Α Ν Δ Ρ Ο Μ Ε Δ Α
Στο στήθος μου η πληγή ανοίγει πάλι
όταν χαμηλώνουν τ’άστρα και συγγενεύουν με το
κορμί μου
όταν πέφτει σιγή κάτω από τα πέλματα των ανθρώπων .
Αυτές οι πέτρες που βουλιάζουν μέσα στα χρόνια ως πού
θα με παρασύρουν ;
Τη θάλασσα , τη θάλασσα , ποιος θα μπορέσει να την εξαντλήσει ;
Βλέπω τα χέρια κάθε αυγή να γνέφουν στο γύπα και στο γεράκι
δεμένη πάνω στο βράχο που έγινε με τον πόνο δικός μου ,
βλέπω τα δέντρα που ανασαίνουν τη μαύρη γαλήνη των πεθαμένων
κι έπειτα τα χαμόγελα , που δεν προχωρούν , των αγαλμάτων .
To αριστουργηματικά μελοποιημένο ποίημα “ΑΝΔΡΟΜΕΔΑ” , από τον κύκλο ποιημάτων “ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ” του Γιώργου Σεφέρη , γράφτηκε ως μουσική σύνθεση του Μίκη Θεοδωράκη, όταν ήταν πολιτικός κρατούμενος της χούντας στις φυλακές Αβέρωφ το 1968 , σαν την αλυσοδεμένη προς βορά του θηρίου μυθική πριγκίπισσα Ανδρομέδα , προς εξιλέωση των αμαρτιών της εξουσίας…Το ποίημα αποτελεί έκφραση της υπαρξιακής αγωνίας του Ανθρώπου , που , ενώ γνωρίζει την αστρική συμπαντική του φύση , βρίσκεται περιχαρακωμένος κι αιχμάλωτος στη σκοτεινή ιστορική συνθήκη , όπου ανήθικοι εξουσιαστές καταστρέφουν ό,τι ευγενέστερο δημιούργησε η Ανθρωπότητα…”Τα χαμόγελα ,που δεν προχωρούν , των αγαλμάτων” είναι ακριβώς η έκφραση της Χαράς από την πληρότητα της Αρετής του Ιδανικού Ανθρώπου , που όμως δεν φθάνουν ως πρότυπο Ζωής στον σημερινό συρφετό των μαζανθρώπων ,…πλην σπανίων εξαιρέσεων , όπως το ξάστερο καθαρό χαμόγελο του Νίκου Μπελογιάννη, του Τσε Γκεβάρα , του Νίκολας Τέσλα , του Γρηγόρη Λαμπράκη , του Μαχάτμα Γκάντι , του αιώνιου έφηβου δημιουργού Μίκη Θεοδωράκη… και όλων των Αγωνιστών της Ελευθερίας του Ανθρώπου τα χαμόγελα της Αιωνιότητας !
