“Είναι πριν τον γνωρίσεις που αλλοιώνει ο θάνατος” ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

 

Ο ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΣ ΤΥΑΝΕΥΣ, ήδη από την αρχαιότητα, διατύπωσε την βεβαιότητα ότι : ” Θάνατος δεν υπάρχει για κανέναν, παρά μόνον φαινομενικά. Ούτε γέννηση υπάρχει για κανέναν, παρά μόνον φαινομενικά. Η τροπή της Ουσίας σε Ύλη θεωρείται Γέννηση, ενώ η τροπή της Ύλης σε Ουσία, κατά τα αυτά, θεωρείται Θάνατος…Ούτε γεννιέται αληθινά κάτι ούτε φθείρεται ποτέ. Μόνον την μια φορά γίνεται ορατό και την άλλη αόρατο. Και το μεν πρώτον συμβαίνει λόγω παχύτητας ( πυκνότητας) της ύλης, το δε δεύτερον λόγω λεπτότητας της ουσίας, η οποία είναι πάντοτε η ίδια και απλά διαφέρει κατά την κίνηση και την στάση. Διότι αυτό είναι το αναγκαστικόν ίδιον της μεταβολής”.

΄Οπως το προείπε ο ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ : “Εμείς στην πραγματικότητα δεν μετέχουμε καθόλου στο είναι ` κάθε θνητή φύση,  που ζει ανάμεσα στην γένεση και στην φθορά, δίνει φαντασματικήν, αμυδρήν και αβέβαιην εντύπωση για τον εαυτόν της…Ο λόγος, όταν επιδιώκει την απόλυτην ενάργεια του καθενός, κάνει λάθος, κοιτάζοντας πότε προς την γένεσή του, πότε προς την φθορά τού πράγματος, χωρίς ποτέ να μπορεί να πιάσει κάτι που μένει σταθερό  και είναι πράγματι…Ο χθεσινός άνθρωπος πέθανε σε σημερινόν, ο σημερινός θα πεθάνει σε αυριανόν. Κανείς δεν μένει σταθερός ούτε είναι ένας, αλλά γινόμαστε πολλοί, καθώς η ύλη περιστρέφεται, γλιστρώντας γύρω από μιάν εντύπωση και ένα κοινόν εκμαγείον…Μεταβαλλόμενος κανείς δεν είναι ποτέ ο ίδιος…Από άγνοια του όντος, οι αισθήσεις μας ψεύδονται ως προς το ότι αυτό που φαίνεται, είναι κιόλας”

                                           Νιώσε ότι το σημείο-κέντρο και η περιφέρεια του κύκλου ταυτίζονται

Η Σὐγχρονη Επιστήμη δίνει Νέαν Υπόσταση στον Άνθρωπο, πέραν των αισθήσεών μας.

Ο αστροφυσικός ΜΑΝΟΣ  ΔΑΝΕΖΗΣ τονίζει ότι “αυτό που νομίζουμε ως Πραγματικότητα είναι ένα Μάτριξ από τον αντικατοπτρισμό της 4ης Διάστασης προς εμάς…Είμαστε ό,τι σκεπτόμαστε…Εμείς δημιουργούμε το Υλικό Μάτριξ του Μέλλοντός μας…

Υπάρχουν Ανώτερες Αξίες από το Υλικό Μάτριξ. Είναι οι Νοητές Πνευματικές Ιδέες, τις οποίες ο άνθρωπος συλλαμβάνει νοερώς, εκστατικά ή κατά τον ύπνο…Αν εστιάσουμε, διαλογιζόμενοι, την ενέργεια της σκέψης μας σε ένα αντικείμενο ως γεγονός, όταν το πυκνώσουμε πάρα πολύ, κι αφού ξεπεράσει κάποιο όριο, τότε καμπυλώνεται ο Χώρος και προκαλεί Υλικήν Πραγματικότητα.

Η ΑΓΑΠΗ είναι η Μεγαλύτερη Δύναμη Επικοινωνίας, είναι η Αγάπη του Δεσμού της Ενότητας Παγκόσμιος Νόμος.

ΖΩΗ είναι η δυνατότητα της υλικής μας υπόστασης να μεταβάλλει την ενεργειακή της πυκνότητα, δηλαδή την αυξομείωση της ενεργειακής πυκνότητας. Η μεταβολή της υλικής υπόστασης του ανθρώπου συνιστά τον Κύκλον της Ζωής. Όταν φθάνει σε ένα όριο, κι από εκεί και πέρα μειώνεται η πυκνότητά του, τείνοντας στο μηδέν, τότε λέμε πως πέθανε η υλική του υπόσταση.

Όταν συνεχώς αυξάνεται η πυκνότητα, τότε ο άνθρωπος εξαφανίζεται, χωρίς φθορά…Γίνεται ΑΝΑΛΗΨΙΣ. Δεν χάνεται η Ύλη, απλώς ξεπέρασε το αντιληπτό όριο της καμπυλότητας ( π.χ. σαν το καράβι στον ορίζοντα). Ο Χώρος μοιάζει σαν καμπυλωμένο πηγάδι, το βάθος του πηγαδιού είναι η 4η Διάσταση κι όταν ξεπεράσει κάποιο όριο, ο άνθρωπος το αντιλαμβάνεται σαν ΎΛΗ.

Κάθε όργανο του ανθρώπου έχει διαφορετική πυκνότητα…Έτσι, ο άνθρωπος δεν είναι μόνον ένα πηγάδι καμπυλοτήτων, αλλά μια απειρία πηγαδιών, με διαφορετικές συχνότητες, που πρέπει να εναρμονίσει.

ΘΑΝΑΤΟΣ δεν είναι παρά το πέρασμα από το μη υπάρχον αλλά αισθητό στο μη αισθητό αλλά υπάρχον. “

Ο φόβος του θανάτου βασίζεται στο χωριστικό κατώτερο ατομικό ΕΓΩ. Αιτίες είναι η άγνοια, ο πόνος, το τίποτε, η πιθανή μεταθανάτια τιμωρία, η λύπη-χωρισμός από αγαπημένα πρόσωπα-πράγματα, το υπαρξιακό έλλειμμα αυτοπραγμάτωσης, ο χαμένος χρόνος, η αδυναμία αυτοανάγνωσης-αυτοαναγνώρισης.

Η κατάργηση του φόβου του θανάτου επιτυγχάνεται με την Συνειδητοποίηση της Πραγματικής Πνευματικής Φύσης του ανθρώπου ως σταγόνας-αντιπροσώπου της Αέναης Συνειδητότητας – Θεού. Με την Αυτογνωσία και Αυτοπραγμάτωση γίνεται η επαναγωγή του ευγενέστατου μέρους της ψυχής προς την θέαν Εκείνου, που είναι μέσα στα όντα το Άριστο. Έτσι, ο άνθρωπος κάνει μετάθεση από την περιοχή της Γενέσεως προς το ΑΓΑΘΟΝ ΟΝ. Ο Σωκράτης υποστηρίζει ότι ο φόβος του θανάτου θα εξαλειφθεί με την συνδρομή ενός αρίστου Πνευματικού Διδασκάλου, με καθαρήν Διανοητικήν Γνώση και όχι με Αισθητηριακή Γνώση.

Τα ΜΥΣΤΗΡΙΑ της Αρχαιότητας στοχεύουν στην Μύηση του Ανθρώπου στην Αιωνιότητα και Αθανασία της Ψυχής. Στα “Δεικνύμενα” ο σπόρος σίτου πεθαίνει, για να αναγεννηθεί. Γι’ αυτό στην Υψίστην φάση της Μύησης στα Ελευσίνια Μυστήρια φωνάζουν “Ο θάνατος είναι ευεργεσία ” , εισάγοντας σε μεταλλαγές-μεταμορφώσεις.

“Ἑάν δεν πεθάνει ο σπόρος, δεν ζει, δεν έρχεται ποτέ στην Αληθινή Ζωἠ”.

Ο HUBERT BENOIT υποστηρίζει ότι “Η πραγμάτωση του ανθρώπου επιτυγχάνεται, όταν όλα τελειώνουν. Με τον θάνατο του ΕΓΩ έρχεται η Πραγμάτωση. Ο νους γεμίζει μακαριότητα, πληρότητα. Ο δρόμος για την άπειρη Τελειότητα περνάει μέσα από το Μηδέν (του ΕΓΩ).

Ο ΣΩΚΡΑΤΗΣ διδάσκει ότι: “Αν η Ψυχή είναι αθάνατη, χρειάζεται φροντίδα, όχι μόνον για το χρονικό διάστημα που το λέμε ΖΩΗ, αλλά και για τον Αιώνιον Χρόνο πηγαίνει στον Άδη, έχοντας την πνευματικήν καλλιέργεια κι ανατροφή της, που την ωφελούν στην επέκεινα πορεία της ( οι Αρετές και η Αληθής Γνώση).

Να φροντίζετε τον εαυτόν σας, τον εσωτερικόν σας κόσμον. Ας ευχηθούμε στους θεούς η μετοίκησή μας απ’ εδώ προς τα εκεί να είναι ευτυχής.

Όποιος παραμερίζει άλλες ηδονές και στολισμούς, ασχολείται σοβαρά με την Μάθηση και στολίζει την Ψυχή του, όχι με ξένα αλλά με δικά του πνευματικά στολίσματα, δηλαδή σωφροσύνη, δικαιοσύνη, ανδρεία, ελευθερία, αλήθεια (…) πλησιάζει το Θείον, καταργώντας τον Κύκλον των Γεννήσεων (Τροχόν Γενέσεως).”

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ: “Ο άνθρωπος με την πράξη του πρέπει να διαιωνίζει-αθανατίζει τον εαυτόν του στην ζωή την ίδια. Δεν πρέπει, κατά πώς σε συμβουλεύουν, να σκέφτεσαι ανθρώπινα, αλλ’ εφ’ όσον υπάρχει το ενδεχόμενο να γίνεσαι αθάνατος, και όλα να τα πράττεις για την ζωή με τον άριστον τρόπον των δυνάμεών σου.”

ΙΗΣΟΥΣ: “Η Αιώνια Ζωή είναι ΑΓΑΠΗ. Η Αγάπη του Παντός μάς θεώνει”.

Είσαι ο σπόρος, ο κηπουρός, ο ανθός, το άρωμα, η χαρά…

Ο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ορίζει την Ψυχήν ως “διό ψυχή εστιν εντελέχεια η πρώτη σώματος φυσικού δυνάμει ζωήν έχοντος”, “η αναψύχουσα-αναζωογονούσα το σώμα”.

Για τον ΤΙΜΑΙΟΝ είναι “η δυναμένη αυτήν κινείν κίνησις (…) μεταβολής τε και κινήσεως πάσης αιτία”, “κράμα του αμερίστου και μεριστού, το οποίον διακρίνει τις σχέσεις ανάμεσα στα αισθητά και μεταξύ αισθητών και ιδεών”.

Στον Πλατωνικόν “ΚΡΑΤΥΛΟΝ”, ο ΣΩΚΡΑΤΗΣ υποστηρίζει την ετυμολογία της λέξης ΨΥΧΗ ως “η δύναμη που φύσιν οχεί και έχει”( φυσέχη, ψυχή). Το δε ΣΩΜΑ  εκ του ΣΗΜΑ :αυτό που σημαίνει ως σώσιμο, έκφραση της Ψυχής σε χαμηλότερη συχνότητα, ως εικόνα στον Χωροχρόνο, ως δεσμωτήριο, περίβολος τιμωρίας της Ψυχής για παλιά παραπτώματα.

Στον Πλατωνικόν ΦΑΙΔΩΝΑ ο Σωκράτης χαρακτηρίζει την Ψυχήν ως “αθάνατην κι ανώλεθρην” .

Διακρίνονται τρία είδη Ψυχών : οι θεϊκές, οι δαιμονικές, οι ανθρώπινες, ως τρία είδη τριγώνων στην προγενέστερην ύπαρξή τους ( ισόπλευρα, ισοσκελή, σκαλινά).

Ο Θάνατος είναι Πύλη Μετάβασης της Ψυχής σε άλλην δονητική συχνότητα ενέργειας, όπου, κατά τον ΚΑΡΛ ΓΙΟΥΓΚ, όλοι γίνονται ΕΝΑ, ενωμένοι μεταξύ τους. Η ουσία των Ψυχών είναι η ΑΓΑΠΗ.

” Ο μόνος θάνατος, ο μόνος είναι αυτός,

που έφτιαξαν με τον νου τους οι άνθρωποι” ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

Η διαπίστωση της ανυπαρξίας του μηδενιστικού θανάτου και η θεώρηση του θανάτου ως Πύλης σε άλλη διάσταση της Ζωής, εξαφανίζει τον φόβο, την κατάθλιψη και απαισιοδοξία κι ενεργοποιεί μια ισχυρή Δυναμική στάση, που ενώνει την Βιοθεωρία με την Κοσμοθεωρία, αφού ο ΕΑΥΤΟΣ δεν περιορίζεται στο Ατομικό ΕΓΩ αλλἀ ταυτίζεται στην ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ, ΤΟΥ ΟΛΟΥ ΕΝΟΣ!

Αυτό ομολογεί και ο Ποιητής:

” Ο καημός του θανάτου τόσο με πυρπόλησε που η λάμψη μου επέ-

                          στρεψε στον ήλιο.

Κείνος με πέμπει τώρα μέσα στην τέλεια σύνταξη τής πέτρας και του

                               αιθέρος.

Λοιπόν, αυτός που γύρευα, είμαι” ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

 

 

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)