ΘΕΩΡIA ΤΩΝ ΣΥΜΠΑΝΤΩΝ ΚΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ
O ANΘΡΩΠOΣ , όπως και κάθε Ον μέσα στην Άπειρη Δημιουργία, είναι ένα Σύμπαν και Όλα εναρμονίζονται μέσα στον ρυθμό της ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΑΡΜΟΝΙΑΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΔΥΝΑΜΗΣ ΑΓΑΠΗΣ !!! Όλα τα Όντα συμμετέχουν στην ΕΥΘΥΝΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ , στην ΧΑΡΑ ΤΗΣ ΣΥΝΥΠΑΡΞΗΣ και στην Ενότητα της ΘΕΩΣΗΣ .Η ΖΩΗ είναι Αιώνια και η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ Άπειρη…Ο σοφός Πυθαγόρας ανακάλυψε το Σχέδιο της Δημιουργίας ολονέν Νέων Συμπάντων , εντός της Ενεργειακής χοάνης 7 Δημιουργικών Αξόνων , επ’ άπειρον…!!!
Η Μουσική σύνθεση “Πυθαγόρεια μουσική των Άστρων”- Αρμονία των Ουρανίων Σφαιρών, που προβάλλει ο ερευνητής του “Μυστικού Κώδικα του Πυθαγόρα” Ιπποκράτης Δάκογλου, βασίζεται στον ήχο περιστροφής των 12 πλανητών του Ηλιακού μας συστήματος και δημιουργήθηκε από τον Ιωάννη Ξενάκη.
{youtube}Zn28O0b9NOA{/youtube}
Στον αποκαλυπτικό λόγο της ” θεωρίας” το σύμπαν δεν είναι ένα. Είναι πολλά σύμπαντα, διαρκώς διευρυνόμενα (αν κρίνομε από την απομάκρυνση των γαλαξιών και το σκοτάδι του διαστημικού χώρου…) . Μπορούμε ως σύμπαντα να θεωρήσομε τους ολονέν διευρυνόμενους δακτυλίους στην παλμική κίνηση της ύλης/ενέργειας, που υπάρχει στον “κόσμο “, το προϊόν του Λόγου του Θεού, του άχρονου Νοητού Φωτός. Η “σύλληψη” και θέαση των συμπάντων από τον άνθρωπο χρήζει ψυχικής και πνευματικής άσκησης, ώστε να διεισδύσει στο πεδίο της πνευματικής καθαρότητας .
Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, όπως και κάθε Ον, με την Ελευθερία της Ύπαρξής του, αποτελεί την Ευχαριστιακή έκφραση της ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΑΓΑΠΗΣ !!!!!!! Η Ευθύνη της Αγάπης είναι ο Αιθερικός Ιστός που μας ενώνει όλα τα όντα σε ένα Θεϊκό Δίκτυο ΑΥΤΟΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ !!!
“Ποιητή , γίνε σαν τον φλοιό της Γης ,
όπου η ζέστα όλων των κόσμων αγρυπνάει”!!!…
{youtube}http://youtu.be/VI1ZjDh4Fvg{/youtube}
Rudi Rucker : Στην γλώσσα της κβαντομηχανικής μπορούμε να θεωρήσουμε το Ένα και τα Πολλά συμπληρωματικές, αμοιβαία αποκλειστικές πλευρές της πραγματικότητας. Ο κόσμος είναι Ένα και ο κόσμος είναι Πολλά . Η διάκριση Ένα / Πολλά είναι το καρδιοχτύπι του Σύμπαντος, η φορτισμένη ένταση , χάρη στην οποία συμβαίνουν τα πράγματα.
Παύλος Πισσάνος : Το Άπειρον είναι μονογονικόν αλλά δεν είναι μονοκοσμικόν. Κάθε δομικό στοιχείο του Απείρου είναι ομοούσιο με το Σύνολο της Ύλης του . Το Άπειρον αυτογενώς παράγει απείρους κόσμους, τον έναν μέσα στον άλλον, που ο κάθε ένας από αυτούς κρύβει μέσα του το δικό του Άπειρο . Έτσι βρισκόμαστε μπροστά σε ένα πολυθέαμα ενός απείρου πλήθους κόσμων, όπου ο ένας είναι μέσα στον άλλον, ενώ ταυτόχρονα, όλοι μαζί, τείνουν στο άνοιγμά τους να συναντηθούν με το Ακίνητον, να απορροφηθούν από αυτό και όλα να καταλήξουν στην “εν δυνάμει” Άπειρη Ουσία του Όντος.(…) Το Σύμπαν κι αν αιωνίως διαστέλλεται, είναι Άπειρον κατά το πλήθος του σε κάθε επόμενη στιγμή.
Σύμφωνα με την μοντέρνα θεωρία του ολογραφικού Σύμπαντος, όλα επικοινωνούν με όλα. Ο Χρόνος και ο Χώρος χάνουν τις Μαθηματικές έννοιες των υπαρκτών θεωριών και, σε βάθος ουσίας, αυτοπροσδιορίζονται ως ιδιότητες μιας πραγματικότητας, όπου ο μεν Χρόνος είναι το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον στην ίδια ενότητα, ενώ ο Χώρος αποτελεί το άπειρα Ενιαίον, το Ολόγραμμα ενός Αμέριστου Σύμπαντος, που ο Νους των ανθρώπων μπορεί να συλλάβει μόνον τα ψευδαισθητικά τμήματα του μερισμού του και ποτέ το Σύνολό του.
Είναι σαφές ότι, το Συμπαντικό Ολόγραμμα που αποτελεί το Όλον, το Πλήρες, το Αιώνιον έχει φύσιν “Ακίνητον”, ενώ η προβολή του, μέσω των μερισμάτων του, που αποτελεί τον Αισθητό κόσμο, τον κόσμο της ψευδαίσθησης και της μη πραγματικότητας, έχει φύσιν “Κινητήν”.
Φρίτζοφ Κάπρα : Σύμφωνα με την μαθηματική θεωρία της αμοιβαίας συνεκτικότητας , την καρδιά της “φιλοσοφίας της αυτοαπογείωσης από τιράντες” , το σύμπαν αποτελεί ένα δυναμικό δίκτυο γεγονότων, όπου κανένα τμήμα ή γεγονός δεν είναι θεμελιακό για τα άλλα, καθώς το καθένα επακολουθείται από όλα αλλά και οι σχέσεις μεταξύ τους καθορίζουν ολόκληρο τον κοσμικό σχηματισμό ή το δίκτυο των γεγονότων. Σύμφωνα με αυτήν την άποψη, διαμορφώνονται κάθε είδους σχηματισμοί της κοσμικής ύλης/ενέργειας, αλλά διαρκούν μόνο εκείνοι που λειτουργούν σε συνεκτικότητα με τους γύρω σχηματισμούς . “Αμοιβαίος” σημαίνει συμφωνία ή αρμονία. Έτσι, μπορούμε να νοήσομε την αμοιβαία συνεκτικότητα ως την μοιραζόμενη αρμονία, που δημιουργείται ανάμεσα σε όλους τους κοσμικούς σχηματισμούς.
Σήμερα το είδος μας δεν συμπεριφέρεται με τρόπο αμοιβαία συνεκτικό προς τον υπόλοιπο πλανήτη μας και οι συνέπειες μπορεί να μη επιτρέψουν την επιβίωσή μας.
Όλη η εξέλιξη αποτελεί έναν ατέλειωτο χορό συνόλων , που χωρίζονται σε τμήματα και τμημάτων που συνενώνονται σε νέα σύνολα με αμοιβαία συνεκτικότητα . Το σύμπαν όλων αυτών των τμημάτων μέσα σε τμήματα ή συνόλων μέσα σε σύνολα, μας θυμίζει τις κινέζικες ή ρώσικες κούκλες διαφόρων μεγεθών που μπαίνουν η μια μέσα στην άλλη.
Άρθουρ Κέστλερ : Να ονομάζουμε κάθε συνολικό πράγμα μες στη φύση “όλον” – ένα σύνολο φτιαγμένο από τα δικά του μέρη, που όμως και το ίδιο αποτελεί μέρος ενός μεγαλύτερου συνόλου. Ένα σύμπαν τέτοιων “όλων” μέσα σε άλλα “όλα” είναι επομένως μια ολαρχία– ένα αρχικό σύνολο που σχημάτισε όλο και πιο πολύπλοκα, μικρότερα σύνολα μέσα στον εαυτό τους, μερικά από τα οποία έγιναν και τα ίδια ολαρχίες.
Η Θεωρία της Παγκόσμιας Συμπάθειας προβλήθηκε από τους Νεοπλατωνικούς και Στωικούς φιλοσόφους, τονίζοντας ότι η εκπνευμάτωση και εμψύχωση του Σύμπαντος ανάγονται στην αλληλεπίδραση των μερών του, την φυσική “συμπάθεια”. Οι Στωικοί την αποδίδουν ως “σύρροια μία, σύμπνοια μία, πάντα συμπαθέα” και θεωρούν το Σύμπαν “ένα και συνεχές”, άρα το μικρότερο γεγονός έχει επίδραση στο σύνολο του κόσμου. Μια σταγόνα νερού που ρίχνεται στην θάλασσα, απλώνεται σε όλη την θάλασσα και απ’ αυτήν σε όλο το Σύμπαν. Η συνεκτικότητα της φύσης και η εξομοίωση Θεού και Κόσμου δείχνουν ότι το Όλον βρίσκεται σε συμπάθεια προς τον εαυτόν του, σύμπνοια, συντονία, συνάφεια, συνεκτικότητα και συμφωνία των πάντων.
{youtube}VSExf8h1Wq8{/youtube}
(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ….)
