουσόν μου άχραντε
κόσμου παντός Κυρία…*
Καθώς η γη γυρίζει το πρόσωπό της κατά τη Νύχτα και σταλάζουν τ’ άστρα το φως τους μέσα στην ψυχή μας, μια ανταύγεια βαθυρόδινη σβήνεται στη δύση,τραβώντας μαζί της τα χρώματα της στεριάς , που ανάβει τα καντήλια των ευχαριστιών και δεήσεων της ζωής.
Ένας Θεός φωσφόρος ορθός επάνω στ’ ακρωτήρι εποπτεύει τα ταξίδια :
Ζεύς Μέγας Ζεύς**.
Σημειώσεις :*Σύνθεση Αγίου Νεκταρίου
** Στο ακρωτήριο της Αθωνικής χερσονήσου βρέθηκε έξοχο άγαλμα του
Διός.
