ΘΕΟΣ , ΚΟΣΜΟΣ , ΑΝΘΡΩΠΟΣ
« Στην αρχή ήταν το χάος και μόνον το πνεύμα του Θεού επλανάτο πάνω από την ύλη .Αρχή των όντων ο Θεός και νους και φύση και ύλη και όλα αυτά με σοφία σε δείξη όλων – πρώτος πάντων ο Θεός ο ένας ο μοναδικός , ο δημιουργός , ο αιώνιος , ο αγέννητος…» (Ερμής Τρισμέγιστος από 22.000 π.Χ.)
« Το σκοτάδι κρυβόταν στην σκοτεινιά.
Όλα ήταν ρευστά κι ασχημάτιστα .
Κι εκεί μέσα στο κενό ,από την φωτιά
Της ζέσης αναδύθηκε ο ΕΝΑΣ.
Και μέσα στον Ένα
Αναδύθηκε η αγάπη :
Η αγάπη , ο πρώτος σπόρος
της ζωής » (Ριγκ – Βέδα )
« Θνητά γαρ και αθάνατα ζώα λαβών και συμπληρωθείς όδε ο κόσμος ούτω , ζώον ορατόν τα ορατά περιέχον , εικών του νοητού θεός αισθητός , μέγιστος και άριστος και κάλλιστός τε και τελειώτατος γέγονεν είς ουρανός όδε μονογενής ων» :
« Αυτός ο κόσμος αφού συμπεριέλαβε θνητά και αθάνατα ζώα και έτσι ολοκληρώθηκε , ζώον (έμβιον ον) ορατόν περιέχον τα ορατά , εικόνα του νοητού θεός αισθητός , μέγιστος και άριστος και κάλλιστος και τελειότατος έχει γίνει αυτός ο ένας και μονογενής ουρανός.» ( Πλάτωνος «Τίμαιος» 91 )
«Πώς δε μοι έν τε τα πάντ’ έσται και χωρίς έκαστον ; » : Πώς, κατά την γνώμη μου , και τα πάντα είναι ένα και χωριστό το καθένα ; (Ορφική Θεολογία – Otto Kern)
«Θεός μεν τα πολλά εις έν συγκεραννύναι και πάλιν εξ ενός εις πολλά διαλύειν ικανώς επιστάμενος άμα και δυνατός , ανθρώπων δε ουδείς ουδέτερα τούτων ικανός ούτε έστι νυν ούτε εις αύθις ποτέ έσται » : Ο Θεός έχει την υψηλή γνώση και δυνατότητα ικανώς μεν να συνενώνει τα πολλά σε ένα και πάλι από ένα να διαλύει σε πολλά , όμως κανείς απ’ τους ανθρώπους δεν είναι ικανός σε τίποτε απ’ αυτά ούτε θα είναι ποτέ . (Πλάτωνος «Τίμαιος» 68)
« Είς Θεός εν τε θεοίσι και ανθρώποισι μέγιστος , ούτε δέμας θνητοίσιν ομοίϊος ούτε νόημα . ούλος ορά , ούλος νοεί , ούλος δε ακούει » : Ενας Θεός και στους θεούς και στους ανθρώπους μέγιστος ούτε όμοιος με τους θνητούς στο σώμα ούτε στο νόημα . ολόκληρος βλέπει (παντεπόπτης) , ολόκληρος κατανοεί (παντογνώστης) , και ολόκληρος ακούει . ( Ξενοφάνης )
« Θεούς δε προσωνόμασαν σφέας από του τοιούτου , ότι κόσμω θέντες τα πάντα πράγματα και πάσας νομάς είχον » : Θεούς ονόμασαν αυτούς από το εξής , διότι , αφού έθεσαν τον κόσμο (κοσμική τάξη στο σύμπαν), κατείχαν όλα τα πράγματα και όλες τις νομές. ( Ηρόδοτος , Ευτέρπη 52)
« Την θεϊκή αιτία πρέπει να την αναζητήσομε παντού , για να κατακτήσομε την ευτυχισμένη ζωή που αναλογεί στην ανθρώπινη φύση μας .Την αναγκαία αιτία πρέπει να την αναζητήσομε χάριν της θεϊκής , όταν αναλογισθούμε ότι χωρίς τις αναγκαίες αιτίες είναι αδύνατο να κατανοήσομε , να συλλάβομε ή έστω να διατηρήσομε επαφή με τα αντικείμενα της σοβαρής μελέτης μας…
Έτσι , λοιπόν , προέκυψαν όλα αυτά τα πράγματα – από την δράση της Ανάγκης . Σε αυτήν την κατάσταση τα παρέλαβε ο Δημιουργός του ωραιότερου και καλύτερου των γενημένων όντων , όταν αποφάσισε να φέρει στην ζωή τον αυτάρκη και τελειότατον Θεό .» ( Πλάτωνος «Τίμαιος» 68 )
« Ο Ησίοδος καθαρά και με ορισμούς πρώτος εξέθεσε τέσσερα γένη των λογικών όντων , τους θεούς , έπειτα δαίμονες πολλούς και αγαθούς , έπειτα ήρωες , έπειτα ανθρώπους , ονομάζοντας τους ημίθεους σε ήρωες . Άλλοι δε κάνουν μεταβολή και στα σώματά τους ομοίως και στις ψυχές , όπως το ύδωρ από την γη , από δε το ύδωρ ο αέρας , από δε τον αέρα το πυρ φαίνεται να γεννάται , καθώς η ουσία φέρεται προς τα άνω . έτσι από μεν τους ανθρώπους σε ήρωες , από δε τους ήρωες σε δαίμονες οι καλύτερες ψυχές παίρνουν μεταβολή . και από δαίμονες λίγες μεν σε πολύ χρόνο πλέον αφού καθαρισθούν δια της αρετής , συμμετέχουν καθ’ ολοκληρίαν προς την θεότητα. Όμως συμβαίνει μερικές να μη συγκρατούν τους εαυτούς των , αλλά ριγμένες και αναλυόμενες πάλι σε θνητά σώματα (συμβαίνει( να έχουν αλαμπή και αμυδρή ζωή , σαν αναθυμίαση» ( Πλούταρχος «Περί των εκλελοιπότων χρηστηρίων» 10)
Eδουάρδος Συρέ : «Για τα μεγάλα πνεύματα της αρχαιότητας , οι θεοί δεν ήταν παρά ποιητική έκφραση των ιεραρχικά τοποθετημένων φυσικών δυνάμεων, δονούμενη εικόνα του εσωτερικού οργανισμού της , και με την ίδια αυτή έννοια των συμβόλων κοσμικών και ανιμιστικών(ψυχικών) δυνάμεων οι θεοί επιβιώνουν ακατάλυτοι στην συνείδηση της ανθρωπότητας. Στην συνείδηση των μυστών η ποικιλία αυτή των θεών ή δυνάμεων κυριαρχούνταν και διαπερνιόταν από τον υπέρτατο Θεό ή το καθαρό Πνεύμα. Ο βασικός στόχος των ιερών της Μέμφιδας , των Δελφών και της Ελευσίνας ήταν να διδάξουν αυτήν ακριβώς την ενότητα του Θεού με τις θεοσοφικές διδαχές και την ηθική πειθαρχία που την ακολουθεί .(…)
Μόνο η βεβαιότητα ότι η Αθάνατη Ψυχή μπορεί να γίνει στέρεη βάση της γήινης ζωής – και μόνο η συνύπαρξη των μεγάλων θρησκειών , με την στροφή προς την κοινή πηγή έμπνευσής τους , μπορούν να εξασφαλίσουν την αδελφοσύνη ανάμεσα στους λαούς και το μέλλον της ανθρωπότητας .»
Ευάγγελος Παπανούτσος : « Η θρησκευτική πίστη δεν στηρίζεται σε λογικές αποδείξεις , ούτε τις χρειάζεται για να βεβαιώσει περισσότερο τα ομολογήματά της , αλλά απορρέει από την ιδιότυπη αίσθηση και θέαση του υπέρλογου , που σαν το « αγαθόν» της Πλατωνικής « Πολιτείας» είναι το απόλυτα ανυπόθετο , εκείνο που , επειδή υπάρχει « πρεσβεία και δυνάμει επέκεινα της ουσίας» , χαρίζει σε όλα τα όντα «το είναι και την αξίαν».Στην έκσταση προσφέρεται άμεσα της πίστης το περιεχόμενο , δεν αποκτάται έμμεσα με την κίνηση της σκέψης .
Διονύσιος Αρεοπαγίτης : « Τούτο ακριβώς είναι η μυστική θεολογία : ούτε αίσθηση , ούτε λόγοι , ούτε κίνηση του νου , ούτε ενέργεια , ούτε έξη, ούτε τίποτ’ άλλο από τα δικά μας θα την παραστήσει ` αλλά όταν σε τελείαν ακινησίαν του νου μας αποκαλυφθούν τα περί αυτής με εσωτερικό φωτισμό[ « ελλαφθέντες» ] , θα αντιληφθούμε ότι βρίσκεται πάνω απ’ όλα όσα μπορεί να συλλάβει ο νους(…) γιατί τούτο μόνο περί του Θεού λέγεται : ότι είναι πάνω από τα πάντα»
Εδώ διοχετεύεται εκχριστιανισμένη πια η μυστική φιλοσοφία του Πλωτίνου . Αυτός πρώτος περίγραψε με τέτοιο τρόπο την έκσταση και το επέκεινα , την απόλυτη υπερβατικότητα του θείου .
Το ΕΝ είναι ο Παγκόσμιος Πατήρ, η αρχή παντός αριθμού και πάσης αριθμήσεως η υπάτη Αρχή. Ο ΘΕΟΣ είναι ο κατ’ εξοχήν αριθμός , άρρητος και υπέρ πάντα λογισμόν. Είναι η αρχή του παντός, διότι στα πάντα παρέχει Ενότητα και συνδιαλλάσσει σε ενότητα τις αντίθετες αρχές.(Φιλόλαος)
Η ΤΡΙΑΣ είναι ενεργητικώς η έναρξις των αριθμών, οι οποίοι διαχωρίζονται από το σύνολο των μονάδων των.Η ΤΡΙΑΣ διαχώρισε την ύλη και την διαμόρφωσε με τις δυνάμεις όλων των ποιοτήτων…Είναι η κορυφή της ουσίας.
Η πρωταρχική Ορφική Θεολογία παραδέχεται 3 ΤΡΙΑΔΕΣ ΑΡΧΩΝ…Και κατά τους Αλεξανδρινούς Πλατωνικούς, με επί κεφαλής τον μέγαν ΠΛΩΤΙΝΟΝ, η Πρωταρχική ΘΕΙΑ ΤΡΙΑΣ αναπτύσσεται επίσης κατά Τριάδες. Επί κεφαλής του πρώτου Τριγώνου της ΑΓΑΘΟΕΙΔΟΥΣ ΤΡΙΑΔΟΣ βρίσκεται το ΕΝ-ΑΓΑΘΟΝ, ως Πρώτη Αρχή και στην βάση αφ’ ενός ο Νους, ο Λόγος, ο Κόσμος των Ιδεών και αφ’ ετέρου η Ψυχή του Κόσμου, ο Δημιουργός, η Ζωή. Εκ του Κόσμου των Ιδεών απορρέουν τα Πρότυπα των όντων.Από το πρώτο αυτό Τρίγωνο απορρέουν άλλα δυο και η όλη εκδήλωση της Παγκοσμιότητας προβαίνει κατά Τριάδες και Εννεάδες. Στην κορυφή της δεύτερης ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗΣ ΤΡΙΑΔΟΣ βρίσκεται η Ουσία του Κόσμου και στην βάση της η Επιστροφή στην Ουσία και η Κίνησις. Στην κορυφή της τρίτης ΝΟΗΤΗΣ ΤΡΙΑΔΟΣ- ΣΟΦΙΑΣ ΔΕΟΣ βρίσκεται το ΟΝ και στην βάση της η Νοητή Αλήθεια και η Αλήθεια.
“Μια πηγή, μια ρίζα ακτινοβολεί υπό τριπλήν λάμψη ` διότι εκεί όπου ευρίσκεται ο Πατρικός Βυθός , εκεί υπάρχει ο ένδοξος Υιός, μυστικόν γέννημα της καρδίας εκείνου, Σοφία κοσμοτεχνίτις ` εκεί επίσης ακτινοβολεί το Ενοποιόν Φως της Αγίας Πνοής-Άγιον Πνεύμα….αποκαλύπτει με λάμψη το θαυμαστό φέγγος των μακαρίων και εγκοσμίων ουσιών”( Συνέσιος , πλατωνίζων επίσκοπος Κυρήνης)
(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)
