Περί Κοινωνικής Δικαιοσύνης
με τα μάτια της Παιδικής Αθωότητας
Καθόμαστε στον ίσκιο της μεγάλης ελιάς που δεσπόζει μέσα στη γαλήνη της αλέας. Εδώ η Αριστέα μας διαβάζει το πρώτο θαύμα του θεϊκού φιλοσόφου Απολλωνίου Τυανέως, όταν επήγε στην Έφεσο, πόλη πλούτου, ακολασίας και δυστυχίας, να διδάξει περί κοινωνικής αλληλεγύης :
«Έξαφνα προς το πλησίον δένδρο πετά σπουργίτης βοών και παρακελεύεσθαί τι τοις άλλοις, τοις εν τω δένδρω δοκών» ∙ οι εν τω δένδρω στρουθοί, σιωπώντες έως τότε, ως ήκουσαν, «ανέκραζον και αρθέντες αθρόοι» ακολούθησαν τον ένα και εξηφανίσθησαν. Ο Απολλώνιος εσταμάτησε και εκοίταξε προς το δένδρον ∙ όλοι εν τω μεταξύ «ανέβλεψαν επί το δένδρον». Ο Απολλώνιος τότε λέγει : «παις ώλισθεν (ωλίσθησεν) απάγων πυρούς (σίτον) εν σκάφη (πανέρι ανοικτό) και κακώς αυτούς ξυλλεξάμενος αυτός μεν απελήλυθε, πολλούς δε (πυρούς) εσκεδασμένους απολέλοιπεν εν στενωπώ τω δείνι ― και ωνόμασε τον στενωπόν ―, ο δε στρουθός, παρατυχών πρόξενος (αγγελιοφόρος) τοις άλλοις ήκει του ερμαίου (ευρήματος) και ποιείται αυτούς συσσίτους». Πολλοί των ακροατών τότε έτρεξαν προς τον κατονομασθέντα στενωπόν και μετ’ ολίγον επανήλθον «βοώντες τε και μεστοί θαύματος». Ό,τι είπεν ήτο ακριβές. Ο Απολλώνιος δεν είχε ανάγκη πλέον να συνεχίσει την ομιλίαν του. Εξήγησε στους ανθρώπους τη γλώσσα των πουλιών – γιατί είχε διδαχθεί απ’ την σοφία της Ανατολής πώς να κατανοεί τη γλώσσα όλων των πλασμάτων, και ζώων και φυτών – Τους είπε ότι ο σπουργίτης,προσκάλεσε και άλλους σπουργίτες , για να φάνε σπόρους σιταριού, που είχαν σκορπίσει στο χώμα, όταν ένα αγόρι, που κουβαλούσε σιτάρι σε ανοιχτό καλάθι, γλίστρησε σ’ ένα μονοπάτι και χύθηκαν όλοι οι σπόροι έξω, κι, αφού μάζεψε πρόχειρα ό,τι μπορούσε, έφυγε, αφήνοντας πολλούς διασκορπισμένους σπόρους στο έδαφος. Ο σπουργίτης, λοιπόν, που έτυχε να ιδεί αυτό το περιστατικό, κάλεσε τους ομοίους του να φάνε όλοι μαζί και να χαρούν το απρόσμενο εύρημα. Δεν το κράτησε μόνο για τον εαυτό του αλλά θέλησε να το μοιραστεί με άλλους πεινασμένους ∙ γιατί η Ζωή προχωρεί μπροστά με την άλληλεγγύη, με την αγάπη για τους άλλους, που είναι αγάπη για όλον τον κόσμο, ευθύνη, χαρά κι αρμονική ειρήνη όλων των πλασμάτων.
Είμαστε πλασμένοι από την Αγάπη και για την Αγάπη.
Όλα τα πλάσματα είναι ιερά και προικισμένα με θείες ιδιότητες. Όμως, κάποια απ’ αυτά μπερδεύτηκαν και έχασαν τον εναρμόνιο ρυθμό τους και παραφέρονται, ταράζοντας την ειρήνη του κόσμου. Για να επανέλθουν στον σεβασμό και στην ευθύνη της Ζωής, πρέπει να νιώσουν την υψηλή κραδασμικότητα των ανώτερων πεδίων, εκεί που σμίγονται οι προσευχές της αγάπης και τα οράματα των εναρέτων ευεργετών.
Με τα πουπουλένια φτεράκια των μικρών πουλιών, που κουνούν τη μακριά ουρά τους, χαϊδεύοντας τη γη, φτάνουν οι προσευχές των ανθρώπων στα ουράνια… Σουσουράδες τις λένε οι χωρικοί,σεισοπυγίδες οι σπουδαγμένοι και ίυγγες οι αρχαίοι. Ο Απολλώνιος θεωρεί «τας ιύγγας ως όργανον ευχής», και όταν έφθασε στη Βαβυλώνα, βρήκε μεγάλο θαυμασμό και τιμή για τα πουλάκια αυτά : «Η αίθουσα του θρόνου στη Βαβυλώνα, όπου δικάζει ο βασιλεύς, έχει οροφή σε σχήμα θολωτό και είναι κατασκευασμένη από σάπφειρον «Κυανωτάτη δ’ η λίθος (σαπφειρίνη) και ουρανία ιδείν», ως άλλος ουράνιος θόλος, δηλαδή. Εκεί ψηλά υπάρχουν χρυσά αγάλματα Θεών, από την κορυφήν δε κρέμονται τέσσερις ίυγγες = σεισοπυγίδες (σουσουράδες), χρυσαί, δια να ενθυμίζουν εις το βασιλέα την Νέμεσιν και το μη υπέρ τους ανθρώπους αίρεσθαι (την μη έπαρση). Οι ίδιοι οι Μάγοι τοποθετούν αυτά τα χρυσά πουλιά και ονομάζουν τας σεισοπυγίδας «θεών γλώσσας» Ωραία η αίθουσα αλλά και ο συμβολισμός ωραιότερος …».
Αυτά μας διαβάζει η παιδαγωγός Αριστέα και μετά μας ρωτάει τι καταλάβαμε απ’ αυτή τη διήγηση, τι μας διδάσκει αυτό σήμερα.
Τα παιδιά παίρνουν ένα-ένα το λόγο κι ανάμεσά μας η Αριστέα προσθέτει τη γνώση της :
−Ο σοφός Απολλώνιος μας διδάσκει ότι πρέπει να βοηθάμε ο ένας τον άλλο.
Ό,τι καλό γνωρίζουμε ότι υπάρχει στον κόσμο, να το μοιραζόμαστε με ό-
λους τους άλλους, που το έχουν ανάγκη για να ζήσουν.
−Δεν είναι σωστό ένας να απολαμβάνει πλούσια αγαθά, ενώ οι πολλοί
πεθαίνουν από την πείνα και τις αρρώστιες.
−Κανένας δε γεννήθηκε, ποτέ, ιδιοκτήτης της Γης και των αγαθών της και
των ανθρώπων της και των λαών της. Όλα ανήκουν σε όλους. Και κάθε
πλάσμα είναι αξιοσέβαστο και αξιαγάπητο.
−Αφού ένα μικρό πλασματάκι του Θεού, όπως είναι ο σπουργίτης, κατά-
λαβαίνει αυτό το δίκιο που είναι για όλους, πολύ περισσότερο πρέπει
να το καταλαβαίνει και ο άνθρωπος, που λένε πως είναι το πιο προικισμένο
πλάσμα στη Γη.
−Η Ζωή προχωράει με τους πολλούς. Γι’ αυτό είναι απαραίτητο οι πολλοί
να είναι μεταξύ τους αγαπημένοι. Αλλιώς καταστρέφονται. Γιατί η Αγάπη
κυβερνάει τον Κόσμο κι όποιος παραβαίνει αυτόν τον κανόνα και χαλάει
την αρμονική τάξη και χτυπάει τη ζωή, αυτός είναι ήδη ένας νεκρός, χωρίς
να εξελιχθεί η ψυχή του σε ανώτερα επίπεδα ύπαρξης. Τέτοιες ψυχές
σβήνονται στα σκοτάδια …
−Ο κόσμος μας είναι αναστατωμένος, επειδή οι πιο πολλοί άνθρωποι είναι
φτωχοί και δεν μπορούν να ζήσουν, ενώ οι πλούσιοι, – που είναι πιο λίγοι -,
αρπάζουν όλα τα καλά και χτυπάνε τους φτωχούς με πολλούς τρόπους.
−Οι πλούσιοι δεν αφήνουν τους άλλους να κυβερνάνε και ψηφίζουν νόμους,
για να μεγαλώνουν τα πλούτη τους, βουλιάζοντας τους άλλους. Τους εκμε-
ταλλεύονται σαν δούλους, τους εξαπατούν με πολλά ψέματα, τους κατά-
στρέφουν.
−Η ανθρωπότητα σήμερα είναι σαν μια ζυγαριά, που δεν βρίσκεται σε
ισορροπία. Το ένα άκρο της βρίσκεται χαμηλά, πατάει στη γη, στοιβά-
ζοντας όλους τους λαούς των εργαζομένων ανθρώπων, ενώ το άλλο
άκρο της βρίσκεται ψηλά, ελαφρύ, με τους λίγους πλούσιους, που κατέ-
χουν τα αγαθά και την εξουσία. Όσο πιο χαμηλά θα βρίσκονται οι πολλοί,
τόσο πιο ψηλά κρατιούνται οι λίγοι ματαιόδοξοι, κούφιοι, ανήθικοι, άδικοι
που εξουσιάζουν τους πολλούς. Κάθε αγωνιστικό άλμα που κάνουν οι
λαοί, δίνοντας ώθηση στην προοπτική τους ν’ ανέβουν ψηλότερα, να
φτάσουν στη φυσική ισορροπία, τους χτυπάει το μαστίγιο των λίγων, που
βρίσκονται πιο ψηλά στην ισχύ και στον πλούτο. Τους σκοτώνει, συντρί-
βει τον αγώνα τους, τους διχάζει, για να μην είναι ενωμένοι. Τους παρα-
πλανά και τους βάζει να αλληλοσκοτώνονται.
−Αυτό φαίνεται σε όλη την πορεία της Ιστορίας.
−Πώς θα έλθει, λοιπόν, η απαραίτητη για τη ζωή της ανθρωπότητας
ισορροπία των δυνάμεών της ;
−Δεν πρέπει να υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί, αλλά όλοι οι άνθρωποι να
είναι ίσοι. Τότε θα εξασφαλιστεί η ισορροπία των δυνάμεων της ανθρω-
πότητας.
−Η Θεία Δικαιοσύνη, που επροίκισε τον άνθρωπο με υψηλή συνείδηση,
θέλει όλοι οι άνθρωποι να είναι ελεύθεροι, να αλληλοβοηθιούνται, να
συνεργάζονται και να προοδεύουν. Να έχουν ισότητα και να εξελίσσονται
ολοένα περισσότερο πνευματικά.
−Όμως, όσο υπάρχουν πλούσιοι, τόσο θα υπάρχουν πολλοί φτωχοί, γιατί οι
πλούσιοι αρπάζουν τα αγαθά που ανήκουν σε όλους.
−Στους πλούσιους επικρατεί το ζωώδες στοιχείο των αρπαχτικών, που
τρέφονται σκοτώνοντας άλλα ζώα.
−Οι πλούσιοι είναι άγρια αρπαχτικά ζώα, ντυμένα με τη μορφή ανθρώπων
και κυκλοφορούν με τα αγαθά του πολιτισμού του ανθρώπου, τον οποίο
καταστρέφουν.
−Κάθε πλούσιος είναι άδικος, επειδή είναι πλούσιος …
−Κάθε πλούσιος είναι κακός, επειδή υπάρχουν πολλοί φτωχοί στον κόσμο
μας κι αντί να τους βοηθάει, τους ρημάζει χειρότερα.
Φτωχός με σκύλο
−Αν, όμως, κάποιος έχει ικανότητα να παράγει ή να μαζεύει αγαθά, για να τα
μοιράζει στους φτωχούς κι αδύνατους,αυτός δεν λέγεται πλούσιος, γιατί δεν
τα κρατάει για τον εαυτό του, αλλά τα προσφέρει, για να ανακουφίσει τις
ανάγκες των αδυνάτων ανθρώπων.
−Όπως έκανε ο Άγιος Φραγκίσκος και οι πιστοί του φίλοι …
−Όπως έκανε ο Ρομπέν των Δασών…
−Όπως έκανε ο Μέγας Βασίλειος, … ο Άγιος Νεκτάριος, … κι άλλοι σε
τούτη τη Γη.
−Πώς θα ισορροπήσει, λοιπόν, η ζυγαριά της ανθρωπότητας;;; …
−Πρέπει το άλμα των φτωχών προς το επάνω να είναι πολύ δυνατό κι α-
ποφασιστικό. Να είναι όλοι ενωμένοι και συντονισμένοι στην ίδια προ-
σπάθεια, στον ίδιο στόχο, για να εκτιναχθούν κι από τα δυο άκρα της ζυ-
γαριάς και πολλοί ν’ αλλάξουν θέση, βαραίνοντας το υπερυψωμένο άκρο
των πλουσίων, να το χαμηλώσουν, μέχρι να ισορροπήσουν και τα δυο
άκρα.
−Τότε το πιο κουφό – άδειο ηθικά μέρος των πλουσίων εκτινάσσεται στο
κενό και χάνεται, εκτός ισορροπίας. Ενώ οι άλλοι προσαρμόζονται στη νέα
αρμονική τάξη.
−Ναι, αλλά πρέπει να τους προσέχουν, μη κάνουν πάλι τις ίδιες αδικίες και
ξαναγίνουν πλούσιοι, σε βάρος των πολλών.
−Γι’ αυτό, πρώτη ανάγκη είναι να τους μορφώσουν με την σωστή παιδεία,
για να γνωρίσουν τον Παγκόσμιο Νόμο και να μετανιώσουν για τις αρπα-
παγές και τα εγκλήματά τους.
−Και να κάνουν, απ ’δω και πέρα καλά έργα, ευεργεσίες για όλους.
−Ωστόσο, οι λαοί φτάνουν στην περιπόθητη ισορροπία – ελευθερία.
−Πώς γίνεται αυτό ;
―Είναι εντελώς απλό : οι λαοί, που ζουν σε εύφορες χώρες κι έχουν
αναπτυχθεί σε επιστήμες, σε τεχνολογία, σε πολιτισμό, να προσφέρουν το
περίσσευμά τους στους αδύνατους λαούς, που δεν έχουν τα αναγκαία και
ζουν σε πολύ δύσκολες συνθήκες. Να χαρίσουν στους ανθρώπους, που
υποφέρουνε, τρόφιμα, φάρμακα, υλικοτεχνική βοήθεια και γνώσεις, για να
γιατρέψουν τις αρρώστιες,να έχουν κατοικίες,σχολεία,ιατρεία και εργασίες
χρήσιμες για το κοινωνικό σύνολο.Έτσι, κι οι πιο αδύναμοι και ταλαιπω-
ρημένοι λαοί θα δυναμώσουν και θα παράγουν μόνοι τους τα αναγκαία
για την επιβίωσή τους.
−Κι επί πλέον, θα συνεισφέρουν σε όλον τον κόσμο τα αγαθά του πολιτι-
σμού τους.
−Έτσι, θα είναι όλοι οι άνθρωποι ευχαριστημένοι, φιλικοί, αλληλέγγυοι και
ενωμένοι θα λύνουν όλα τα προβλήματα, που παρουσιάζονται στις συνθή-
κες του πλανήτη μας.
−Με αυτόν τον τρόπο, πάρα πολύ γρήγορα, η ανθρωπότητα θα γίνει πολύ
δυνατή. Ο πολιτισμός της θα φθάσει πολύ υψηλά και θα εξαπλωθεί στ’
αστέρια.
Αφού, ως φαίνεται, λύσαμε το δύσκολο πρόβλημα της ανθρωπότητας μέσα από την σοβαρή μας συζήτηση, ξαλαφρωμένοι – σαν να βγάλαμε φτερά – συνεχίζουμε τη συναρπαστική μας περιήγηση στο θαυμαστό κήπο της Γνώσης.
(Απόσπασμα από το βιβλίο “Η ΥΛΗ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ – Η Προίκα της Αριάδνης”)
