07. Δελφοί – Ο Ομφαλός του Κόσμου και η μήτρα των Ιδανικών Ονείρων

        Δελφοί – Ο Ομφαλός του Κόσμου και η μήτρα των Ιδανικών Ονείρων 

 

 

           

                                                                   ΕΠΙΚΛΗΣΗ   ΣΤΟΝ   ΑΠΟΛΛΩΝΑ

 

«Ω Σμίνθιε Απόλλων, τι σε χρη προειπείν.Πότερον ήλιον τον του φωτός ταμίαν και πηγήν της ουρανίου αίγλης, ή νουν , ως ο των θεολογούντων λόγος, διήκοντα μεν διά των ουρανίων, ιόντα δε δι’αιθέρος επί τα τήδε πότερον αυτόν τον των όλων δημιουργόν, ή πότερον δευτερεύουσαν δύναμιν, δι’ ον Σελήνη μεν κέκληται Σέλας, Γη δε τους οικείους ηγάπησεν όρους, θάλαττα δε ουχ υπερβαίνει τους ιδίους μυχούς; Φασί γαρ του χάους κατειληφότος τα σύμπαντα και πάντων συγκεχυμένων και φερομένων την άτακτον εκείνην αειδή φοράν, Σε εκ των ουρανίων αψίδων εκλάμψαντα σκεδάσαι μεν το χάος εκείνο,απολέσαι δε τον ζόφον, τάξιν δ’επιθείναι άπασιν. Αλλ’, ω Σμίνθιε και Πύθιε, από σου γαρ αρξάμενος ο λόγος εις Σε καταντήση, ποίαις Σε προσηγορίαις προσφέγξομαι; Οι μεν Σε Λύκιον λέγουσιν, οι δε Δήλιον, οι δε Ασκραίον, άλλοι δε Άκτιον, Λακεδαιμόνιοι δε Αμηκλαίον, Αθηναίοι Πατρώον, Βραγχιάτην Μιλήσιοι. Πάσαν πόλιν και πάσαν χώραν και παν έθνος διέπεις. Μίθραν Σε Πέρσαι καλούσιν, Ώρον Αιγύπτιοι. Συ γαρ τας ώρας εις κύκλους άγεις. Διόνυσον Θηβαίοι, Δελφοί δε διπλή προσηγορία τιμώσιν Απόλλωνα και Διόνυσον λέγοντες. Περί Σε Θουρίδες, περί Σε Θυάδες, παρά Σου και Σελήνη την ακτίνα λαμβάνει. Χαλδαίοι δε άστρων ημεμονήα λέγουσιν»(Αισχύλος)

                                                     Δελφοί :Ο  Ομφαλός του Κόσμου

                                            Δελφοί :Η μήτρα των ιδανικών Ονείρων

 

 

Στα νότια του Παρνασσού και στη συνέχεια της οροσειράς του Ελικώνος, σε υψόμετρο πάνω από πεντακόσια μέτρα, αγκαλιασμένος από  τους Φαιδριάδες βράχους, που υψώνονται ως τα τριακόσια μέτρα, ατενίζοντας, πέρα από την κοιλάδα του Πλειστού, τον κόλπο της Κίρρας, βρίσκεται ο αμφιθεατρικός χώρος των Δελφών. Εδώ συναντήθηκαν από τα άκρα της Γης οι δύο αετοί του Διός, ορίζοντας τον ομφαλό της Γης, τον αόρατο δίαυλο της ουράνιας τροφοδοσίας, που, σύμφωνα με τον Επιμενίδη «αν, πράγματι, υπάρχει, τον ξέρουν οι θεοί, αλλά οι θνητοί δεν τον βλέπουν».

Στους Δελφούς είναι μία γενεσιουργός κοσμική μήτρα (δελφύς), όπου κυοφορείται, εντός του ιερού μαντικού ύδατος,ο νέος πνευματικός οργανισμός. Εδώ η θαυμαστή συνέργεια των τεσσάρων πρωταρχικών φυσικών στοιχείων αποπνέει τους υδρατμούς της θείας έμπνευσης, διυλισμένους μεσ’ από τα σπλάχνα της Γαίας, φορτισμένους από πύρινα βέλη, που κυκλώνουν τον αέρα, ανεβάζοντας σε ατμούς το ζων ύδωρ στους ουρανούς της καταγωγής του.

 

΄Ετσι, συνεπαρμένες οι ψυχές των ανθρώπων ταξιδεύουν με καθοδητή το πνεύμα στον ουράνιο ωκεανό του φωτός (Απόλλων), επιβαίνοντας πάνω στις ράχες δελφινιών, όπως αναφέρει η αρχαιότατη παράδοση, συμβολίζοντας τον μεσολαβητικό ρόλο των δελφίνων-ιερέων του Απόλλωνος.

Εδώ, από χάσμα της γης βγαίνουν ατμοί, των οποίων την μαντική επίδραση ανακάλυψε ο βοσκός Κουρήτας-όπως αναφέρει ο Πλούταρχος. Αυτό υποδηλώνει τη σχέση του Μαντείου των Δελφών της Φωκίδας με τους Κουρήτες Κρήτες ιερείς, οι οποίοι λάτρευαν στην Κνωσσό τον Δελφίνιο Απόλλωνα, μαζί με την θεά των δελφινιών Δίκτυνα, δηλαδή την αδελφή του Άρτεμι. Η μυθολογική παράδοση λέγει ότι ο Απόλλων με μορφή δελφινιού οδήγησε πλοίο, προερχόμενο από την Κνωσσό, μέχρι την Κίρρα και εκεί αποκαλύφθηκε στους Κρήτες επιβάτες του και τους έπεισε να γίνουν ιερείς στο Μαντείο, το οποίο ο Θεός είχε στην δικαιοδοσία του.

Πρώτη υπεύθυνη του μαντείου, στα απώτατα βάθη των χρόνων, ήταν η Γαία, η οποία αντιπροσωπεύει τα ανθρώπινα ένστικτα. Την φύλαξη του Μαντείου είχε αναθέσει η Γαία στον δράκοντα Πύθωνα (ή δράκαινα Πυθώ ), που ήταν τέκνο της. Κατόπιν, η ευθύνη του Μαντείου μοιράσθηκε ανάμεσα στη Γαία και στον Ποσειδώνα, εκπρόσωπο των ανθρωπίνων συναισθημάτων. Έπειτα αποδόθηκε στην Θέμιδα, ως θεά της θεσμικής φυσικής νομοτέλειας της δημιουργίας και της θεσμικής οργάνωσης των ανθρωπίνων κοινωνιών. Μετά, το ανέλαβε η Τιτανίς Φοίβη, τέκνο Γης και Ουρανού, μάμμη του Απόλλωνος, ο οποίος απ’ αυτήν έλαβε το επίθετο Φοίβος=λαμπρός. Η Φοίβη, από τον σύζυγό της Κοίο=οίκον νοήσεως, εγέννησε δυο θυγατέρες, την Λητώ (λήθη/σκότος έτοιμο να υποδεχθεί το φως)-μητέρα του Απόλλωνος και την Αστερία (φως των αστέρων). Κατόπιν την διεύθυνση του Μαντείου ανέλαβαν οι Μούσες, θυγατέρες της Μνημοσύνης και του Διός, προετοιμάζοντας τις συνθήκες της νοητικής ανάπτυξης, για την εισδοχή του Θείου φωτός. Τέλος, την εποπτεία του Μαντείου αναλαμβάνει ο Απόλλων, θεός του πνευματικού Ήλιου, ο οποίος δέχεται την συγκατοίκηση του Διονύσου, νεοτέρου τέκνου του Διός, για τελειότερη λειτουργία του Μαντείου.

 

 

Όλη αυτή η προοδευτική διαδοχή θεοτήτων στην επόπτευση του Μαντείου των Δελφών εκφράζει την εξέλιξη του ανθρωπίνου ψυχισμού από τα ένστικτα μέχρι το πνευματικό φως της γνώσεως. Από τα προμηνύματα των ενστίκτων της αρχέγονης φύσης μας (1^η φάση : Γαία), περνά στην συγκυριαρχία ενστίκτων και συναισθημάτων (2^η φάση : Γαία – Ποσειδών) με τη δημιουργία ανθρωπίνων ομάδων και την ανάπτυξη σχέσεων. Στη συνέχεια, οι θεσμοποιημένες συνήθειες γίνονται νόμοι (3^η φάση : Θέμις ) για δικαιοσύνη, ευνομία και ειρήνη (οι 3 Ώρες τέκνα της Τιτανίδος Θέμιδος και του Διός καθώς και οι τρεις Μοίρες που στηρίζουν τις αδελφές τους Ώρες). Απ’ αυτήν την θεσμοθετημένη τάξη προβάλλει ο σταδιακός φωτισμός της διανοίας του ανθρώπου (4^η φάση : Φοίβη ) με την φυσική διαδοχή του ημερονυκτίου φωτισμού. Ακολούθως την ευθύνη αναλαμβάνουν ανώτερες ψυχικές δυνάμεις (5^η φάση : Μούσες) από την ανύψωση της ψυχής στον Ελικώνα (ελικοειδή εγκέφαλο) των Μουσών, όπου ο άνθρωπος μυείται προς υπενθύμιση και κατανόηση θείων οραμάτων και την ενορατική σύλληψη του Σύμπαντος Κόσμου και των Πνευματικών Ιδεών.

Μέχρι και το 5^ο στάδιο, το Μαντείο εφρουρείτο από τον δράκοντα Πύθωνα, που αντιπροσωπεύει το σκότος, τον φόβο και τα παρεπόμενά τους. Ο Απόλλων, τέσσερις ημέρες (μεγάλες περιόδους) από την γέννησή του, (7^η Θαργηλιώνος -21 Μαΐου ) έφθασε με την μητέρα και την αδελφή του στους Δελφούς και φονεύοντας τον Πύθωνα με το εκατοβόλο τόξο του, διέλυσε τα σκοτάδια του δογματισμού, της δοκησισοφίας, της αοριστίας, της άγνοιας, της αδιαφορίας, της αδράνειας, του φθόνου, της κακίας και άστραψε το πνευματικό φως της αυτογνωσίας και γνώσεως του κόσμου στο νου του μυημένου στις ανώτερες δυνατότητες της ψυχής του ανθρώπου (6^η φάση : Απόλλων).

Για να βρει ιερείς για το Μαντείο του ο Απόλλων αποφασίζει τους Κρήτες ενός καραβιού ∙ μεταμορφωμένος σε δελφίνι, πηδά στο κατάστρωμα και επηρεάζει την πλεύση του καραβιού ως τους Δελφούς. Εκεί, μεταμορφωμένος σε άστρο που φεγγοβολούσε μέσα στο φως της ημέρας κι επάνω του ξεπετάγονταν χιλιάδες σπίθες με μια λάμψη ως τον ουρανό, σαν φωτοβολίδα ανεβαίνει στους Δελφούς, περνάει μες από τους τρίποδες και χώνεται στο άδυτο, για να γίνει τώρα μια φλόγα μεγάλη, που κάνει την Κρίσα να αστραφτοκοπά. Γυναίκες και κόρες Κρισαίων υψώνουν την ιερή κραυγή. Μετά, μεταμορφωμένος σε παλικάρι με χυτά μαλλιά, στο λιμάνι, υποδέχεται τους Κρητικούς. Τους αποκαλύπτεται, τους ορίζει ιερείς του ναού. Ανηφορίζουν εν πομπή προς το βουνό : μπροστά ο θεός κρούων την κιθάρα του, ακολουθούν οι Κρητικοί, χτυπώντας τα πόδια τους με το ρυθμό της μουσικής και τραγουδώντας τον παιάνα, όπως τον ήξεραν από τον τόπο τους.

Ο Απόλλων φορεί δάφνινο στεφάνι στο κεφάλι.

Οι Κρήτες=Κουρήτες (<κούρος=νέος, ρωμαλέος (ρηVερωέω, ρώνυμι) ήσαν οι πρώτοι χθόνιοι άνθρωποι, οι εκ Γης και Ουρανού, που εδέχθηκαν την του θεού μετάληψη : δύναμη αναπαραγωγής της νοήσεως.*

 

Μήτρα, δηλαδή όργανο κυήσεως και διαπλάσεως των εκ του σπέρματος προερχομένων ζώντων ωαρίων, όπου υπάρχουν τα κύτταρα συνθέσεως και συγκροτήσεως του Γενετικού Κώδικα, είναι η Δελφύς, εξ ου και αδελφός/ή. Δελφύς του Πλανήτη μας είναι ο Παρνασσός, όπου ο Πατήρ του Διός Κρόνος απέβαλε τον Λίθο, τον οποίο είχε καταπιεί αντί του βρέφους Διός και έκτοτε ο λίθος αυτός κατέστη «ομφαλός της Γης», ήτοι το κέντρο του πλανήτη μας. Ο ομφαλός δια του ομφαλίου λώρου συνδέει το εντός της δελφύος (μήτρας) κύημα με τον οργανισμό της Μητρός, εκ της οποίας το κύημα απορροφά τις ουσίες επιβίωσης και διαπλάσεώς του. Ομφαλός της Γης ο Παρνασσός ή Παρνησός είναι ο ομφάλιος λώρος, δηλαδή ο ηλεκτρομαγνητικός πόλος και δίαυλος  που συνδέει την Ίδαν, το άλσος της Γαίας (-της Μεγάλης Μητρός) με τον Γαλαξία μας (=τον Ιάρδανον ποταμό) και κυρίως με τον Αστέρα Σείριο(= θεόν Απόλλωνα). Δια τον λόγον αυτόν, η πόλις Πυθώ του Παρνασσού, όπου λατρευόταν η υποχθόνια Μήτηρ (η υπό την επιφάνεια της Γαίας αναβράζουσα και ρέουσα ύλη αυτής) κατακτήθηκε από τον Απόλλωνα, ο οποίος την μετωνόμασε σε Δελφούς και μετέτρεψε τον ναό της Πυθούς σε ιδικόν του, αναθέτοντας την έναρξη και λειτουργία του σε Κρήτες Οργιόνες.

                   Σημείωση:*Από το βιβλίο του Ιωαν. Φουράκη «ΤΑ (προ) ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ» (σελ.183-4): «Οι Κουρήται                                                    προστάτεψαν τον Δία από την   αδηφαγία του Κρόνου, ήσαν χθόνιοι («γήινοι» άνθρωποι της προκατακλυσμιαίας περιόδου                              (. . .) δέχθησαν τας εκ της  αντιστρόφου κινήσεως του  Σύμπαντος και τροπής του Ηλίου ενεργητικάς επιρροάς και                                              επιδράσεις και απέκτησαν την δυνατότητα  της  μορφογεννήσεως και νοήσεως. Αυτοί, εκ της αποκτήσεως Γενετικού                                          Κώδικος (…) ήσαν οι νέοι, οι εκ Γης και Ουρανού Άνθρωποι  Κούρος(=νέος)+ερωέω, ρέω, ρώομαι)

 

Ο πρώτος ναός έγινε από δάφνες των Τεμπών.Τον δεύτερο τον έχτισαν οι μέλισσες από φτερά πουλιών και κερί και ο Απόλλων τον έστειλε στους Υπερβορείους. Ο τρίτος ναός έγινε από χαλκό ( Ήφαιστος και Αθηνά). Ο τέταρτος ναός κτίσθηκε πέτρινος(Τροφώνιος και Αγαμήδης)

 

Απόλλων: σημαίνει την εμφάνιση της πνευματικής δύναμης του Θείου Ουρανού. Είναι η πέμπτη δύναμις και νόμος αφανής πάλλων, ως αφανής Ήλιος, ως αφανής πνευματικός Νους κυβερνών την ύλη των αστέρων.Το προδωρικόν αιγαιοβοιωτικόν Απέλλων δηλώνει: Είμαι Θεός βλέπων και προσβλέπων. Οι αληθείς ιδιότητές του προσδιορίζονται από τα προσηγορικά επίθετα:

Δρακοκτόνος,Τυφοκτόνος, Πυθοκτόνος(ο κτείνας-εκτελέσας τους δράκους Πύθωνα και Τυφωέα και την έκφραση της βούλησης αυτών Πυθώ-αστροφυσικές και γεωφυσικές δυνάμεις που προκαλούσαν φόβο, ζόφο και δεινά), Εκατήβελος ή Εκάβαλος(ο μακρόθεν βάλλων), Εκάεργος(ο μακρόθεν ενεργών), Εκατηβελέτης(ο μακρόθεν ορών και διαβλέπων), Λύκειος(ο φέρων και δίδων το φως της θείας Γνώσεως), Λυκορεύς(λατρευόμενος Θεός του ρέοντος Φωτός και δυνάμεως διαχέουσας την Θείαν Ουσίαν(συμπαντικά ιόντα) και αναπτύσσουσας την Νόησιν και τον Λόγον), Προστατήριος(ο αιωρούμενος προ των ψυχών για προστασία τους), Φοίβος(καθαρός,διαφανής, λάμπων), Φωτοδότης, Χρυσο- κόμης και Ακειροκόμης (ο έχων χρυσήν και μακριάν άκοφτην κόμην-χρυσές μακρές ακτίνες), Χρυσάωρ(λάμπων ως χρυσός), Τριποδήλατος(ο επί τρίποδος-των τριών συμπαντικών διαστάσεων λέγων τον ΘείονΛόγον), Σμινθεύς (προνοητικός,από μακρού βλέπων τα επερχόμενα), Παίων(χτυπών παλμόν), Δαφνηφόρος, Δεκατηφόρος(λαμβάνων το δέκατον των πρώτων γεννημάτων από τους ανθρώπους για τις ευεργεσίες του).

 

 

Στις θρησκευτικές τελετές των Δελφών γινόταν η περιφορά ενός τεράστιου πλοίου. Έμοιαζε με μισοφέγγαρο, μυτερό στις δυο άκρες και λεγόταν Αργώ ή Ομφαλός. Ένα τέτοιο πλοίο βλέπουμε κάτω από τον πυθικό τρίποδα, πάνω στον οποίο ταξιδεύει ο Απόλλων*.

                       Σημείωση: *Από το βιβλίο του Θ. Αξιώτη«Αποκρυπτογράφηση του Δίσκου της Φαιστού»(σ. 327).

                                                                                                                                    

Όταν ο υιός της Λητούς απαλλοτρίωσε την Θέμιδα από το υπόγειο μαντείο της, η Γαία εγέννησε τα φαντάσματα των ονείρων που αποκαλύπτουν το παρελθόν και το μέλλον στους θνητούς, που εκοιμώντο στα σκοτεινά σπήλαιά της. Εκδικήθηκε έτσι την προσβολή που είχε γίνει κατά της κόρης της και αφαιρούσε από τον Απόλλωνα το προνόμιο του να δίδει χρησμούς. Τότε ο Απόλλων απήλθε στον Όλυμπο, αγκάλιασε τον θρόνο του Διός και ικέτευσε τον πατέρα του να απομακρύνει από το πυθικό ιερό την οργή της Γαίας και τις νυχτερινές φωνές. Ο Ζεύς εξαφάνισε τα νυχτερινό όνειρα , απέσπασε τους θνητούς από την κατάπληξη των οπτασιών του θανάτου και έδωσε στον Λοξία τις τιμές που ζητούσε.*

Οι Νύμφες απέκτησαν πρώτες το δώρο προφητικού ενθουσιασμού.(Ησίοδος)

                                                                                 

       Τέλος, το Μαντείο των Δελφών κορυφώνει την λειτουργία του με την αλληλοδιάδοχη εποπτεία του Απόλλωνος και του Διονύσου (7^η φάση : Απόλλων /Διόνυσος), ως εκφραστή του ιερού ενθουσιασμού και της απελευθέρωσης των ψυχών. Ο Διόνυσος εποπτεύει του Μαντείου τους τρεις χειμερινούς μήνες (χωρίς χρησμοδότηση , αυξάνοντας το φως από την 25^η Δεκεμβρίου και  εντεύθεν),όταν ο Απόλλων φεύγει στην Υπερβορεία, απ’ όπου επανερχόμενος εποπτεύει τους μήνες της άνοιξης, του θέρους και του φθινοπώρου.

 

Ο φόνος του Πύθωνος**, παλαιού φύλακα του ιερού, συμβολίζει την πάλη του φωτός κατά του σκότους της αγνοίας και γιορταζόταν με ειδική τελετή, τα Σεπτήρια.

                                                                                    

 

 

Στον χώρο των Δελφών δημιουργήθηκαν αφιερωματικά προς τον θεό οικοδομήματα, λαμπρές εορτές και Πυθικοί αγώνες ανά τέσσερα χρόνια. Εδώ ευρισκόταν η έδρα του Συνεδρίου των Αμφικτυόνων, θρησκευτικού συνασπισμού δώδεκα ελληνικών πόλεων-κρατών, που κατέληξε και σε στρατιωτική συμμαχία. Ο ιερός αυτός τόπος, που αποτέλεσε το μεγαλύτερο θρησκευτικό κέντρο της Μεσογείου, είχε τεράστια στρατηγική σημασία, αφού αναχαίτισε, με τα λεγόμενα «ιερά όπλα», μέχρι εξοντώσεως τους ποικίλους εχθρούς που αποπειράθηκαν να τον κατακτήσουν.Όμως οι αλλεπάλληλες επιδρομές και οι κατολισθήσεις από σεισμούς γκρέμισαν τα λαμπρά οικοδομήματα, ενώ οι πολύτιμοι θησαυροί του διαρπάσθηκαν σε Ανατολή και Δύση, κυρίως από Ρωμαίους αυτοκράτορες (ο Νέρων αφαίρεσε άνω των πεντακοσίων αγαλμάτων, ο Κωνσταντίνος πολλά αφιερώματα) …Απέμειναν τα ερείπια να οριοθετούν τους λατρευτικούς χώρους και τους αφιερωμένους θησαυρούς των διαφόρων πόλεων.

 

               

                              Σημειώσεις :*Ρισπέν«Ελληνική Μυθολογία»

                                      **Ο Πύθων συμβολίζει την κατερχόμενη θεαμένη υλική ενέργεια, τις 4 υλικές δυνάμεις. Η πρόκληση της γέννησης

                                         του Πύθωνος  από την Ήρα είχε σκοπό να εμποδίσει την Λητώ (-τη Νύκτα, η οποία «εις την απεραντοσύνην της

                                         συλλαμβάνει το άγιον φως») να γεννήσει την Αρτέμιδα(-την Αυγήν του καθαρού λάμποντος φωτός) και τον

                                         Απόλλωνα, ο οποίος δια της φωτόσφαιρας και  θερμόσφαιρας του ηλιακού μας συστήματος(της προερχομένης

                                         από την «αντίστροφη κίνηση του Σύμπαντος και την τροπήν του ΄Ηλιου») διαπέρασε από αυτήν την διάθλαση,

                                         τις επίλεκτες και περιούσιες ηλεκτρομαγνητικές του ακτινοβολίες και φωτοχυσίες, οι  οποίες διυλιζόμενες από

                                         την ηλιακή (του ηλιακού μας Δίσκου-Διός) φωτόσφαιρα και μαγνητόσφαιρα διαχύθηκαν και διαχέονται

                                         επί του Αιγαίου και του ευρύτερου γεωφυσικού και γεωδαιτικού χώρου, και ανακυκλούνται δια της Δήλου

                                         και των τεσσάρων  κυρίων διαύλων της.   (Ιωάννης Φουράκης)

                                                                                                                                                                                                                               Στον θησαυρό των Σικυονίων διασώζονται πέντε μετόπες με παραστάσεις : το πλοίο Αργώ με τον Ορφέα και τους τους Διοσκούρους, την Ευρώπη απαγομένη από τον Δία-ταύρο , τους Διοσκούρους και γιούς Αφαρέως απάγοντας βόας, την θήρα του Καλυδωνίου Κάπρου και την Έλλη με το χρυσόμαλλο κριάρι. Στον θησαυρό των Θεσσαλών εντυπωσιακός είναι ακανθωτός Κίων με τρεις πανέμορφες χορεύτριες Θυιάδες-ιέρειες του Διονύσου, που φορούν όρθια γραμμωτά στέμματα. Από τα σωζόμενα σημαντικότατα αγάλματα είναι ο Ηνίοχος-σύμβολο της ψυχοπνευματικής διακυβερνήσεως και η Σφιγξ των Ναξίων-σύμβολο της ανθρώπινης φύσης.

 

Στα βράχια της πλαγιάς είναι λαξευμένο, σαν ωραιότατο κοχύλι, το Θέατρο. Απ’ ολόγυρα διακρίνονται το Γυμνάσιον, η Θόλος-κυκλικό οικοδόμημα από πεντελικό μάρμαρο, με ανάγλυφα Αμαζονομαχίας, το Ιερό της Προναίας Αθηνάς και ο αρχαϊκός ναός της Αθηνάς, ενώ του όλου συγκροτήματος δεσπόζει ο ναός του Απόλλωνος, οικοδομημένος επί του χάσματος των μαντικών ατμών, όπου στήθηκε ο ιερός τρίπους με τον χρυσόν λέβητα. Σε αυτόν καθόταν η Πυθία και χρησμοδοτούσε. Ο θεός χρησμοδοτούσε δι’ αυτής, την έβδομη μηνός Βυσίου (σημερινό Φεβρουάριο), επέτειο της γέννησης του Απόλλωνος. Αργότερα οι χρησμοί δίδονταν άπαξ κάθε μήνα ή σε εξαιρετικές περιστάσεις.

 

                               

                                 

                    

 

 

Όποιος ήθελε να ρωτήσει το Μαντείο (Θεοτρόπος), έπρεπε πριν να κάνει καθαρμό στην Κασταλία πηγή, που απέχει περί τα επτακόσια πενήντα μέτρα από το ιερό. Ακόμη, έπρεπε να πληρώσει φόρο, για να προσφέρει θυσία ζώου (αίγα ή κάπρο ή σπανίως ταύρο) στον μεγάλο βωμό του Απόλλωνος. Αν δεν έτρεμαν όλα τα μέλη του ζώου κατά τον ραντισμό, η χρησμοδοσία αναβαλλόταν. Μετά, οι Θεοτρόποι εισέρχονταν,κατά σειράν κλήρου,  στον προ του αδύτου χώρο αναμονής(οίκος).

 

 

 

 

Η Πυθία, νέα αριστοκρατικής οικογένειας των Δελφών και αργότερα υπέρ τα πενήντα, στολισμένη νεανικά, πριν την χρησμοδοσία έκανε καθαρμό στην Κασταλία πηγή. Μετά εισερχόταν στον ναό, όπου θυμιάτιζε στο άνω τμήμα του σηκού και κατεβαίνοντας τη σκάλα που οδηγούσε στο κυρίως μαντείο εισερχόταν στον οίκο και έφθανε προ του τρίποδος, επί του οποίου χρησμοδοτούσε. Στην αίθουσα αυτή υπήρχε χρυσό άγαλμα του Απόλλωνος, τάφος του Διονύσου και ο ομφαλός με ανάγλυφους σχηματισμούς πλεγμάτων. Η Πυθία αντλούσε από το παρά τον ομφαλόν ύδωρ, το προερχόμενο από την Κασσωτίδα πηγή, βόρεια του ναού. Έπειτα, καθόταν στον τρίποδα, έπινε το νερό, μασούσε φύλλα δάφνης και έσκυβε υπεράνω του ομφαλού, για να εισπνεύεσει τους εξερχόμενους από την γη ατμούς. Τέλος, ξεσπούσε σε ισχυρό ενθουσιασμό και έπεφτε σε παραλήρημα. Τότε έπρεπε οι θεοτρόποι να ρωτήσουν με ηχηρή φωνή τον θεό. Η απάντηση δινόταν από την Πυθία με ακατανόητα ψελλίσματα, που καταγράφονταν, μεταφράζονταν και γράφονταν σε εξαμέτρους στίχους από τους ισόβιους ιερείς του ναού, τους ονομαζόμενους προφήτες, οι οποίοι είχαν επαρκή πολιτική ενημέρωση. Αργότερα καθιερώθηκε και θεσμός των πέντε Οσίων, ενώ ο Νεωκόρος εκτελούσε κατώτερα καθήκοντα.

«Η δε προφήτις των Δελφών, είτε δίδει χρησμούς χάρις εις λεπτόν και πυρώδη αέρα που εξέρχεται από κάποιο στόμιον, είτε καθημένη εντός του αδύτου επί χαλκού τρίποδος, είτε επί του θρόνου με τα τέσσερα πόδια που είναι αφιερωμένος εις τον Θεόν, με όλους αυτούς τους τρόπους παραδίδει τον εαυτόν της εις το θείον πνεύμα και καταυγάζεται από τας ακτίνας του θείου πυρός. Και όταν μεν πλούσιον και πολύ την περιβάλλη εν κύκλω το πυρ το εξερχόμενον εκ του στομίου πληρούται υπ’ αυτού θείας λάμψεις, όταν δε εγκατασταθεί εις τον θρόνον του Θεού, συνάπτεται προς την σταθεράν μαντικήν δύναμιν αυτού ∙ εξ αμφοτέρων δε των διαδικασιών αυτών παραδίδεται ολόκληρη εις τον Θεόν. Και τότε, λοιπόν, παρίσταται ο Θεός και την φωτίζει χωριστά, όντας ο ίδιος κάτι ξεχωριστό και από το πυρ και από το πνεύμα και από τον ίδιο τον θρόνο και όλην την φυσικήν και ιεράν προπαρασκευήν που συντελείται εις τον τόπον αυτόν»*.

Σύμφωνα με πρόσφατες επιστημονικές έρευνες, οι αναθυμιάσεις που εκλύονται από το σημείο διασταύρωσης δυο γεωδαιτικών ρηγμάτων των Δελφών, όπου είχε κτισθεί ο αρχαίος ναός του Απόλλωνος, εμπεριέχουν μεθυλένιο και αιθυλένιο. Το πρώτο αέριο είναι τοξικό και επικίνδυνο (προκάλεσε θάνατο κάποιας Πυθίας), το δεύτερο μυρίζει ευχάριστα και προκαλεί έκσταση μέθη και παραλήρημα. Σ’ αυτές τις καταστάσεις έπεφτε η Πυθία και ψέλιζε ακατανόητους ήχους, που οι ιερείς ερμήνευαν ως χρησμούς. «… η αναθυμίαση δεν βρίσκεται πάντα και για πάντα στην ίδια κατάσταση … από καιρού εις καιρόν γεμίζει ευωδιαστή πνοή, ανάλογη με τις μυρωδιές που αναδίδουν τα πιο ευχάριστα και ακριβά μύρα, η οποία αναβλύζει από το άδυτο σαν από πηγή και λογικά βγαίνει στην επιφάνεια, λόγω της θερμότητας ή κάποιας άλλης δύναμης που υπάρχει εκεί … η Πυθία δέχεται διάφορες επιδράσεις, που ενεργούν στο μέρος εκείνο της ψυχής, με το οποίο έρχεται σε επαφή το πνεύμα»**.

«Τοις αχράντοις και πάσης κηλίδος κεκαθαρμέναις ψυχαίς το προφητικόν εναυγάζει χάρισμα». «Όπου καθαρότης, εκεί το Άγιον Πνεύμα, το λαλήσαν δια των προφητών, στήνει τη σκηνή του μέσα στην καρδιά του καθαρού». (Μέγας Βασίλειος)

                                                                                                                                                           

Ανηφορίζοντας την Ιερά Οδό βρισκόμαστε σε μία κυκλική πλατεία, διαμέτρου δεκαέξι μέτρων, που την περιβάλλουν εξέδρες, καθίσματα και αναθήματα. Είναι η αρχαία Άλως=αλώνι, όπου κατά την εορτή των Πυθίων αναπαρίσταται ο φόνος του Πύθωνος από τον Απόλλωνα. Ανατολικά είχε μια κλίμακα, όπου ερχόταν αυτός που παρίστανε τον Απόλλωνα.                                                                                                                                                                                                      Σημείωση: * από Ιάμβλιχο (ε.α. III 11)   **από Πλούταρχο («περί του ΕΙ του εν Δελφοίς») 

 

 

Μέσα στα ιερά του Απόλλωνα , που κατείχαν την ορφική παράδοση, μια μυστηριώδης γιορτή γινόταν στην εαρινή ισημερία. Ήταν η στιγμή που άνθιζαν πάλι οι νάρκισσοι κοντά στην πηγή της Κασταλίας. Οι τρίποδες, οι λύρες του ναού πάλλονταν μόνες τους και θεωρούσαν πως ο αόρατος θεός ξαναγύριζε από τη χώρα των Υπερβορείων πάνω σε άρμα που το σέρνανε κύκνοι. Η μεγάλη ιέρεια, ντυμένη σαν Μούσα στεφανωμένη με δάφνες, με το μέτωπο ζωσμένο με ιερές ταινίες, έψαλλε μπροστά στους μύστες τη γέννηση του Ορφέα, γιού του Απόλλωνα και μιας ιέρειας του θεού. Έκανε έκκληση στην ψυχή του Ορφέα, πατέρα των μυστών, μελωδικού σωτήρα των ανθρώπων, του κυρίαρχου Ορφέα, του αθανάτου και τριστεφανωμένου κάτω στον Άδη, πάνω στη γη και ψηλά στον ουρανό, του Ορφέα που περπατά μ’ένα αστέρι στο μέτωπο ανάμεσα στ’ αστέρια και τους θεούς.(…) Ο Ορφέας στάθηκε το έμψυχο πνεύμα της ιερής Ελλάδας, αυτός που αφύπνισε τη θεία ψυχή. Η εφτάχορδη λύρα του αγκαλιάζει το σύμπαν. Κάθε χορδή της αντιστοιχεί σ’ ένα ρυθμό της ανθρώπινης ψυχής, περιέχει τον νόμο μιας επιστήμης και μιας τέχνης.(…)

Ο Ορφέας* λάμπει δια μέσου των εποχών με την προσωπική εκείνη ακτίνα ενός πνεύματος δημιουργικού, που η ψυχή του δονήθηκε μέσα στ’ αντρίκεια βάθη της από έρωτα για το Αιώνιο Θηλυκό που ζει και κινείται με τριπλή μορφή μέσα στη Φύση, στην Ανθρωπότητα και στον Ουρανό. Η λατρεία των ιερών, η παράδοση των μυστών, η κραυγή των ποιητών, η φωνή των φιλοσόφων, και πάνω απ’ όλα το έργο του, η οργανική Ελλάδα, μαρτυρούν για τη ζωντανή του πραγματικότητα.

 

 

 

 

Κάθε εννέα χρόνια στους Δελφούς και στις Θήβες τελούνται προς τιμήν του Απόλλωνος τα Δαφνηφόρια, την 7^η Θαργηλιώνος μηνός, και οι εορτάζοντες κρατούσαν δάφνες. Αυτή ήταν η αρχαιότερη γιορτή, όπως μαρτυρούν ο Παυσανίας και ο Πρόκλος.

Από τους Δελφούς έστελναν ένα ιερό παιδί στα Τέμπη και ακολουθούσε την Ιερά Οδό, προς ανάμνηση των καθαρμών του Απόλλωνος στα Τέμπη από το μίασμα της δρακοντοκτονίας του Πύθωνος.

Στη Θήβα στεφάνωναν με δάφνες και διάφορα άνθη ένα ξύλο ελιάς, στην άκρη του οποίου τοποθετούσαν μια χάλκινη σφαίρα, απ’ την οποία κρεμούσαν μια μικρότερη . Στο μέσον του ξύλου έβαζαν γύρω μικρότερες σφαίρες από την πρώτη και κρεμούσαν πορφυρά στέμματα. Η ανώτερη σφαίρα σήμαινε τον ήλιο (Απόλλωνα), η υποκείμενή της την σελήνη, οι προσαρτημένες σφαίρες τα άστρα και τα στέμματα, τον ετήσιο δρόμο, διότι αυτά ήσαν 365. Αρχηγός της Δαφνηφορίας ήταν ένα παιδί ξεχωριστό για την ομορφιά και δύναμή του και ακολουθούσαν χοροί παρθένων και παίδων που τραγουδούσαν κρατώντας δάφνες.

     Σημείωση:*«Ορφεύς ή Άρφα είναι εκείνος που γιατρεύει με το φως».Από το βιβλίο του Εδουάρδου Συρέ «Μεγάλοι Μύστες»                                                        ου τραγ

Ο Παυσανίας αναφέρει (ΙΧ,10,4) :

«Ο ιερέας (του Ισμηνίου Απόλλωνος που είναι για μια χρονιά ένα παιδί από διακεκριμένη οικογένεια) έχει το προσωνύμιο Δαφνηφόρος, γιατί φορά στεφάνι από φύλλα δάφνης».

Η Δάφνη, ιέρεια του Μαντείου της Γαίας, που αγαπιέται από τον Απόλλωνα, συμβολίζει την αυγή, που εκπνέει, όταν ο ήλιος την αγκαλιάσει.

 

 

Στη Θήβα, το στολισμένο με τις χάλκινες σφαίρες και ταινίες ραβδί ονομαζόταν Κωπώ(ραβδί). Επί κεφαλής της πομπής της Δαφνηφορίας εβάδιζε ένα αγόρι, του οποίου ζούσαν και οι δυο γονείς και ο πλησιέστερος συγγενής του κρατούσε την Κωπώ*.

          Ο ιερέας του Ισμηνίου Απόλλωνος, ο Δαφνηφόρος, είχε μακριά μαλλιά, χυτά πίσω, χρυσό στεφάνι στο κεφάλι, λαμπρά μακριά ως τα πόδια φορέματα και ειδικά υποδήματα. Ακολουθούσε χορωδία κοριτσιών, με κλαδιά δάφνης στα χέρια, που έψελνε ύμνους και η πομπή κατευθυνόταν προς το τέμενος του Ισμηνίου Απόλλωνος, στην περιοχή Γαλάξιο.

Η πάλη του Απόλλωνος με τον Πύθωνα είναι κοινή παράδοση στις μυθολογίες της Ανατολής και της Βόρειας Ευρώπης. Στον ελλαδικό χώρο βρίσκει συνέχεια στον μύθο της Αργοναυτικής εκστρατείας, όπου φοβερός δράκων φυλάει το χρυσόμαλλο δέρας και ο Ιάσων τον εξουδετερώνει και το παίρνει. Ο Περσέας στην Αιθιοπία εξοντώνει το θαλάσσιο τέρας, που απειλούσε τη ζωή της πριγκίπισσας Ανδρομέδας και του λαού της.                                             

Αργότερα στον Χριστιανισμό, η παράδοση αυτή συνεχίζεται με την δρακοντοκτονία του Αγίου Γεωργίου κατά του λεπιδόσαρκου δράκοντος, που εμπόδιζε τους ανθρώπους από την ζωτική πηγή ύδρευσης και τους κατέτρωγε.

Στις Βέδες των Ινδών, ο θεός του φωτός Ίντρα νικά τον Αχί όφη (επίμηκες νέφος) ή Βίτρα (ουράνιο δράκοντα). Στην Αβέστα, ο Μίθρας-θεός του αιθρίου ουρανού πολεμά τον όφι-σύμβολο του κακού Αχριμάν.

                 

               

  Σημείωση:*Στο Σέριο Ντούπα- τόπο προσκυνήματος στα Ιμαλάϊα όρη ( ιμαλιά= απαλέσματα δημητριακών) οι άνθρωποι που κατορθώνουν να ζουν μέσα σε δύσκολες καιρικές συνθήκες και τόπους άγονους, έχουν έναν άρρηκτο δεσμό με τον Συμπαντικό Νόμο, που εκφράζεται σε μιαν άμεση θρησκευτικότητα προς το Θείον, που ιερώνει κάθε πτυχή της ζωής Ανεβαίνουν ομαδικά, με λατρευτικές πομπές, προς υψηλές δυσπρόσιτες κορυφές, όπου φυλάσσουν αγαλματίδια χρυσά του Θεού και πολλοί διανύουν αυτή τη μεγάλη απόσταση πέφτοντας μπρούμυτα καταγής κι ελισσόμενοι, όπως η κάμπια, ώσπου να φτάσουν στην αστραφτερή κορυφή, όπου η ψυχή ατενίζει το άπειρο κι αγάλλεται στην αρμονική Δημιουργία.Πολλοί κρατούν στο χέρι ένα όρθιο ραβδάκι, που επάνω του έχει μικρό κύλινδρο κι απ’ αυτόν κρέμονται μπαλίτσες- σφαιρίδια με κλωστές, που περιστρέφονται ολόγυρα, ηχώντας σαν μουσική με τους ευχετικούς ψαλμούς των πιστών . Το ραβδί αυτό με τις σφαίρες είναι το ίδιο που απαντάται στις γιορτές του Απόλλωνος στους Δελφούς και στις Θήβες .Συμβολίζει την αρμονική κίνηση των πλανητών περί τον ΄Ηλιο και η μουσική που παράγει συντονίζει τον άνθρωπο στη Μουσική των Ουρανίων σφαιρών . Ο τροχός αυτός της προσευχής περιστρεφόμενος διοχετεύει ενέργεια για να εισακουσθούν οι προσευχές .

 

  Στην Βόρεια Ευρώπη, ο Σίενφριθ κάνει το ίδιο. Στην Ινδία, ο Κρίσνα σκότωσε το τερατώδες φίδι-ισχυρό δαίμονα που γνώριζε πολλά πράγματα και του αποκάλυψε πεθαίνοντας ότι ο θάνατος είναι στη ζωή και η ζωή στο θάνατο. Μετά από ένα μήνα καθαρμών και προσευχών στις όχθες του ποταμού Γάγγη – όπως και ο Απόλλων στα Τέμπη στις όχθες του Πηνειού ποταμού – ο Κρίσνα, αφού εξαγνίσθηκε στο φως του ήλιου και στη σκέψη του Θεού, επέστρεψε στην πατρίδα του στο όρος Μερού.

 

             Ο αποσυμβολισμός του κοινού αυτού μύθου δηλώνει τη νίκη των πνευματικών δυνάμεων του φωτισμένου ανθρώπου, ο οποίος υψώνεται ηρωικά προς την θέωση, παλεύονας σε ιερό αγώνα του Καλού κατά του κακού και συντρίβοντας τον σκοταδισμό της άγνοιας, τον σφετερισμό της γνώσης και την αλαζονική της χρήση. Η νίκη του φωτός αφυπνίζει την ανθρώπινη ψυχή προς τα λαμπρά μακρά διαστήματα του Ουρανού, εκεί όπου οι ιδέες-πρότυπα χαίρονται την αιωνιότητα στην τέλεια Αρμονία του Ενός.

 

 

 

Στ’ αριστερά του ναού του Απόλλωνος, πίσω απ’ το ιερό της Γαίας και την Πέτρα της Σίβυλλας, βρίσκεται η τετράμορφη Σφίγγα, στηριγμένη επάνω σε ιωνικό κίονα δέκα μέτρων επί βράχου. Η δυσκολία αυτογνωσίας, καθαρής εσωτερικής θεάσεως του ανθρώπου, συμβολίζεται από τον δεκάμετρο στύλο, που χωρίζει τον παρατηρητή από το αντικείμενο της όρασής του.

Εμπρός από τον βωμό του Απόλλωνος ,επάνω σε τριπλό βάθρο , υψώνεται χάλκινος κίων ύψους δέκα μέτρων,αποτελούμενος από τρεις περιελιγμένους όφεις, στις κεφαλές των οποίων στηρίζεται χρυσός τρίπους με χρυσόν λέβητα, ως σύμβολο της πορείας της Ψυχής από το υλικό προς το πνευματικό πεδίο.

Η ψυχή κατεβαίνει στον υλικό κόσμο (ενανθρώπιση-ενσάρκωση) : Η καθοδική κίνηση γίνεται διά των ελικοστροφών του γενετικού κώδικα DNA στο στύλο της ανθρώπινης εμβιώσεως και αφού φθάσει στην βάση-πυθμένα του υλικού πεδίου και ανα-γνωρίσει πού ευρίσκεται και τον προορισμό της, επιχειρεί ανοδική πτήση στον αυτό άξονα, με αντίθετη φορά κινήσεως, για να φθάσει στο ύψος της απολήξεώς της (ουράς όφεως), κυκλώνοντας εαυτήν και, προσβλέποντας εγγύτατα στον ιερό τρίποδα, όπου κοινωνεί του μυστηρίου της Αγίας Τριάδος, του Δημιουργού του Κόσμου, τον οποίον βαστάζει ως κοίλον λέβητα και μέγα ποτήριον υποδοχής της Θείας Ουσίας.

Ο όφις-δράκων, κοινός στις παραδόσεις Ελλήνων, Ινδών, Κινέζων, κ.α., αποτελεί σύμβολο του Υλισμού. Ο δρακοντοκτόνος Απόλλων, Περσεύς, Ίντρα, Μίθρα, Άγιος Γεώργιος κ.α., υπηρετεί την δύναμη της Πνευματικής Ενέργειας του Αγαθού προς αρμονική συνύπαρξη των όντων. Ο Ήλιος-Σταυρός είναι σύμβολα της Υψηλής Πνευματικότητας.

Η μακρότητα του καθέτου στύλου συμβολίζει την μακρά, επίπονη, επιτυχή πορεία αυτογνωσίας. Η ουρά του όφεως συμβολίζει το ασυνείδητο, το ένστικτο, που μένει στο βάθος της κίνησης, δεν έρχεται σε προφάνεια, για να συνδέει τον άνθρωπο με την αιθερική του ανώτερη προέλευση. Η βάση του στύλου είναι τα κατώτερα χοϊκά στοιχεία, τα επιφαινόμενα δια των αισθήσεων. Σκοπός της ανθρώπινης ζωής είναι να τα μεταλλάξει σε θεία πεδία δια του φωτός που η ψυχή μεταφέρει.

Όσοι κάνουν έμβλημά τους τον δράκοντα συνειδητά ή ασυνείδητα (εθιμοτυπικά…), τάσσονται στην κατάχτηση του υλικού κόσμου(Ναΐτες, κινέζοι αυτοκράτορες, ιμπεριαλιστές παγκοσμιοποίησης). Ο δράκων Πύθων συμβολίζει τις δυνάμεις της ύλης : έρπει στην γη, πετά στον αέρα, πετά φλόγες, μένει στα νερά. Η επικινδυνότητά του για τον άνθρωπο συνίσταται στην άλογη χρήση αυτών των στοιχείων (γη, αήρ, πυρ, ύδωρ). Εξάλλου, ο όφις/δράκος αντιπροσωπεύει την ορμητική ελικοειδή κίνηση του DNA γενετικού κώδικα της ζωής, όπου η όρασις πρωτοστατεί για αναγνώριση, προσαρμογή στο περιβάλλον. Η εξαγωγή φωτιάς-πυρός από το στόμα του δείχνει την δυνατότητα παραγωγής θερμικής ενέργειας (της πλέον ασθενούς σε σύγκριση με τις άλλες ενέργειες).

Η ευεργετική χρήση του πυρός για τον άνθρωπο φαίνεται στον μύθο του Προμηθέως.

Ο αγώνας/νίκη του Απόλλωνος(Φωτός) κατά του δράκοντος Πύθωνος δηλώνει την επικράτηση του πνευματικού Φωτός της πνευματικότητας του ανθρώπου επί των στοιχείων της φύσης.

Ο Απόλλων δεν σκότωσε τον δράκοντα ∙ τον εξουδετέρωσε. Παρ’όλα αυτά η πράξη του θεωρήθηκε ως μίασμα.                                          

Γι’ αυτό καθιερώθηκαν ανά εννέα έτη γιορτές καθάρσεως προς τιμήν του Απόλλωνος.

Αξιοπρόσεκτον είναι ότι : οι όφεις του στύλου του Δελφικού Τρίποδος περιελίσσονται αναμεταξύ τους και οι ουρές τους φθάνουν επάνω, πλάι στο κεφάλι τους, δεν απολήγουν κάτω. Αυτό δείχνει τη διαρκή σύνδεση του ατομικού όντος προς το αιθερικό πεδίον. Έτσι, η κίνηση αρχίζει από επάνω κατά μήκος του καθέτου στύλου (γένεσις ψυχοσωματικού όντος και πτώσις από αιθερικό πεδίο σε υλικό πεδίο) και επάνοδος από χαμηλά προς τα άνω πεδία, όπου ευρίσκεται ο τρίπους και ο χρυσούς λέβης. Ο τρίπους δηλώνει την τριγωνική δόμηση των ψυχών του κόσμου, ως αντανάκλαση της Αγίας Τριάδος.

Η κάθοδος της ψυχής συμβαδίζει με την ανάπτυξη του ανθρωπίνου σώματος, την κοινωνική προσαρμογή, την πρόσκτηση γνώσεων δια της Παιδείας, μυήσεως, διαλογισμού, ενοράσεως. Η άνοδος της ανθρωπίνης συνειδήσεως στα πνευματικά ύψη των Ιδεών επιτρέπει σε αυτήν την θέασιν του «ιερού τρίποδος», του οποίου η αόρατη βάσις συνιστά ισόπλευρον τρίγωνον, το της θεότητος, την ιεράν τετρακτύν, «επί» της οποίας δομείται κάθε σύμπαν και ο κόσμος ολόκληρος. Η υψηλή αυτή εποπτεία της ανθρώπινης ψυχής την καθιστά τελείαν και την επαναφέρει στα αιθερικά πεδία και στη σφαίρα των θείων όντων.

Ο κοίλος λέβης είναι η υποδοχή των αντικατοπτρισμών, το σώμα του Κόσμου, η Υποδοχή του Πλάτωνος, η Γαία, η Μητέρα Παρθένος της αυτάρκειας, όπου συσσωρεύονται οι αντανακλάσεις της Αρχικής Πηγής του Ενός, από εσωτερική Πηγή ευρισκόμενη στο κέντρο της νοητής σφαίρας του λέβητος. Η εικόνα αυτή είναι η πλέον παραστατική, για να δείξει ότι ο Δημιουργός, αριθμός 1, ευρίσκεται εντός του δημιουργήματός του, το οποίον αποτελεί προβολική του εξεικόνιση. Η κοιλότητα, ο λέβης, το μέγα ποτήριον είναι η ευρύστερνη Γαία, προβολική έκθεση του 1 στο 2, η Αειπάρθενος (αιωνίως αυτάρκης) Μητέρα-Τροφός του Κόσμου-η Θεοτόκος.

Η προσωπική πορεία της ψυχής στον κοσμικό της βίο, σε αντίθετη φορά από την βαρυτική αγκάλη της αγάπης της Μητέρας Γης, με τον έρωτα προς το φως του Ουρανίου Πατρός ξεκινώντας από τα φθαρτά και μεταβαλλόμενα (χαλκός) καταλήγει να ανακαλύψει τα άφθαρτα και αιώνια, τις ακλόνητες πνευματικές ιδέες, οι οποίες συμβολίζονται στον αναλλοίωτο χρυσό υλικό τρίποδα και λέβητα. Όποιος κατορθώσει να φθάσει σε αυτήν την υψηλή εποπτεία, εξοικειωμένος πλέον, δια των Μυστηρίων, στο ισχυρό φως του Ήλιου-αντανάκλαση του πνευματικού Απολλωνίου φωτός-διακρίνει καθαρά τις δομές του σύμπαντος κόσμου και την ολότητα των όντων ως μια παρούσα αδιάσπαστη συγχρονική ενότητα. Ο φωτεινός αυτός επόπτης γίνεται ο ενάρετος διδάσκαλος, μάντις και, δια του παραδείγματος του προσωπικού του άθλου καθοδηγητής πλήθους ανθρώπων, που παλεύουν στα σκοτάδια να βρουν τον σκοπό της ύπαρξής τους.

 

 

Τον Τρίποδα ορίζει το ισόπλευρο τρίγωνο του Θείου, στις κορυφές του οποίου ευρίσκονται οι τρεις Μοίρες, προσδίδουσες σε αυτόν τον μαντικό χαρακτήρα παρελθόντος-παρόντος-μέλλοντος, όπου η Κλωθώ και η Λάχεσις περιστρέφουν με το δεξί χέρι τον κύλικα του κόσμου δεξιόστροφα προς το παρόν-που γίνεται παρελθόν-, ενώ η Άτροπος και η Λάχεσις με το αριστερό χέρι περιστρέφουν τα εντός του κύλικος-κόσμου όντα προς το μέλλον αριστερόστροφα. Ο χρυσός λέβης-κρατήρ συμβολίζει τον κοσμικό χώρο, όπου εκδηλώνονται οι γεννητικές δυνάμεις της ψυχής.

Ο άνθρωπος επόπτης του Ιερού Χρυσού Απολλωνίου Τρίποδος-Λέβητος γίνεται κοινωνός της συλλειτουργίας του κόσμου, μετέχοντας στον ρυθμό της θείας λύρας του Απόλλωνος, που γεννά την αρμονία στην συνύπαρξη των όντων και εμπνέει τον Έρωτα του Θείου για την επιστροφή της ψυχής στις αγκάλες της Θεότητος, που αποτελεί την πρώτη πηγή της.

Δελφική εντολή : «Παις κόσμιος γίνου,

                                 ώριμος δίκαιος και

                                          γέρων δίδε σωστές συμβουλές»

                        

Η χωριστική απόσταση (του στύλου) είναι η αμάθεια, τα πάθη και γενικά τα μιάσματα της ψυχής, που εμποδίζουν τον ηγεμονικό νου να γνωρίσει τον άνθρωπο ως αρμονικό σύνολο και να συντονίσει την λειτουργική του πορεία μέσα στο σύμπαν. Η διανοητική στόχευση του ανθρώπου έγκειται στην γνώση και στον αποσυμβολισμό της τετραδικής φύσης του, της προερχομένης από την ζωϊκή φύση : κεφαλή ωραίας Παρθένου, φτερά Αετού, σώμα Ταύρου, με χαρακτηριστικά Λέοντος-σύμβολα των τεσσάρων πρωταρχικών φυσικών δυνάμεων, που συνιστούν τον κόσμο : γη-ύδωρ-αέρα-πυρ. Είναι η επίγεια Ίσις, η φύσις μέσα στη ζώσα ενότητα της βασιλείας της. Αυτής της σύνθετης μορφής ο ακριβής αποσυμβολισμός και η περιζήτητη αυτογνωσία θα επέλθει μόνο, όταν ο διαρκώς ανελισσόμενος άνθρωπος φθάσει στην θεία εποπτεία του χρυσού Τρίποδος του Απόλλωνος με τον κύκλιο λέβητα.

 

 

Το άγαλμα του Ηνιόχου συμβολίζει την ορθή διακυβέρνηση των ψυχοπνευματικών δυνάμεων του ανθρώπου, όπου το διανοητικό μέρος της ψυχής (Λογιστικό) χαλιναγωγεί και κατευθύνει τα άλλα δυο μέρη αυτής, το συναισθηματικό (Θυμοειδές) και το Επιθυμητικό, που παρουσιάζονται ως ίπποι ζευγμένοι στο άρμα και στην πορεία του ψυχικού βίου. Ο Ηνίοχος στέκει ορθός δυνατός συγκεντρωμένος στον έλεγχο της κίνησης εμπρός πάνω στο άρμα.

Σήμερα, όμως, είναι σπασμένα τα μέλη της σύνδεσης του κυβερνήτη ανθρώπου με τα ζώα που τραβούν το άρμα. Έτσι ακυρώνεται η σχέση. Δείγμα του εκφυλισμού της πολύπαθης ιστορικής διαδρομής, που κατακερμάτισε τη δυναμική σύνθεση, καθιστώντας τα πάθη αχαλίνωτα κι επικίνδυνα και τον ηνίοχο ανενεργό, να κρατεί ένα λουρί που δεν οδηγεί πουθενά.

Θλίψη : Ένας μοναχικός ηνίοχος κλεισμένος στο Μουσείο της Ιστορίας.

 

Ο Δελφικός Τρίπους αναφέρεται για πρώτη φορά, ως βραβείο υψηλών αξιών, από τον βασιλιά τω Φαιάκων Αλκίνοο προς τιμήν του Οδυσσέα, ο οποίος, μετά από σκληρόν αγώνα επιβίωσης μέσα στους κινδύνους του επίγειου βίου, επιστρέφει στην Ιθάκη του.

Ο αφιερωμένος στο Μαντείο των Δελφών χρυσός Τρίπους αναφέρεται στην σύμπνοια και ομοψυχία των Ελλήνων, οι οποίοι ενίκησαν τους πολυπληθέστερους Πέρσες στη μάχη των Πλαταιών, αναδεικνύοντας τις αρετές της ανθρώπινης ψυχής στον αγώνα υπέρ της ελευθερίας.

                                                 «Εν κοινώ δε ανέθεσαν από έργου του Πλαταιάσιν

                                                  οι Έλληνες χρυσούν τρίποδα δράκοντι επικείμενον

                                                  χαλκώ …»     (Παυσανίας)

 

Εμπρός από τον βωμό και το άγαλμα του Απόλλωνος, επάνω σε τριπλό λίθινο βάθρο, υψώνεται ο δέκα μέτρων χάλκινος κίων, με μορφή περιελιγμένων όφεων, καταλήγοντας επάνω σε τρεις κεφαλές όφεων. Επί αυτών πατεί ο χρυσός Τρίπους, ο οποίος φέρει επάνω του χρυσόν λέβητα, με τρία αναρτημένα εξακτίνια, έχοντα στο μέσον τους οπήν*.

Το όλον έργο συμβολίζει την πορεία της ψυχής από την γήινη ύλη  προς τα ουράνια πνευματικά πεδία .

  Σημείωση:*Είναι αξιοθαύμαστη η ομοιότητα με την επιστημονική φωτογράφιση του μορίου του νερού,που λαμβάνει υπέροχο εξακτίνιο

   σχήμα με οπή στο μέσον,όταν λέγεται ή γράφεται η λέξη «ψυχή» κοντά του(Smart Technical Solutions και Masaru Emoto «Το μυστικό

                                                 μήνυμα του Νερού»

 

 Είναι το σύμβολο των ψυχικών δυνάμεων και της Ζωής του Ανθρώπου.

Το τριπλό λίθινο βάθρο συμβολίζει την επί της γης στερεά έδρα του ανθρώπου, βασιζόμενη στον τρισδιάστατο κόσμο μας, τον οποίον τρέφει η Θεία Πρόνοια, η εκφραζόμενη δια του θείου αριθμού 3 τρία. Ο δεκάμετρος στύλος συμβολίζει την απόσταση των ορατών υλικών από τα αόρατα όντα και την αδυναμία των φυσικών οφθαλμών για μία πλήρη και επαρκή θέαση των άνω ευρισκομένων, τρίποδος και λέβητος, στο εκτυφλωτικό λαμπερό φως του Ήλιου .                                                                                                                                                                                                                             Η ευθεία (κάθετος) ανοδική πορεία του στύλου συμβολίζει την φρόνιμη, συνετή και λελογισμένη ευθύνη του Ηνιόχου, ο οποίος κατευθύνει ασφαλώς και σταθερά (δίχως κλυδωνισμούς και υπαναχωρήσεις) τους δυο ψυχικούς του ίππους και το όλον άρμα του ανθρωπίνου βίου της ενσαρκωμένης στον κόσμο ψυχής. Το χάλκινο σώμα των τριών περιελιγμένων, ως στύλος, όφεων συμβολίζει την ανέλιξη της ανθρώπινης γνώσεως, η οποία ξεκινά από φθαρτά υλικά όντα (αλλοίωση χαλκού) και με ανοδική πορεία σταδιακά (περιελίξεις/σπείρες/κύκλοι) καταλήγει σε τρεις κεφαλές όφεων-συμβόλων σοφίας (ισχυρή όραση-ενόραση-διόραση-ευστοχία).

 

 

 

Η περιοχή των Δελφών είναι ο μεγαλύτερος κοσμικός δίαυλος επικοινωνίας. Διαθέτει δυο κοσμικές πύλες εισόδου και εξόδου από και προς άλλες διαστάσεις. Έχει συμπαντική ακουστικότητα και στρέβλωση του χωροχρόνου. Υπάρχει ακαριαία επικοινωνία με την ιερή τριάδα Δίας-Απόλλων-Αθηνά. Είναι ο χώρος στον οποίον καταλήγει η ουρανία ελικοειδής σπείρα του Σύμπαντος. Γι’ αυτό στους Δελφούς μπορούν να συμβούν ΤΑ ΠΑΝΤΑ κι αυτά που νομίζουμε ότι γνωρίζουμε κι αυτά που ούτε υποψιαζόμαστε. Διαφορετικής υφής είναι τα φαινόμενα Ελευσίνας, Αχερουσίας, Κρήτης.*                                                         

Σημείωση:*Βλ. τα βιβλία του Ιωάν.Φουράκη «Τα Προ-Μηνύματα των Δελφών» και Γερ. Καλογεράκη «Η επιστροφή των Θεών»  

 

Όταν οι Δελφοί απειλήθηκαν από την επέλαση βαρβάρων εχθρών, τα ιερά όπλα των Ελλήνων έφεραν τη σωτηρία, συντρίβοντας επίδοξους κατακτητές.                                                                                                          

Ηροδότου Ιστορία Βιβλ. Η΄ κεφ. 35-38 :«Το άλλο σώμα του στρατού [των Περσών] με τους οδηγούς ξεκίνησε για το ιερό των Δελφών έχοντας τον Παρνασσό στα δεξιά και καταστρέφοντας στο δρόμο τη Φωκίδα. Στο πέρασμά του έκαψε τις πόλεις των Πανοπέων, των Διαυλίων και των Αιολιδών. Το τμήμα αυτό αποσπάσθηκε από τον άλλο στρατό, για να αρπάξει τους θησαυρούς του ναού των Δελφών και να τους φέρει στο βασιλιά.Άκουσα δε ότι ο Ξέρξης,επειδή συνεχώς του μιλούσανε για τον ναό , ήξερε όλα τα αξιόλογα πράγματα που είχε , και μάλιστα τα αναθήματα του Κροίσου του Αλυάτου, καλύτερα από το σπίτι του.

Όταν οι Δελφοί άκουσαν ότι πλησιάζουν οι βάρβαροι, κυριεύτηκαν από πανικό και ρωτούσαν το μαντείο, αν έπρεπε να θάψουν στη γη τους ιερούς θησαυρούς ή να τους μεταφέρουν σε άλλη χώρα. Ο Θεός δεν άφησε να τους μετακινήσουν, λέγοντας ότι αυτός είναι ικανός να φυλάξει τα δικά του. Όταν άκουσαν αυτό οι Δελφοί, φρόντιζαν μόνο για τον εαυτό τους. Τα παιδιά και τις γυναίκες τά  ‘στειλαν στην Αχαΐα, απ’ αυτούς δε οι περισσότεροι ανέβηκαν στις κορφές του Παρνασσού κι έκρυψαν τα πράγματά τους στο Κηρύκειον άντρο, άλλοι δε έφυγαν για την Άμφισσα της Λοκρίδος. Έτσι όλοι οι Δελφοί εγκατέλειψαν την πόλη, εκτός από εξήντα άντρες και από τον προφήτη (ερμηνευτή των χρησμών).

Όταν οι βάρβαροι πλησίασαν τόσο που να διακρίνουν το ναό, τότε ο προφήτης που ονομαζόταν Ακήρατος, είδε μπροστά στο ναό τα ιερά όπλα, που δεν επιτρεπόταν σε κανέναν άνθρωπο να τα αγγίζει. Τα όπλα αυτά μεταφέρθηκαν εκεί από το εσωτερικό του ναού. Ο προφήτης τότε έσπευσε να ανακοινώσει το θαύμα στους παρόντες. Όταν δε οι βάρβαροι έφτασαν βιαστικοί στο ναό της Προνοίας Αθηνάς, συνέβησαν πολύ μεγαλύτερα θαύματα. Γιατί βέβαια θαύμα είναι, πολεμικά όπλα να μετακινηθούν μόνα τους και να σταθούν μπροστά στο ναό, εκείνα όμως που ακολούθησαν είναι τεράστια, που πρέπει να τα θαυμάσει κανείς περισσότερο απ’ όλα. Μόλις οι βάρβαροι πλησίασαν στο ναό της Προνοίας Αθηνάς, άρχισαν να πέφτουν από τον ουρανό επάνω τους κεραυνοί κι από τον Παρνασσό ξεκόπηκαν δυο κορυφές και κατρακυλώντας με πάταγο έριξαν κάτω πολλούς από τους βαρβάρους. Ταυτόχρονα, από το ιερό της Προνοίας ακούστηκε βοή κι αλαλαγμός.    

Όλα αυτά, καθώς γίνανε την ίδια ώρα, τρόμαξαν τους βαρβάρους. Όταν δε οι Δελφοί έμαθαν ότι έφευγαν οι βάρβαροι κατέβηκαν και σκότωσαν πολλούς. Όσοι σώθηκαν, έφυγαν βιαστικά για την Βοιωτία. Καθώς έμαθα, οι βάρβαροι που επέστρεψαν, έλεγαν ότι, εκτός απ’ αυτά, είδαν κι άλλα υπερφυσικά πράγματα και πως δυο οπλίτες ψηλότεροι από τους κοινούς ανθρώπους τους ακολουθούσαν καταδιώκοντάς τους και σκοτώνοντάς τους. (. . .) Πώς γίνονται τα μυστήρια αυτά (τα εις το ναό της Αθηνάς εις Αίγυπτον διδασκόμενα) ξέρω περισσότερα, αλλά δεν πρέπει να ομιλούν περί αυτών. Και για τη γιορτή της Δήμητρας που όλοι οι Έλληνες ονομάζουν Θεσμοφόρια, ας μην πω τίποτε περισσότερο, εκτός από εκείνα που επιτρέπει η ευσέβεια».                                                                                      

 «Το 279 π.χ. ο Βρέννος οδήγησε στρατιά Γαλατών και Κιμρίων 29.000 ανδρών στους Δελφούς για την αρπαγή των θησαυρών και την καταστροφή του Μαντείου.

Και πάλι οι κάτοικοι των Δελφών, μόλις πληροφορήθηκαν την προέλαση του τρομερού βασιλιά των Γαλατών έσπευσαν να ρωτήσουν το Μαντείο τι πρέπει να κάνουν. «Η φύλαξη των θησαυρών και η προστασία των κατοίκων είναι έργο του Θεού» απάντησε το Μαντείο.

Όταν οι Γαλάτες πορεύονταν προς τους Δελφούς, γίνονταν σεισμοί πολλές φορές την ημέρα, ακούγονταν ισχυρές βροντές στο στρατόπεδό τους και κεραυνοί από τον ουρανό έπεφταν πάνω σ’ αυτούς και τους εφόνευαν. Οι κεραυνοί έκαιγαν όχι μόνο αυτούς που χτυπούσαν αλλά και τους διπλανούς και τα όπλα τους. Φθάνοντας στο ύψος του ναού της Προναίας Αθηνάς παρουσιάστηκαν μπροστά στους Γαλάτες οι μορφές των ηρώων Υπερόχου, Πύρρου, Λαοδόκου και του Φύλακου που πετούσαν στον αέρα. (Τη νύχτα οι ιερείς αποφάσισαν με τη σημερινή ορολογία τη διεξαγωγή μετεωρολογικού και ψυχοτρονικού πολέμου).

«Πρώτα ξέσπασε τρομερή θύελλα από τεράστιο χαλάζι, που αντικαταστάθηκε με τρομερό ψύχος και χιονόπτωση, ενώ βράχοι τεράστιοι αποκόπτονταν από τον Παρνασσό και σκότωναν τους βαρβάρους κατά δεκάδες και εκατοντάδες ανάλογα με την πορεία των βράχων. Την επομένη εδέχθηκαν φονική επίθεση από τους Έλληνες.

Ο Βρένος σκοτώθηκε και τον διαδέχθηκε ο Ακοχώριος. Όλη την ημέρα εφονεύοντο οι Γαλάτες και τη νύχτα τους κατέλαβαν αναίτιοι φόβοι (ψυχοτρονικός Πόλεμος). Ήταν ο φόβος του θεού Πάνα (Πανικός). Στην αρχή αρκετοί βάρβαροι έπαθαν ψυχική παράκρουση και άκουγαν ποδοβολητά αλόγων και κλαγγές από τα όπλα των Ελλήνων. Ο Πανικός κατέλαβε ξαφνικά όλο το εχθρικό στράτευμα, άρχισαν να αλληλοσκοτώνονται, γιατί καθένας νόμιζε τον διπλανό του για Έλληνα, δεν αναγνώριζε μορφές, στολές και γλώσσα. Δυο λευκές κόρες εμφανίσθηκαν στους Δελφούς, ήταν οι δυο Μοίρες, αγάλματα των οποίων βρίσκονται στον μεγάλο ναό του Απόλλωνα».

Καθ’ όλη τη διάρκεια της μάχης οι τέσσερις μορφές των ηρώων αλλά και ο ΑΠΟΛΛΩΝ «Υπερμεγέθης νέος εκπάγλου ωραιότητος, ακολουθούμενος από δυο ένοπλες Παρθένες, παρακολουθούσαν από τον αέρα την εξόντωση των βαρβάρων».( Πλούταρχος)

Όλη αυτή η προσπάθεια του Βρένου κατά των Δελφών πληρώθηκε με τρομαχτικές απώλειες. Έξι χιλιάδες σκοτώθηκαν κατά την επίθεση στο ναό, δέκα χιλιάδες σκοτώθηκαν μεταξύ τους και από το χαλάζι, τους βράχους και το ψύχος της νύχτας και άλλες δέκα χιλιάδες πέθαναν από πείνα και κακουχίες.

 

Έτσι προστατεύτηκαν τα ιερά των Δελφών από τον θεό Απόλλωνα και την τεχνολογία του*, που έδωσε στους ιερείς και την οποία απέσυρε, όταν αυτοί μετά το 150 π.χ. (έναρξη ζωδίου Ιχθύων) έδειξαν φιλορωμαϊκή συμπεριφορά. Και τούτο για να μην πέσουν τα τρομερά όπλα στα χέρια των βαρβάρων και γίνει αλόγιστη καταστροφική χρήση.

                                                                   Σημείωση: *Από το βιβλίο του Γερ. Καλογεράκη «Η επιστροφή των Θεών»

 

 

Οι Δελφοί «είναι έντονα ενεργειακός χώρος, με μοναδικά κοσμικά φαινόμενα, σε όλη τη Γαία. Οι ανθρώπινοι νόες δεν μπορούν να εννοήσουν τι συμβαίνει εκεί. Είναι γέφυρα επικοινωνίας με πύλες εξόδου για άλλες διαστάσεις, μόνο οι μυημένοι μπορούν να εννοήσουν τι συμβαίνει εκεί.Είναι γέφυρα επικοινωνίας με πύλες εξόδου για άλλες διαστάσεις, όπου οι μυημένοι μπορούν να κάνουν άλματα στο χωροχρόνο, να αποσυμπυκνώνονται και να υλοποιούνται κατά βούληση. Στα άλματα που γίνονται σε άλλες διαστάσεις , βλέπεις τον εαυτό σου σε                    διαφορετική πραγματικότητα παράλληλη της γήινης. Τα δρώμενα σε κάθε σύμπαν είναι διαφορετικά  του ενός από το άλλο. Το ίδιο άτομο ζει διαφορετικές καταστάσεις, που σχετίζονται με το μέλλον, σε κάθε σύμπαν, αφού διαφέρει ο οργανικός βιορυθμός και οι ορίζοντες πραγματικοτήτων».

Η μυστηριώδης πέτρα ή ομφάλιος λίθος ή σήμα του Διός που βρίσκεται στους Δελφούς, στους πρόποδες του Παρνασσού, τοποθετήθηκε εκεί μετά την τιτανομαχία από τον Δία στην πανάρχαια πόλη Πυθώ ή Ομφή που σημαίνει φωνή θεού. Αργότερα η πόλη ονομάστηκε Δελφοί από τον Απόλλωνα.

Η παράδοση ταυτίζει την πέτρα αυτή μ’ εκείνη που είχε καταπιεί ο Κρόνος αντί του Διός. Τον ομφαλό τύλιγαν με ακατέργαστο μαλλί, σε ανάμνηση της Ρέας, που τύλιξε την πέτρα, σαν βρέφος, για να ξεγελάσει τον Κρόνο.

Το σύμβολο είναι ιερότατο και απεικονίζει τη δομή του Σύμπαντος και το πλέγμα των κοσμικών δυνάμεων, και ταυτόχρονα την κυριαρχία του Δία πάνω στις περιοχές που εξουσίαζε ο Κρόνος. Κρυπτογραφεί κοσμικά μυστικά που δεν φαίνονται, δεν τα γνωρίζουμε και όμως τα βιώνουμε. Ο ομφαλός είναι αναπαράσταση του Διός και δίνει μαντική ικανότητα.

Παρόμοιοι ομφάλιοι λίθοι βρίσκονται σε όλα τα μαντεία του Διός : Δελφών, Δωδώνης, Αμμωνίου, Αιγύπτου, Μερόης, στην Αιθιοπία και Παγχαίας στον Περσικό. Κτισμένα πάνω σε ισχυρό ενεργειακό χώρο, που παρουσίαζαν συσσώρευση ισχυρών τελουρικών ρευμάτων και ενεργειακές φορτίσεις κοσμικές και γήινες.

Τα σήματα ή ομφαλοί προσδιόριζαν τα ενεργειακά πεδία συσσώρευσης κοσμικής ενέργειας και πύκνωση των ηλεκτρομαγνητικών πεδίων. Δυο ομφάλιοι λίθοι καθόριζαν έναν ενεργειακό άξονα.

 

                                                                                                                               

 

Ανηφορίζουμε την κεκαθαρμένη από το Πυθικό μίασμα Δελφική γη, τον ομφαλόν του κόσμου, κατοικία δυο θεών του φωτός, του Απόλλωνος και του Διονύσου.

Εδώ οι Κρήτες-Δέλφινες-Ιερείς αποδείχθηκαν δεινοί κολυμβητές, μετέχοντες άριστα της υλικής θάλασσας της ύπαρξης και του αιθερικού πνευματικού πεδίου, ως σκιρτητές επιδέξιων αλμάτων-συλλήψεων αντίληψης των θείων νόμων.

Επάνω στην θύρα του ναού έγραψαν : Ε Ι .  Σημαίνει : ΕΙΣΑΙ. Αναγνώριση-Ομολογία Θεού. Ενέργεια κατερχόμενη στον υλικό κόσμο. Ενέργεια ρέουσα με ακτινώσεις φωτός : Ε Ι

Εδώ όλα του ανθρώπου τα έργα συμβολίζουν αξίες πνευματικές και είναι ο τόπος μύησης σε υψηλές διδασκαλίες, από τον πιο απλό ταπεινό κίονα,μέχρι την σφίγγα , τον ηνίοχο και τον χρυσό τρίποδα, με κορύφωση τις συμβολικές μορφές των θεών και την μυστηριώδη παράσταση του ομφαλού.                            

 

«Ο μεν Θεός έκαστον ημών (εν Δελφοίς) προσιόντα οίον ασπαζόμενος προσαγορεύει το ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ, ό του ΧΑΙΡΕ ουδέν μείον έστι ∙ ημείς δε πάλιν, αμειβόμενοι τον Θεόν, ΕΙ φαμέν, ως αληθή και αψευδή και μόνην μόνω προσήκουσαν την του ΕΙΝΑΙ προσαγόρευσιν (αποδιδόντες)»… «έστιν ο Θεός, χρη φάναι, και έστι κατ’ ουδένα χρόνον, αλλά κατά τον αιώνα τον ακίνητον και άχρονον και ανέγκλιτον και ού πρότερον ουδέν έστι, ουδ’ ύστερον, ουδέ μέλλον, ουδέ παρωχημένον, ουδέ πρεσβύτερον, ουδέ νεώτερον»… «Αλλά τω ΕΙ το ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ έοικε πως αντικείσθαι και τρόπον τινά πάλιν συνάδειν ∙ το μεν γαρ εκπλήξει και σεβασμώ προς τον Θεόν, ως όντα δια παντός, αναπεφώνηται ∙ το δ’ υπόμνησίς εστί τω θνητώ της περί αυτώ φύσεως και ασθενείας».

                                                                                  

{allmusicplayer file=http://virna-aigiali.gr/images/music/arxaia/The_Lyre_of_Classical_Antiquity.mp3}