Η Θήλεια Θεότητα
Ο Ποιητής
ΧΑΙΡΕ η Καιομένη και Χαίρε η Χλωρή
Χαίρε η αμεταμέλητη με το πρωραίο σπαθί
Χαίρε η που πατείς και τα σημάδια σβήνονται
Χαίρε η που ξυπνάς και τα θαύματα γίνονται
Χαίρε του Παραδείσου των βυθών η Αγρία
Χαίρε της ερημίας των νησιών η Αγία
Χαίρε η Ονειροτόκος χαίρε η Πελαγινή
Χαίρε η αγκυροφόρος και η Πενταστέρινη
Χαίρε με τα λυτά μαλλιά η χρυσίζοντας στον άνεμο
Χαίρε με την ωραία λαλιά η δαμάζοντας τον δαίμονα
Χαίρε που καταρτίζεις τα Μηναία των Κήπων
Χαίρε που αρμόζεις την ζώνη του Οφιούχου
Χαίρε η ακριβοσπάθιστη και σεμνή
Χαίρε η προφητικιά και δαιδαλική
Η Θήλεια Θεότητα , η ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΗΤΕΡΑ , είναι η Θεϊκή Δημιουργική Αρχή , ως προβολή του ΕΝΟΣ ΑΓΑΘΟΥ , ο αριθμός 2 της φανέρωσης των ιδιοτήτων του ΕΝΟΣ με την Δημιουργία απείρων Συμπαντικών Κόσμων εκ του Χάους και πολλαπλών διαστάσεων , τις οποίες διαπερνά η Θεία Ενέργεια , φθάνοντας ως την εξώτατη του Γήινου Κόσμου. Με βάση την ψυχοσωματική μας υπόσταση , η αντίληψίς μας για την Παγκόσμια Θεοτόκο Μητέρα δεν είναι ακριβής , διότι οι αισθήσεις μας αδυνατούν να συλλάβουν απολύτως την Θείαν Ουσίαν , γι’ αυτό οι άνθρωποι την εικονίζουν με ανθρώπινη μορφή . Μόνον νοερώς είναι δυνατή μια γνησιότερη επαφή και μάλιστα μέσα στην αγαπητική ευθύνη και έκστασή μας για το Καλό Όλου του Κόσμου .
Ο Ποιητής
Tώρα μπροστά σου ανοίγεται η δικαιοσύνη
Τα μελανά βουνά πλέουν στη λάμψη
Πόθοι ετοιμάζουν τον κρατήρα τους
Στην παιδεμένη χώρα της καρδιάς,
Κι από το μόχθο της ελπίδας νέα γη ετοιμάζεται
Για να βαδίσει εκεί με αετούς και λάβαρα
Ένα πρωί γεμάτο ιριδισμούς
Η φυλή που ζωντανεύει τα όνειρα.
Η φυλή που τραγουδάει στην αγκαλιά του ήλιου
(Ελύτης)
Είναι εδώ που η αρετή σμίλεψε την αξιοσύνη της αυτάρκειας πάνω στο ελάχιστο της γης, καταμεσής στο πέλαγος, σε βραχονήσια, κι άστραψε θαυμαστό πολιτισμό, που σήκωσε τους ανθρώπινους χορούς ως τ’ άστρα. Η θεϊκή Αστερία Δήλος κι ολοτρόγυρα οι θαλασσόβρεχτοι ανάδοχοί της εδώ που ο πιο άγονος βόλος γης γίνεται έργο τέχνης και θείο σύμβολο και που μια πεταλούδα μπορεί να νικήσει ολόκληρες φάλαγγες επίδοξων κατακτητών, όπως οι πολιορκημένοι κάτοικοι της πεταλου-δόσχημης νήσου Αστυπαλαίας, που με τρόπον ειρηνικό έτρεπαν τους πειρατές σε φυγή, σπάζοντας πάνω από το κάστρο τους αγγεία με κηρήθες μελισσών. Τόποι ευλογημένοι, όπου κάθε οικογένεια χτίζει ναό, για να βρίσκει θεραπεία ψυχής και σώματος, κοινωνώντας τα θεία, κατά το πανάρχαιο έθιμο, που θέλει ιερουργό τον κάθε οικοδεσπότη .
Εδώ οι θεριστάδες της Μινωικής Κρήτης, βαστάζοντας στον ώμο θερισμένα στάχυα, εν πομπή βαδίζοντας τραγουδούν ευχαριστιακούς ύμνους, με προπορευόμενους μουσικούς, που ο επικεφαλής αρχηγός τους κρατεί σείστρο, το ιερό όργανο σύμβολο της θεάς Ίσιδος.
Εδώ, ανά τέσσερις ιέρειες και ανά τέσσερις ιερείς, με χέρια ενωμένα σε κύκλο, χορεύουν σε τελετουργικό χορό τις περιστροφές που διανοίγουν την έκσταση και τη φανέρωση της θεότητας.
Απουλήϊος;
Μου εμφανίσθηκε από το μέσον της θαλάσσης
μια θεία και σεβαστή μορφή… Είπε;
«Οι Φρύγες με ονομάζουν Μητέρα των θεών
στην Πεσσινούντα, οι Αθηναίοι Κεκροπεία
Αθηνά, οι Κύπριοι Παφία Αφροδίτη,
οι Κρήτες Δίκτυννα Αρτέμιδα,
οι Σικελοί Στυγία Περσεφόνη,
οι Ελευσίνιοι με καλούν αρχαία
θεά Δήμητρα, άλλοι με ονομάζουν Ήρα,
άλλοι Μπελλόνα, άλλοι Εκάτη, άλλοι
Ραμνουσία Νέμεσι, άλλ’ οι Αιθίοπες
και οι Αιγύπτιοι με καλούν με το
πραγματικό μου όνομα:
Βασίλισσα Ίσιδα… εγώ είμαι
η φυσική μητέρα όλων των πραγμάτων,
κυρία των στοιχείων της φύσεως,
ο αρχικός γεννήτωρ του Κόσμου»
Ο Ποιητής
Της αγάπης αίματα * με πορφύρωσαν
Και χαρές ανίδωτες * με σκιάσανε
Οξειδώθηκα μες στη * νοτιά των ανθρώπων
Μακρινή Μητέρα * Ρόδο μου Αμάραντο
Στ’ ανοιχτά του πέλαγου * με καρτέρεσαν
Με μπομπάρδες τρικάταρτες * και μου ρίξανε
Αμαρτία μου να’ χα * κι εγώ μιαν αγάπη
Μακρινή Μητέρα * Ρόδο μου Αμάραντο
Τον Ιούλιο κάποτε * μισανοίξανε
Τα μεγάλα μάτια της * μες στα σπλάχνα μου
Την παρθένα ζωή μια * στιγμή να φωτίσουν
Μακρινή Μητέρα * Ρόδο μου Αμάραντο
Κι από τότε γύρισαν * καταπάνω μου
Των αιώνων όργητες * ξεφωνίζοντας
«Όπου σ’ είδε, στο αίμα * να ζει και στην πέτρα»
Μακρινή Μητέρα * Ρόδο μου Αμάραντο
Της πατρίδας μου πάλι * ομοιώθηκα
Μες στις πέτρες άνθισα * και μεγάλωσα
Των φονιάδων το αίμα * με φως ξεπληρώνω
Μακρινή Μητέρα * Ρόδο μου Αμάραντο
(Οδυσσέας Ελύτης)
Σημείωση: Η «Άνασσα των ουρανών», η μεγάλη θεά του Ορφισμού (βλ. Ορ. Ύμνον Εκάτης), η Μητέρα των Θεών (Θεοτόκος-Ρέα-Κυβέλη) και Ψυχή του κόσμου, η κινούμενη μεταξύ των Πατέρων (του α΄ και β΄ Νοός), έχουσα δεξιά την ψυχή του Κόσμου, αριστερά την πηγή της Αρετής και πίσω την Φύση, η «προθυραία» επαγρυπνούσα προ των ηλιοστασίων πυλών του ουρανού, απ’ όπου εισέρχονται οι ψυχές των ενσαρκωμένων ανθρώπων και εξέρχονται μετά την τελειοποίησή τους προς τη σφαίρα των αθανάτων, είναι η αξιοσέβαστη απ’óλους τους θεούς Εκάτη(<εκάς=μακράν, η Μακρινή) καθοδηγός παντός εισερχομένου στην κίνηση της ζωής, στον Ουρανό ως Σελήνη,επί της Γης ως Άρτεμις, Ειλειθυία και στον υποχθόνιο κόσμο ως Περσεφόνη υποδεχόμενη τις ψυχές των νεκρών και καθοδηγός στην ανοδική πορεία προς το Ερίτιμον Φως (βλ. Γράβιγγερ «Ο Πυθαγόρας…» σελ.456)
Οι Αιγαιοπελαγίτες ναυτικοί διηγούνται ότι, όταν είχε τρικυμία στο πέλαγος, ανάμεσα Τήνου και Δήλου, και κινδύνευαν, έβλεπαν μια τεράστια γυναίκα επάνω στην κορφή του Κεχροβουνίου Τήνου, με τα χέρια υψωμένα να δέεται προς τον Κύριο. Και σώζονταν.
Σεργιανούμε πάνω στα πετρωμένα ηφαίστεια αναφιλητά της Μάνας Γης, στη Θηραϊκή χώρα, με τα τρίπατα καλοφτιαγμένα πανάρχαια σπίτια, στολισμένα με ζωγραφιές από της φύσης τις ομορφιές κι απ’ της ζωής τις χάρες: ολοστόλιστες ιέρειες, ανθισμένοι κρίνοι, πουλιά, δελφίνια, πίθηκοι, πλοία, πολιτείες, ψαράδες σε τοιχογραφίες, κι ακόμη δέντρα, λιοντάρια σε βουνά.
«Ένα ζαρκάδι τρέχει στην κορυφογραμμή. Κι εσύ δεν ξέ-
ρεις τίποτε γι’ αυτό είναι τόσο καθαρό το διάστημα»**
Ψιθυρίζει ο Ποιητής και βγαίνει στον εξώστη ατενίζοντας το πέλαγος. Ιδού:
«οι σημάντορες Άνεμοι που ιερουργούνε
που σηκώνουν το πέλαγο σαν Θεοτόκο»**
Καταμεσής του Αιγαίου ώρα θεία μεσουρανούντος του λαμπρού οφθαλμού του Ήλιου !
Επάνω από τα όρη υψώνεται μορφή Γυναίκας με άγρυπνη σαϊτίσια μάτια, που επισκοπεί τα πέλαγα και τις στεριές, έχοντας στα πλάγια υψωμένα τα χέρια σ’ ευλογία του κόσμου, σαν ένα ωμέγα ανοικτό-αγκαλιά του απείρου. Κι άλλοτε, σύγκαιρα, τη βλέπουν ν’ αναδύεται απ’ τα κύματα της καταιγίδας, Άγια Θαλασσινή, σώζοντας τα πλεούμενα απ’ τον κίνδυνο ή να φανερώνει άϋλον στύλο φωτός πάνω απ’ τα βράχια στη σκοτεινιά δείχνοντας τον λιμένα της σωτηρίας-η Παναγία η Γοργόνα. Κι αν έχεις δυνατή ματιά, τη βλέπεις ακόμη ορθή, πάνω απ’ της Βασιλεύουσας πόλης τα τείχη, να φέρνει κύκλους και με τα χέρια της μπροστά τεντωμένα να εκπέμπει κύματα και να συντρίβει τα χίλια διακόσια καράβια των εχθρών που την πολιορκούσαν.
Ψηλά, σε κορυφογραμμές βουνών και λόφων, ορθή ανάμεσα σε λιοντάρια Ορεία Μητέρα, Ποτνία Θηρών,ή κρατώντας φίδια-σύμβολα προστασίας ξαφνικής «επιφάνειας» του υπερφυσικού, ή με φίδι περιζωσμένη στον ωραίο της κορμό, ή με περιστέρια στους ώμους, στα μάγουλα ή με στέμμα παπαρούνας στα μαλλιά ή στα χέρια, ή ορθή πλάι σε λευκό σταυρό ορθογώνιο-λατρευτικό σύμβολο του αγνού φωτός ή ανάμεσα σε κρίνους,ή καθισμένη κάτω από δέντρο φουντωτό καρποφόρο ή οδηγώντας αμάξι γεωργικό προς ευφορίαν, κουροτρόφος, κρατώντας το θείον βρέφος στην αγκάλη της ή κραδαίνοντας το σπαθί ως πολεμική «πρόμαχος» για τη σωτηρία των ανθρώπων ή ταξιδεύτρα επάνω στο καράβι της για νησιά μυθικής τελειότητας.
Είναι η πελασγική Βριτώ, Βριτόμαρτις, αγνή Παρθένα της Αιγαιακής χώρας ,η Μα, η Μεγάλη Μητέρα της άγρυπνης προστασίας, η Κυβέλη, η Ορεία Δίκτυννα των ιερών της Αερίας Κρήτης, που γίνεται η πολυμαστοφόρος Παρθένος Άρτεμις στον μέγα ναό της Εφέσσου, δοξολογημένη απ’ του Ηράκλειτου τους ψαλμούς ως τ’ άστρα, γίνεται η ευεργέτις των ανθρώπων μάνα Δήμητρα, που εκδιδάσκει τους αρμονικούς τρόπους επιβίωσης, όμως, σημαδεμένη απ’ τον πόνο της απωλείας τής Κόρης Περσεφόνης εξασφαλίζει μια νόμιμη θεϊκή συνθήκη ζωής για τα όντα της Γης. Μορφή θεία που περνά από ποικίλα πρίσματα θέασης: από την Εστία του κοινωνικού πυρήνα της οικογένειας, την άνασσα των ουρανών Εκάτη ,την σύνθρονη της Δήμητρος Δέσποινα, την Ήρα Μητέρα θεών κι ανθρώπων-θείον ρεύμα της ζωής Ρέα, την Αφροδίτη του ιερού Έρωτα των μορφών προς την τελειότητα του Θείου Αγαθού, γίνεται η Παρθένος Θεά Αθηνά της Σοφίας, να διδάσκει την τέχνη και την επιστήμη της Ζωής στον ιερό αγώνα της εξελικτικής τελειοποίησης. Εδώ, πρωτοστατούσα η Παναγία Τριάς ευλογεί τον Κόσμο κι αναδεύεται ο μέγας Γέρανος χορός των απελευθερώσεων, όπου χειροπιασμένοι εναλλάξ νέοι και κορασίδες, ο Θησέας κι οι σύντροφοί του, που γλίτωσαν από τον φοβερό Μινώταυρο του Λαβυρίνθου, ορίζουν τους κύκλους της ζωής, που πατώντας στα μαρμαρένια αλώνια αναθρώσκει τα ερωτικά φιλήματα του Ήλιου και πετά στους πνευματικούς ουρανούς. Από τις Κυκλάδες νήσους της Αιγαίας θάλασσας και του Παγκόσμιου Ωκεανού, όπου η αγνή αρίστη Παρθένα Αριάδνη, η φωτοδότης, με αυτοθυσία προσφέροντας τη σωτηρία στους ανθρώπους που αγάπησε, σβήνεται, πεθαίνει κι ανασταίνεται κάθε χρόνο, σε κάθε κύκλο του χορού, περνώντας απ’ τα χέρια του γήινου εραστή της στην αγκάλη του Θεϊκού συζύγου της Διονύσου, στους μεγάλους κύκλους των αστρικών χορών της αιωνιότητας, όπου διαλάμπει το γαμήλιο δώρο-περιδέραιο της Αφροδίτης-ουράνιος αστερισμός, φτάνει στην Χριστιανική αγάπη της Αγίας Παρθένου Αριάδνης, που σχίστηκεν ο βράχος και την έκρυψε απ’ τους διώκτες της. Και ως αναλαμβάνεται στους ουρανούς η υπέρμαχος της ειρήνης, μέσα στον κρύσταλλο του Σύμπαντος κόσμου διαχέεται μοναδικά η αγκάλη της Βρεφοκρατούσας Θεοτόκου Μητέρας, συμπυκνώνοντας την αιτία και τον σκοπό των πάντων, γιατί η μητρότητα-γέννηση είναι θεία υπέρβαση. Κι αστράφτει ως Νάρι, Σάκτι, Κάλι, Αθώρ, Κυβέλη, Μυλίττα, Τάρα, Iss***, Μεγάλη, Παρβάτι, Πρακρίτι, Ακάσα, Μεγάλη Ντέβι, Σαλαμπό, Ιούνο, Βαστ, Φρέγια, Ίσις, Αστάρτη, Σεμέλη, Μάγια, Ιστάρ, Νέιθ, Κουνταλίνι, Ντεβάκι, Μαρία, Μαντόνα, Παναγία, η Παρθένος Μητέρα θεά των λαών της Γης.
Σημειώσεις :*Στην πλαγιά του Κεχροβουνίου Τήνου με αποκαλυπτικό θεϊκό όνειρο φανερώθηκε η εικόνα της Παναγίας Μητέρας στην μοναχή Πελαγία .
**Οδ. Ελύτης:«Παράθυρα προς την Πέμπτη Εποχή» και «Άξιον Εστι»
***α) Χαρακτηριστική είναι η ομοιότητα :Ίσις(Αίγυπτος-Ελλάς)-Iss(Meξικό)
β) Στη Λυκαορία Αρκαδίας , που θεωρείται η αρχαιότερη πόλη στον κόσμο , επάνω στα βουνά , βρίσκονται αγάλματα και ανάγλυφα της Δήμητρας και της (θυγατέρας της) ,
Δέσποινας , που κάθονται σε θρόνους , η μια δίπλα στην άλλη , και αγάλματα της Αρτέμιδος και Αφροδίτης .
Ο Θεός θα σώσει τον κόσμο με την ομορφιά: με τη μορφή γυναίκας περιβεβλημένης τον Ήλιο, την Παναγία», λέει η Παράδοση.
{youtube}u.be/6Mjohttps://youthBOQB-M{/youtube}
Άχραντε, αγνή παρθένε, θεόνυμφε δέσποινα,
η Θεόν Λόγον τοις ανθρώποις
τη παραδόξω σου κυήσει ενώσασα
και την απωσθείσαν φύσιν του γένους ημών
τοις ουρανίοις συνάψασα,
η των απηλπισμένων μόνη ελπίς
και των πολεμουμένων βοήθεια,
η ετοίμη αντίληψις των εις σε προστρεχόντων
και πάντων των χριστιανών το καταφύγιον
(…)
ευεργέτην τεκοῦσα, τον των καλῶν αίτιον,
της ευεργεσίας τον πλούτον πάσιν ανάβλυσον ·
πάντα γάρ δύνασαι, ως δυνατόν ἐν ισχύι,
τον Χριστόν κυήσασα, θεομακάριστε.
Αληθή Θεοτόκον ομολογώ δέσποινα,
Σε την του θανάτου το κράτος εξαφανίσασαν
Ως γαρ φυσίζωος, εκ των δεσμών των του ᾅδου
προς ζωήν ανήγαγες,
εις γην με ρεύσαντα.
Στο ανατολικό Αιγαίο, στο νησάκι Λειψοί, αντίκρυ από την ιερή Πάτμο, στην εκκλησία της «Παναγίας του Τάφου» στολίζουν την εικόνα της την άνοιξη, στην γιορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, στην εαρινή ισημερία,
με κρίνα του αγρού που εωδιάζουν για καιρό και έπειτα μαραίνονται · όμως, κατακαλόκαιρο, στις 23 Αυγούστου,στα
εννεάμερα από την κοίμηση της Θεοτόκου, τα ξερόκλαδα ξανανθίζουν υπέροχα κρίνα, προς δόξαν της Ουράνιας
Θεοτόκου Μητέρας, που κατά μοναδικό τρόπο εδώ εικονίζεται να κρατεί στ’ αριστερά της, αντί βρέφους, έναν σταυρό με τον μονογενή της υιόν σταυρωμένον από την ανθρώπινη αμαρτία, αλλά πρωτίστως προβαλλόμενον
επί του ιερού τετρακτινίου της ανθρωπίνης θεώσεως.
«Άξιον εστίν ως αληθώς μεγαλύνειν Σε την Θεοτόκον
την αειμακάριστον και παναμώμητον και Μητέραν του Θεού ημών,
τήν τιμιωτέραν των Χερουβείμ και ενδοξότεραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ,
την αδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκούσα,την όντως Θεοτόκον
Σε μεγαλύνομεν.
Προς Σε καταφεύγω τήν κεχαριτωμένην.
Ελπίς απελπισμένων, Συ μοι βοήθησον»
Ἀνοίξω το στόμα μου και πληρωθήσεται Πνεύματος,
και λόγον ἐρεύξομαι τῆ βασιλίδι μητρί και ὀφθήσομαι φαιδρῶς πανηγυρίζων,
και ᾄσω γηθόμενος ταύτης τα θαύματα.
Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.
Χριστοῦ βίβλον ἔμψυχον, ἐσφραγισμένην σε Πνεύματι,
ὁ μέγας ἀρχάγγελος, ἁγνή, θεώμενος ἐπεφώνει σοι · χαῖρε, χαρᾶς δοχεῖον,
δι’ ἧς τῆς προμήτορος αρά λυθήσεται.
Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.
Ἀδάμ ἐπανόρθωσις, χαῖρε παρθένε θεόνυμφε, τοῦ ᾅδου ἡ νέκρωσις ·
χαῖρε, πανάμωμε, το παλάτιον τοῦ μόνου βασιλέως· χαῖρε, θρόνε πύρινε τοῦ Παντοκράτορος.
Δόξα Πατρί και Υιῷ και Ἁγίῳ Πνεύματι.
Ρόδον το ἀμάραντον, χαῖρε ἡ μόνη βλαστήσασα, το μῆλον το εὒοσμον,
χαῖρε ἡ τέξασα, το ὀσφράδιον τοῦ πάντων βασιλέως ·
χαῖρε ἀπειρόγαμε, κόσμου διάσωσμα .
Και νῦν και ἀεί και εἰς τους αἰῶνας τῶν αἰώνων.
Ἁγνείας θησαύρισμα, χαῖρε, δι’ ἧς ἐκ τοῦ πτώματος, ἡμῶν ἐξανέστημεν ·
χαῖρε ἡδύπνοον κρίνον δέσποινα, πιστούς ευωδιάζον· θυμίαμα εὒοσμον, μύρον πολύτιμον.
Τους σούς ὑμνολόγους, Θεοτόκε, ὡς ζῶσα και ἄφθονος πηγή, θίασον
συγκροτήσαντας πνευματικόν στερέωσον ·και ἐν τῆ θεία δόξη σου στεφάνων δόξης ἀξίωσον.
Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.
Δάμαλις τον μόσχον ἡ τεκοῦσα, τον ἄμωμον χαῖρε, τοῖς πιστοῖς·
χαῖρε ἀμνάς κυήσασα θεοῦ ἀμνόν τον αἴροντα κόσμου παντός τα πταίσματα · χαῖρε θερμόν ἱλαστήριον.
Δόξα πατρί και Υιῷ και Ἁγιῳ Πνεύματι.
Ὄρθρος φαεινός, χαῖρε ἡ μόνη τον ἣλιον φέρουσα Χριστόν,
φῶς κατοικητήριον· χαῖρε το σκότος λύσασα, και τους ζοφώδεις δαίμονας ὁλοτελῶς ἐκμειώσασα.
Και νῦν και ἀεί και εἰς τους αἰῶνας τῶν αἰώνων.
Χαίρε, πύλη μόνη, ἣν ὁ Λόγος διώδευσε μόνος, ἡ μοχλούς και πύλας ᾅδου, δέσποινα,
τῷ τόκῳ σου συντρίψασα · χαῖρε, ἡ θεία εἴσοδος τῶν σωζομένων, πανύμνητε.
Ὁ καθήμενος ἐν δόξη ἐπί θρόνου θεότητος, ἐν νεφέλῃ κούφῃ, ἦλθεν Ἰησοῦς ὁ ὑπέρθεος,
τῇ ἀκηράτῳ παλάμη και διέσωσε τους κραυγάζοντας: Δόξα, Χριστέ, τῆ δυνάμει σου.
Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς
Ἐν φωναῖς ἀσμάτων πίστει σοί βοῶμεν, πανύμνητε ·χαῖρε πῖον ὄρος και τετυρωμένον ἐν Πνεύματι·
χαῖρε, λυχνία και στάμνε, μάννα φέρουσα, το γλυκαῖνον τα τῶν εὐσεβῶν αἰσθητήρια.
Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς
Ἱλαστήριον του κόσμου, χαῖρε, ἄχραντε δέσποινα· χαῖρε κλῖμαξ, γῆθεν πάντας ἀνυψώσασα χάριτι·
χαῖρε, ἡ γέφυρα ὄντως ἡ μετάγουσα, ἐκ θανάτου πάντας προς ζωήν τους ὑμνοῦντάς σε.
Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς
Οὐρανῶν ὑψηλότερα, χαῖρε γῆς το θεμέλιον, ἐν τῇ σῇ νηδύι, ἄχραντε ἀκόπως βαστάσασα ·
χαῖρε, κογχύλη, πορφύραν θείαν βάψασα, ἐξ αἱμάτων σου τῳ βασιλεῖ τῶν δυνάμεων.
Δόξα Πατρί και Υιῷ και Ἁγίῳ Πνεύματι.
Νομοθέτην ἡ τεκοῦσα, ἀληθῶς χαῖρε δέσποινα, τον τας ἀνομίας πάντων δωρεάν ἐξαλείφοντα,
ἀκατανόητον βάθος, ὕψος ἄρρητον, ἀπειρόγαμε, δι’ ἧς ἡμεῖς ἐθεώθημεν.
Και νῦν και ἀεί και εἰς τους αἰῶνας τῶν αἰώνων.
Σε την πλέξασαν τῷ κόσμῳ ἀχειρόπλοκον στέφανον, ἀνυμνολογοῦμεν ·
χαῖρε σοι, παρθένε κραυγάζοντες, το φυλακτήριον πάντων και χαράκωμα,
και κραταίωμα και ἱερόν καταφύγιον.
Ἐξέστη τα σύμπαντα ἐπι τῇ θείᾳ δόξη σου· συ γάρ ἀπειρόγαμε παρθένε,
ἔσχες ἐν μήτρᾳ τον ἐπί πάντων θεόν, και τέτοκας ἄχρονον Υἱόν, πᾶσι τοῖς ὑμνοῦσι σε σωτηρίαν βραβεύοντα.
Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.
Ὁδόν κυήσασα ζωῆς, χαῖρε πανάμωμε, ἡ κατακλυσμοῦ τῆς ἁμαρτίας σώσασα κόσμον · 
χαῖρε θεόνυμφε, ἄκουσμα και λάλημα φρικτόν · χαῖρε, ἐνδιαίτημα τοῦ Δεσπότου τῆς κτίσεως
Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.
Ἰσχύς και ὀχύρωμα ἀνθρώπων ,χαῖρε ἄχραντε, τόπε ἁγιάσματος τῆς δόξης ·
νέκρωσις ᾅδου, νυμφών ὁλόφωτε χαῖρε, τῶν ἀγγέλων
χαρμονή · χαῖρε, ἠ βοήθεια τῶν πίστεως δεομένων σου
Υπεραγία Θεοτόκε,σώσον ημάς . Πυρίμορφον ὄχημα τοῦ Λόγου, χαῖρε δέσποινα·
ἔμψυχε παράδεισε, το ξύλον, εν μέσω ἔχων ζωῆς τον Κύριον,
οὗ ὁ γλυκασμός ζωοποιεῖ, πίστει τους μετέχοντες και φθορά ὑποκύψαντας .
Σημείωση: Ωδή α Κανών Ακαθίστου ΄Υμνου
Δόξα Πατρί και Υιῷ και Ἁγίῳ Πνεύματι.
Ρωννύμενοι σθένει σου, πιστῶς ἀναβοῶμεν σοι χαῖρε πόλις τοῦ παμβασιλέως ,
δεδοξασμένα και ἀξιάκουστα, περί ἧς λελάληνται σαφῶς ὄρος ἁλατόμητον, χαῖρε βάθος ἀμέτρητον.
Και νῦν και ἀεί και εἰς τους αἰῶνας τῶν αἰώνων.
Εὐρύχωρον σκήνωμα τοῦ Λόγου, χαῖρε ἄχραντε · κόχλος ἡ τον θεῖον μαργαρίτην προαγαγούσα,
χαῖρε πανθαύμαστε· πάντων προς Θεόν καταλλαγή, τῶν μακαριζόντων σε, Θεοτόκε ἑκάστοτε.
Την θείαν ταύτην και πάντιμον, τελοῦντες ἑορτήν οἱ θεόφρονες τῆς Θεομήτορος,
δεῦτε τάς χεῖρας κροτήσωμεν, τον ἑξ αυτῆς τεχθέντα Θεόν δοξάζοντες.
Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.
Παστάς τοῦ Λόγου ἀμόλυντε, αἰτία τῆς τῶν πάντων θεώσεως, χαῖρε πανάχραντε,
τῶν προφητῶν περιήχημα, χαῖρε τῶν ἀποστόλων το εγκαλλώπισμα.
Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.
Ἰδού σοι «χαῖρε» κραυγάζομεν, λιμήν ἡμῖν γενού θαλαττεύουσι και ὁρμητήριον, 
ἐν τῷ πέλαγει τῶν θλίψεων, και τῶν σκανδάλων πάντων τοῦ πολεμήτορος.
Και νῦν και ἀεί και εἰς τους αἰῶνας τῶν αἰώνων.
Χαρᾶς αἰτία χαρίτωσον ἡμῶν τον λογισμόν τοῦ κραυγάζειν σοι:
Χαίρε ἡ ἄφλεκτος βάτος, νεφέλη ὁλόφωτε, ἡ τους πιστούς ἀπαύστως ἐπισκιάζουσα.
Οὐκ ἐλάτρευσαν τη κτίσει οἱ θεόφρονες, παρά τον κτίσαντα·
ἀλλά πυρός ἀπειλήν ἀνδρείως πατήσαντες, χαίροντες ἔψαλλον:
Ὑπερύμνητε, ὁ τῶν πατέρων Κύριος και Θεός, εὐλογητός εί
Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.
Ἀνυμνοῦμεν σε βοῶντες: Χαῖρε ὂχημα ηλίου νοητοῦ· ἄμπελος ἀληθινή,
τον βότρυν τον πέπειρον ἡ γεωργήσασα, οἶνον στάζοντα,
τον τας ψυχάς εὐφραίνοντα, τῶν πιστῶς σε δοξαζόντων.
Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.
Ἰατῆρα τῶν ἀνθρώπων ἡ κυήσασα, χαῖρε Θεόνυμφε · ἡ ράβδος ἡ μυστική,
ἄνθος το ἀμάραντον ἡ ἐξασθένησασα ·χαῖρε, δέσποινα,
δι’ ἧς χαρᾶς πληρούμεθα, και ζωήν κληρονομοῦμεν.
Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.
(…)
Χαῖρε ὁ τόμος, ἐν ᾧ δακτύλῳ ἐγγέγραπται Πατρός ὁ Λόγος ἁγνή·
(…)
Νηδύι τον Λόγον ὐπεδέξω, τον πάντα βαστάζαντα ἐβάστασας, γάλακτι ἐξέθρεψας,
νεύματι τον τρέφοντα, την οἰκουμένην ἅπασαν, ἁγνή ᾧ ψάλλομεν:
Τον Κύριον ὑμνεῖτε τα έργα, και ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τους αἰῶνας.
Νεκροί διά σου ζωοποιοῦνται, ζωήν γαρ την ἐνυπόστατον ἐκύησας ·
εὐλαλοι οἱ ἄλαλοι πρώην χρηματίζοντες · λεπροί ἀποκαθαίρονται, νόσοι διώκονται ·
πνευμάτων ἀερίων τα πλήθη ἣττηνται παρθένε, βροτῶν σωτηρία.
Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.
Ἡ κόσμω τεκοῦσα σωτηρίαν, δι’ ἧς ἀπο γῆς εἰς ὕψος ἤρθημεν, χαίροις, παντευλόγητε,
σκέπη και κραταίωμα, τεῖχος και ὀχύρωμα τῶν μελωδούντων ἁγνή:
Τον Κύριον ὑμνεῖτε τα ἔργα, και υπερυψοῦτε εἰς πάντας τους αἰῶνας.
Ἅπας γηγενής σκιρτάτω τω πνεύματι λαμπαδουχούμενος πανηγυριζέτω δε αΰλων νοών φύσις γεραίρουσα,
την ἱεράν πανήγυριν τῆς Θεομήτορος, και βοάτω: Χαίροις παμμακάριστε, Θεοτόκε ἁγνή αειπάρθενε!
Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.
Ἳνα σοι πιστοί το χαῖρε κραυγάζωμεν, οἱ διά σοῦ τῆς χαρᾶς μέτοχοι γενόμενοι τῆς ἄιδίου,
ρῦσαι ἡμᾶς πειρασμοῦ, βαρβαρικής ἁλώσεως και πάσης ἄλλης πληγῆς,
διά πλῆθος, κόρη, παραπτώσεων, επιούσης βροτοῖς ἁμαρτάνουσιν.
Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.
Ὢφθης φωτισμός ἡμῶν και βεβαίωσις · ὃθεν βοῶμέν σοι:
Χαῖρε ἄστρον ἄδυτον, εἰσάγον κόσμῳ τον μέγαν ἣλιον
χαῖρε Ἐδέμ ἀνοίξασα την κεκλεισμένην ἁγνή ·
χαῖρε στύλε πύρινε, εἰσάγουσα εἰς την ἄνω ζωήν το ἀνθρώπινον.
Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.
Στῶμεν καλῶς ἐν οἰκῳ Θεοῦ ἡμῶν και ἐκβοήσωμεν:
Χαῖρε κόσμου δέσποινα · χαῖρε Μαρία, κυρία πάντων ἡμῶν ·
χαῖρε ἡ μόνη ἄμωμος ἐν γυναιξί και καλή
χαῖρε σκεῦος μῦρον το ἀκένωτον ἐπί σε κενωθέν εἰσδεξάμενον
Δόξα Πατρί και Υιῷ και Ἁγιῳ Πνεύματι.
Η περιστερά, ἡ τον ἐλεήμονα ἀποκυήσασα, χαῖρε ἀειπάρθενε, ὁσίων πάντων, χαῖρε το καύχημα,
τῶν ἀθλητῶν το στεφάνωμα,χαῖρε ἁπάντων τε τῶν δικαίων, θεῖον ἐγκαλλώπισμα,
και ἡμῶν τῶν πιστῶν το διάσωσμα.
Τῇ ὑπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια
ὡς λυτρωθεῖσα τῶν δεινών εὐχαριστήρια,
ἀναγράφω σοι ἡ πόλις σου Θεοτόκε ·
ἀλλ’ ὡς ἔχουσα το κράτος ἀπροσμάχητον,
εκ παντοίων με κινδύνων ἐλευθέρωσον,
ίνα κράζω σοι: Χαῖρε νύμφη ανύμφευτε
Άγγελος πρωτοστάτης οὐρανόθεν ἐπέμφθη εἰπεῖν τη Θεοτόκω το «Χαῖρε»
και συν τῇ ἀσωμάτῳ φωνῇ σωματούμενόν σε θεωρῶν, Κύριε, ἐξίστατο
και ἳστατο κραυγάζων προς αὐτήν τοιαῦτα:
Χαῖρε, δι’ ᾗς ἡ χαρά ἐκλάμψει · χαῖρε δι’ ᾗς ἡ αρά ἐκλείψει .
χαῖρε τοῦ πεσόντος Ἀδάμ ἡ ἀνάκλησις χαῖρε τῶν δακρύων τῆς Εύας η λύτρωσις.
Χαῖρε ὕψος δυσανάβατον ἀνθρωπίνοις λογισμοῖς
χαῖρε βάθος δυσθεώρητον και ἀγγέλων ὀφθαλμοῖς.
Χαῖρε, ὃτι ὑπάρχεις βασιλέως καθέδρα ·
χαῖρε, ὃτι βαστάζεις τον βαστάζοντα πάντα
χαῖρε, ἀστήρ ἐμφαίνων τον ἣλιον
χαῖρε, γαστήρ ἐνθέου σαρκώσεως .
Χαῖρε, δι’ ᾗς νεουργεῖται ἡ κτίσις·
χαῖρε, δι’ ᾗς βρεφουργεῖται ο κτίστης .
Χαῖρε νύμφη ανύμφευτε .
Βλέπουσα ἡ ἀγία ἑαυτήν ἐν ἂγνεία, φησί τῶ Γαβριήλ θαρσαλέως:
Το παράδοξόν σου τῆς φωνῆς δυσπαράδεκτόν μου τη ψυχῆ φαίνεται
ἀσπόρου γαρ συλλήψεως την κύησιν πῶς λέγεις; Κράζω :
Αλληλούια
Γνῶσιν ἂγνωστον γνῶναι η παρθένος ζητοῦσα, ἐβόησε προς τον λειτουργοῦντα:
Ἐκ λαγόνων ἀγνῶν υἱόν πῶς ἐστι τεχθῆνται δυνατόν; λέξον μοι.
Προς ἣν εκεῖνος ἔφησεν ἐν φόβω πλην κραυγάζων οὕτω:
Χαῖρε, βουλῆς ἀπορρήτου μύστις χαῖρε, σιγῆς δεομένων πίστις
χαῖρε, τῶν θαυμάτων Χριστού το προοίμιον
χαῖρε, τῶν δογμάτων αὐτοῦ το κεφάλαιον
χαῖρε, κλῖμαξ επουράνιε, δι’ ᾗς κατέβη ὀ θεός
χαῖρε, γέφυρα μετάγουσα τους ἐκ γης προς οὐρανόν
χαῖρε, το τῶν ἀγγέλων πολυθρύλητον θαῦμα
χαῖρε, το τῶν δαιμόνων πολυθρήνητον τραῦμα
χαῖρε, το φῶς ἀρρήτως γεννήσασα
χαῖρε, το πῶς μηδένα διδάξασα
χαῖρε, σοφῶν ὑπερβαίνουσα γνῶσιν
χαῖρε, πιστῶν ἡ καταυγάζουσα φρένας.
Χαῖρε νύμφη ανύμφευτε.
Δύναμις του Υψίστου ἐπεσκίασε τότε προς σύλληψιν τῇ ἀπειρογάμω και την εὔκαρπον ταύτης νηδύν,
ὡς ἀγρόν ὑπέδειξεν ἡδύν ἃπασι τοῖς θέλουσι θερίζειν σωτηρίαν, ἑν τῷ ψάλλειν οὕτως:
Αλληλούια
Ἒχουσα θεοδόχον ἡ παρθένος την μήτραν, ἀνέδραμε προς την Ἐλισάβετ ·το δε βρέφος ἐκείνης
εὐθύς ἐπιγνόν τον ταύτης ἀσπασμόν ἒχαιρε, και ἃλμασιν ὡς ἄσμασιν ἐβόα προς την Θεοτόκον:
Χαίρε, βλαστού αμαράντου κλήμα
χαῖρε, καρποῦ ἀκηράτου κτῆμα
Χαῖρε, γεωργόν γεωργοῦσα φιλάνθρωπον
χαῖρε, φυτουργόν τῆς ζωῆς ημῶν φύουσα
Χαῖρε, ἄρουρα βλαστάνουσα εὐφορίαν οἰκτιρμῶν
χαῖρε, τράπεζα βαστάζουσα εὐθηνίαν ιλασμῶν
Χαῖρε, ὃτι λειμῶνα τῆς τρυφῆς ἀναθάλλεις
χαῖρε, ὃτι λιμένα την ψυχήν ἑτοιμάζεις
Χαῖρε, δεκτόν πρεσβείας θυμίαμα
χαῖρε, παντός τοῦ κόσμου ἐξίλασμα
Χαῖρε, Θεοῦ προς θνητούς εὐδοκία
χαῖρε, θνητῶν προς Θεόν παρρησία
Χαῖρε νύμφη ανύμφευτε.
Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ημάς.
Ἠκουσαν οἱ ποιμένες τῶν ἀγγέλων ὑμνούντων την ἔνσαρκον Χριστοῦ παρουσίαν,
και δραμόντες ὡς προς ποιμένα, θεωροῦσι τοῦτον ὡς ἀμνόν ἂμωμον
ἐν τῇ γαστρί Μαρίας βοσκηθέντα, ἡν ὑμνοῦντες εἶπoν:
Χαῖρε, ἀμνοῦ και ποιμένος μήτηρ
χαῖρε, αυλή λογικῶν προβάτων
Χαῖρε, ἀοράτων ἐχθρῶν ἀμυντήριον
χαῖρε, παραδείσου θυρῶν ἀνοικτήριον
Χαῖρε, ὃτι τα οὐράνια συναγάλλεται τῇ γῇ
χαῖρε, ὃτι τα ἐπίγεια συγχορεύει οὐρανοῖς
Χαῖρε νύμφη ανύμφευτε.
Θεοδρόμον ἀστέρα θεωρήσαντες μάγοι, τῇ τούτου ἠκολούθησαν αἴγλη
και ὡς λύχνον κρατοῦντες αὐτόν, δι’ αὐτοῦ ἠρεύνων κραταιόν ἂνακτα.
Χαῖρε, ἀστέρος ἀδύτου μήτηρ·
χαῖρε, αυγή μυστικῆς ἡμέρας
Χαῖρε, τῆς απάτης την κάμινον σβέσασα
χαῖρε, τῆς Τριάδος τους μύστας φωτίζουσα
Χαῖρε, τύραννον ἀπάνθρωπον ἐκβαλοῦσα τῆς ἀρχῆς·
χαῖρε, Κύριον φιλάνθρωπον ἐπιδείξασα Χριστόν
Χαῖρε, ἡ τῆς βαρβάρου λυτρουμένη θρησκείας
χαῖρε, ἡ τοῦ βορβόρου ρυομένη τῶν ἔργων
Χαῖρε, πυρός προσκύνησιν παύσασα
χαῖρε, φλογός παθῶν ἀπαλλάττουσα
Χαῖρε, πιστῶν ὁδηγέ σωφροσύνης·
χαῖρε, πασῶν γενεῶν εὐφροσύνη
Αλληλούια
Λάμψας ἐν τῇ Αἰγύπτῳ φωτισμόν ἀληθείας, ἐδίωξας τοῦ ψεύδους το σκότος ·
τα γαρ εἴδωλα ταύτης, Σωτήρ, μη ενέγκατά σου την ἰσχύν πέπτωκεν ·
οἱ τούτων δε ρυσθέντες ἐβόων προς την Θεοτόκον:
Χαῖρε, ἀνόρθωσις τῶν ἀνθρώπων
χαῖρε, κατάπτωσις τῶν δαιμόνων
Χαῖρε, τῆς ἀπάτης την πλάνην πατήσασα·
χαῖρε, τῶν εἰδώλων τον δόλον ἐλέγξασα
Χαῖρε, θάλασσα ποντίσασα φαραώ τον νοητόν
χαῖρε, πέτρα ἡ ποτίσασα τους διψῶντας την ζωήν
Χαῖρε, πύρινε στύλε ὁδηγῶν τους ἐν σκότει
χαῖρε, σκέπη τοῦ κόσμου πλατυτέρα νεφέλης
Χαῖρε, τροφή τοῦ μάννα διάδοχε
χαῖρε, τρυφῆς ἁγίας διάκονε
Χαῖρε, ἡ γῆ τῆς επαγγελίας
χαῖρε, ἐξ ἧς ρέει μέλι και γάλα
Νέαν έδειξε κτίσιν, ἐμφανίσας ὁ κτίστης, ἡμῖν τοῖς ὑπ’ αὐτοῦ γενομένοις,
ἐξ ἀσπόρου βλαστήσας γαστρός, και φυλάξας ταύτην, ὥς περ ην ἂφθορον ·
ἴνα το θαῦμα βλέποντες, ὑμνήσωμεν αυτήν βοῶντες:
Χαῖρε, το ἂνθος τῆς ἀφθαρσίας
χαῖρε, το στέφος τῆς ἐγκρατείας
Χαῖρε, ἀναστάσεως τύπον ἐκλάμπουσα
χαῖρε, τῶν ἀγγέλων τον βίον ἐμφαίνουσα
Χαῖρε, δένδρον ἀγλαόκαρπον ἐξ οὗ τρέφονται πιστοί
χαῖρε, ξύλον εὐσκιόφυλλον, ὑφ’ οὗ σκέπονται πολλοί
χαῖρε, απογγενῶσα λυτρωτήν αἰχμαλώτοις
Χαῖρε, κριτοῦ δικαίου δυσώπησις
χαῖρε, πολλῶν πταιόντων συγχώρησις
Χαῖρε, στολή τῶν γυμνῶν παρρησίας
χαῖρε, στοργή πάντα πόθον νικῶσα
Χαῖρε νύμφη ανύμφευτε.
Ξένον τόκον ἰδόντες, ξενωθῶμεν τοῦ κόσμου, τον νοῦν εἰς οὐρανόν μεταθέντες ·
διά τούτο γαρ ὁ ὑψηλός Θεός επί γῆς ἐφάνη ταπεινός ἂνθρωπος,
βουλόμενος ἑλκύσαι προς το ὕψος τους αὐτῷ βοῶντας:
Αλληλούια
Ὃλος ᾖν ἐν τοῖς κάτω, και τῶν ἂνω οὐδόλως ἀπῆν ὁ ἀπερίγραπτος Λόγος ·
συγκατάβασις γαρ θεϊκή, οὐ μετάβασις δε τοπική γέγονε,
και τόκος ἐκ παρθένου θεολήπτου ἀκουούσης ταῦτα:
Χαῖρε, Θεοῦ ἀχωρήτου χώρα
χαῖρε, σεπτοῦ μυστηρίου θύρα
Χαῖρε, τῶν ἀπίστων ἀμφίβολον ἂκουσμα
χαῖρε, τῶν πιστῶν ἀναμφίβολον καύχημα
Χαῖρε, το ὂχημα πανάγιον τοῦ ἐπι τῶν Χερουβίμ
χαῖρε, οἴκημα πανάριστον τοῦ επί τῶν Σεραφίμ
Χαῖρε, η τἀναντία εἰς ταὐτό ἀγαγοῦσα
χαῖρε, ἡ παρθενίαν και λοχείαν ζευγνῦσα
Χαῖρε, δι’ ἧς ἐλύθη παράβασις
χαῖρε, δι’ ἧς ἠνοίχθη παράδεισος
Χαῖρε, ἡ κλεις τῆς Χριστοῦ βασιλείας
χαῖρε, ἡ ἐλπίς ἀγαθῶν αἰωνίων
χαῖρε νύμφη ανύμφευτε.
Χαῖρε, σοφίας Θεοῦ δοχεῖον
χαῖρε, προνοίας αὐτοῦ ταμεῖον
Χαῖρε, φιλοσόφους ἀσόφους δεικνύουσα
χαῖρε, τεχνολόγους ἀλόγους ἐλέγχουσα
Χαῖρε, ὃτι ἐμωράνθησαν οἱ δεινοί συζητηταί
χαῖρε, ὃτι ἐμαράνθησαν οἱ τῶν μύθων ποιηταί
Χαῖρε, βυθοῦ ἀγνοίας ἐξέλκουσα
χαῖρε, πολλούς ἐν γνώσει φωτίζουσα
Χαῖρε, ὁλκάς τῶν θελόντων σωθῆναι
χαῖρε, λιμήν τῶν τοῦ βίου πλωτήρων
Χαῖρε, ἡ στήλη τῆς παρθενίας
χαῖρε, ἡ πύλη τῆς σωτηρίας
Χαῖρε, ἀρχηγέ νοητῆς ἀναπλάσεως
χαῖρε, χορηγέ θεϊκῆς ἀγαθότητος
Χαῖρε, συ γαρ ανεγέννησας τους συλληφθέντας αἰσχρῶς
χαῖρε, συ γαρ ἐνουθέτησας τους συληθέντας τον νοῦν
Χαῖρε, ἡ τον φθορέα τῶν φρενῶν καταργοῦσα
χαῖρε, ἡ τον σπορέα τῆς ἁγνείας τεκοῦσα
Χαῖρε, παστάς ἀσπόρου νυμφεύσεως
χαῖρε, πιστούς Κυρίω ἁρμόζουσα
Χαῖρε, καλή κουροτρόφε παρθένων
χαῖρε, ψυχῶν νυμφοστόλε ἁγίων
Χαῖρε νύμφη ανύμφευτε.
Χαῖρε, ἀκτίς νοητοῦ ἡλίου
χαῖρε, βολίς τοῦ ἀδύτου φέγγους
Χαῖρε, ἀστραπή τας ψυχάς καταλάμπουσα
χαῖρε, ὡς βροντή τους ἐχθρούς καταπλήττουσα
Χαῖρε, ὃτι τον φιλόφωτον ἀνατέλεις φωτισμόν
χαῖρε, ὃτι τον πολύρρυτον ἀναβλύζεις ποταμόν
Χαῖρε, τῆς κολυμβήθρας ζωγραφούσα τον τύπον
χαῖρε, τῆς ἁμαρτίας ἀναιρούσα τον ρύπον
Χαῖρε, λουτήρ ἐκπλύνων συνείδησιν
χαῖρε, κρατήρ κιρνῶν ἀγαλλίασιν
Χαῖρε, ὀσμή τῆς Χριστοῦ ευωδίας·
χαῖρε, ζωή μυστικῆς εὐωχίας
Χαῖρε, σκηνή τοῦ Θεοῦ και Λόγου
χαῖρε, ἁγία ἁγίων μείζων
Χαῖρε, κιβωτέ χρυσωθεῖσα τῶ πνεύματι
χαῖρε, θησαυρέ τῆς ζωῆς ἀδαπάνητε
Χαῖρε, χρωτός τοῦ ἐμοῦ θεραπεία
χαῖρε, ψυχῆς τῆς ἐμῆς σωτηρία
Ω πανύμνητε μῆτερ, ἡ τεκοῦσα τον πάντων ἁγίων ἁγιώτατον Λόγον
Χαῖρε, δι’ ἧς ἡ χαρά ἐκλάμψει ·χαῖρε δι’ ἧς ἡ ἀρά ἐκλείψει
Άξιον ἐστιν ὡς ἀληθῶς μακαρίζειν σε την Θεοτόκον,
την ἀειμακάριστον και παναμώμητον και μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν.
Την τιμιωτέραν τῶν Χερουβίμ και ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως
τῶν Σεραφίμ, την ἀδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκοῦσαν,
την ὄντως Θεοτόκον σε μεγαλύνομεν.
Την ὑψηλοτέραν τῶν οὐρανῶν και καθαρωτέραν λαμπηδόνων ηλιακών,
την λυτρωσαμένην ημᾶς ἐκ τῆς κατάρας, την δέσποιναν τοῦ κόσμου ὕμνοις τιμήσωμεν.
(…)
Πᾶσαι τῶν ἀγγέλων αἱ στρατιαί Πρόδρομε Κυρίου, ἀποστόλων ἡ δωδεκάς,
οἱ ἃγιοι πάντες μετά τῆς Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν εἰς το σωθῆναι ἡμᾶς.
Παναγία Τριάς ἐλέησον ἡμᾶς
(…)
Ἐπίβλεψον ἐν εὐμενεία, πανύμνητε Θεοτόκε
(…)
Πρεσβεία θερμή και τεῖχος ἀπροσμάχητον, ἐλέους πηγή,
τοῦ κόσμου καταφύγιον
Θεοτόκε δέσποινα, πρόφθασον και ἐκ κινδύνων λύτρωσαι ἡμᾶς,
η μόνη ταχέως προστατεύουσα.
Χαῖρε μητροπάρθενε · χαῖρε θεόνυμφε · χαῖρε θεία σκέπη
Ἁγίῳ Πνεύματι πᾶσα ψυχή ζωοῦται και καθάρσει ὑψοῦται,
λαμπρύνεται τῇ Τριαδικῇ Μονάδι ἱεροκρυφίως.
Ἁγίῳ Πνεύματι ἀναβλύζει τα τῆς χάριτος ρεῖθρα,
ἀρδεύοντα ἃπασαν την κτίσιν προς ζωογονίαν
πρεσβείαις τῆς παναχράντου δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου
και ἀειπαρθένου Μαρίας
Χαῖρε, θρόνε πυρίμορφε Κυρίου
Χαῖρε, θεία και μανναδόχε στάμνη
Χαῖρε,χρυσῆ λυχνία λαμπάς ἄσβεστε ·
χαῖρε, τῶν παρθένων δόξα
και μητέρων ωράισμα και κλέος
Ὁ γλυκασμός τῶν ἀγγέλων, τῶν θλιβομένων ἡ χαρά,
χριστιανῶν ἡ προστάτις, παρθένε μήτηρ Κυρίου,
ἀντιλαβοῦ μου και ρῦσαι τῶν αἰωνίων βασάνων
Χρυσοπλοκώτατε πύργε και δωδεκάτευχε πόλις, ἡλιοστάλαχτε θρόνε,*
καθέδρα τοῦ βασιλέως, ἀκατανόητον θαῦμα, πῶς γαλουχεῖς
τον Δεσπότην
Χαῖρε,
Κεχαριτωμένη Μαρία, ὁ Κύριος μετά σοῦ
Εὐλογημένη συ ἐν γυναιξί και εὐλογημένος ὁ καρπός τῆς κοιλίας σου
ὃτι Σωτῆρα ἒτεκες τῶν ψυχῶν ἡμῶν
Χαῖρε, ω χαῖρε, Θεοτόκε Παρθένε ,πυρίμορφον όχημα του Λόγου.
Μες απ’ την Γη ανθίζει ο κρίνος των αρωμάτων!!!
{allmusicplayer file=http://virna-aigiali.gr/images/music/arxaia/agni_parthena_despoina.mp3}
