Ιησούς Χριστός : το Μέγα Πάθος και η Ανάστασις
Ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός, ως Υιός Θεού, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, είναι η αγαπητική προβολή του Θεού Πατρός στον Γήινο Κόσμο μας . Η ενσάρκωσις του Θείου Λόγου σε ανθρώπινη εμβίωση προς τον σκοπόν της Θείας Διδασκαλίας του Μεγάλου Διδασκάλου για την ενάρετη εφαρμογή του Παγκοσμίου Νόμου της Ειρήνης και Αγάπης περνά απ’ όλα τα στάδια του ανθρώπινου βίου και αναδεικνύει την ευθύνη του ανθρώπου στην επιλογή του Καλού, που εμπράκτως ανελίσσει τον άνθρωπο ως την θέωσιν. Έτσι, ολοκληρώνεται ο κύκλος της καθόδου του Πνεύματος εντός της Ύλης για την φωτεινή εκπνευμάτωσή της και την άνοδό της ως υπερσυνείδησης στην Αρχική Πηγή της προέλευσής του, τον Ουράνιον Πατέρα, το Αγαθόν ΕΝ .
{youtube}Fr36Rvl4Hk8{/youtube}
Στα Ευαγγέλια των Αποστόλων, και κυρίως στο κατά Ιωάννην, αποκαλύπτεται η ταυτότητα του ιστορικού Ιησού Χριστού, η καταγωγή του από την Γαλιλαία και ουχί Ιουδαία, η αντίθεσή του προς του Ιουδαίους διώκτες του και η υψηλή πνευματική του καθοδήγηση.
«Εγένετο δε τα εγκαίνια εν Ιεροσολύμοις, και χειμών ην · και περιεπάτει ο Ιησούς εν τω ιερώ εν τη στοά του Σολομώντος. εκύκλωσαν ουν αυτόν οι Ιουδαίοι και έλεγον αυτώ · έως πότε την ψυχήν ημών αίρεις; Ει συ εί ο Χριστός, ειπέ ημίν · παρρησία απεκρίθη αυτοίς ο Ιησούς · είπον υμίν, και ου πιστεύετε · τα έργα ά εγώ ποιώ εν τω ονόματι του πατρός μου, ταύτα μαρτυρεί περί εμού . αλλ’ υμείς ου πιστεύετε · ου γαρ εστέ εκ των προβάτων των εμών, καθώς είπον υμίν. τα πρόβατα τα εμά της φωνής μου ακούει, καγώ γινώσκω αυτά, και ακολουθούσι μοι, καγώ ζωήν αιώνιον δίδωμι αυτοίς, και ου μη απόλωνται εις τον αιώνα , και ουχ αρπάσει τις αυτά εκ της χειρός μου . ο πατήρ μου, ός δέδωκέ μοι, μείζων πάντων εστί και ουδείς δύναται αρπάζειν εκ της χειρός του πατρός μου . εγώ και ο πατήρ έν εσμέν. Εβάστασαν ουν πάλιν λίθους οι Ιουδαίοι , ίνα λιθάσωσιν αυτόν , απεκρίθη αυτοίς ο Ιησούς · πολλά καλά έργα έδειξα υμίν εκ του πατρός μου · διά ποίον αυτών έργον λιθάζετέ με; απεκρίθησαν αυτώ οι Ιουδαίοι λέγοντες · περί καλού έργου ου λιθάζομέν σε, αλλά περί βλασφημίας , και ότι συ άνθρωπος ων , ποιείς σεαυτόν Θεόν . απεκρίθη αυτοίς ο Ιησούς · ουκ έστι γεγραμμένον εν τω νόμω υμών , εγώ είπα , θεοί εστέ ; ει εκείνους είπε θεούς , προς ους ο λόγος του θεού εγένετο , και ου δύναται λυθήναι η γραφή , όν ο πατήρ ηγίασε και απέστειλεν εις τον κόσμον, υμείς λέγετε ότι βλασφημείς , ότι είπον , υιός του θεού ειμί ; ει ου ποιώ τα έργα του πατρός μου, μη πιστεύετέ μοι · ει δε ποιώ , καν εμοί μη πιστεύητε , τοις έργοις πιστεύσατε , ίνα γνώτε και πιστεύσητε ότι εν εμοί ο πατήρ καγώ εν αυτώ. εζήτουν ουν πάλιν πιάσαι αυτόν · και εξήλθεν εκ της χειρός αυτών».(Ιωάννη Ευαγ.ι 22-39)
Η Προελληνική και Ελληνική Θρησκευτική Παράδοση «και ως θεοί έσεσθε» και ο Μωσαϊκός Νόμος «εγώ είπα , θεοί εστέ» βρίσκουν έμπρακτη εφαρμογή στην ζωντανή διδασκαλία του Ιησού Χριστού , ο οποίος διακηρύττει ότι :Θεού υιός εστί ο υιός του Ανθρώπου , ότι ο Πατήρ και ο Υιός είναι Ένα , άρα ο υιός του Ανθρώπου είναι και Θεός .
Η πανάρχαιη Ιερή Παράδοση των Θεών Ποιμένων επικυρώνεται με τον λόγο του Ιησού «τα πρόβατα τα εμά της φωνής μου ακούει , καγώ γιγνώσκω αυτά και ακολουθούσι μοι, καγώ ζωήν αιώνιον δίδωμι αυτοίς , και μη απόλωνται εις τον αιώνα…».Οι Θεοί Ποιμένες αγαπούν και φροντίζουν τα ποίμνιά τους , εξασφαλίζοντάς τους τροφή και προστασία από εχθρούς , ώστε να μη γίνουν «απολωλότα πρόβατα» . Η παραβολή-ο συσχετισμός των ανθρώπων ποιμένων στις κτηνοτροφικές παλιές κοινωνίες που φρόντιζαν αλλά και χρησιμοποιούσαν τα ποίμνιά τους για τροφή, ένδυση και άλλα, στο ανώτερο πεδίο συμβολισμού νοείται ως η προστασία των Θείων Όντων προς το ανθρώπινο γένος για αφομοίωση της ατομικής ψυχής στους απέραντους κόλπους της Θειότητος και ταύτιση κάθε ανθρώπου προς το Παν . Αυτή είναι η Θεία Βρώσις του άρτου και του οίνου , του σώματος και του αίματος Χριστού , ήτοι του Θείου Πνεύματος . Ο εσθίων Χριστόν άνθρωπος εσθίεται-τρώγεται-αφομοιώνεται από τον Θεό , όπως ορίζει η Θεία Δικαιοσύνη .
«Την επαύριον όχλος πολύς ο ελθών εις την εορτήν, ακούσαντες ότι έρχεται ο Ιησούς εις Ιεροσόλυμα, έλαβον τα βάϊα των φοινίκων και εξήλθον εις υπάντησιν αυτώ και έκραζον · ωσανά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου, ο βασιλεύς του Ισραήλ . ευρών δε ο Ιησούς ονάριον εκάθησε επ’ αυτό, καθώς εστί γεγραμμένον · μη φοβού, θύγατερ Σιών · ιδού ο βασιλεύς σου έρχεται καθήμενος επί πώλον όνου…
«…Ιησούς δε έκραξε και είπεν · ο πιστεύων εις εμέ ου πιστεύει εις εμέ αλλά εις τον πέμψαντά με , και ο θεωρών εμέ θεωρεί τον πέμψαντά με . εγώ φως εις τον κόσμον ελήλυθα, ίνα πας ο πιστεύων εις εμέ εν τη σκοτία μη μείνη . και εάν τις μου ακούση των ρημάτων και μη πιστεύση, εγώ ου κρίνω αυτόν · ου γαρ ήλθον ίνα κρίνω τον κόσμον, αλλ’ ίνα σώσω τον κόσμον . ο αθετών εμέ και μη λαμβάνων τα ρήματά μου , έχει τον κρίνοντα αυτόν · ο λόγος ον ελάλησα εκείνος κρινεί αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα · ότι εγώ εξ εμαυτού ουκ ελάλησα , αλλ’ ο πέμψας με πατήρ αυτός μοι εντολήν δέδοκε τι είπω και τι λαλήσω · και οίδα ότι η εντολή αυτού ζωή αιώνιος εστί. ά ουν λαλώ εγώ , καθώς είρηκέ μοι ο πατήρ , ούτω λαλώ .(Iωαν. ιβ’ 44-50)
...ειδώς ο Ιησούς ότι ελήλυθεν αυτού η ώρα ίνα μεταβή εκ του κόσμου τούτου προς τον πατέρα, αγαπήσας τους ιδίους τους εν τω κόσμω , εις τέλος ηγάπησεν αυτούς . και δείπνου γενομένου, του διαβόλου ήδη βεβληκότος εις την καρδίαν Ιούδα Σίμωνος Ισκαριώτου ίνα αυτόν παραδώ, ειδώς ο Ιησούς ότι πάντα δέδωκεν αυτώ ο πατήρ εις τας χείρας , και ότι από Θεού εξήλθε και προς τον Θεόν υπάγει, εγείρεται εκ του δείπνου και είθησι τα ιμάτια …και ήρξατο νίπτειν τους πόδας των μαθητών… ότε ουν ένιψε τους πόδας αυτών και έλαβε τα ιμάτια αυτού, αναπεσών πάλιν είπεν αυτοίς · γινώσκετε τι πεποίηκα υμίν ; υμείς φωνείτε με, ο Διδάσκαλος και ο Κύριος , και καλώς λέγετε · ειμί γαρ .ει ουν εγώ ένιψα υμών τους πόδας, ο Κύριος και ο Διδάσκαλος, και υμείς οφείλετε αλλήλων νίπτειν τους πόδας . υπόδειγμα γαρ δέδωκα υμίν, ίνα καθώς εγώ εποίησα υμίν και υμείς ποιήτε . αμήν αμήν λέγω υμίν, ουκ έστι δούλος μείζων του κυρίου αυτού, ουδέ απόστολος μείζων του πέμψαντος αυτόν. ει ταύτα οίδατε , μακάριοί εστέ εάν ποιήτε αυτά . ου περί πάντων υμών λέγω ·εγώ οίδα ους εξελεξάμην · αλλ’ ίνα η γραφή πληρωθή , ο τρώγων μετ’εμού τον άρτον επήρεν επ’ εμέ την πτέρναν αυτού απ’ άρτι λέγω υμίν προ του γενέσθαι , ίνα όταν γένητε πιστεύσητε ότι εγώ ειμί . αμήν αμήν λέγω υμίν, ο λαμβάνων εάν τινά πέμψω, εμέ λαμβάνει, ο δε με λαμβάνων τον πέμψαντά με .
Ότε ουν εξήλθε (ο Ιούδας) , λέγει ο Ιησούς · νυν εδοξάσθη ο υιός του ανθρώπου, και ο Θεός εδοξάσθη εν αυτώ . ει ο Θεός εδοξάσθη εν αυτώ , και ο Θεός δοξάσει αυτόν εν εαυτώ , και ευθύς δοξάσει αυτόν . τεκνία , έτι μικρόν μεθ’ υμών ειμι . ζητήσετέ με , και καθώς είπον τοις Ιουδαίοις ότι όπου υπάγω εγώ, υμείς ου δύνασθε ελθείν και υμίν λέγω άρτι . εντολήν καινήν δίδωμι υμίν, ίνα αγαπάτε αλλήλους, καθώς ηγάπησα υμάς ίνα και υμείς αγαπάτε αλλήλους . εν τούτω γνώσονται πάντες ότι εμοί μαθηταί εστε , εάν αγάπην έχητε αλλήλοις .(Ιωάν.ιβ 49…ιγ 1-20,31)
Ταύτα λελάληκα υμίν ίνα μη σκανδαλισθήτε . αποσυναγώγους ποιήσουσιν υμάς . αλλ’ έρχεται ώρα ίνα πας ο αποκτείνας υμάς δόξη λατρείαν προσφέρειν τω Θεώ . και ταύτα ποιήσουσιν , ότι ουκ έγνωσαν τον πατέρα ουδέ εμέ . αλλά ταύτα λελάληκα υμίν ίνα όταν έλθη η ώρα , μνημονεύητε αυτών ότι εγώ είπον υμίν .ταύτα δε υμίν εξαρχής ουκ είπον, ότι μεθ ’ υμών ήμην . νυν δε υπάγω προς τον πέμψαντά με και ουδείς εξ υμών ερωτά με πού υπάγεις ! αλλ’ ότι ταύτα λελάληκα υμίν , η λύπη πεπλήρωκεν υμών την καρδίαν . αλλ’ εγώ την αλήθειαν λέγω υμίν · συμφέρει υμίν ίνα εγώ απέλθω . εάν γαρ εγώ μη απέλθω ,ο παράκλητος ουκ ελεύσεται προς υμάς · εάν δε πορευθώ , πέμψω αυτόν προς υμάς · και ελθών εκείνος ελέγξει τον κόσμον περί αμαρτίας και περί δικαιοσύνης και περί κρίσεως . περί αμαρτίας μεν , ότι ου πιστεύουσιν εις εμέ · περί δικαιοσύνης δε , ότι προς τον πατέρα μου υπάγω και ουκέτι θεωρείτε με · περί δε κρίσεως , ότι ο άρχων του κόσμου τούτου κέκριται . έτι πολλά έχω λέγειν υμίν , αλλ’ ου δύνασθε βαστάζειν άρτι . όταν δε έλθη εκείνος , το Πνεύμα της αληθείας , οδηγήσει υμάς εις πάσαν την αλήθειαν · ου γαρ λαλήσει αφ’ εαυτού , αλλ’ όσα αν ακούση λαλήσει . και τα ερχόμενα αναγγελεί υμίν . εκείνος εμέ δοξάσει , ότι εκ του εμού λήψετε και αναγγελεί υμίν . πάντα όσα έχει ο πατήρ εμά εστι · δια τούτο είπον ότι εκ του εμού λήψεται και αναγγελεί υμίν . μικρόν και ου θεωρείτε με , και πάλιν μικρόν και όψεσθέ με , ότι εγώ υπάγω προς τον πατέρα . είπον ουν εκ των μαθητών αυτού προς αλλήλους τι εστι τούτο ό λέγει ημίν , μικρόν και ου θεωρείτε με ,και πάλιν μικρόν και όψεσθέ με , και ότι εγώ υπάγω προς τον πατέρα ; έλεγον ουν · τούτο τι εστιν ό λέγει το μικρόν ;ουκ οίδαμεν τι λαλεί . έγνω ουν ο Ιησούς ότι ήθελον αυτόν ερωτάν,και είπεν αυτοίς · περί τούτου ζητείτε μετ’αλλήλων ότι είπον , μικρόν και ου θεωρείτε με και πάλιν μικρόν και όψεσθέ με ; αμήν αμήν λέγω υμίν ότι κλαύσετε και θρηνήσετε υμείς , ο δε κόσμος χαρήσεται · υμείς δε λυπηθήσεσθε , αλλ’ η λύπη υμών εις χαράν γενήσεται . η γυνή όταν τίκτη , λύπην έχει , ότι ήλθεν η ώρα αυτής · όταν δε γεννήση το παιδίον, ουκέτι μνημονεύει της θλίψεως δια την χαράν ότι εγεννήθη άνθρωπος εις τον κόσμον . και υμείς αν λύπην μεν νυν έχετε · πάλιν δε όψομαι υμάς και χαρήσεται υμών η καρδία, και την χαράν υμών ουδείς αίρει αφ’ υμών . και εν εκείνη τη ημέρα εμέ ουκ ερωτήσετε ουδέν · αμήν αμήν λέγω υμίν ότι όσα αν αιτήσητε τον πατέρα εν τω ονόματί μου , δώσει υμίν . έως άρτι ουκ ητήσατε ουδέν εν τω ονόματί μου · αιτείτε και λήψεσθε , ίνα η χαρά υμών ή πεπληρωμένη . ταύτα εν παροιμίαις λελάληκα υμίν · αλλ’ έρχεται ώρα ότι ουκέτι εν παροιμίαις λαλήσω υμίν , αλλά παρρησία περί του πατρός αναγγελώ υμίν . εν εκείνη τη ημέρα εν τω ονόματί μου αιτήσεσθε · και ου λέγω υμίν ότι εγώ ερωτήσω τον πατέρα περί υμών . αυτός γαρ ο πατήρ φιλεί υμάς , ότι υμείς εμέ πεφιλήκατε , και πεπιστεύκατε ότι εγώ παρά του Θεού εξήλθον . εξήλθον παρά του πατρός και ελήλυθα εις τον κόσμον · πάλιν αφίημι τον κόσμον και πορεύομαι προς τον πατέρα . λέγουσιν αυτώ οι μαθηταί αυτού · ίδε νυν παρρησία λαλείς , και παροιμίαν ουδεμίαν λέγεις . νυν οίδαμεν ότι οίδας πάντα και ου χρείαν έχεις ίνα τις σε ερωτά . εν τούτω πιστεύομεν ότι από Θεού εξήλθες . απεκρίθη αυτοίς ο Ιησούς · άρτι πιστεύετε . ιδού έρχεται ώρα , και νυν ελήλυθεν, ίνα σκορπισθήτε έκαστος εις τα ίδια και εμέ μόνον αφήτε · και ουκ ειμί μόνος , ότι ο πατήρ μετ’εμού εστι .ταύτα λελάληκα υμίν ίνα εν εμοί ειρήνην έχητε . εν τω κόσμω θλίψιν έξετε · αλλά θαρρείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον .» (Ιωάν.ιστ)
ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ ΙΖ’
Προσευχὴ τοῦ Χριστοῦ
1 Ταῦτα ἐλάλησεν ὁ Ἰησοῦς, καὶ ἐπῆρε τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ εἶπε· πάτερ, ἐλήλυθεν ἡ ὥρα· δόξασόν σου τὸν υἱόν, ἵνα καὶ ὁ υἱός σου δοξάσῃ σε,
2 καθὼς ἔδωκας αὐτῷ ἐξουσίαν πάσης σαρκός, ἵνα πᾶν ὃ δέδωκας αὐτῷ δώσῃ αὐτοῖς ζωὴν αἰώνιον.
3 Αὕτη δέ ἐστιν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γινώσκωσί σε τὸν μόνον ἀληθινὸν Θεὸν καὶ ὃν ἀπέστειλας Ἰησοῦν Χριστόν.
4 Ἐγώ σε ἐδόξασα ἐπὶ τῆς γῆς, τὸ ἔργον ἐτελείωσα ὃ δέδωκάς μοι ἵνα ποιήσω·
5 καὶ νῦν δόξασόν με σύ, πάτερ, παρὰ σεαυτῷ τῇ δόξῃ ᾗ εἶχον πρὸ τοῦ τὸν κόσμον εἶναι παρὰ σοί.
6 Ἐφανέρωσά σου τὸ ὄνομα τοῖς ἀνθρώποις οὓς δέδωκάς μοι ἐκ τοῦ κόσμου. Σοὶ ἦσαν καὶ ἐμοὶ αὐτοὺς δέδωκας, καὶ τὸν λόγον σου τετηρήκασι.
7 Νῦν ἔγνωκαν ὅτι πάντα ὅσα δέδωκάς μοι παρὰ σοῦ ἐστιν·
8 ὅτι τὰ ρήματα ἃ δέδωκάς μοι δέδωκα αὐτοῖς, καὶ αὐτοὶ ἔλαβον, καὶ ἔγνωσαν ἀληθῶς ὅτι παρὰ σοῦ ἐξῆλθον, καὶ ἐπίστευσαν ὅτι σύ με ἀπέστειλας.
9 Ἐγὼ περὶ αὐτῶν ἐρωτῶ· οὐ περὶ τοῦ κόσμου ἐρωτῶ, ἀλλὰ περὶ ὧν δέδωκάς μοι, ὅτι σοί εἰσι,
10 καὶ τὰ ἐμὰ πάντα σά ἐστι καὶ τὰ σὰ ἐμά, καὶ δεδόξασμαι ἐν αὐτοῖς.
11 Καὶ οὐκέτι εἰμὶ ἐν τῷ κόσμῳ, καὶ οὗτοι ἐν τῷ κόσμῳ εἰσί, καὶ ἐγὼ πρὸς σὲ ἔρχομαι. Πάτερ ἅγιε, τήρησον αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματί σου ᾧ δέδωκάς μοι, ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς.
12 Ὅτε ἤμην μετ’ αὐτῶν ἐν τῷ κόσμῳ, ἐγὼ ἐτήρουν αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματί σου· οὓς δέδωκάς μοι ἐφύλαξα, καὶ οὐδεὶς ἐξ αὐτῶν ἀπώλετο εἰ μὴ ὁ υἱὸς τῆς ἀπωλείας, ἵνα ἡ γραφὴ πληρωθῇ.
13 Νῦν δὲ πρὸς σὲ ἔρχομαι, καὶ ταῦτα λαλῶ ἐν τῷ κόσμῳ ἵνα ἔχωσι τὴν χαρὰν τὴν ἐμὴν πεπληρωμένην ἐν αὐτοῖς.
14 Ἐγὼ δέδωκα αὐτοῖς τὸν λόγον σου, καὶ ὁ κόσμος ἐμίσησεν αὐτούς, ὅτι οὐκ εἰσὶν ἐκ τοῦ κόσμου, καθὼς ἐγὼ οὐκ εἰμὶ ἐκ τοῦ κόσμου.
15 Οὐκ ἐρωτῶ ἵνα ἄρῃς αὐτοὺς ἐκ τοῦ κόσμου, ἀλλ’ ἵνα τηρήσῃς αὐτοὺς ἐκ τοῦ πονηροῦ.
16 Ἐκ τοῦ κόσμου οὐκ εἰσί, καθὼς ἐγὼ ἐκ τοῦ κόσμου οὐκ εἰμί.
17 Ἁγίασον αὐτοὺς ἐν τῇ ἀληθείᾳ σου· ὁ λόγος ὁ σὸς ἀλήθειά ἐστι.
18 Καθὼς ἐμὲ ἀπέστειλας εἰς τὸν κόσμον, κἀγὼ ἀπέστειλα αὐτοὺς εἰς τὸν κόσμον.
19 Καὶ ὑπὲρ αὐτῶν ἐγὼ ἁγιάζω ἐμαυτόν, ἵνα καὶ αὐτοὶ ὦσιν ἡγιασμένοι ἐν ἀληθείᾳ.
20 Οὐ περὶ τούτων δὲ ἐρωτῶ μόνον, ἀλλὰ καὶ περὶ τῶν πιστευσόντων διὰ τοῦ λόγου αὐτῶν εἰς ἐμέ,
21 ἵνα πάντες ἓν ὦσι, καθὼς σύ, πάτερ, ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν σοί, ἵνα καὶ αὐτοὶ ἐν ἡμῖν ἓν ὦσιν, ἵνα ὁ κόσμος πιστεύσῃ ὅτι σύ με ἀπέστειλας.
22 Καὶ ἐγὼ τὴν δόξαν ἣν δέδωκάς μοι δέδωκα αὐτοῖς, ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς ἕν ἐσμεν,
23 ἐγὼ ἐν αὐτοῖς καὶ σὺ ἐν ἐμοί, ἵνα ὦσι τετελειωμένοι εἰς ἕν, καὶ ἵνα γινώσκῃ ὁ κόσμος ὅτι σύ με ἀπέστειλας καὶ ἠγάπησας αὐτοὺς καθὼς ἐμὲ ἠγάπησας.
24 Πάτερ, οὓς δέδωκάς μοι, θέλω ἵνα ὅπου εἰμὶ ἐγὼ κἀκεῖνοι ὦσι μετ’ ἐμοῦ, ἵνα θεωρῶσι τὴν δόξαν τὴν ἐμὴν ἣν δέδωκάς μοι, ὅτι ἠγάπησάς με πρὸ καταβολῆς κόσμου.
25 Πάτερ δίκαιε, καὶ ὁ κόσμος σε οὐκ ἔγνω, ἐγὼ δέ σε ἔγνων, καὶ οὗτοι ἔγνωσαν ὅτι σύ με ἀπέστειλας·
26 καὶ ἐγνώρισα αὐτοῖς τὸ ὄνομά σου καὶ γνωρίσω, ἵνα ἡ ἀγάπη ἣν ἠγάπησάς με ἐν αὐτοῖς ᾖ, κἀγὼ ἐν αὐτοῖς.
“Πάτερ ἅγιε, τήρησον αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματί σου ᾧ δέδωκάς μοι, ΙΝΑ ΩΣΙΝ ΕΝ καθὼς ἡμεῖς… Καὶ ὑπὲρ αὐτῶν ἐγὼ ἁγιάζω ἐμαυτόν, ἵνα καὶ αὐτοὶ ὦσιν ἡγιασμένοι ἐν ἀληθεία… ἵνα πάντες ἓν ὦσιν, καθὼς σύ, πάτερ, ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν σοί, ἵνα καὶ αὐτοὶ ἐν ἡμῖν ἓν ὦσιν… ἵνα ἡ ἀγάπη ἣν ἠγάπησάς με ἐν αὐτοῖς ᾖ, κἀγὼ ἐν αὐτοῖς.”
«Περίλυπος εστιν η ψυχή μου έως θανάτου . μείνατε ώδε και γρηγορείτε μετ’ εμού(…) γρηγορείτε και προσεύχεσθε, ίνα μη εισέλθητε εις πειρασμόν . το μεν γαρ πνεύμα πρόθυμον, η δε σαρξ ασθενής» (Ματθαίου Ευαγ.38-41)
Ο ΙΗΣΟΎΣ προσευχόμενος στον κήπο της Γεσθημανής, λίγο πριν τη σύλληψή του
«Και έσεσθε μισούμενοι υπό πάντων δια το όνομά μου · και θριξ εκ της κεφαλής υμών ου μη απόληται · εν τη υπομονή υμών κτήσασθε τας ψυχάς υμών .» (Λουκά Ευαγ.κα)
«Πορεύεσθε δε μάλλον προς τα πρόβατα τα απωλολότα οίκου Ισραήλ. Πορευόμενοι δε κηρύσσετε λέγοντες ότι ήγγικεν η βασιλεία των ουρανών . ασθενούντας θεραπεύετε , λεπρούς καθαρίζετε , νεκρούς εγείρετε , δαιμόνια εκβάλλετε· δωρεάν ελάβετε ,δωρεάν δότε»(Ματθ.ι 6)
ΗΛΘΕΝ “ΙΝΑ ΛΥΤΡΩΣΕΙ ΤΟΝ ΙΣΡΑΗΛ ΑΠΟ ΤΩΝ ΑΝΟΜΙΩΝ ΑΥΤΟΥ”…”ΙΝΑ ΥΠΕΡΠΕΡΙΣΣΕΥΣΕΙ Η ΧΑΡΙΣ ΕΚΕΙ ΟΠΟΥ ΕΠΛΕΟΝΑΣΕΝ Η ΑΜΑΡΤΙΑ”…ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΩΣΑΝ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΝΑ ΣΤΑΥΡΩΝΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ…«Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ, η αποκτέννουσα τους προφήτας και λιθοβολούσα τους απεσταλμένους προς αυτήν ! Ποσάκις ηθέλησα επισυναγαγείν τα τέκνα σου, ον τρόπον επισυνάγει όρνις τα νοσσία εαυτής υπό τας πτερύγας και ουκ ηθελήσατε . Ιδού αφίεται υμίν ο οίκος υμών έρημος .
Λέγω γαρ υμίν, ου μη με ίδητε απ’ άρτι έως αν είπητε, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου .
Ο οίκος μου οίκος προσευχής κληθήσεται · υμείς δε αυτόν εποιήσατε σπήλαιον ληστών» (Ματθ.κγ 37 , κα 13)
Στα ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΑ ΤΗΣ ΝΕΚΡΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ σε κείμενο σχολιασμού του κλασικού κειμένου του προφἠτη Αβακούμ αναφέρονται μεταξύ άλλων τα εξής :”Ο διεστραμμένος και ο ασεβής είναι ο Χυδαίος Ιερέας και ο δίκαιος και καταπιεσμένος είναι ο Διδάσκαλος της Δικαιοσύνης…Αφορά αυτούς που, μαζί με τον Ψεύτη, δεν άκουσαν τα λόγια του Θεού, που μίλησε με το στόμα του Δασκάλου της Δικαιοσύνης. Αφορά αυτούς που αρνήθηκαν την Νέα Διαθήκη, που δεν πίστεψαν στην Κοινότητα του Θεού και πρόσβαλαν το άγιό του όνομα. Αφορά αυτούς που θα βρεθούν ακάθαρτοι στο τέλος των ημερών. Αυτοί, οι άνθρωποι της βίας, οι άνθρωποι που πολιόρκησαν την Ιερή Κοινότητα, που τόλμησαν να επιτεθούν την Ιερή Ημέρα, δεν θα πιστέψουν, όταν ακούσουν πως την τελευταία γενιά θα πραγματοποιηθούν όλα τα λόγια του Θεού, αυτά που κήρυξαν στον λαό οι υπηρέτες του, οι προφήτες…
Αυτό αφορά την δυναστεία του Αμπσαλώμ, που ο ίδιος, οι γιοί του και οι άρχοντές του είδαν την αδικία, που έγινε σε βάρος του Δασκάλου της Δικαιοσύνης, αδιαφόρησαν κι άφησαν τον Ψεύτη, που παρερμήνευσε τον Νόμο…Αφορά τον Χυδαίο Ιερέα, που όταν ανέλαβε την εξουσία, κήρυξε στο όνομα της αλήθειας αλλά αμέσως έπειτα η καρδιά του γέμισε αλαζονεία, ξέχασε τον Νόμο και συγκέντρωσε πλούτη. Λήστεψε τους ανθρώπους του λαού και επαναστάτησε ενάντια στην δικαιοσύνη. Ακολούθησε τον σκοτεινό δρόμο του χυδαίου και άδικου…Δεν θα ξεσηκωθούν κάποτε αυτοί που ταλαιπωρείς κι αυτοί που ληστεύεις; Εφ’ όσον εσύ πρώτος δίδαξες την αδικία, θα σε αδικήσουν με όμοιον τρόπο…
Αφορά τον Χυδαίο Ιερέα που βίασε τους Νόμους…Και η κρίση του θα είναι σύμφωνη με την αδικία του. Θα σφάξουν τους χυδαίους οπαδούς του, όπως αυτός κύλησε στο αίμα τους δικαίους. Θα αρπάξουν τους συγκεντρωμένους θησαυρούς του, όπως αυτός άρπαξε τα υπάρχοντα του λαού….Επειδή λαφυραγώγησες έθνη πολλά, τα υπόλοιπα έθνη θα σε λαφυραγωγήσουν και θα πάρουν εκδίκηση για το αίμα των ανθρώπων που έχυσες, για την αδικία που έκανες πάνω στη γη, για την παρανομία της πόλης σου, και όλων όσοι κατοικούν εκεί…
Αφορά τον Χυδαίο Ιερέα, που ο Θεός θα τον παραδώσει στα χέρια των εχθρών του, εξαιτίας της αδικίας, που έκανε ενάντια στον Δάσκαλο της Δικαιοσύνης και τους ανθρώπους της Συνάθροισής του – Εκκλησίας του…Αλίμονο στον πλεονέκτη. Αλίμονο σε αυτόν που στηρίζεται στην αδικία, για να δοξάσει τον οίκο του. Εξολόθρεψες τους λαούς, πλούτισες το σπίτι σου αλλά κατέστρεψες την ψυχή σου…Αλίμονο σε αυτόν που χτίζει πόλη μέσα στα αίματα και τη θεμελιώνει πάνω στις αδικίες…Αφορά τον κήρυκα του Ψέματος, που οδήγησε πολλούς έξω από τον δρόμο της Δικαιοσύνης, που έχτισε τη μάταιη πόλη του με αίμα και αδικία, που σκόρπισε τον τρόμο στην υπηρεσία της ματαιότητας, της αλαζονείας και της δόξας του, που τελικά θα την οδηγήσει στην καταστροφή, γιατί πρόδωσε και καταδίωξε τους εκλεκτούς του Θεού….Η πόλη είναι η Ιερουσαλήμ, εκεί όπου ο Χυδαίος Ιερέας έκανε τα φοβερά ανομήματά του και μόλυνε τον Ναό…
Γιατί η γη είναι γεμάτη από την γνώση και την δόξα του Θεού, όπως τα νερά γεμίζουν την θάλασσα…”
Σε όλο το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον, το πλέον χαρακτηριστικό της του Χριστού ζωής και διδασκαλίας, οι Ιουδαίοι αποδεικνύονται στυγνοί διώκτες, μέχρι θανάτου, του Ιησού Χριστού. Δηλώνουν πως είναι σπέρμα του Αβραάμ, ενώ στην πραγματικότητα παραβαίνουν τον νόμο του, αφού επιδιώκουν να σκοτώσουν τον Διδάσκαλο του Θείου Λόγου. Δούλοι της αμαρτίας, καταδικασμένοι στη θνητότητα του θανάτου, αποδεικνύονται σπέρμα του ανθρωποκτόνου ψεύστη διαβόλου και αδυνατούν ν’ ακούσουν τον Λόγον της Αληθείας .
Ο Ιησούς δηλώνει ξεκάθαρα Γαλιλαίος και όχι Ιουδαίος . Διαχωρίζει τον Πατέρα του Θεό από τον πατέρα διάβολο των Ιουδαίων. Δηλώνει αιώνιος, προτερόχρονος του Αβραάμ, υιός του ανθρώπου, ως θεωθείς άνθρωπος και ενανθρωπίσας Θεός , ο τηρών και διδάσκων τον Θείο Νόμο του Πατρός, ο οποίος νοείται ως η Αρχική Πηγή προέλευσης του ανθρώπου, ο γεννήτωρ του ανθρώπου. Η γνώση και πραγμάτωση του Θείου Νόμου του Πατρός εξασφαλίζει αιώνια ζωή, αφού ο άνθρωπος ανοίγεται στους κόλπους της Αλήθειας, κοινωνώντας το Θείον Πνεύμα της Αγίας Τριάδος .
Στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη αναφέρονται συνολικά ένδεκα αντιπαραθέσεις σφοδρές και δεκαεννέα απόπειρες βίαιης σύλληψης και εξόντωσης του Ιησού από τους ανθρωποκτόνους Ιουδαίους και η τελική σταυρική καταδίκη μέχρι θανάτου του Ιησού , ο οποίος με την Ανάστασή Του απέδειξε την αιώνια ζωή του Αγαθού . Αντιπαραθέσεις-έλεγχος-φόβος εντοπίζονται στα κεφάλαια του Ιωάννη β 18, 20 , γ 12… , δ 1 , στ 41-42 ,ζ 20 , η 13,48,52 , θ 18 , ι 19 , κ 19 «διά τον φόβον των Ιουδαίων» και οι εξής Απόπειρες σύλληψης/φόνευσης του Ιησού από τους αντιχρίστους Ιουδαίους :
*κεφάλαιο ε 16-18 :«και δια τούτο εδίωκον τον Ιησούν οι Ιουδαίοι και εζήτουν αυτόν αποκτείναι ότι ταύτα εποίει εν σαββάτω»(θεραπεία χωλού).
*κεφ.ζ 1 :«και περιεπάτει ο Ιησούς μετά ταύτα εν τη Γαλιλαία · ου γαρ ήθελεν εν τη Ιουδαία περιπατείν, ότι εζήτουν αυτόν οι Ιουδαίοι αποκτείναι .»
*κεφ.ζ 11-13 :«ανέβη (ο Ιησούς ) εις την εορτήν, ου φανερώς, αλλ’ ως εν κρυπτώ . οι ουν Ιουδαίοι εζήτουν αυτόν εν τη εορτή και έλεγον · πού εστιν εκείνος…ουδείς μέντοι παρρησία ελάλει περί αυτού δια τον φόβον των Ιουδαίων.»
*κεφ. ζ 30 : «εζήτουν ουν αυτόν πιάσαι, και ουδείς επέβαλεν επ’ αυτόν την χείρα, ότι ούπω εληλύθει η ώρα αυτού…»
*κεφ. ζ 32 :«ήκουσαν οι Φαρισαίοι του όχλου γογγύζοντος περί αυτού ταύτα, και απέστειλαν υπηρέτας οι Φαρισαίοι και οι αρχιερείς ίνα πιάσωσιν αυτόν.»
*κεφ. ζ 35:«είπον ουν οι Ιουδαίοι προς εαυτούς · πού ούτος μέλλει πορεύεσθαι, ότι ημείς ουχ ευρήσομεν αυτόν ; μη εις την διασποράν των Ελλήνων μέλλει πορεύεσθαι και διδάσκειν τους Έλληνας ; τίς εστιν ούτος ο λόγος όν είπε, ζητήσετέ με και ουχ ευρήσετε, και όπου ειμί εγώ, υμείς ου δύνασθε ελθείν ;»
*κεφ. 44 :«τινές δε ήθελον εξ αυτών πιάσαι αυτόν»
*κεφ.η 59 : «ήραν ουν λίθους ίνα βάλωσιν επ’ αυτόν . Ιησούς δε εκρύβη, και εξήλθεν εκ του ιερού διελθών δια μέσου αυτών , και παρήγεν ούτως »
*κεφ. ι 31-33 :«εβάστασαν ουν πάλιν λίθους οι Ιουδαίοι ίνα λιθάσωσιν αυτόν…απεκρίθησαν αυτώ οι Ιουδαίοι λέγοντες · περί καλού έργου ου λιθάζομέν σε , αλλά περί βλασφημίας , και ότι συ άνθρωπος ων ποιείς σεαυτόν Θεόν»
*κεφ.ι 39 :«εζήτουν ουν πάλιν πιάσαι αυτόν · και εξήλθεν εκ των χειρών αυτών»
*κεφ. ια 45-53: «πολλοί ουν εκ των Ιουδαίων , οι ελθόντες προς την Μαρίαν και θεασάμενοι ά εποίησεν ο Ιησούς (ανάστασιν Λαζάρου) επίστευσαν εις αυτόν . τινές δε εξ αυτών απήλθον προς τους Φαρισαίους και είπον αυτοίς ά εποίησεν ο Ιησούς . συνήγαγον ουν οι αρχιερείς και οι Φαρισαίοι συνέδριον και έλεγον · τι ποιούμεν , ότι ούτος ο άνθρωπος πολλά σημεία ποιεί ; εάν αφώμεν αυτόν ούτω , πάντες πιστεύσουσιν εις αυτόν , και ελεύσονται οι Ρωμαίοι και αρούσιν ημών και τον τόπον και το έθνος .είς δε τις εξ αυτών Καϊάφας , αρχιερεύς ων του ενιαυτού εκείνου , είπεν αυτοίς · υμείς ουκ οίδατε ουδέν , ουδέ διαλογίζεσθε ότι συμφέρει ημίν ίνα είς άνθρωπος αποθάνη υπέρ του λαού και μη όλον το έθνος απόληται . τούτο δε αφ’ εαυτού ουκ είπεν , αλλά αρχιερεύς ων του ενιαυτού εκείνου προφήτευσεν ότι έμελλεν ο Ιησούς αποθνήσκειν υπέρ του έθνους , και ουχ υπέρ του έθνους μόνον , αλλ’ίνα και τα τέκνα του Θεού τα διεσκορπισμένα συναγάγη εις έν . απ’ εκείνης ουν της ημέρας συνεβουλεύσαντο ίνα αποκτείνωσιν αυτόν . Ιησούς ουν ουκέτι παρρησία περιεπάτει εν τοις Ιουδαίοις , αλλά απήλθεν εκείθεν εις την χώραν εγγύς της ερήμου εις Ευφραίμ λεγομένην πόλιν , κακεί διέτριβεν μετά των μαθητών αυτού . ην δε εγγύς το πάσχα των Ιουδαίων , και ανέβησαν πολλοί εις Ιεροσόλυμα εκ της χώρας προ του πάσχα , ίνα αγνίσωσιν εαυτούς . εζήτουν ουν τον Ιησούν και έλεγον μετ’αλλήλων εν τω ιερώ… δεδώκεισαν δε και οι αρχιερείς και οι Φαρισαίοι εντολήν ίνα εάν τις γνω πού εστι , μηνύση , όπως πιάσωσιν αυτόν»
*κεφ.ιη 3-8 :«ο ουν Ιούδας λαβών την σπείραν και εκ των αρχιερέων και Φαρισαίων υπηρέτας έρχεται και μετά φανών και λαμπάδων και όπλων .Ιησούς ουν ειδώς πάντα τα ερχόμενα επ’ αυτόν , εξελθών είπεν αυτοίς · τίνα ζητείτε ;απεκρίθησαν αυτώ · Ιησούν Ναζωραίον . λέγει αυτοίς ο Ιησούς · εγώ ειμί»
*κεφ ιη 12-14 :«η ουν σπείρα και ο χιλίαρχος και οι υπηρέται των Ιουδαίων συνέλαβον τον Ιησούν και έδησαν αυτόν και απήγαγαν αυτόν προς Άνναν πρώτον · ην γαρ πενθερός του Καϊάφα , ος ην αρχιερεύς του ενιαυτού εκείνου .ην δε Καϊάφας ο συμβουλεύσας τοις Ιουδαίοις ότι συμφέρει έναν άνθρωπον απολέσθαι υπέρ του λαού .
*κεφ.ιη 19:«ο ουν αρχιερεύς ηρώτησε τον Ιησούν περί των μαθητών αυτού και περί της διδαχής αυτού . απεκρίθη αυτώ ο Ιησούς · εγώ παρρησία ελάλησα τω κόσμω . εγώ πάντοτε εδίδαξα εν συναγωγή και εν τω ιερώ , όπου πάντοτε οι Ιουδαίοι συνέρχονται , και εν κρυπτώ ελάλησα ουδέν . τι με επερωτάς ; επερώτησον τους ακηκοότας τι ελάλησα αυτοίς · ίδε ούτοι οίδασιν ά είπον εγώ.ταύτα δε αυτού ειπόντος είς των υπηρετών παρεστηκώς έδωκε ράπισμα τω Ιησού ειπών · ούτως αποκρίνει τω αρχιερεί ; απεκρίθη αυτώ Ιησούς · ει κακώς ελάλησα , μαρτύρησον περί του κακού · ει δε καλώς , τι με δέρεις ; απέστειλεν αυτόν ο Άννας δεδεμένον προς Καϊάφα τον αρχιερέα .
*κεφ.28…:«άγουσιν ουν τον Ιησούν από του Καϊάφα εις το πραιτώριον · … εξήλθεν ουν ο Πιλάτος προς αυτούς και είπε · τίνα κατηγορίαν φέρετε κατά του ανθρώπου τούτου ; απεκρίθησαν και είπον αυτώ · ει μη ην ούτος κακοποιός , ουκ αν σοι παρεδώκαμεν αυτόν . είπεν αν αυτοίς ο Πιλάτος · λάβετε αυτόν υμείς και κατά τον νόμον υμών κρίνατε αυτόν , είπον ουν αυτώ οι Ιουδαίοι · ημίν ουκ έξεστιν αποκτείναι ουδένα · (…)εισήλθεν αν εις το πραιτώριον πάλιν ο Πιλάτος και εφώνησε τον Ιησούν και είπεν αυτώ · συ ει ο βασιλεύς των Ιουδαίων ; απεκρίθη αυτώ ο Ιησούς · αφ’ εαυτού συ τούτο λέγεις ή άλλοι σοι είπον περί εμού; απεκρίθη ο Πιλάτος · μήτι εγώ Ιουδαίος ειμί ; το έθνος το σον και οι αρχιερείς παρέδωσάν σε εμοί · τι εποίησας ; απεκρίθη Ιησούς · η βασιλεία η εμή ουκ έστιν εκ του κόσμου τούτου…λέγει αυτοίς(τοις Ιουδαίοις ο Πιλάτος) · εγώ ουδεμίαν αιτίαν ευρίσκω εν αυτώ , έστι δε συνήθεια υμίν ίνα ένα υμίν απολύσω εν τω πάσχα .βούλεσθε ουν υμίν απολύσω τον βασιλέα των Ιουδαίων ; εκραύγασαν ουν πάντες λέγοντες · μη τούτον ,αλλά τον Βαραββάν · ην δε τις Βαραββάς ληστής .(40)
*κεφ. ιθ 2… :«και οι στρατιώται πλέξαντες στέφανον εξ ακανθών επέθηκαν αυτού τη κεφαλή και ιμάτιον πορφυρούν περιέβαλλον αυτόν(…)και εδίδουν αυτώ ραπίσματα(…)ο Πιλάτος λέγει αυτοίς · ίδε άγω υμίν αυτόν έξω , ίνα γνώτε ότι εν αυτώ ουδεμίαν αιτίαν ευρίσκω . εξήλθεν ουν ο Ιησούς έξω φορών το ακάνθινον στέφανον και το πορφυρούν ιμάτιον · και λέγει αυτοίς · ίδε ο άνθρωπος · ότε ουν είδον αυτόν οι αρχιερείς και οι υπηρέται , εκραύγασαν λέγοντες · σταύρωσον , σταύρωσον αυτόν . λέγει αυτοίς ο Πιλάτος · λάβετε υμείς αυτόν και σταυρώσατε · εγώ γαρ ουχ ευρίσκω αυτώ αιτίαν · απεκρίθησαν αυτώ οι Ιουδαίοι · ημείς νόμον έχομεν και κατά τον νόμον ημών οφείλει αποθανείν ότι εαυτόν Θεού υιόν εποίησεν . Ότε ουν ήκουσεν ο Πιλάτος τούτον τον λόγον , μάλλον εφοβήθη . και εισήλθεν εις το πραιτώριον πάλιν και λέγει τω Ιησού · πόθεν εί συ ; ο δε Ιησούς απόκρισιν ουκ έδωκεν αυτώ . λέγει ουν αυτώ ο Πιλάτος · εμοί ου λαλείς ; ουκ οίδας ότι εξουσίαν έχω σταυρώσαι σε και εξουσίαν έχω απολύσαι σε ;απεκρίθη Ιησούς · ουκ είχες εξουσίαν ουδεμίαν κατ’ εμού ει μη ήν σοι δεδομένον άνωθεν · δια τούτο ο παραδιδούς με σοι μείζονα αμαρτίαν έχει . εκ τούτου εζήτει ο Πιλάτος απολύσαι αυτόν · οι δε Ιουδαίοι έκραζον λέγοντες · εάν τούτον απολύσης , ουκ εί φίλος του Καίσαρος . πας ο βασιλέα εαυτόν ποιών αντιλέγει τω Καίσαρι(…)(13)ο ουν Πιλάτος ακούσας(…)ήγαγεν έξω τον Ιησούν(…)και λέγει τοις Ιουδαίοις · ίδε ο βασιλεύς υμών . οι δε εκραύγασαν · άρον άρον , σταύρωσον αυτόν . λέγει αυτοίς ο Πιλάτος · τον βασιλέα υμών σταυρώσω ;απεκρίθησαν οι αρχιερείς · ουκ έχομεν βασιλέα , ειμή Καίσαρα .τότε ουν παρέδωκεν αυτόν αυτοίς ίνα σταυρωθή .17.παρέλαβον δε τον Ιησούν και ήγαγον · και βαστάζων τον σταυρόν αυτού εξήλθεν εις τον λεγόμενον κρανίου τόπον , ός λέγεται εβραϊστί Γολγοθά , όπου αυτόν εσταύρωσαν ,και μετ’αυτού άλλους δύο εντεύθεν και εντεύθεν , μέσον δε τον Ιησούν…
31.οι ουν Ιουδαίοι , ίνα μη μείνη επί του σταυρού τα σώματα εν τω σαββάτω , (…)ηρώτησαν τον Πιλάτον ίνα κατεάσωσιν αυτών τα σκέλη , και αρθώσιν(…)αλλ’ είς των στρατιωτών λόγχη αυτού την πλευράν ένυξε και ευθέως εξήλθε αίμα και ύδωρ · και ο εωρακώς μεμαρτύρηκε και αληθινή εστί αυτού η μαρτυρία(…)
Ο Ιησούς είχε προετοιμάσει τους μαθητές του για τις φοβερές μέχρι θανάτου διώξεις που θα υποστούν :«μικρόν και ου θεωρείτε με και πάλιν μικρόν και όψεσθέ με · αμήν αμήν λέγω υμίν ότι κλαύσετε και θρηνήσετε υμείς, ο δε κόσμος χαρήσεται · υμείς δε λυπηθήσεσθε, αλλ’ η λύπη υμών εις χαράν γενήσεται.»
Η αποστολή του Ιησού Χριστού στον κόσμο προσδιορίζεται, τέλος, λίγο πριν την προδοσία και την συγκλονιστική σταύρωσή Του, στο ιζ´ κεφάλαιο του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου, όπου δίδεται ξεκάθαρα η σχέση Του προς τους μαθητές Του και προς τον Ουράνιον Πατέρα :
«εγώ σε εδόξασα επί γης, το έργον ετελείωσα ό δέδωκάς μοι ίνα ποιήσω · και νυν δόξασόν με συ, πάτερ, παρά σεαυτώ τη δόξη ή είχον προ του τον κόσμον είναι παρά σοι . εφανέρωσά σου το όνομα τοις ανθρώποις ούς δέδωκας, και τον λόγον σου τετηρήκασι(…)αγίασον αυτούς εν τη αληθεία σου(…)ίνα ώσιν έν καθώς ημείς έν εσμέν…» ( Ιωαν. ιζ 4…)
Ιησούς:
«Περίλυπος εστίν η ψυχή μου έως θανάτου · μείνατε ώδε και γρηγορείτε»(Μάρκου Ευαγγέλιο ιδ´ 34)
«Η σταγόνα το αίμα κάθε Απρίλιο
δωρεάν και για όλους »
(Οδυσσέας Ελύτης)
Η Θυσία δεν ανήκει μόνον στον Άλλον , αλλά είναι χρέος Αρετής για τον καθένα συμμέτοχο του Κόσμου…Κι όσο πιο βαθιά είναι τ’ αγκάθια , τόσο μεγαλύτερη η νίκη του Φωτός που διαλύει τα σκότη…!!!
Κάθε χρόνο την Άνοιξη, με το Πάσχα, οι άνθρωποι ανοίγουν μια πληγή και την πονάνε τόσο, που οι καρδιές των παιδιών, σπαράσσοντας την οδύνη, βουβαίνονται, τρικλίζουν και χάνουν εκείνην την ακριβή αθωότητα που τα γέννησε, παραδομένα στη σχισματική σκέψη μέσα στο άδικο ενός παράλογου γήινου κόσμου, που σηματοδοτεί την έναρξη του εορτασμού με νηστείες, για να κατασπαράξει στην κορύφωση της γιορτής τα δυστυχή σφαγέντα αμνοερίφια .
Το αθώο λευκό αρνάκι, με κόκκινη κορδέλα στο λαιμό, σερνάμενο με σχοινί, το γυροφέρνουν στις λαϊκές γειτονιές για κλήρο. Όποιος τύχει με λαχνό να το πάρει, το σκοτώνει και το τρώνε πανηγυρίζοντας την Ανάσταση. Στα τσιγκέλια των χασάπηδων και στις μεγάλες κρεαταγορές κρέμονται σφαγμένα τα σώματα των νεκρών ζώων κι αυτόν τον θάνατο οι άνθρωποι τον τρώνε στα γιορταστικά τους τραπέζια . Τρέφονται την αδικία .
Τον Χριστό περιφέρουν γυμνόν, εξευτελιζόμενον μέχρι θανάτου στο σταυρό του μαρτυρίου ανόσιων εξουσιών και αμέσως μετά γλεντάνε την Ανάστασή Του. Τίποτε από την Αλήθεια του Ιησού Χριστού δεν συλλαμβάνουν. Ο Ιησούς διδάσκει την Αγάπη και την Ειρήνη του ανθρώπου με όλα τα πλάσματα του κόσμου. Απαγορεύει την κρεωφαγία. Ο ποιμήν ο καλός προστατεύει το ποίμνιό του, δεν το σκοτώνει για να το φάει · όμως, νιώθει ευγνωμοσύνη για το πολύτιμο γάλα και μαλλί που παίρνει απ’ τα αμνοερίφια και την εκφράζει με την φλογέρα του στους ήχους της Παγκόσμιας Αγαπητικής Αρμονίας .
Η φρεσκοξυπνημένη απ’ το ταξίδι τ’ απείρου Ψυχή υμνωδεί :
« Τον νυμφώνα Σου βλέπω, Σωτήρ μου, κεκοσμημένον
και ένδυμα ουκ έχω, ίνα εισέλθω εν αυτώ .
Λάμπρυνόν μου την στολήν της ψυχής ,
Φωτοδότα, και σώσον με »
ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΝΔΥΜΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ;;; Το πανάρχαιο Μυστήριο του Νυμφίου Ιησού και Διονύσου εισηγείται την ΙΕΡΟΓΑΜΙΑ της ατομικής Ψυχής με το Θείον Πνεύμα και το ιδανικό της ένδυμα είναι το Αιθερικό Φωτεινό Σώμα των Αρετών του Ανθρώπου.!
Όμως, πόσο βαθιά νυχτωμένοι, σα σκιές, φαίνονται να κυκλοφορούν οι άνθρωποι, μέσα σε δίχτυα πλανερών ιδεοληψιών και χονδροειδών εθίμων, που μέσα απ’ τους αιώνες μας άφησε ο πρωτόγονος πεινασμένος και φοβισμένος άνθρωπος . Eίναι αφελείς οπαδοί μιάς παραφθαρμένης μακρινής Παράδοσης, που το βαθύ της νόημα σκόπιμα αποκρύφθηκε κι απόμεινε το εθιμικό στοιχείο, να διασκεδάζει τη μονοτονία της καθημερινότητας, μαζοποιώντας επικίνδυνα τα πλήθη, στερημένα από την φωτεινή Διδασκαλία του Θείου Λόγου. Και πόσο άκριτα κι αψήφιστα η κάθε νέα γενιά, με εμπιστοσύνη στην Παράδοση , δέχεται να σημαδευτεί από τα σκουριασμένα καρφιά της φονικής σταύρωσης και απ’ το χυμένο αίμα της πάναγνης αθωότητος .
Κάθε Μεγάλη Πέμπτη μάς έβαζε η γιαγιά να γονατίζομε στην εκκλησία, πίσω απ’ τις γονατισμένες γριές γυναίκες, που έσκυβαν υποταγμένες, από το βάρος μιάς οδυνηρής πολύπαθης ζωής, κι ακουμπούσαν το μέτωπό τους στο πάτωμα, καταθέτοντας τον πόνο τους μέσα στον αβάσταχτο μεγαλύτερο πόνο του Αθώου Θεανθρώπου. Βάραιναν, μες στο μισοσκόταδο, οι σπασμένες ισορροπίες της ειρηνικής ζωής, από την ύβρη των κακών που ασέβησαν μέσα στον κόσμο .Μέσα σ’ αυτήν την ένοχη ταραχή, τα παιδιά, κρατώντας τ’ αναμμένα κεριά τους, τσουρουφλίζαμε τα χνούδια των μάλλινων παλτών των μπροστινών μας, επιτείνοντας τον κίνδυνο της αποσύνθεσης, καθώς οι ιερείς απ’ την αριστερή πύλη τ’ Αρχαγγέλου Μιχαήλ έβγαζαν εν πομπή τον μαύρο ξύλινο σταυρό και του Χριστού το σώμα σε ξύλινη παράσταση κι ακολουθούσαν τα καρφιά και το ακάνθινο στεφάνι. Μεμιάς κρατούσαμε την αναπνοή στην αγωνία του Πάθους, ν’ αφομοιώσουμε την στιγμή. Σταματούσαν στο κέντρο του ναού οι ιερείς και με αργό ψαλμό εξιστορώντας το μέγα Πάθος, κάρφωναν του Χριστού το σώμα, για άλλη μια φορά, πάνω στο σταυρό, κι επάνω από την κεφαλή κρεμούσαν το ακάνθινο στεφάνι, όπου τα δάκρυα της ψυχής μας έσταζαν συγκλονιστικά χοντρές αιμάτινες ρανίδες, το αίμα του Αθώου. Γιατί τόσο άδικο ; Γιατί ; Γιατί τόσος πόνος να χαράζει το λεπτό εύθραυστο μέτωπο του Κόσμου ; Γιατί το μέγα αυτό ανόμημα; Γιατί η παρεκτροπή του ανθρώπου από την Θεία Ειρήνη ; Πώς και γιατί μπήκε το κακό στον κόσμο ;
Οι πένθιμες καμπάνες της Μεγάλης Παρασκευής θολώνουν πάντα τον εαρινό ουρανό από την θλίψη της συλλογικής συνείδησης των ανθρώπων που υποφέρουν το πλήγμα του Θεανθρώπου από την εξουσία του κακού σ’ αυτήν εδώ την σφαίρα του Κόσμου. Τα λουλούδια κόβονται, να συνοδεύσουν με τ’ αρώματά τους το ταξίδι της Θείας Ψυχής στην μεταθανάτια πορεία της. Η ομορφιά αποκόπτεται, ως θυσία, από τον ζωτικό ιστό της, προκειμένου να εξυπηρετήσει τον θάνατο. Με αναμμένες λαμπάδες, μουσικές λυγμικές, λιβανωτά , μύρα κι αρώματα των λουλουδιών, οι άνθρωποι περιφέρουν τον επιτάφιο του Χριστού. Λευκοντυμένη μέσα στην χορωδία των Μυροφόρων, με λυπημένα βήματα ακολουθώ την πεπατημένη πορεία του ανθρώπου που σπαράσσεται την απορία :
«Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου τέκνον ,
πού έδυ σου το κάλλος ; »
Πώς και γιατί χώρεσε το κακό στον κόσμο κι έπληξε την λαμπρή πορεία του ανθρώπου προς την θέωση ; Αλίμονο στην ανθρωπότητα που πισωγυρίζει στα τερατουργήματα της λάσπης, δίνοντας εξουσία στους ανόμους που εμπορεύονται το λευκό ένδυμα του Ιησού .
Έχασε η ανθρωπότητα τον Θεωθέντα Διδάσκαλο κι ως το ποίμνιο που χάνει τον ποιμένα του, έμεινε εκτεθειμένη στ’ αρπαχτικά κάθε λογής σκοταδιού. Γιατί Αυτός ο Μέγας Διδάσκαλος ανήλθε στα ύψιστα πεδία των Θείων Ιδεών, όπου ανήκει, ενώ εδώ, στον ανθρώπινο κόσμο, έμεινε ο απόηχος των λόγων Του, να αιθερίζεται σε ύψη δυσπρόσιτα για τους πολλούς αλλοτριωμένους ανθρώπους .
«Πάτερ, άφες αυτοίς · ου γαρ είδασι τι ποιούσι»
Πατέρα, άφησέ τους · γιατί δεν γνωρίζουν καλά τι κάνουν.
Ο λόγος αυτός του Ιησού Χριστού, στην κορύφωση της δραματουργίας του Θείου Πάθους, επισημαίνει την αιτία που ο άνθρωπος γίνεται κακός και πράττει ανόσια . Η έλλειψη σωστής γνώσης(από το ρήμα οίδα, που σημαίνει γνωρίζω καλά, το γ΄πληθυντικό πρόσωπο : είδασι) οδηγεί σε κακοπραξία και πλάνη την ψυχή. Γι’ αυτό, εκείνοι που δεν ξέρουν τι κάνουν είναι επικίνδυνοι και για τους άλλους και για τον εαυτό τους. Δεν γνωρίζουν την αληθινή αιτία που πρέπει να υπαγορεύει μια πράξη μέσα στον κόσμο ούτε ξέρουν τα ολέθρια αποτελέσματα που η σφαλερή τους πράξη συνεπάγεται .
Ποιά είναι, λοιπόν, η στάση του Θείου έναντι των αφρόνων ;
Τι ζητεί ο πάσχων Θεάνθρωπος από τον Ουράνιο Πατέρα, τον εφορεύοντα την όλη πνευματική τάξη ; «Άφες αυτοίς»=άφησέ τους (από το ρήμα αφίημι , που σημαίνει απορρίπτω, αφήνω, εγκαταλείπω ). Είναι η συγκλονιστική Νέμεσις της απόρριψης, από τον Θεϊκό εναγκαλισμό, των σαθρών στοιχείων που αμαυρώνουν το έργο της αρμονικής Δημιουργίας . Είναι σκοτάδια που όρμησαν να λεηλατήσουν και να σβήσουν το φως και θα μείνουν σκοτάδια, διότι αγνοούν τον Νόμο του Παντός και ασεβούν .
Πόσο περιορισμένα ερμηνεύθηκε ο λόγος αυτός του Ιησού από το θρησκευτικό εξουσιαστικό κατεστημένο, που επεδίωξε να κατοχυρώσει και να νομιμοποιήσει έναν χώρο μέσα στο θρησκευτικό πεδίο της ανθρώπινης πνευματικότητας, που ανέχεται και συγχωρεί τους άφρονες κακοπραγούντες, με το άλλοθι της άγνοιάς τους. Όπως η άφεσις αμαρτιών εννοείται ως σβήσιμό τους, ένεκα μετανοίας του πρώην αμαρτήσαντος, ως παραγραφή και συγχώρησή τους μέσα στον κόσμο, όμοια εννοήθηκε και το «άφες αυτοίς» ως συγχώρηση των αφρόνων – άνευ μετανοίας – από την Ανώτατη Πνευματικά Αρχή. Το θεωρητικό αυτό μοντέλο έδωσε άλλοθι σε πολλούς πλανημένους να συνεχίσουν να βιάζουν τις αξίες της ζωής και να εκτρέπουν την Ιστορία της ανθρωπότητας σε αυτοκαταστροφή .
Πού είναι ο τεθνηκώς αλλ’ ουχί νεκρός Ιησούς ;
Είναι ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών Λόγος Υιός Θεού . Όμως η ύβρις του κακού έκλεισε κραδασμικά τα όστρακα των γήινων ανθρώπων κι αδυνατούν ν’ αντιληφθούν την παρουσία Του . Ποια δύναμη θα αποκαταστήσει την Θεία Ενότητα του ανθρώπου με τον Λόγο του Σύμπαντος Κόσμου ; Η Ευθύνη του καθενός είναι το μυστικό κλειδί, για ν’ ανοίξουν τα οστέϊνα όστρακα στο φως του Αληθινού Ήλιου του Πνεύματος. Η ευθύνη είναι εκείνη που συντονίζει το κάθε ον με τον ρυθμό της Παγκόσμιας Αρμονίας .
Η Κυριακή της Αναστάσεως μπαίνει απ’ τα μεσάνυχτα, καταλύοντας το κράτος του θανάτου, με κωδωνοκρουσίες χαράς, πυροτεχνήματα και το Θείον Φως να σκυταλοδρομεί στους ναούς και στους οίκους των ανθρώπων. Όμως το πρωτόγονο εθιμικό σπρώχνει τον άνθρωπο σε σαρκοφαγία, όπου για άλλη μια φορά, κατ’ εξακολούθηση, στις χιλιετίες παίζει το ρόλο του φονιά και νεκροθάφτη αθώων ζώων, νεκρώνοντας το σώμα και την ψυχή του, αφού ο ίδιος τρώγοντάς τα γίνεται ο τάφος των σκοτωμένων ζώων. Έτσι, σα σκιά μένει μέσα στο πλήθος των ομοίων του κακουργούντων ασεβών, τους οποίους ο Ιησούς απαξίωσε «Αφήστε τους νεκρούς να θάπτουν τους νεκρούς των».
«Mακριά μέσα στα απώτατα βάθη του αμνού ο πόλεμος συνεχίζεται»
λέει ο Ποιητής Οδυσσέας Ελύτης και προσδιορίζει το στίγμα της λύπης μας μέσα στην Ιστορία, που βλακωδώς επαναλαμβάνεται .
Είπαν : έτσι είναι : μεσ’ απ’ τον πόνο βγαίνει η ομορφιά . Λέγοντας έτσι, όμως, διαιωνίζουνε τον πόνο, δίνοντας άλλοθι στην αναπαραγωγή του · κι εφευρίσκοντας ποικίλους τρόπους, καθυστερούν την εξέλιξη της ανθρωπότητας .
Ωστόσο , η ομορφιά ακέραιη κι αιώνια προβάλλει στο απόλυτο φως της δικαιοσύνης της . Και δεν ανέχεται άλλο τα βέβηλα μιαρά χέρια του όχλου να προσβάλλουν το τέλειο πρότυπο .
Μες από ιστορικές συμπιέσεις η κατεστημένη θρησκεία κατάντησε ένα τραγελαφικό παραμόρφωμα , που όμως επιμένει να παρασέρνει οπαδούς στον κύκλο υλιστικών συμφερόντων , παίζοντας το παιχνίδι της ισχύος .
Είπαν : είναι απαραίτητη η συνύπαρξη πόνου-ανάστασης ,για να μυηθεί καλύτερα ο άνθρωπος στην αγωνιστικότητα , στην ελπίδα , στην πίστη . Αντιμετωπίζοντας τον κίνδυνο του πόνου , μπορεί να ενεργοποιήσει τις κρυμμένες του δυνάμεις και να νικήσει . Όμως , πικρή διαπίστωση : το μεγαλύτερο μέρος της πολιτισμένης ανθρωπότητας βιώνει επί αιώνες μόνο τον επίγειο πόνο, δίχως την λυτρωτική ανάσταση. Μια συνωμοσία πόνου με οικονομικές – πολιτικές επενδύσεις κερδοσκοπίας των ολίγων, παραχαράσσοντας τα ιερά και τα όσια της αυθεντικής θρησκευτικής ένωσης ανθρώπου και Συμπαντικού Κόσμου .
«Ουδείς δύναται ειπείν Κύριον Ιησούν ει μη εν Πνεύματι Αγίω. Διαιρέσεις δε χαρισμάτων εισί, το δε αυτό Πνεύμα · και διαιρέσεις διακονιών εισί, και ο αυτός Κύριος · και διαιρέσεις ενεργημάτων εισίν, ο δε αυτός εστι Θεός, ο ενεργών τα πάντα εν πάσιν. Εκάστω δε δίδοται η φανέρωσις του Πνεύματος προς το συμφέρον . ώ μεν γαρ δια του Πνεύματος δίδοται λόγος σοφία , άλλω δε λόγος γνώσεως κατά το αυτό Πνεύμα , ετέρω δε πίστις εν τω αυτώ Πνεύματι , άλλω δε χαρίσματα ιαμάτων εν τω αυτώ Πνεύματι , άλλω δε ενεργήματα δυνάμεων , άλλω δε προφητεία , άλλω δε διακρίσεις πνευμάτων , ετέρω δε γένη γλωσσών , άλλω δε ερμηνεία γλωσσών · πάντα δε ταύτα ενεργεί το έν και το αυτό Πνεύμα , διαιρούν ιδία εκάστω καθώς βούλεται .
Καθάπερ γαρ το σώμα έν εστι και μέλη έχει πολλά, πάντα δε τα μέλη του σώματος του ενός, πολλά όντα , έν εστι σώμα , ούτω και ο Χριστός · και γαρ εν ενί Πνεύματι ημείς πάντες εις έν σώμα εβαπτίσθημεν , είτε Ιουδαίοι είτε Έλληνες , είτε δούλοι είτε ελεύθεροι , και πάντες εις έν Πνεύμα εποτίσθημεν .και γαρ το σώμα ουκ έστιν έν μέλος , αλλά πολλά . εάν είπη ο πους ,ότι ουκ ειμί χειρ , ουκ ειμί εκ του σώματος –ου παρά τούτο ουκ έστιν εκ του σώματος ; και εάν είπη το ους , ότι ουκ ειμί οφθαλμός , ουκ ειμί εκ του σώματος –ου παρά τούτο ουκ έστιν εκ του σώματος ; εις όλον το σώμα οφθαλμός , πού η ακοή ; εις όλον ακοή , πού η όσφρησις ; νυνί ο Θεός έθετο τα μέλη έν έκαστον αυτών εν τω σώματι καθώς ηθέλησεν . ει δε ην τα πάντα έν μέλος , πού το σώμα ; νυν δε πολλά μεν μέλη , έν δε σώμα . ου δύναται δε οφθαλμός ειπή τη χειρί · χρείαν σου ουκ έχω · αλλά πολλώ μάλλον τα δοκούντα μέλη του σώματος ασθενέστερα υπάρχειν αναγκαία εστί , και ά δοκούμεν ατιμότερα είναι του σώματος , τούτοις τιμήν περισσοτέραν περιτίθεμεν , και τα ασχήμονα ημών ευσχημοσύνην περισσοτέραν έχει , τα δε ευσχήμονα ημών ου χρείαν έχει · αλλ’ ο Θεός συνεκέρασε το σώμα , τω υστερούντι περισσοτέραν δούς τιμήν , ίνα μη ή σχίσμα εν τω σώματι , αλλά το αυτό υπέρ αλλήλων μεριμνώσι τα μέλη · και είτε πάσχει έν μέλος, συμπάσχει πάντα τα μέλη , είτε δοξάζεται έν μέλος , συγχαίρει πάντα τα μέλη εκ μέρους .
Και ούς μεν έθετο ο Θεός εν τη εκκλησία πρώτον αποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, έπειτα δυνάμεις , είτα χαρίσματα ιαμάτων, αντιλήψεις, κυβερνήσεις, γένη γλωσσών . μη πάντες απόστολοι ; μη πάντες προφήται ; μη πάντες διδάσκαλοι ; μη πάντες δυνάμεις ; μη πάντες χαρίσματα έχουσιν ιαμάτων ; μη πάντες γλώσσαις λαλούσι: μη πάντες διερμηνεύουσι ; ζηλούτε δε τα χαρίσματα τα κρείττονα .» (Παύλου Επιστολή προς Κορινθίους Α)
Ο λόγος του Ιησού Χριστού, όπως μάς παραδίδεται από τον Ευαγγελιστή Ιωάννη, αποκαλύπτει ποιος αληθινά είναι ο κριτής. Ο λόγος όν ελάλησα :
« ου γαρ ήλθον ίνα κρίνω τον κόσμον , αλλ’ ίνα σώσω τον κόσμον .
ο αθετών εμέ και μη λαμβάνων τα ρήματά μου , έχει τον κρίνοντα
αυτόν · ο λόγος όν ελάλησα , εκείνος κρινεί αυτόν εν τη εσχάτη
ημέρα · ότι εγώ εξ εμαυτού ουκ ελάλησα ,αλλ’ ο πέμψας με Πατήρ
αυτός μοι εντολήν έδωκε τι είπω και τι λαλήσω · και οίδα ότι η
εντολή αυτού ζωή αιώνιος εστί . ά ουν λαλώ εγώ , καθώς είρηκέ
μοι ο Πατήρ , ούτω λαλώ » (Ιωάν.ιβ 47-50)
Ο λόγος της διδασκαλίας του Ιησού διευκρινίζεται ότι δεν είναι προϊόν στενής ατομικής επιλογής αλλά η άμεση χαρίτωσις του θεωθέντος ανθρώπου , ο οποίος μετέχει του καθολικού Παγκοσμίου Νόμου , που είναι η Αιώνιος Ζωή . Είναι ο ζωοδότης Λόγος του Πατρός της όλης Δημιουργίας . Είναι ο εντολέας Λόγος της Ζωής , ο εσωτερικός κριτής που βρίσκεται μέσα μας και δια του Νόμου του Αντιπεπονθότος κρατεί τις ισορροπίες της Παγκόσμιας Αρμονίας .
´ «Νυν κρίσις εστί του κόσμου τούτου ,
νυν ο άρχων του κόσμου τούτου εκβληθήσεται έξω ·
καγώ εάν υψωθώ εκ της γης , πάντας ελκύσω προς εμαυτόν»
τούτο δε έλεγε σημαίνων ποίω θανάτω ήμελλεν αποθνήσκειν.(Ιωάν.ιβ 31)
Ο Ιησούς είναι ο ενσαρκωμένος Λόγος που έπρεπε να ενεργήσει σαν πραγματικός άνθρωπος και να ξαναφθάσει στη θέωση , να ξαναγίνει Θεός .Όλη η βιωτή του αποτελεί διδασκαλία προς θέωση του ανθρώπου . Είναι το τέλειο πρότυπο εξανθρωπίσεως και θεώσεως .
Το Μέγα Σάββατο των στοχαστικών αναζητήσεων γυρεύει να γεφυρώσει το μέγα χάσμα π’ ανοίχθηκε στο καταπέτεσμα του θανάτου , της άγνοιας του ανθρώπου για τα Μυστήρια της Ζωής .
«Μη αγαπάτε τον κόσμον μηδέ τα εν τω κόσμω . εάν τις αγαπά τον κόσμον, ουκ έστιν η αγάπη του Πατρός εν αυτώ, ότι παν το εν τω κόσμω, η επιθυμία της σαρκός και η επιθυμία των οφθαλμών και η αλαζονεία του βίου, ουκ εστιν εκ του Πατρός, αλλ’ εκ του κόσμου εστί . και ο κόσμος παράγεται και η επιθυμία αυτού · ο δε ποιών το θέλημα του Θεού μένει εις τον αιώνα » (Ιωάν.Α΄ Επιστολή κεφ.β 15-17)
Εάν η αγάπη του ανθρώπου προσηλωθεί στα του κόσμου τούτου , περιορίζεται στο υλικό αισθητικό πεδίο και αγνοεί τα περαιτέρω υψηλότερα πεδία ύπαρξης , χάνοντας την επαφή με την Αρχική Πηγή , τον «Πατέρα» όλης της Δημιουργίας . Η κοσμική αγάπη έχει παροδικό , εφήμερο χαρακτήρα .Όμως , η προσήλωση προς τον Θείο Νόμο και η εκστατική αγάπη για την Θεότητα , ο Θείος Έρως , ανάγεται στην αιωνιότητα . Η δια του θανάτου μετάβαση της ψυχής στα επέκεινα του κόσμου τούτου ανάγεται στα Μυστήρια της Ζωής , που πηγάζει ανεξάντλητη από την αέναη Αρχική Πηγή του Παντός . Η αληθής γνώση και γνώση της Αληθείας δείχνει το συνεχές της Ζωής .
Ο πρότυπος Ιησούς Χριστός, ως άνθρωπος τελειωθείς μέχρι Θεώσεως περνά δια της πύλης του θανάτου στην αιωνιότητα της πνευματικής αθανασίας, σημαίνοντας την Ανάσταση, την άνοδο στην Πνευματική Πηγή του Πατρός .
Είπαν : η Ανάσταση δεν γίνεται στη γη αλλά στους ουρανούς . Όμως, η Ανάσταση του ανθρώπου γίνεται μόνον Εδώ, στο κάδε εδώ . Από μέσα μας περνούν οι ουρανοί . Η αναστημένη Πνευματοψυχή του ανθρώπου κοινωνεί των ουρανών και υπερ-συνειδητοποιεί την υψηλή γνώση της Αληθείας .
«Άξιον εστί μεγαλύνειν Σε τον Ζωοδότην
τον εν τω σταυρώ τας χείρας εκτείναντα
και συντρίψαντα το κράτος του εχθρού»
Ψηλά στους αιθέρες του Φωτός η Ανάστασις είναι μόνιμη Λαμπρή κατάσταση, όπου ο Ιησούς, Ήλιος Πνευματικός , ελκύει τους μαργαρίτας των ανεωγμένων στο Φως οστράκων και μέσ’ απ’ τους χορούς ευωδιαστών εαρινών ανθέων , μέσα στ’ αρώματα των κρίνων, της βιολέτας, της πασχαλιάς, των χαμομηλιών, των ρόδων και των προσευχών, ανοίγεται η μυστική κόκκινη παπαρούνα, φανερώνοντας στην καρδιά της τον τετράκτινον μαύρο και τον περιβάλλοντα αυτόν άσπρο σταυρό, που περιστρέφεται κι ανάβει τ’ αστέρια και τα σύμπαντα ορίζει, με πάνω του εσταυρωμένο τον Σωτήρα Ιησού Χριστόν, Θείον Λόγον και Αρμονiστήν της Πνευματικής Τάξης .
Αυτός είναι ο αληθής Σταυρός του Χριστού, ο τυπωμένος στην ωραιότητα των μυστικών ανθών, των αμέτρητων αστεριών, ο υφασμένος στο ένδυμα όλων των Θεών και θείος παλμογράφος του Ενός που μας γέννησε μέσα στην Αγάπη του .
Δυο εξαιρετικοί ζωγραφικοί πίνακες του Σαλβαντόρ Νταλί, με θέμα The Cross-Ο ΣΤΑΥΡΟΣ : ο πρώτος εικονίζει την Υπαρξιακή Αιθερική Τέταρτη Διάσταση του όντος ΑΝΘΡΩΠΟΣ, δια του “Φιλοσοφικού θανάτου”( βλ. Πλάτων-Σωκράτης), ήτοι την ΕΝΘΕΩΣΗ εντός του Πνευματικού Φωτός( Άνοδος στα ΗΛΥΣΙΑ ΠΕΔΙΑ). Στο Τετραδιάστατο ΣΥΝΕΧΕΣ η ενανθρώπιση του ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ προβάλλεται σε ΣΤΑΥΡΟ αποτελούμενο από 8 εξαέδρους κύβους( βλ. Μάνο Δανέζη-Αστροφυσική…). Ο Αριθμόλεξος ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ είναι 8 και το Πνευματικό Του Σύμβολο είναι ο Τετράκτινος και Οκτάκτινος ισομήκης ΣΤΑΥΡΟΣ ΦΩΤΟΣ!!!…Ο δεύτερος ζωγραφικός πίνακας εικονίζει την ενσάρκωση στο Υλαίο Πεδίο και την ιστορική βίαιη εκτροπή του Μυστηρίου της Σταυρικής Ενσαρκώσεως.
ΓΙΑΤΙ οι άνθρωποι όρισαν να γιορτάζουν ετησίως την πιο μεγάλη λύπη πλάϊ στην πιο μεγάλη χαρά ;
Αυτή είναι πανάρχαιη παράδοση στον χώρο της Ανατολικής Μεσογείου , που αλλάζει θρησκευτικό ένδυμα , όμως ο ιδεολογικός της πυρήνας είναι ίδιος : μια βαθιά λύπη για το πάναγνο ωραίο που χάνεται στην μεγίστη ακμή του , μεσούντος του έαρος , όταν η γη πανηγυρίζει την ζωή κι ανθίζει την ξέχυλή της ελευθερία . Ο θάνατος του τέλειου ανθρώπου , ο θρήνος της απώλειας και η νομοτελειακή ανάσταση αυτού που γνωρίζει να ζει ελεύθερος . Μια έκρηξη χαράς για την αιωνιότητα .
Το ερώτημα είναι : γιατί η ανθρώπινη μνήμη θέλει να κρατεί σε κάθε χρονικό κύκλο αυτό το ζεύγος συναισθημάτων στην μεγίστη του έκφανση : λύπη –χαρά ; Γιατί ο άνθρωπος διάλεξε να γιορτάζει αυτή την μνήμη στο μέσον της άνοιξης ;
Η πρώτη απάντηση είναι σχετική με τον σεβασμό στην ιστορική αναφορά , όμως δεν υπάρχουν γραπτές πληροφορίες ακριβείς . Έτσι , η υπόθεση ανάγεται στην βιωμένη Παράδοση και στον Μύθο , παρέχοντας το χρονικό στίγμα στην πρώτη Κυριακή μετά την πανσέληνο , που έπεται της Εαρινής Ισημερίας . Ένας νεαρός Θεός ή Ήρωας πεθαίνει κι ανασταίνεται :Ιησούς-Άδωνις-Διόνυσος-Όσιρις-Κρίσνα…
Οι προϊστορικοί Αιγαίοι πίστευαν και σε μια νεαρή Θεά που πέθαινε κι αναστηνόταν . Η Αριάδνη-πριγκίπισσα της Κνωσσού , κόρη του Μίνωος-είναι μαζί μια Θεά του φεγγαριού και των δένδρων , που πεθαίνει κάθε χρόνο και ανασταίνεται. Η γλυκιά Παρθένα Βριτόμαρτις, η Δίκτυννα κρατεί παπαρούνα(«μύκων»), συμβολικό στοιχείο , που απαντάται και στα χέρια της Περσεφόνης στον θρόνο του Άιδη , αλλά αυτή η ίδια η μύκων-παπαρούνα ανάγει την γέννησή της στο αίμα του θνήσκοντος Άδωνη και του θνήσκοντος Ιησού , κάτω από τον σταυρό. Και ακριβώς είναι αυτή η ίδια τετραπέταλη κόκκινη παπαρούνα , που σημαδεύει μαύρος σταυρός το κέντρο της .
Οι αντίξοες συνθήκες του χειμώνα φθάνουν τον άνθρωπο-όπως και άλλα έμβια όντα- στα όρια του θανάτου :ένα πλήθος ανεπάρκειες , αδυναμίες , φόβοι , στερήσεις , ανασφάλειες ,απογοητεύσεις , θλίψεις , δυσκολίες , αδιέξοδα παλεύουν στο υποσυνείδητο να βρουν διέξοδο , πιέζοντας ασφυκτικά την συνείδηση σε μια άγρυπνη ετοιμασία ισορρόπησης επάνω στο τεντωμένο σχοινί της επιβίωσης . Η σοφή συνείδηση συσσωρεύει στην μνήμη της την οδυνηρή επανάληψη της χειμερινής απειλής και ζητεί τρόπους να ξορκίσει τον φόβο , την απογοήτευση , την επικίνδυνη τυχαιότητα που κάνει έρμαιο τις ατομικές ζωές . Ζητεί τρόπους να ενδυναμώσει τον άνθρωπο , ώστε να δράσει προληπτικά εφοδιασμένος με όλα τα απαραίτητα για την σίγουρη επιβίωσή του . Έτσι , η σοφή συνείδηση ζητεί να βγάλει στο φως όλον τον απωθημένο αρνητικό συναισθηματισμό , με όσον καλύτερον τρόπο μπορεί να γίνει αυτό , ελεγχόμενα και χωρίς ακρότητες : μια συλλογική μελαγχολία και θλίψη , που κορυφώνεται σταδιακά μέσα από γιορτές και δρώμενα έθιμα σ’ένα δογματικά επιβεβλημένο τυπικό τελετουργικό , όπου τα αρνητικά συναισθήματα διοχετεύονται σ’ ένα ευγενές κανάλι λύπης ,συμπάθειας και αλληλεγγύης , για να ξεχυθούν μέσα στον ωκεανό της αγάπης , όπου όλα είναι πάντα καινούργια κι ο θάνατος μετάβαση στα πιο πέρα διαστήματα του Απείρου…
Έτσι , ο άνθρωπος καθαίρεται από το βάρος της επίγειας ζωής και καθοράται τις πνευματικές διαστάσεις της ελεύθερης ύπαρξής του μέσα στο τεράστιο δυναμικό πεδίο του συλλογικού ψυχισμού , όπου συντονίζεται και , εάν είναι ευαίσθητος δέκτης , δέχεται όλον τον βαθύ πόνο , αλλά και την υψηλή χαρά του συνόλου εντός του , εκστασιάζεται και φιλοσοφεί , ρυθμίζοντας ελλόγως τα του βίου .
Η είσοδος στην καλοκαιρία συνακολουθείται από χαρά μετριόφρονη , σαν το λουλούδι που άνθισε μέσ’ απ’ τον πόνο του χιονιού . Η χαρά έρχεται με τραγούδια και χορούς κι επικοινωνία με όλα τα όντα . Γίνεται εμπιστοσύνη , αλληλεγγύη και επιστροφή στην προτέρα αθωότητα . Γίνεται αυτογνωσία και εναρμόνιση στον ρυθμό του Κόσμου . Κι επειδή ξέρει ότι ακολουθεί η επανάληψη στου κύκλου τα γυρίσματα , γίνεται χαρά θυμόσοφη ενδυναμωμένη με όλα τα μνημικά εμπειρικά εφόδια .
Κοινός παρανομαστής η υψίστη ωραιότης , το ψυχοσωματικό κάλλος, η φωτεινή πνευματικότητα . Εδώ υπάρχει μια ποιοτική εξέλιξη στο μάκρος του χρόνου : στις περιπτώσεις Άδωνι και Ιησού εξαίρονται οι ανθρώπινες αρετές του ωραίου ελεύθερου ανθρώπου , ο οποίος ανελίσσεται προς αυτοπραγμάτωσή του : η αγωνιστικότητα , η αφοβία , η ανδρεία στον έσχατο κίνδυνο . Ο Άδωνις παλεύει με το αγρίμι και φονεύεται . Δεν δείλιασε , δεν φοβήθηκε , αναμετρήθηκε με το θηρίο-με την κατώτερη υλική φύση (αγριόκαπρο)-κι έχασε την ζωή του στο αποκορύφωμα της ωραιότητός του,που αγαπήθηκε από την θεά Αφροδίτη . Δεν ήταν μια ανόητη απερισκεψία του . Ήταν ένας συνειδητός αγώνας τιμής και ευγενείας , κατάλοιπο αξίας από τις θηρευτικές κοινωνίες που προηγήθηκαν . Και δείχνει πως ο άνθρωπος , εξελισσόμενος ως ουράνιο φυτό , εμφανίζει κάλλος , ευμορφίαν και αρετήν ,μέσα σε ένα πλήθος άλλων ζώντων , πολλά των οποίων γίνονται επικίνδυνα για την ύπαρξή του . Βέβαια , το δίκαιο είναι κάθε ον να έχει την αυτάρκειά του , στα οροθέσια που ο Θεός έχει ορίσει(βλ.θεά Άρτεμις),χωρίς να βλάπτει το άλλο ον .Αυτόν τον αλληλοσεβασμό δίδαξε ο Ιησούς και κινδύνευσε μέχρι θανάτου από τ’ αγρίμια της εξουσίας . Αυτά τον έριξαν στα δόντια της κοινωνικής τερατόμαζας , που τον καταδίκασε χωρίς να τον γνωρίζει .
Όταν ανοίγεται στις κοινωνίες των ανθρώπων ο Ιησούς είναι νέος , ωραίος όσο κανείς άλλος ,διότι ακτινοβολεί την βίωση της ελευθερίας του , και πλήρης αρετής και αγάπης , ώστε να εισχωρεί στα Μυστήρια του Κόσμου . Ακτινοβολεί θειότητα : ένας κρίνος εν μέσω αγέλης αγρίων ζώων . Όμως οι πολλοί δεν κατάλαβαν την ουσία της εδώ παρουσίας του και τον ποδοπάτησαν .
Σρι Κρίσνα : «Οι ανόητοι , όταν έχω λάβει την ανθρώπινη μορφή, με
χλευάζουν χωρίς να ξέρουν την αληθινή Μου φύση σαν
Κυρίου του σύμπαντος»
Αυτή η εξεικόνιση έχει να κάνει με τις ψυχικές διαθέσεις .
Τι έμεινε εδώ; Τα σαρωμένα μέλη της χαμένης αρμονίας στον τεθλιμένον εσταυρωμένον Ιησούν , να σηματοδοτούν θρησκευτικά δόγματα γι’ αυτούς που επιμένουν να βλέπουν κομμάτια κι αποσπάσματα.
Πιο ρεαλιστικά, ο Ιησούς με την ανθρώπινη μορφή προηγμένη ως την τελειότητα του εσωτερικού σκοπού της στον Κόσμο, που είναι η Θέωσις, προβάλλει ως ο πρότυπος Ιδανικός Άνθρωπος , ο «Υιός του Ανθρώπου, και με την ίδια του την ζωή διδάσκει τους άλλους να γίνονται καλύτεροι, να αναζητούν την Αλήθεια, ως να φθάσουν στον πυρήνα της θεώσεως . Όμως βρίσκεται μέσα σ’ ένα βάρβαρο περιβάλλον πλανημένων τυφλών τιτανικών ατόμων , που μαστίζονται από πάθη άγνοιας και σπέρνουν συμφορές στην αρμονία του κόσμου .
Ιησούς : «Και αι μέριμναι του αιώνος τούτου και η απάτη του
πλούτου και αι επιθυμίαι των άλλων πραγμάτων
εισερχόμεναι συμπνίγουσι τον λόγον, και γίνεται
άκαρπος ( ως σπόρος σπερόμενος μεταξύ ακανθών)
(Μάρκου Ευαγ. δ 19 )
Ο θάνατος στο αποκορύφωμα της ζωής ενός ατόμου ,που βίωσε στον μέγιστο βαθμό την αρετή , αναπτύσσοντας την αγάπη στην ευθύνη του Σύμπαντος Κόσμου , είναι η κάθετη απογείωσή του από τον γήινο υλικό κόσμο στην σφαίρα της πνευματικής τελειότητας . Αυτός που διαλέγοντας τον δύσκολο ανήφορο της αρετής έφθασε στην υψίστη κορυφή με το πνευματικό του ανάστημα , τρυπά τον ουρανό και χορεύει με τα τελειωθέντα όντα στην σφαίρα της Θειότητος .Σαν το άνθος ,που με πολύν αγώνα κι αρετή μεταπλάσσοντας το νεκρό τιτάνειο χώμα σε ομορφιά και άρωμα , φτάνει την τέλεια ωραιότητα και τότε σβήνεται απ’ τα μάτια μας , γεμίζοντας την ψυχή μας με ρόδινη χαρά , μαζί με μια σχισμάδα λύπης για τον χαμό , που μπάζει μέσα μας τον υπερκόσμιο αέρα του απόλυτου «εις οσμήν ευωδίας πνευματικής»,
ΑΔΩΝΙΣ ΟΡΦΕΥΣ ΙΗΣΟΥΣ
Οι άλκιμοι ανθοί της Θέωσης
Μαζί με τον Αναστημένον Ιησού Χριστό ας αναστηθεί και η σταυρωμένη Ανθρωπότητα !!!…’Οσο εξακολουθούν, μέσα στα χρόνια, να καρφώνουν τον Ιησού στον Σταυρό του μαρτυρίου ιερείς και λαοί, τόσο θα καθυστερεί η Ανάστασις του Ανθρώπου…
Ο Θόδωρος Αξιώτης στο έργο του «Η ΑΠΟΚΡΥΠΤΟΓΡΑΦΗΣΗ ΤΟΥ ΔΙΣΚΟΥ ΤΗΣ ΦΑΙΣΤΟΥ» γράφει :
« Ο μύθος του Διόνυσου – Ζαγρέα είναι γνωστός σ’ ολόκληρο τον αρχαίο κόσμο. Το θείο βρέφος θυσιάστηκε για την σωτηρία της ανθρωπότητας . Οι Τιτάνες τον κομμάτιασαν αλλά σώθηκε η καρδιά του που την πήρε ο Δίας (από την Αθηνά) και ανάστησε τον δολοφονημένο θεό . Ο Δίας ανέθεσε στον Διόνυσο την διακυβέρνηση του κόσμου .
«Ο Δίας τον αποκατέστησε στο βασιλικό θρόνο, του έδωσε να βαστά σκήπτρο στα χέρια του, τον όρισε άρχοντα όλων των θεών της Οικουμένης»( Πρόκλος : Υπόμνημα για τον Κρατύλο του Πλάτωνα ).
Ο Παύλος στην προς Εφεσίους Επιστολή λέει :«Ο Θεός ενήργησεν εν τω Χριστώ εγείρας αυτόν εκ νεκρών και εκάθισεν εν δεξιά αυτού εν τοις επουρανίοις υπεράνω πάσης αρχής και εξουσίας και δυνάμεως και κυριότητος και παντός ονόματος»(Α,20-21).
Πίσω από τον κρυπτογραφημένο μύθο του Διόνυσου υπάρχει η ανάσταση που έγινε στη Στύγα μέσα από το ηλεκτρομαγνητικό φάσμα της Μέδουσας . Όλοι οι γιοί του Ήλιου-Υπερίωνα (Σείριου) πέρασαν από τον ίδιο δίαυλο του Άδη .«Σύμφωνα με τους λόγους του Απόστολου Παύλου για να «ενδυθή τον καινόν άνθρωπον , πρέπει ν’ αποθέση κατά την προτέραν αναστροφήν τον παλαιόν άνθρωπον» απόλυτα . Να γίνει μεμυημένος όχι πια συμβολικά , αλλά με πλήρη εσωτερική κοινωνία στο μυστήριο του Γολγοθά : ανθρώπινη καρδιά σταυρωμένη , θάνατος και κατόπιν ανάσταση ».
Η Ανάσταση εμφανίζεται σαν τελικός σκοπός του ανθρώπου που υπηρετεί συνειδητά τον ρόλο του προορισμού του .
R.Ambelain:«Θα μπορέσουμε να πούμε πως , κατά τη γνώμη μας , ταύτισαν τον Ιησού(…) με τον κοσμικό Χριστό, τον ΑDAMKADMON της Καββάλα, δηλαδή με όλους τους θεούς-σωτήρες-σταυρωμένους , που διαχέονται στα τέσσερα στοιχεία της φύσης και συνθέτουν την Ύλη(…) Οι οπαδοί της νέας θρησκείας χριστιανοποίησαν τον πανάρχαιο μύθο και διατήρησαν με άλλους όρους την πανάρχαια λατρεία»
Απ’ όλη την ιστορία φαίνεται ότι ο Ιησούς δεν είναι απ’ τον κόσμο μας , έστω κι αν γεννήθηκε από γήινη μήτρα , από μια Παρθένα .Η Γέννηση δεν αναφέρεται παρά μόνο σε δυο Ευαγγέλια . Στο Κατά Ματθαίον (κεφ. Α΄,24-25) και στο Κατά Λουκάν(κεφ.Β΄,6-7).Στο Κατά Ματθαίον δεν αναφέρονται η φάτνη και οι βοσκοί, παρά μόνο οι Μάγοι . Αντίθετα , στο Κατά Λουκά δεν αναφέρονται οι Μάγοι ούτε το άστρο , παρά μόνο οι βοσκοί . Την παράλειψη των Μάγων την συμπληρώνουν τα Απόκρυφα , το Πρωτοευαγγέλιο του Ιακώβου(κεφ.ΧΧΙ) , ΤΟ Ευαγγέλιο του Ψευτο-Ματθαίου(κεφ.XVI) Αραβικό Ευαγγέλιο 103 VII)»*(Από«Το Βήμα της Κυριακής»εφημερίδα της Αθήνας,21-12-1980).
{youtube}6ahwxNg0ErM{/youtube}
{youtube}e_x68qn6MuU{/youtube}
{youtube}Gq_zv6J2Y3E{/youtube}
{youtube}WatFYmKgyGw{/youtube}
{youtube}iFRAtZNqYZY{/youtube}
{youtube}JQT07ULYpqg{/youtube}
{youtube}KnxMlEZeoPc{/youtube}
{youtube}urRgot33YEE{/youtube}
Ο Γουίλ Ντυράντ γράφει : «Δεν γνωρίζομεν την ακριβή χρονολογία της γεννήσεώς του . Ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς(περίπου 200 μ.Χ.)αναφέρει διαφόρους γνώμας της εποχής του επί του ζητήματος(…)εις τας 19 Απριλίου, εις τας 20 Μαϊου(…)Οι αστρολόγοι μάς λένε ότι , όταν ο Χριστός γεννήθηκε στην Παλαιστίνη , την ημερομηνία που αρχίζει η Χριστιανική μας εποχή , ο Ήλιος διερχόταν από το σημείο των Ιχθύων . Αλιείς διάλεξε ο Χριστός μεταξύ των μαθητών του .Εκτέλεσε θαύματα με τους ιχθείς. Έστειλε τους μαθητές του στον κόσμο για να γίνουν αλιείς ανθρώπων . Για δυο χιλιάδες χρόνια έγινε έθιμο να τρώνε ψάρια τη Μεγάλη Παρασκευή . Όπως δε είναι γνωστό , την ημέρα αυτή πενθούμε τη ΣΤΑΥΡΩΣΗ του Κυρίου , που θ’ αναστηθεί κοσμοσωτήρας την επομένη . Στο δίσκο της Φαιστού μετά τη ΣΤΑΥΡΩΣΗ εμφανίζεται ο κοσμοσωτήρας Ηρακλής . Έτσι μπορούμε να καταλάβουμε τις προφητείες , που κυκλοφορούσαν πριν από τη γέννηση του Κυρίου . Η έλευση του Χριστού ήταν καταγεγραμμένη πριν ακόμη να πραγματοποιηθεί .
“Το γινόμενο των μυριστικών χόρτων επί την αθωότητα δίνει πάντα
το σχήμα κάποιου Ιησού Χριστού”
(Οδυσσέας Ελύτης)
Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ είναι Ο ΠΡΟΤΥΠΟΣ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΣ, ο οποίος προβάλλεται από το Αιθερικό Πνευματικό Πεδίο της Τέταρτης Διάστασης στο Χωροχρονικό Γήινο Υλικό Πεδίο, ενσαρκωμένος στην κυβική δομή ( αριθμός 6 : κύβος-ΣΤΑΥΡΟΣ 6 τετραγώνων) της Ύλης, ως Θείος Διδάσκαλος των Υψηλών ΙΔΕΩΝ-ΑΞΙΩΝ του Συμπαντικού Θείου Νόμου (“του Πατρός εν τοις ουρανοίς”), προς εναρμόνιση και εκπνευμάτωση των υλαίων πεδίων στον ΕΝΑΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΝΟΜΟ ΤΗΣ ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΗΣ ΑΡΜΟΝΙΑΣ, που σημαίνει μετατροπή της χονδροειδούς Ύλης σε Πνευματικό Φως επ’ άπειρον…Η προβολή αυτή εμπεριέχει τον καθένα εν δυνάμει ΕΝΘΕΟ ΑΝΘΡΩΠΟ, ο οποίος καλείται να αυτοπραγματωθεί ενσαρκωμένος σε αυτόν τον Γήινο κόσμο, εφαρμόζοντας την κωδική του αποστολή…Εδώ έγκειται και η έννοια του ΠΑΘΟΥΣ της Ψυχής , υπό το Φυσικό υλικό της ένδυμα και την Σωματική Ανάγκη, την οποία καλείται να υπερνικήσει, μεταβαίνοντας στα υψηλότερα πεδία των Κοινωνικών Αναγκών του Συνόλου της Ενότητας και στα ύψιστα πεδία της Πνευματικής Ανάγκης, που νοείται ως Υπαρξιακή Αυτοπραγμάτωση-Ανάσταση του όντος ΆΝΘΡΩΠΟΣ στην εκστατική του ΕΝΘΕΩΣΗ προς το ΟΛΟΝ ΕΝ.
Ο ιστορικός ΙΗΣΟΥΣ πραγματοποίησε με την Αρετή του τον ΙΔΑΝΙΚΟ ΠΡΟΤΥΠΟ ΧΡΙΣΤΟ και εχρίσθη ενεργά πλέον την Θειότητα, αποτελώντας ύψιστο διαχρονικό παράδειγμα ΑΓΑΠΗΣ-ΕΙΡΗΝΗΣ-ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ-ΕΥΘΥΝΗΣ ΤΟΥ ΟΛΟΥ. Δίδαξε ότι “εν τω οίκω του Πατρός μου πολλαί μοναί εισιν”, εννοώντας τα Ανώτερα Πνευματικά Πεδία, που καλείται να διανύσει ο κάθε πνευματικός άνθρωπος. Και απέδειξε ότι ο θάνατος είναι μετάβαση σε άλλα πεδία, ανώτερα ή κατώτερα, ανάλογα με την Αρετή του καθενός, αν και η άγνοια των πολλών τον θεωρεί μόνον ως υλική σωματική αποσύνθεση, ενώ ο καθεαυτός λειτουργικός του ρόλος είναι Πύλη προς την ΑΝΑΣΤΑΣΗ της ενάρετης Ψυχής στα ΗΛΥΣΙΑ ΠΕΔΙΑ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΦΩΤΟΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΤΕΛΕΙΩΝ ΟΝΤΟΤΗΤΩΝ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΑΡΜΟΝΙΑ ΚΑΙ ΑΦΟΜΟΙΩΣΗ ΤΟΥ ΟΛΟΥ, αφού κάθε Υπερσυνειδητό “Εγώ και ο Πατήρ έν εσμεν”…!
(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)
