ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΨΥΧΗ
Ο ΑΠΑΤΗΛΟΣ ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ ΤΟΥ ΝΑΡΚΙΣΣΟΥ
Ο Νάρκισσος θαυμάζοντας με αυταρέσκεια την σωματική του μορφή στον καθρέφτη των νερών επνίγηκε μέσα στον καθρέφτη του και μεταλλάχθηκε σε φυτό καθηλωμένο στην όχθη του καθρέφτη. Ο Νάρκισσος δεν ολοκλήρωσε την Αυτοπραγμάτωσή του ως Ανθρώπινο Πνευματικό ον ,αλλά οπισθοδρόμησε σε φυτική ύπαρξη, χωρίς να αναπτύξει τις δυνατότητες της πνευματικής του φύσης , εισχωρώντας στο βάθος του Αληθινού του Εαυτού. Έτσι καθηλωμένοι στα εφήμερα χάνονται οι περισσότεροι άνθρωποι , δίχως καν να υποψιάζονται την κρυμμένη στο ψυχικό βάθος Ανώτερη Ιδανική Ύπαρξή τους…!
Πορφύριος:
«… χιτών τε το σώμα τη ψυχή ό ημφίεσται, θαύμα τω όντι ιδέσθαι, είτε προς την σύστασιν αποβλέποις είτε προς την προς τούτο σύνδεσιν της ψυχής».
Το σώμα είναι χιτώνας για την ψυχή, με τον οποίον είναι ντυμένη, πραγματικά θαύμα στην όψη, είτε παρατηρείς την σύστασή του είτε την σύνδεσή του με την ψυχή.
Πλούταρχος :
Το σώμα χρησιμοποιεί πολλά όργανα, ενώ η ψυχή χρησιμοποιεί το ίδιο το σώμα και τα μέρη του σώματος. Η ψυχή με τη σειρά της έχει γίνει για να είναι όργανο του θεού, και η αρετή του οργάνου είναι να συμφωνεί όσο γίνεται περισσότερο, με βάση τις δυνατότητες που του έχουν δοθεί από τη φύση, με εκείνον που το χρησιμοποιεί και να παράγει το έργο της ίδιας της νόησης που διαφαίνεται μέσα του, να το παρουσιάζει όμως όχι όπως ήταν μέσα στον δημιουργό, καθαρό, απρόσβλητο από αλλοιώσεις και αψεγάδιαστο, αλλά ανάμεικτο με πολύ από το ξένο προς αυτό στοιχείο. Πράγματι, από μόνο του είναι άδηλο για μας, όταν πάλι φαίνεται μέσα από άλλο και μέσω άλλου γεμίζει από τη φύση εκείνου. Αφήνω κατά μέρος το κερί, τον χρυσό, το ασήμι, τον χαλκό και όσα άλλα είδη ουσίας που πλάθεται δέχονται βέβαια τη μία και μόνη μορφή του όμοιου που τυπώνεται πάνω τους, το καθένα όμως προσθέτει από μόνο του τη δική του διαφορά στο μίμημα ∙ (αφήνω κατά μέρος) επίσης τις μυριάδες παραμορφωτικές εικόνες μέσα σε κάτοπτρα επίπεδα, κοίλα και κυρτά, οπτικά είδωλα μιάς και μόνης μορφής. Πράγματι υπάρχουν όσον αφορά τον ήλιο, όμως, ούτε κάτι φαίνεται να μοιάζει με τη δική του μορφή ούτε κάτι προσφέρεται από τη φύση του περισσότερο σε εκείνον να το χρησιμοποιήσει ως όργανο από τη σελήνη ∙ δέχεται βέβαια από τον ήλιο την λαμπρότητα και τη σαν τη φωτιά όψη του, αλλά δεν τις στέλνει σ’ εμάς όμοιες όπως είναι: αφού αναμείχθηκαν μαζί της, μετέβαλαν το χρώμα τους και απέκτησαν άλλες ιδιότητες (…).
Την αιτία της εμφάνισης αυτών των ειδώλων αναφέρει ο Πλάτων. Έχει, πράγματι, αναφέρει πως, όταν το κάτοπτρο υψωθεί από τη μια και την άλλη πλευρά, τότε οι οπτικές ακτίνες ανταλλάσσουν την ανάκλαση που πέφτει από το ένα μέρος στο άλλο. Αν λοιπόν από τις οπτικές ακτίνες κατ’ ευθείαν προς εμάς (…) γυρίζουν πίσω, ενώ οι άλλες γλιστρώντας στο ένα και στο αντίθετο μέρος των κατόπτρων, ξαναβγαίνουν από εκεί προς εμάς, δεν είναι δυνατόν κάθε ανάκλαση να γίνεται σε ίσες γωνίες.Όσοι συντάσσονται με αυτούς υποστηρίζουν την ισότητα των γωνιών με τα ρεύματα που έρχονται από τη σελήνη προς τη γη, θεωρώντας πως τούτο είναι πολύ περισσότερο πιθανό από τη θεωρία εκείνη. Ωστόσο, αν πρέπει να κάνουμε τη χάρη στην αγαπημένη γεωμετρία και να δεχτούμε την άποψη αυτή, κατ’ αρχάς είναι λογικό να συμβαίνει με τα κάτοπτρα που είναι απολύτως λεία, ενώ η σελήνη έχει πολλές ανωμαλίες και τραχιά επιφάνεια, επομένως οι ακτίνες που προέρχονται από σώμα μεγάλο και προσπίπτουν πάνω σε σημαντικά ύψη, τα οποία ανακλούν το φως και το διαχέουν το ένα προς το άλλο, ανακλώνται με κάθε τρόπο, περιπλέκονται και η ανταύγεια ενώνεται με τον εαυτό της, σαν να ερχόταν προς εμάς από πολλά κάτοπτρα. Έπειτα, ακόμη κι αν δεχτούμε πως οι ανακλάσεις πάνω στην ίδια τη σελήνη γίνονται σε ίσες γωνίες, δεν είναι απίθανο οι ακτίνες, καθώς κινούνται σε τόσο μεγάλη απόσταση, να σπάνε και να αποκλίνουν, ώστε το φως τους να ανακατεύεται και να μην προχωρεί σε ευθεία*.
Εύμολπος:
Η λεία επιφάνεια του Κατόπτρου αντανακλά το είδωλο του χώρου, μια ιδεατή εικόνα, η οποία όμως, σε κάθε περίπτωση, είναι ένα μέσον, το οποίο φανερώνει μια αντίστοιχη πραγματική μορφή. Παρομοίως λειτουργεί και η επιφάνεια υδάτων αλλά και της ψυχής ∙ αντανακλάται σε αυτήν η επιφάνεια του περιβάλλοντος κόσμου και καταγράφεται με εντυπώσεις. Προβάλλει στην φαντασία τις ιδεατές εικόνες μορφές εκ των Μουσών γενόμενες, που μόνον ελπίδες δίδουν, μα πνοές είναι και δύναμι για την οδοιπορία της ζωής.
Οι αρχετυπικές μορφές του δημιουργημένου κόσμου εκφύονται περικαλυπτόμενες πάντοτε από διάφορα εκφραστικά στοιχεία π.χ. χρώματα, σχήματα, αρώματα κ.α., δηλαδή από αυτά που σχηματίζουν φανερά είδωλα, τις εξωτερικές εντυπώσεις του περιβάλλοντος.
Όσοι δεν ξεπεράσουν τη ρηχή επιφάνεια των εντυπώσεων, θα παραμείνουν λησμονημένοι, ωσάν τον Νάρκισσο, προσκεκολλημένοι στις ψευδαισθήσεις των ανθέων, οι οποίες είναι πραγματικές μεν αλλά αποτελούν είδωλα, άυλα θεμέλια της δημιουργίας.
Μόνον όταν αποδεσμεύεται ο άνθρωπος από τις εντυπώσεις των διακυμάνσεων της ζωής (ηδονές, χαρές, πίκρες), αφίεται η διάνοιά του να οδηγηθεί προς τις ενδοξότερες λειτουργίες- καταστάσεις των μορφών (νόμοι, αίτια, ανάγκες), υπό των οποίων εκφύονται οι εξωτερικές μορφές, ώστε να κατανοήσουν το έργο των θεών.
{youtube}McBKoz6K3Ns{/youtube}
Το Κάτοπτρο συμβολίζει και το ανύπαρκτο εκείνου του κεκτημένου δήθεν (υπέρ-εκτιμημένου αντικειμένου, προσώπου, προσδοκίας, αξιώματος), το οποίο δεσμεύει τις αισθήσεις και δεν είναι παρά μια ματαιοδοξία, ένα είδωλο εντυπώσεων αντανακλώμενο στον ψυχικό κόσμο–γι’ αυτό ο Νάρκισσος βλέπει το πρόσωπό του στην επιφάνεια του ύδατος, δηλαδή της ψυχής.
Το Κάτοπτρο με την επίπεδη επιφάνειά του αντανακλά την εξωτερική μόνον όψη των φαινομένων και ουδέποτε τα εσωτερικά στοιχεία. Με αυτόν ακριβώς τον τρόπο λειτουργούν και οι αισθήσεις, οι οποίες αρέσκονται στα εμφανή ή εντυπωσιάζονται από αυτά, συγκρατούν την διάνοια στην επιφάνεια των γεγονότων και ενίοτε την καθιστούν αδύναμη να διακρίνει τα ενδότερα.
Κατ’ αυτήν την έννοια η «φύσις αεί κρύπτεσθαι φιλεί» Όμως μόνον δια μέσου αυτών των φαινομένων, των εμφανών αλλά και παραισθησιογόνων συνάμα, είναι δυνατόν να αντιληφθούμε εκείνον τον αμετάβλητο κόσμο, τον κεκρυμμένο υπό των φανερών σημείων των γεγονότων, ο οποίος ως αιτία ή κίνητρο, εν τέλει, αποτελεί την κυρία ουσία του εκφρασμένου κόσμου.
Αυτό δεν σημαίνει πως τα φανερά είχαν ολιγωτέραν αξία ∙ όμως πέραν των φανερών, ο φιλόσοφος, ο μυημένος, ο ιεροφάντης, αναζητά να κατανοήσει και τις εσώτερες δομικές λειτουργίες ή καταστάσεις του κόσμου π.χ. εάν ήσαν ορατές οι εσωτερικές λειτουργίες των φυτών θα υπήρχε διαφορετική αντίληψη περί τούτων.
Ο μύθος κατέχει εδώ το μυστικό εκείνο κλειδί της ερμηνείας των αιτίων, την ατραπό, που οδηγεί στη λύση του
αινίγματος, δια μέσου του λαβυρίνθου των ιδεών του δυσπρόσιτου κόσμου της δημιουργίας.
Εξιστορεί τις μυστηριακές λειτουργίες της ψυχής, ξεναγεί τη διάνοια σε κόσμους που είναι αδύνατον να ερμηνευτούν
αλλιώς (…)
Οι μύθοι αναφέρονται σε όσα επισυμβαίνουν στον ψυχικό κόσμο του ανθρώπου. Χρησιμοποιούν ως κάτοπτρο
ή ως περίβλημα ή ως σημαίνον τις κοινωνικές αναφορές, τα κοσμικά ιστορικά γεγονότα, έθιμα, παραδόσεις, για να
ενδύσουν/αποκρύψουν τις μυστηριακές αναφορές τους (…)
Η μυθική αναφορά υιοθετεί και προτάσσει μόνον εξέχουσες, ηρωικές ανθρώπινες πράξεις (…) στον ιδεατό εκείνο
τόπο των ιδανικών μορφών.
(…)Το κάτοπτρο αντανακλά το είδωλο (την αιθερία αύρα) του εμβίου φυσικού κόσμου, μας αποκαλύπτει έτσι τα είδωλα των δημιουργών του.
Οι οδοιπορούντες στις ατραπούς του μύθου θα γνωρίσουν τα φανερά, αλλά και τα κρυμμένα, μιμούμενοι τους άθλους των ηρώων, «θραύοντες» τους καθρέπτες, διαπερώντες τις μαγικές και «ξελογιάστρες» εικόνες του αισθητού. Τότε και μόνον ο άνθρωπος ορά τα αόρατα δεσμά της ζωής και καθίσταται τέλειος επόπτης, «τυφλός» μάντις για τις εντυπώσεις της καθημερινότητας.
Σημείωση: Εύμολπος ο Μανώλης Τσάμης “ΕΛΛΗΝΙΚΉ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΉ ΠΑΡΆΔΟΣΙΣ”
Παν. Μαρίνης:
Η ορφική θέσις είναι ότι η ψυχή εξελίσσεται εκ των κάτω προς τα άνω, όπως ακριβώς λειτουργεί η εξέλιξις και εις τον φυσικόν κόσμον. Όπως λειτουργεί η εξέλιξις τα έμβια όντα, όπου το εξελικτικό δένδρο τους προχωρεί εκ των κάτω προς τα άνω: τα απλούστερα και μονοκύτταρα, η αμοιβάς, τα φύκη εξελίσσονται, διακλαδίζονται και φθάνομε κάποτε εις τα σπονδυλωτά, τα θηλαστικά, τον άνθρωπο. Όπως υπάρχει η εξέλιξις εις το μοριακό πεδίο, όπου το βασικό σωματίδιο εξελίσσεται προς τα άτομα των χημικών στοιχείων και, περαιτέρω, εις κρυστάλλους και πολυπλόκους ενώσεις της οργανικής χημείας. Όπως ακόμη η διαστρική κόνις εξελίσσεται προς νεφελώματα,αστέρες, γαλαξίες. Βεβαίως, εκτός από τον νόμο της εξελίξεως, έχομε το νόμο της ποικιλότητος. Παρατηρείται μία τάσις των οντολογικών γενών προς «συντήρηση» και έχομε τον νόμο της «αυτοσυντηρήσεως».
Δια δε τον μικρόκοσμο-μακρόκοσμο της ανοργάνου φύσεως και πολυπλοκότητoς θα ελέγαμε ότι δεν πρόκειται δια εξέλιξι, αλλά δια ανάπτυξι ή σύνθεσι. Τα βασικά μόρια παραμένουν ως έχουν. Τα ανωτέρω μας επιτρέπουν να παρατηρήσουμε ότι είναι λάθος να θεωρηθεί ο γνωστός μας κόσμος της χονδροειδούς ύλης ως ο «προθάλαμος» των Ανωτέρω Κόσμων, αντιθέτως αποτελεί την έδραν του συνόλου κόσμου και διαθέτει αφ’ εαυτού το κάλλος, ποικιλότητα και εκπληκτική φαντασία. Δυνάμεθα να είπωμεν ότι ο κόσμος της χονδροειδούς ύλης αποτελεί το πεδίον δημιουργίας της Φύσεως, το οποίον συμπληρώνουν τα πεδία των Ανωτέρων Κόσμων, τα οποία εξ άλλου έχουν ως κύριον έργον των την φροντίδα επί του πεδίου της χονδροειδούς ύλης.
Δια να τονίσει η θρησκεία μας την αξίαν του υλικού κόσμου είχε καθιερώσει την προσφοράν υλικής θυσίας και, επίσης, ορίζει την εκ της συμπαγούς ύλης κατασκευήν των αγαλμάτων των Θεών.
Κατά ταύτα, ας υπογραμμισθεί, η ψυχή εξελίσσεται εκ των κάτω προς τα άνω: εισέρχεται εις τους μονοκυτταρίους οργανισμούς, κατόπιν εις τα φυτά (Εμπεδοκλής), εις τα ζώα, και,τέλος, εις τον άνθρωπο και ούτω βαθμιαίως εξελίσσεται ∙ γίνονται όλο και πολυπλοκώτερες οι αποτυπώσεις εις το νοητικό, βουλητικό, συναισθηματικό πεδίο της.
Η εξέλιξις αυτή οφείλει να νοηθή ουχί μόνον ως ποσοτικαί συσσωρεύσεις, αλλά ως διαδικασία του γίγνεσθαι (διό και συνοδεύεται από τον θάνατο του μέρους) ∙ πρόκειται δια την κατά τον Bergson, evolutioncreatrice, ο οποίος ετόνιζε ότι «το παν είναι τάσις και ουχί κατάστασις», συνέχισις του παρελθόντος στο παρόν, διάρκεια ενοποιητική των καταστάσεων σε τάσεις (υπάρχειν -αλλάσσειν- ωριμάζειν – δημιουργείν). Τούτο αντιστοιχεί προς το Αριστοτελικόν «δυνάμει ον», το τρεπόμενο εις «ενεργεία ον» και τούτο εις «εντελεχεία ον» κατά το Ηρακλείτειον «πάντα ρει, πάντα χωρεί και ουδέν μένει». Είναι δε φυσικό κάθε σώμα να είναι μια φυλακή, από την οποία η ψυχή θέλει να εξέλθει, διότι έχει την εγγενή τάσι να επιθυμή να είναι ταχεία η εξέλιξίς της και να προχωρή συνεχώς εις πλέον εξελιγμένα σώματα, όπως ένας μαθητής ενδιαφέρεται να προχωρή εις τις τάξεις του σχολείου του και όχι να μένη στάσιμος.
Όπως βλέπομε, η εξέλιξις την οποία προτείνει η Ελληνική Γραμμή συνάδει με την έννοια που δίδεται εις την εξέλιξι εις κάθε επιστημονικό τομέα.
Η ύλη εξελίσσεται, επομένως, δημιουργεί από τον εαυτόν της σύνθετα φαινόμενα, καταστάσεις πολυπλόκου οργανώσεως, εμφανίζεται η διάνοια και το «πνεύμα», η ψυχή και οι λεπτοφυείς θείοι κόσμοι.
Δια την Ελληνική Επιστήμη (…) η ανθρώπινη διάνοια είναι μέρος των ενεργειών της φύσεως, αντικειμενικώς υπάρχει και είναι λειτουργία του Πνεύματος, το οποίο είναι μέρος της καθόλου ουσίας της φύσεως, είναι δε αποτέλεσμα της μεταγενεστέρας πολυπλόκου οργανώσεώς της. Διότι, αν το πνεύμα υπήρχε εξ αρχής, τα πρώτα προϊόντα της φύσεως θα ήσαν πνευματικά, ενώ, αντιθέτως, τα πνευματικά φαινόμενα είναι μεταγενέστερα. Η σύστασις του πνεύματος, ας το προσέξουμε, είναι η ίδια η σύστασις της καθολικής ουσίας του απείρου-«το πνεύμα ουδέν άλλο είναι ή το κορύφωμα των εξελιχθεισών δυνάμεων της ζωής και κινήσεως»– οπότε δυνάμεθα να δώσωμε κάτι στον ορισμό, λέγοντας ότι το πνεύμα είναι συνισταμένη εκδήλωσις ήδη εκδηλωθεισών δυνάμεων εκ της ουσίας της φύσεως. Οπότε εις την περίπτωσιν του ανθρώπου δυνάμεθα να είπωμε ότι πνεύμα είναι η μεταμόρφωσις της ενστικτώδους νοήσεως σε λογική νόησι με συνέπεια την εκδήλωση της λογικής των ιδεών και του λόγου, τουτέστι ότι πνεύμα είναι η με λογική νόησι ανθρώπινη ψυχή.
Σημείωση: Παναγιώτης Μαρίνης ” Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ”
Σκοπός του νόμου της εξελίξεως είναι η εκπνευμάτωσις καθώς «πάσα δύναμις εν τη φύσει τείνει εις εκπνευμάτωσιν». (Σ. Νάγος).
Χαλδαϊκά Λόγια(KROLLσ12-PLACES 3)«‘Ο Πατήρ ‘ήρπασεν ‘εαυτόν,ουδ’ εν ‘εή δυνάμει νοερά κλείσας ίδιον πυρ» (Ο Πατήρ αφήρπασεν εαυτόν,χωρίς να εγκλείση ούτε το ίδιόν του πυρ εντός της νοεράς του δυνάμεως) –
(ΚROLL15 –PLACES 14)
«Πατήρ ου φόβον ενθρώσκει, πειθώ δ’ επιχεύει»
(ο Πατήρ δεν εμπνέει ( επί των όντων)φόβον, αλλά εγχέει την πειθώ)
Ο Πλάτωνας γράφει στον «Τίμαιο» 68 Ε:
«Όλα αυτά, λοιπόν, που τότε έγιναν εξ ανάγκης ο δημιουργός του καλλίστου και αρίστου τα περιέλαβε σε όσα γίνονται, όταν εγέννησε και τον αυτάρκη και τελειότατον θεόν, χρησιμοποιώντας μεν τις αιτίες που εξυπηρετούν σε όλα, και προσαρμόζοντας (δε) αυτός ο ίδιος το αγαθόν (=το ευ) σε όλα τα γιγνόμενα»
Ο Ποιητής
” Αντανακλάσεις μου παράφορες…”
{youtube}W-PDwzDdWu0{/youtube}
Ακολουθούν στοιχεία από το βιβλίο”Αντέχεις την Αλήθεια- Το Χρονικό της αιχμαλωσίας”-γράφει η Αγγελική Αναγνώστου :
“Η Μεταφυσική υποστηρίζει ότι ο άνθρωπος διαθέτει 7 σώματα: 1 πυκνά υλικό (το φυσικό), 3 σώματα από ενέργεια (αιθερικό, αστρικό, κατώτερο νοητικό), 2 σώματα αποτελούμενα από κράμα ενέργειας και Πνεύματος (Ψυχή και Ανώτερο Νοητικό) και 1 Πνευματικό σώμα (τον Θεϊκό Σπινθήρα).
Πρέπει να σημειώσω ότι δεν θα πρέπει να συγχέεται η ενέργεια ―θετική ή αρνητική― με το Πνεύμα· είναι δυο εντελώς διαφορετικές καταστάσεις. Κάθε ένα από αυτά τα ενεργειακά σώματα, διαθέτει και κάποια ξεχωριστά χαρακτηριστικά και εκδηλώνονται με ιδιαίτερο τρόπο στο υλικό πεδίο.
Τα σώματα αυτά αν και θεωρείται πως περιβάλλουν το ένα το άλλο, στην πραγματικότητα συνυπάρχουν όλα στο ίδιο «σημείο», απλά βρίσκονται σε διαφορετικά επίπεδα/διαστάσεις. Έτσι σε κάθε διάσταση ενδημεί και ένα από αυτά τα σώματα που περιβάλλουν τον υλικό άνθρωπο, και από εκεί μπορούν να του φέρουν πληροφορίες, είτε μέσω των ονείρων, είτε μέσω κάποιας υπερβατικής διαδικασίας.
Ας αναλύσουμε λοιπόν κάθε σώμα ξεχωριστά και στη συνέχεια να διερευνήσουμε την αιτία που αυτά τα σώματα ήταν απαραίτητο να δημιουργηθούν.
Το σώμα που οι περισσότεροι άνθρωποι ταυτίζουν με ΟΛΟΚΛΗΡΗ την ύπαρξή τους, επειδή δεν μπορούν να δουν τα υπόλοιπα ενεργειακά και Πνευματικά τους σώματα.
2) ΑΙΘΕΡΙΚΟ ΣΩΜΑ
ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΤΟ «ΠΑΤΡΟΝ» ΒΑΣΕΙ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΔΟΜΕΙΤΑΙ ΤΟ ΦΥΣΙΚΟ ΣΩΜΑ
Τα Ενεργειακά Σώματα του Ανθρώπου παρίστανται στην Ορθόδοξη Αγιογραφία στις εικόνες της Μεταμορφώσεως και της Αναστάσεως του Ιησού Χριστού
Η Ανθρώπινη Ζωή για να εναρμονισθεί με την Συμπαντική Αρμονία πρέπει να συντονίζεται στην υψηλή πνευματική συχνότητα του Θείου Λογου – Παγκόσμιου Νόμου . Απαραίτητος όρος ύπαρξης του άνθρώπου είναι η Αυτογνωσία και η Θεολογική Κοσμογνωσία , ώστε να γνωρίζει τις λειτουργίες του σώματος, τις ιδιότητες της ψυχής,τις δυνατότητες του πνεύματος και τους Φυσικούς Νόμους . Η Αφύπνιση από το υλικό πεδίο των αισθήσεων στο Νοητό πεδίο του Πνεύματος ενεργοποιεί την Κωδική Μνήμη , δηλαδή την Αλήθεια (α+λήθη=απουσία λησμονιάς) .Εφαρμόζοντας αυτές τις κωδικές γνώσεις στον επίγειο βίο του ο άνθρωπος , με Ευθύνη και Αρετή , γίνεται συλλειτουργός στην Παγκόσμια Συμπαντική Ζωή .
Όλα τα σώματα του ανθρώπου είναι σεβαστά και καθένα επιτελεί τον λειτουργικό του ρόλο στο Σχέδιο της Δημιουργίας. Η Υγεία και η Ωραιότης του υλικού μας σώματος μάς οδηγούν στην ανακάλυψη και των άλλων ενεργειακών σωμάτων μας , υπό τον όρο να μην προσηλωνόμαστε στην εξωτερική υλική μας υπόσταση αλλά να την εκτιμούμε ως μια στέρεη βάση , ένα απαραίτητο πρώτο σκαλοπάτι για την άνοδό μας και στις άλλες ενεργειακές μας υποστάσεις . Ως εκ τούτου , απαραίτητη είναι η γνώση και η εναρμόνιση των Επτά Ενεργειακών Κέντρων του σώματός μας και η Αγαπητική συνθήκη της ψυχής μας .
Η υπέροχη τέλεια ωραιότητα ενός ευωδιαστού Ρόδου γίνεται η Πύλη προς την Θεία Ωραιότητα της Δημιουργίας που έφτιαξε έτσι το Ρόδον . Η αισθητηριακή μας επαφή με το Ρόδον εγείρει στην πνευματο-ψυχή μας ευγενή συναισθήματα : θαυμασμό , χαρά , αγάπη , καλοσύνη , ευθύνη ,εμπιστοσύνη κι ευγνωμοσύνη προς την Ζωή , αλληλεγγύη , δοτικότητα ,δημιουργικότητα , άμιλλα προς την τελειότητα , ευεργεσία , θεία έκσταση κι ενότητα προς το Παν . Έτσι , από το επίγειον υλικό Ρόδον , ανελισσόμαστε νοερώς προς τα φωτεινά Πνευματικά πεδία των Αρετών , κι από τον έρωτα προς την ωραιότητα του Ρόδου μεταβαίνομε στον Πνευματικό Έρωτα του Αγαθού ΕΝΟΣ και στην Παγκόσμια ΑΓΑΠΗ !!!
ΕΡΩΣ ΚΑΙ ΨΥΧΗ
“Ο ρόλος των Γονέων στην Ανάπτυξη της Υγιούς και της Ναρκισσιστικής Αγάπης”
Συζητούν ο δρ. Θεολογίας – Μουσικολογίας – Συγγραφέας Ηλίας Λιάμης και ο Πρωτοπρεσβύτερος Πατήρ Νεκτάριος Κάνιας, Υπεύθυνος Σχολής Γονέων Ιεράς Μητροπόλεως Ρόδου.
