06. Θέλει Αρετήν και Τόλμην η Ελευθερία – Ιωάννης Καποδίστριας, I. Μακρυγιάννης

 Θέλει Αρετήν και Τόλμην η Ελευθερία –                                                     Ιωάννης Καποδίστριας, Ιωάννης Μακρυγιάννης 

                                 

 

                                                                     Ο Ποιητής

 

Ω γνήσια της Ελλάδος

τέκνα ∙ ψυχαί που επέσατε

εις τον αγώνα ανδρείως,

τάγμα εκλεκτών Ηρώων,

         καύχημα νέον.

                                    Μία δύναμις ουράνιος

                                    εις την ψυχήν σας δίδει

                                    πτερά ελαφρά, και υψώνεται

                                    λαμπρόν το μέτωπόν σας

                                    υπέρ την νύκτα.

                                                                                                                                                                                                                                     

Από τα ολύμπια δώματα

δροσερόν καταβαίνει

χαράς ελέου φύσημα,

και στεγνώνει τα δάκρυα,

       τον ιδρώτα σας.

                                     Εκεί που επατήσατε

                                     ιδού οι καρποί φυτρώνουν,

                                     και τ’ άνθη ιδού σκορπίζουσι                

                                     τα κύματα ευτυχή

                                     της μυρωδίας.

                                     ( . . . )

Ω Αρετή, πολύτιμος

θεά! Συ ηγάπας πάλαι

τον Κιθαιρώνα ∙ σήμερον

την γην μη παραιτήσης

         την πατρικήν μου.

                             Ω Έλληνες, ω θείαι

                            Ψυχαί, που εις τους μεγάλους

                            κινδύνους φανερώνετε

                            ακάματον ενέργειαν

                            και υψηλήν φύσιν!

Πώς, πώς της ταλαιπώρου

πατρίδος δεν πασχίζετε

να σώσητε τον στέφανον

από χέρια ανόσια

ληστών τοσούτων;

                           Είναι πολλά τα πλήθη των

                           και φοβερά εις την όψιν

                           αλλ’ ένας Έλλην δύναται                                                                            

                           ένας άνδρας γενναίος

                           να τα σκορπίση.

                                                       ( Ανδρέας Κάλβος )

 

 

 

Ρήγας Βελεστινλής:

 

Ως πότε παλικάρια, να ζούμε στα στενά,

μονάχοι σαν λιοντάρια, σταις ράχες στα

                                                      βουνά;

Σπηλιαίς να κατοικούμε, να βλέπωμεν

                                                  κλαδιά;

να φεύγωμ’ απ’ τον κόσμο, για την πικρή

                                               σκλαβιά;

Να χάνωμεν αδέλφια, πατρίδα και γονείς,

τους φίλους, τα παιδιά μας, κι όλους τους

                                                 συγγενείς;

Καλλιώναι μίας ώρας ελεύθερη ζωή,

παρά σαράντα χρόνοι, σκλαβιά και φυλακή.

Τι σ’ ωφελεί αν ζήσεις, και είσαι στη σκλαβιά;

στοχάσου πως σε ψαίνουν, καθ’ ώραν στην φωτιά(…)

 

Ελάτε μ’ έναν ζήλον, σε τούτον τον καιρόν,

να κάμωμεν τον όρκον, επάνω στον σταυρόν.

Συμβούλους προκομμένους, με πατριωτισμόν

να βάλωμεν εις όλα, να δίδουν ορισμόν.

Οι νόμοι νάν’ ο πρώτος, και μόνος οδηγός,

και της πατρίδος ένας, να γένη αρχηγός.

Γιατί κ’ η αναρχία, ομοιάζει την σκλαβιά,

να ζούμε σαν θηρία, είν’ πιο σκληρή φωτιά.

                                      ( . . .)

Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΜΗΤΕΡΑΣ και η δια του αρώματος κρίνου σύλληψις του Θείου Λόγου της Πνευματικότητας αποτελεί κορυφαίο Μυστήριο της ενανθρωπίσεως του Θείου και της καταξίωσης του ανθρώπου προς θέωσιν δια της εντελεχειακής Ελευθερίας!!!!!!!. Αυτή η βαθειά ορμή της Ελευθερίας ενδυναμώνει τους εραστές Αγωνιστές της σε ολοένα μεγαλύτερες απελευθερώσεις κι ελευθερώνει έθνη από τον δυναστικόν ζυγόν.!!!!!!!!!

 

                                                                   Ο Ποιητής

 

                                    (…) ο άγγελος εστάθηκε, διπλώνει τα φτερά του

                                   «Ξύπνα, ταράζου, μη φοβού, χαίρε, Παρθένε, χαίρε.

                                    Ο Κύριός μου είναι με σε, Ελλάς ανάστα, χαίρε»  

                                                                       ( . . . )

                                   «Ξυπνάτε εσείς που κοίτεστε, ξυπνάτε όσοι κοιμάστε,

                                    το θάνατο όσοι εγεύτητε, τώρα ζωή χορτάστε»                                      

                                                                                ( Αριστοτέλης Βαλαωρίτης )      

 

 

Ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ, ο Άγιος της Πολιτικής, υποστήριξε καθοριστικά την ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ από τον τουρκικό ζυγό, με τα πολιτικά του επιχειρήματα συμμετέχοντας σε Συνέδρια των Μεγάλων Ευρωπαϊκών Δυνάμεων, ως εκπρόσωπος του Τσάρου. Ήδη το 1815 στο Συνέδριο της Βιέννης, τους έπεισε να δώσουν χρήματα για την ίδρυση της “ΦΙΛΟΜΟΥΣΟΥ ΕΤΑΙΡΙΑΣ”, για να σπουδάζουν τα Ελληνόπουλα, των οποίων ο Αρχαίος Πολιτισμός έχει προσφέρει τα Φώτα του στην Δύση και σε όλην την Οικουμένην. Κατόπιν, στο Συνέδριο του Λάιμπαχ-(Λουμπλιάνας Σλοβακίας) το 1821,  κατάφερε και ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΕ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΓΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, πείθοντας τις Μεγάλες Δυνάμεις της Ευρώπης, Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία, να υπογράψουν ΠΡΩΤΟΛΟΛΛΟ ΟΥΔΕΤΕΡΟΤΗΤΑΣ, ούτε η Ρωσία να υποστηρίξει τους Έλληνες ούτε οι άλλοι τους Τούρκους. Όταν το υπέγραψαν, νομίζοντας πως η βία των Τούρκων θα σταματήσει τον Επαναστατικό Αγώνα των Ελλήνων και πως έτσι οι Ευρωπαίοι θα επιβάλουν τα καταχτητικά σχέδιά τους, τότε αμέσως ο Ιωάννης Καποδίστριας τους είπε πολύ καταλυτικά “Κύριοι, το ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΘΝΟΣ σας ευγνωμονεί διά μέσου εμού και σας θεωρεί ευεργέτας και σωτήρας του. (…) Δυνάμει του Πρωτοκόλλου αυτού ούτε η Ρωσία μπορεί να βοηθήσει τους Έλληνες ούτε εσείς τους Τούρκους, αλλά δεν μπορείτε πλέον να εμποδίσετε τους Έλληνες να πολεμούν τους τυράννους “. Ο Άγγλος πληρεξούσιος ρώτησε ” Τί εστί το Ελληνικό τούτο Έθνος; ”  και ο Ιωάννης Καποδίστριας απάντησε :                                                                                  “ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΘΝΟΣ είναι αυτό που ομιλεί την πατρόθεν και μητρόθεν Ελληνικήν γλώσσα, πρεσβεύει την Ανατολικήν Ορθόδοξον θρησκείαν και κατοικεί εις την γην που εγεννήθηκε εξ αμνημονεύτων αιώνων” ….

Ο Ιωάννης Καποδίστριας, ως Ο ΠΡΩΤΟΣ ΚΥΒΕΡΝΗΤΗΣ ΤΟΥ ΝΕΟΣΥΣΤΑΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ, αφιερώθηκε ολοψύχως στην ανασύσταση και Θεμελιώδη Οργάνωση του Νέου Ελληνικού Εθνικού Κράτους σε όλους τους τομείς, επιμένοντας στην Παιδεία, στην Οικονομία, στην Απελευθέρωση περισσοτέρων ελληνικών τόπων, στην οργάνωση Τακτικού Στρατού, στην Αυτάρκεια και Ανεξαρτησία από τους ξένους, που τον επιβουλεύονταν και γι’ αυτό τον δολοφόνησαν οι πράκτορες των Άγγλων Μαυρομιχαλαίοι, με αποτέλεσμα την επιβολή των ξένων Δυνάμεων στους Έλληνες μέχρι και 200 χρόνια αργότερα, ως σήμερα, που διαμελίζουν την Ελλάδα, τον Λαό της και τον Πολιτισμό της… 

  

Κάποια στιγμή εστιάζομε την προσοχή μας σ’ έναν λεβεντόγερο, που βαρεί τον μακρύχορδο ταμπουρά του, καθισμένος στο πλάι της Ακρόπολης, και σαν νεότερος ραψωδός ψάλλει τα πάθη της πατρίδας :

Ιωάννης Μακρυγιάννης:                                                                    

Χάριτες μεγάλες χρωστάγει η πατρίδα σ’ όλους τους ευεργέτες και κατεξοχή σ’ αυτούς τους γενναίους κι αγαθούς άντρες. Ότι αυτείνοι, αφού οι συνεισφορές τους ήταν κι όντως μεγάλες και μας ανάστησαν εις τα δεινά μας, δεν θυσιάσαν ποτές δόλο κι’ απάτη, να κατατρέχουν πεθαμένους ανθρώπους οι ζωντανοί και οι αντρείγοι ∙ δεν θέλουν την γης και την θάλασσα να τη ρουφήσουν αυτείνοι, να μην ζήσουν άλλοι δυστυχείς και κατασκλαβωμένοι και καταφρονεμένοι τόσους αιώνες. Αφού ο Θεός τους λυπήθη και θέλει να τους αναστήση, οι άνθρωποι τους καταπολεμούν να τους φάνε, να τους χάσουνε, να τους σβήσουνε να μην ξαναειπωθούν Έλληνες. Και τι σας έκαμεν αυτό τ’ όνομα των Ελλήνων εσάς των γενναίων αντρών της Ευρώπης, εσάς των προκομμένων, εσάς των πλουσίων; Όλοι οι προκομμένοι άντρες των παλαιών Ελλήνων, οι γοναίγοι όλης της ανθρωπότης, ο Λυκούργος, ο Πλάτων, ο Σωκράτης, ο Αριστείδης, ο Θεμιστοκλής, ο Λεωνίδας, ο Θρασύβουλος, ο Δημοστένης και οι επίλοιποι πατέρες γενικώς της ανθρωπότης κοπιάζαν και βασανίζονταν νύχτα και ημέρα μ’ αρετή, με ’λικρίνειαν, με καθαρόν ενθουσιασμόν να φωτίσουνε την ανθρωπότη και να την αναστήσουν νάχη αρετή και φώτα, γενναιότητα και πατριωτισμόν. Όλοι αυτείνοι οι μεγάλοι άντρες του κόσμου κατοικούνε τόσους αιώνες εις τον Άδη σ’ έναν τόπο σκοτεινόν και κλαίνε και βασανίζονται δια τα πολλά δεινά όπου τραβάγει η δυστυχισμένη μερική πατρίδα τους. Χάνοντας αυτείνοι, εχάθη και η πατρίδα τους η Ελλάς, έσβησε τ’ όνομά της. Αυτείνοι δεν τήραγαν να θησαυρίσουνε μάταια και προσωρινά, τήραγαν να φωτίσουν τον κόσμο με φώτα παντοτινά. Έντυναν τους ανθρώπους αρετή, τους γύμνωναν από την κακή διαγωή ∙ και τοιούτως θεωρούσαν γενικώς την ανθρωπότη και γένονταν δάσκαλοι της αλήθειας. Κάνουν και οι μαθηταί τους οι Ευρωπαίοι την ανταμοιβή εις τους απογόνους εμάς – γύμναση της κακίας και παραλυσίας. Τέτοι’ αρετή έχουν, τέτοια φώτα μας δίνουν. Μια χούφτα απόγονοι εκεινών των παλαιών Ελλήνων χωρίς ντουφέκια και πολεμοφόδια και τ’ άλλα τ’ αναγκαία του πολέμου ξεσκεπάσαμεν την μάσκαρα του Γκραν Σινιόρε, του Σουλτάνου, οπούχε εις το πρόσωπόν του κ’ έσκιαζε εσέναν τον μεγάλον Ευρωπαίον. Και του πλέρωνες χαράτζι εσύ ο δυνατός εσύ ο πλούσιος, εσύ ο φωτισμένος, και του έλεγες Γκραν Σινιόρε, φοβώσουνε να τον ειπής Σουλτάνο. Όταν ο φτωχός ο Έλληνας τον καταπολέμησε ξυπόλυτος και γυμνός και του σκότωσε περίπου από τετρακόσες χιλιάδες άνθρωπους, τότε πολέμαγε και μ’ εσένα τον χριστιανόν- με τις αντενέργειές σου και τον δόλο σου και την απάτη σου κ’ εφόδιασμα τις πρώτες χρονιές των κάστρων. Αν   τα ’φόδιαζες εσύ ο Ευρωπαίγος,* ήξερες πού θα πηγαίναμεν μ’ εκείνη την  ορμή. Ύστερα μας γιομώσατε και φατρίες – ο Ντώκινς μας θέλει Άγγλους, ο Ρωγάν Γάλλους, ο Κατακάζης Ρούσσους ∙ και δεν αφήσατε κανέναν Έλληνα – πήρε ο καθείς σας το μερίδιον του ∙ και μας καταντήσετε μπαλαρίνες σας ∙ και μας λέτε ανάξιους της λευτεριάς μας, ότι δεν την αιστανόμαστε. Το παιδί όταν γεννιέται, δεν γεννιέται με γνώση ∙ οι προκομμένοι άνθρωποι το αναστήνουν και το προκόβουν. Τέτοια ηθική είχετε εσείς και προκοπή, τέτοιους καταντήσετε κ’ εμάς τους δυστυχείς.

Όμως του κάκου κοπιάζετε. Αν δεν υπάρχει σ’ εσάς αρετή, υπάρχει η δικαιοσύνη του μεγάλου Θεού, του αληθινού βασιλέα. Ότι εκεινού η δικαιοσύνη μας έσωσε και θέλει μας σώση ∙ ότι όσα είπε αυτός είναι όλα αληθινά και δίκαια – και τα δικά σας ψέματα δολερά. Κι όλοι οι τίμιοι Έλληνες δεν θέλει κανένας ούτε να σας ακούσει, ούτε να σας ιδή, ότι μας φαρμάκωσε η κακία σας, όχι των φιλανθρώπων υπηκόγωνέ σας, εσάς των ανθρωποφάγων οπ’ ούλο ζωντανούς τρώτε τους ανθρώπους και ’περασπίζεστε τους άτιμους και παραλυμένους · και καταντήσατε την κοινωνία παραλυσία (…)

                                                                                                      

 

                                                      « Γη, των θεών φροντίδα,

                                                        Ελλάς ηρώων μητέρα,

                                                        φίλη, γλυκεία πατρίδα μου,

                                                        νύκτα δουλείας, σ’ εσκέπασε,

                                                        νύκτα αιώνων.»

                                                                                                  Ανδρέας Κάλβος 

{youtube}253pf2bmt1c{/youtube}           

                                                                                                                                            

Ι. Μακρυγιάννης:

Όσοι έχουν την τύχη μας σήμερον εις τα χέρια τους, όσοι μας κυβερνούν, μεγάλοι και μικροί, και υπουργοί και βουλευταί, τόχουν σε δόξα, τόχουν σε τιμή, τόχουν σε ικανότη το να τους ειπής ότι έκλεψαν, ότι πρόδωσαν, ότι ήφεραν τόσα κακά εις την πατρίδα. Είναι άξιοι άνθρωποι και τιμώνται και βραβεύονται. Όσοι είναι τίμιοι κατατρέχονται ως ανάξιοι της κοινωνίας και της πολιτείας.

Αυτά δεν τα λέγω εγώ μοναχός, τα λέγει όλο το κοινό και οι ’φημερίδες. Κι’ όσα σημειώνω τα σημειώνω γιατί δεν υποφέρνω να βλέπω το άδικον να πνίγη το δίκιον. Δια ’κείνο έμαθα γράμματα εις τα γεράματα και κάνω αυτό το γράψιμον το απελέκητο, ότι δεν είχα τον τρόπον όντας παιδί να σπουδάξω ∙ ήμουν φτωχός κ’ έκανα τον υπερέτη και τιμάρευα άλογα κι άλλες πλήθος δουλειές έκανα να βγάλω το πατρικό μου χρέος, οπού μας χρέωσαν οι χαραμήδες και να ζήσω κ’ εγώ σε τούτην την κοινωνίαν όσο έχω τ’ αμανέτι του Θεού εις το σώμα μου. Κι αφού ο Θεός θέλησε να κάμη νεκρανάστασιν εις την πατρίδα μου, να την λευτερώση από την τυραγνίαν των Τούρκων, αξίωσε κ’ εμένα να δουλέψω κατά δύναμη λιγώτερον από το χερώτερον πατριώτη μου Έλληνα… Γράφουν σοφοί άντρες πολλοί, γράφουν τυπογράφοι ντόπιοι και ξένοι διαβασμένοι για την Ελλάδα-ένα πράμα μόνον με παρακίνησε κ’ εμένα να γράψω, ότι τούτην την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί κι’ αμαθείς και πλούσιοι και φτωχοί και πολιτικοί και στρατιωτικοί και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι ∙ όσοι αγωνιστήκαμεν, αναλόγως ο καθείς, έχομεν να ζήσωμεν εδώ.

               Σημείωση: Στη βιογραφία του Αγίου Νεκταρίου διαβάζουμε : «Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο ηρωικός αυτός μάρτυρας της

                    βασανισμένης πατρίδας, με την ολοκάθαρη διάνοιά του προέβλεψε δυο σημαντικά πράγματα, δυο καταστάσεις. Πρώτα τη

                    σημασία του σχολείου, των γραμμάτων που άνοιγαν το δρόμο για τη μελέτη της Γραφής και ύστερα τον κίνδυνο της «πνευματικής

                    υποδουλώσεως του γένους στους Φράγκους. Χίλιες φορές καλύτερα οι Τούρκοι (…) παρά οι διπλωμάτες Φράγκοι, οι κορδωμένοι

                    αδελφοί, με τους πάπες και τα πρωτεία τους, με την ύπουλη προπαγάνδα που ποδοπατούσε το μεγάλο θησαυρό, την

                    Ορθοδοξία». 

 

 

               

{youtube}8oUHeQkn_34{/youtube}

Το λοιπόν δουλέψαμεν όλοι μαζί, να την φυλάμεν κι όλοι μαζί και να μην λέγη ούτε ο δυνατός «εγώ», ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε πότε να λέγη ο καθείς «εγώ»; Όταν αγωνιστή μόνος του και φκειάση, ή χαλάση, να λέγη εγώ ∙ όταν όμως αγωνίζονται πολλοί και φκειάνουν, τότε να λένε «εμείς». Είμαστε εις το «εμείς» κι όχι εις το «εγώ». Και εις το εξής να μάθωμεν γνώση, αν θέλωμεν να φκειάσωμεν χωριόν, να ζήσωμεν όλοι μαζί. Έγραψα γυμνή την αλήθεια, να ειδούνε όλοι οι Έλληνες ν’ αγωνίζονται δια την πατρίδα τους, δια την θρησκεία τους, να ιδούνε και τα παιδιά μου και να λένε : «Έχομεν αγώνες πατρικούς, έχομεν θυσίες», αν είναι αγώνες και θυσίες. Και να μπαίνουν σε φιλοτιμίαν και να εργάζωνται εις το καλόν της πατρίδος τους, της θρησκείας τους και της κοινωνίας. Ότι θα είναι καλά δικά τους. Όχι όμως να φαντάζωνται για τα κατορθώματα τα πατρικά, όχι να πορνεύουν την αρετή και να καταπατούν τον νόμον και νάχουν την επιρροή για ικανότη.»

 

                                                                                 Άγγελος Σικελιανός:

                                                     «Κι όλων μας το αίμα θέλει νάμπει μες στ’ αυλάκι,

                                      το ίδιο χωράφι να ποτίσει, στρατηγέ μας!

                                      Τι πιά δεν είμαστε στο «εγώ»,ως Εσύ μας τόπες,

                                      μα σήμερα είμαστε στο «εμείς», κι ας μαζωχτού-

                                      με σ’ έναν σκοπόν, αν θέλουμε να φκιάσουμε χωριό και

                                                                          κόσμο!»                         

 Ξενοφών:

«Βασιλείς και άρχοντες, έλεγε ο Σωκράτης, ότι δεν είναι αυτοί που κρατούν τα σκήπτρα της εξουσίας ούτε αυτοί που εξελέγησαν από τους τυχόντες ούτε όσοι τους έλαχε ο κλήρος ούτε όσοι  κατέλαβαν την εξουσία με βία και με απάτη, αλλά εκείνοι που ξέρουν να κυβερνούν (…) και στο πλοίο κυβερνήτης είναι αυτός που ξέρει να το κυβερνά κι ότι οι ναύτες και όλοι οι άλλοι που είναι μέσα στο πλοίο πειθαρχούν στον κυβερνήτη».                                                        

Μένανδρος:«Τρισάθλιοι! Όσοι ζητούν των άλλων να ’ναι τύραννοι!

Πόσο οικτρή είναι η ζωή τους, όσο κι αν κατέχουν κάστρα κι ακροπόλεις»                                                      

Παλαμήδης: «Στρατηλάτες άπειροι μπορεί να γεννηθούν αλλά σοφός ένας ή δυο στα χίλια χρόνια.»

Ευριπίδης: «Συμφωνώ ότι οι γλυκύτεροι έπαινοι είναι αυτοί που προέρχονται από ανθρώπους με

ελεύθερο φρόνημα»

Καλλίνος: « Ειρηνική ζωή θαρρείτε πως περνάτε,

                   και όμως γύρω ο πόλεμος όλη τη γη κρατεί»                                                                

Ευριπίδης: «Χρωστούμε να δειχθούμε τολμηροί ∙

                   ο μόχθος στην κατάλληλη την ώρα

                   γεννά την ευτυχία στους θνητούς»                                                    

Κωστής Παλαμάς:    Αυτό το λόγο θα σας πω, δεν έχω άλλον κανένα,

                                   ΜΕΘΥΣΤΕ ΜΕ Τ’ ΑΘΑΝΑΤΟ ΚΡΑΣΙ ΤΟΥ ΕΙΚΟΣΙΕΝΑ.

                                                                    Ο Ποιητής

 

                                     Ο Απρίλης με τον Έρωτα χορεύουν και γελούνε,
                                                       κι όσ’ άνθια βγαίνουν και καρποί τόσ’ άρματα σε κλειούνε.

                                                              Μάγεμα η φύσις κι όνειρο στην ομορφιά και χάρη,
                                                              η μαύρη πέτρα ολόχρυση και το ξερό χορτάρι ·
                                                              με χίλιες βρύσες χύνεται, με χίλιες γλώσσες κραίνει:
                                                              όποιος πεθάνει σήμερα, χίλιες φορές πεθαίνει.

                                                              Τρέμ’ η ψυχή και ξαστοχά γλυκά τον εαυτό της.

                                      Νιός κόσμος όμορφος παντού χαράς και καλοσύνης.

 

                                      Μητέρα, μεγαλόψυχη στον πόνο και στη δόξα,

                                      κι αν στο κρυφό μυστήριο ζουν πάντα τα παιδιά σου

                                      με λογισμό και μ’ όνειρο, τι χάρ’ έχουν τα μάτια.

 

                                     Έστησ’ ο Έρωτας χορό με τον ξανθόν Απρίλη,

                                      κ’ η φύσις ηύρε την καλή και τη γλυκιά της ώρα

 

                                     Χιλιάδες ήχοι αμέτρητοι, πολύ βαθιά στη χτίση

                                     Καθ’ ήχος είχε και χαρά, κάθε χαρά κι αγάπη.

 

                                    Όμορφη ως είναι τ’ όνειρο μ’ όλα τα μάγια πόχει.

                                     Μες στ’ Άγιο Βήμα της ψυχής.

                                                                                   ( Διονύσιος Σολωμός)

 

Ιωάννης Μακρυγιάννης:Ήταν έναν καιρόν ένα λειβάδι πολλά αξιόλογον.* Είχε πολλά αγαθά μέσα δια τους ανθρώπους και καλή τροφή δια τα ζώα. Σε αυτό το λειβάδι ήταν ένα θερίον οπού το εξουσίαζε. Ούτε οι άνθρωποι μπορούσαν να λάβουν τ’ αγαθά του, ούτε τα ζώα την καλή χλόγη. Τότε ένας κακός άνθρωπος ηύρε το καϊμένο τ’ άλογο και του λέγει του λειβαδιού τ’ αγαθά. Και του λέγει : «Να σκοτώσομεν το θερίον, να γοδέρωμεν αυτόν τον καλόν τόπον. Μπιστεύτηκε το καϊμένο τ’ άλογον δια την καλή την τροφή έκλινε τον αυχένα του. Κι’ ο κακορίζικος ο άνθρωπος  τόβαλε την σέλλα , και την έσφιξε καλά, και τον χαλινό. Καβαλίκεψε ο άνθρωπος αρματωμένος, σκότωσαν το θερίον.                                                                                

                                                                                                                          

Του λέγει το δυστυχισμένο τ’ άλογον ·«Το θερίον το σκοτώσαμεν, εσύ παίρνεις τ’ αγαθά του τόπου-βγάλε τον χαλινό και την σέλλα όπου μόβαλες και κατάβα τώρα από πάνου μου να βοσκήσω κ’ εγώ. – Ο χαλινός και η σέλλα δεν βγαίνει από πάνω σου, ούτε εγώ θα κατέβω πλέον». Αφού τον βοήθησε τ’ άλογον και με τη δύναμή του σκότωσε το θερίον κ’ έλαβεν εις την εξουσίαν του εκείνον τον λαμπρόν τόπον και γοδέρει τ’ αγαθά του, το δυστυχισμένο τ’ άλογο όχι που δεν ωφελήθη, αλλά του μπήκε κι ο χαλινός και η σέλλα-κι ο διαβολάνθρωπος καβάλα και τ’ άφηνε νηστικόν και φορτωμένο.

Ο μύθος σα να μοιάζει με την αρετή του Κυβερνήτη μας. Όταν το θερίον είχε την πατρίδα, θυσιάστηκαν, σκοτώθηκαν, αφανίστηκαν οι Έλληνες και του το κάμαμεν χαζίρι, τον φέραμεν να μας κυβερνήσει, να μας αναστήσει, να μας βγάλει κ’ εμάς εις την κοινωνίαν του κόσμου και να τον λέμεν ευεργέτη μας και σωτήρα μας-κι εμείς να ζήσουμε ως άνθρωποι κι αυτός να δοξαστεί. Ο Κυβερνήτης μας φέρνει οπαδούς των τύραγνων να τον οδηγήσουνε πώς τυραγνούνε εκείνοι οι τύραγνοι, να τυραγνήσει κι αυτός. Και ποιους θέλει να βλάψει; Εκείνους όπου ’λικρινώς αγωνίστηκαν και υπάρχει η πατρίδα, όπου θυσιάσαν κατάσταση και ζωή (…)

                                                                        Σημείωση:*Ιωάννη Μακρυγιάννη «Απομνημονεύματα».Η διήγηση αυτή αποτελεί αρχαίον μύθο , ο οποίος αναφέρεται και  στον Αριστοτέλη(Ρητορικής Β ,20) και στις Διηγήσεις του Κόνωνος.

 

                                          Όσοι το χάλκεον χέρι

                                          βαρύ του φόβου αισθάνονται

                                          ζυγόν δουλείας ας έχωσι ∙

                                          θέλει αρετήν και τόλμην

                                          η ελευθερία.

                                          Αυτή (και ο μύθος κρύπτει

                                          νουν αληθείας) επτέρωσε

                                          τον Ίκαρον ∙ κι αν έπεσεν

                                          ο πτερωθείς κ’ επνίγη

                                          θαλασσωμένος ∙

                                          αφ’ υψηλά όμως έπεσε,

                                          και απέθανεν ελεύθερος.

                                          Αν γένης σφάγιον άτιμον

                                          ενός τυράννου, νόμιζε

                                          φρικτόν τον τάφον.

 

                                          Ανδρέας Κάλβος«Ωδαί»            

                                                                                                                          –               

                                                                                                           

Ιωάννης Γιαννόπουλος:                                                                                              

Τι είναι αυτό άραγε που κάνει τους ελληνικούς τόπους να φαίνονται αλλιώτικοι κι εξωπραγματικοί; Ο τόπος ο ίδιος, η θυσία και το αίμα, η ιστορία ή όλα αυτά μαζί; Μάλλον όλα μαζί, γιατί πουθενά αλλού στον κόσμο δεν υπάρχουν όλα αυτά συγκεντρωμένα. Ο τόπος και η ιστορία σού μιλούν σε κάθε σου βήμα, το αίμα και η θυσία έχουν χιλιοποτίσει τον τόπο, τα αγιοποιούν όλα και γίνονται η δύναμη που θα αναγεννήσει το Φοίνικα και τη Φυλή να ξαναρχίσει. Και έχουν οι τόποι και οι άνθρωποι μια παράξενη ιδιότητα. Να συνδέονται μεταξύ τους με γεγονότα και ο ένας να τονίζει τον άλλο με τέτοια έμφαση, που ώρες-ώρες σκέφτεσαι ότι ο τόπος κάνει τους ανθρώπους να φέρονται κατά τέτοιον τρόπο. Και εκείνοι με τις πράξεις τους του ανταποδίδουν τα ίσα ή περισσότερα .

                                            ( «Μυστική Αθήνα και Αττική»)

 

                                                                           Ο Ποιητής

 

                                                         Εμπρός! αδέλφια, ατράνταχτοι!

                                                         Κι αν πέφτει αστροπελέκι

                                                         να! Το σπαθί γοργάστραψε,

                                                          βρόντησε το τουφέκι                                                                                                                                               Κ                                            

                                                          Κρήτη, ο Μοριάς, η Ρούμελη,

                                                           αχολογάν οι κάμποι

                                                           καίνε οι καρδιές, Εμπρός!

 

                                                                                            (Κωστής Παλαμάς)

  Ο φασισμός της ανήθικης ψευδεπίγραφης πολιτικοφανούς εξουσίας ΔΕΝ θα περάσει !!!!!!!!

 

                      Η ΚΑΤΆΡΓΗΣΗ ΒΑΣΙΚΏΝ ΘΕΣΜΙΚΏΝ ΠΑΡΑΓΌΝΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΖΩΉ, ΥΓΕΙΑ, ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΑΜΥΝΑ , ΕΝΕΡΓΕΙΑ , ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ , ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ , εκ μέρους της διεφθαρμένης εξουσίας, ΔΕΝ μπορεί να ξεριζώσει την Ορμή της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ από τις καρδιές των Ελλήνων!!!!!!!!!!!!!

 

                                                                                                                                                                                                                                                                                    

Ατενίζοντας τον ιερό βράχο της Ακρόπολης Αθηνών, το παγκόσμιο ενεργειακό κέντρο της Ελευθερίας του Πνεύματος, μέσα στο φως της πανσελήνου, η αίγλη των Μνημείων της Αρετής σταλάζει τη θησαυρισμένη σοφία των προγόνων μέσα στη σιωπή, που ξετυλίγει αγώνες ηρωικούς και άλματα δημιουργικά των Ελλήνων, μέσα στα πιο μαύρα σκοτάδια της Ιστορίας.

Όταν στο 2^ο παγκόσμιο πόλεμο οι γερμανοί ναζιστές μπήκαν ως κατακτητές εισβολείς στην Αθήνα, πρώτο τους μέλημα ήταν, επειδή θαύμαζαν τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, να υψώσουν την πολεμική σημαία τους στην Ακρόπολη, νομίζοντας πως έτσι θα γίνονταν οι αφέντες των Ελληνικών Μνημείων.* Ανέβασαν λοιπόν σε ιστίο 10μ. ύψους μια μεγάλη χιτλερική σημαία, μήκους 6 μέτρων, που γινόταν ορατή από πολύ μακριά, προς φόβο και τρόμο των Ελλήνων.

Οι Αθηναίοι είχαν κλειστεί όλοι στα σπίτια τους, με ερμητικά κλειστά τα παράθυρα, σε ένδειξη της δυσαρέσκειάς τους προς τους εχθρούς.

                                              

Τον Μάιο του 1941, δυο νέοι δεκαοχτάχρονοι φοιτητές, ο Μανώλης Γλέζος και ο Απόστολος Σάντας, καθώς αντίκριζαν μέσα στο λαμπρό φως της ανοιξιάτικης ημέρας τα αρχαία Μνημεία του Ελληνικού Πολιτισμού, σκλαβωμένα από τον βάρβαρο κατακτητή, βλέποντας το απειλητικό σύμβολο του ναζισμού να ανεμίζει διάπλατα την βία και την επιβολή, κοιτάχτηκαν στα μάτια, αστραπιαία, με την απόφαση να διώξουν το φασιστικό σύμβολο και να απελευθερώσουν το Πανανθρώπινο Μνημείο. Αν τους αντιλαμβάνονταν οι γερμανοί, θα αυτοκτονούσαν, όπως ήδη είχε κάνει, πιο πριν, ο Κουκίδης που τυλίχτηκε στην ελληνική σημαία κι έπεσε από το ιερό βράχο, για ν’ αποφύγει τη σκλαβιά. Οι δυο νέοι μελέτησαν από τη Βιβλιοθήκη όλα τα σχετικά με τον χώρο της Ακροπόλεως και ανακάλυψαν μια χαρακιά μέσα στο βράχο που συνδέει το σπήλαιο της Αγλαύρου, στα βόρεια του λοφίσκου, με τον χώρο του Ερεχθείου. Ήταν το ξεροπήγαδο, στον πυθμένα του οποίου κοιμόταν ο Εριχθόνιος ιερός όφις της Αθηνάς, ο φύλακας του Παρθενώνος. Πολύ προσεκτικά, και με κίνδυνο της ζωής τους από τους γερμανοφρουρούς, οι δυο φίλοι επισκέφτηκαν το σπήλαιο και βρήκαν μέσα σανίδες-πατήματα που έβγαζαν ως επάνω.

 

 

Έτσι, τη νύχτα της 30^ης Μαΐου, η ελληνική συνείδηση, μη αντέχοντας και τη νίκη των ναζιστών κατά της Κρήτης, ώθησε τους γενναίους φοιτητές Μανώλη Γλέζο και Απόστολο Σάντα ν’ ανέβουν στην Ακρόπολη και να εξαφανίσουν το αποτρόπαιο σύμβολο κατάχτησης της ανθρωπότητας. Οι δυο νέοι, αποφασισμένοι μέχρι θανάτου για την Ελευθερία, πήδηξαν το συρματόπλεγμα, πέρασαν τα δέντρα της αλέας κι, ακροπατώντας ανάμεσα στ’ ανοιξιάτικα αγριολούλουδα της αττικής γης, μπήκαν στο σπήλαιο της Αγλαύρου , ανέβηκαν τη σκαλωσιά και βρέθηκαν επάνω, έξω απ’ το Ερέχθειο, με το περδικάκι φυτρωμένο επάνω στον αρχαίο τοίχο. Ησυχία. Κανείς απ’ τους κατακτητές δεν μίαζε τον χώρο τούτη την ώρα. Οι κραυγές τους ακούγονταν από πιο χαμηλά, στην είσοδο του ιερού βράχου, όπου γλεντοκοπούσαν στο φρουραρχείο τους την νίκη τους στην Κρήτη. Μπροστά στον Παρθενώνα η σημαία του εχθρού ήταν δεμένη με τρία συρματόσχοινα. Στο φως του λιγοστού φεγγαριού τα Μνημεία έλαμπαν κι όλοι οι αρχαίοι πρόγονοι νιώθονταν παρόντες στον «νυν πάντων» αγώνα. Τα χέρια του Μανώλη Γλέζου και του Απόστολου Σάντα έγιναν τη νύκτα αυτή η συνέχεια από τα χέρια των μαραθωνομάχων, των Σαλαμινομάχων, των Τουρκοκτόνων αγωνιστών της Ελληνικής Ελευθερίας. Τράβηξαν τα σχοινιά και μετά από πολύ δυσκολία – γιατί υπήρχε κόμβος στο μέσον του ιστίου, -σε ύψος 5 μέτρων, κι αλλάζοντας ρούχα για να μη γίνουν ορατοί, κατόρθωσαν ν’ αποκόψουν το συρματόσχοινο που εμπόδιζε την ολοσχερή πτώση της επαίσχυντης σημαίας, στρίβοντας κι αποκόπτοντάς το με μαχαίρι. Η τεράστια σημαία έπεσε και τους πλάκωσε. Έκοψαν κάποια κομμάτια της απ’ το χιτλερικό σταυρό, ως τρόπαια νίκης, και αγκαλιάστηκαν με δάκρυα χαράς για τη νικηφόρα αποστολή τους. Το εχθρικό έμβλημα είχε δυο σταυρούς : έναν μεγάλο αγκυλωτό σταυρό στη μέση-το πανάρχαιο σύμβολο του Ήλιου στους μεγάλους πολιτισμούς-μέσα σε κύκλο κι έναν μικρότερο τετράγωνο σταυρό σε κύκλο-το έμβλημα του γερμανού Κάιζερ στον α΄ παγκόσμιο πόλεμο. Εξωτερικά του κεντρικού μεγάλου κύκλου πρόβαλαν τέσσερις φαρδιές ακτινώσεις, σχηματίζοντας και τρίτον σταυρό. Φαίνεται, λοιπόν, πως το αρχαιομαθές επιτελείο του παρανοϊκού εξουσιαστή είχε μεταχειριστεί το ισχυρότερο σύμβολο σε όλους τους ανθρώπινους πολιτισμούς, τον σταυρό, πιστεύοντας πως έτσι θα έβαζαν την ενέργεια και τη δύναμη των ηλιακών πνευματικών δυνάμεων στην υπηρεσία των εγκληματικών τους ανομιών κατά της ανθρωπότητας και της ζωής (κάτι ανάλογο με το «Εν τούτω νίκα» του Μεγάλου Κωνσταντίνου στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, όμως κατά πολυπληθών εχθρών επιβολέων). Τώρα το τερατουργικό έμβλημα κειτόταν καταγής κουρελιασμένο και τα δυο ανδρειωμένα παλικάρια, με κίνδυνο της ζωής τους στο κάθε δευτερόλεπτο, τύλιξαν το μεγάλο πανί σε μπόγο και το πέταξαν μέσα στο ξεροπήγαδο, ρίχνοντας πάνω του πέτρες και χώματα, για να μη φαίνεται, τρόπαιο νίκης και προσφορά θυσίας στον Εριχθόνιο, ιερό όφι της Αθηνάς που ξέρει να φυλάττει Παρθενώνες.

Κατέβηκαν οι ήρωες κι έφυγαν από τη σπηλιά της Αγλαύρου. Έδειξαν τα κομμάτια της χιτλερικής σημαίας στους γονείς τους κι εκείνοι φοβήθηκαν και τα έκαψαν.

Ξημερώνοντας, οι Αθηναίοι είδαν την Ακρόπολη ελεύθερη, με την ελληνική σημαία να κυματίζει και νόμισαν πως οι γερμανοί κατακτητές έκαναν οπισθοχώρηση. Όμως οι χιτλερικοί έκαναν εξονυχιστικές έρευνες στα σπίτια, για να συλλάβουν τους δράστες, προβαίνοντας σε φοβερές κτηνωδίες ως αντίποινα κατά των Αθηναίων. Ο λαός κατέβηκε στους δρόμους σε διαδήλωση, με τα γερμανικά τανκς να έρχονται κατεπάνω τους. Πυροβόλησαν έναν φοιτητή, έπεσε στο δρόμο. Μια κοπέλα ήρθε και στάθηκε εμπρός στο τανκ, να το αναγκάσει να σταματήσει, να μην πατήσει το πεσμένο παλικάρι. Ο γερμανός απ’ το τανκ την πυροβόλησε, εκείνη έπεσε και το βαρύ τεθωρακισμένο όχημα πέρασε πάνω απ’ τους δυο αγωνιζόμενους για την ελευθερία της Πατρίδας τους νέους. Κι άλλη κοπέλα έβγαλε το παπούτσι να χτυπήσει εκείνον που σκότωσε, όμως την πυροβόλησε και τη σκότωσε, προχωρώντας και σκοτώνοντας διαδηλωτές. Η κτηνωδία των γερμανών συνεχίστηκε με μπλόκα όπου έπιαναν αθώους ανθρώπους και τους εκτελούσαν. Μέσα σ’ αυτούς συνέλαβαν και τον δεκαεννιάχρονο αδελφό του Μανώλη Γλέζου, τον Νίκο, φοιτητή της Ακαδημίας. Καθώς τον έσερναν στην εκτέλεση, πρόλαβε και πέταξε τον μπερέ του προς άλλους Έλληνες. Τον πήρε ένας γνωστός και τον πήγε στη μάνα του. Μέσα στη φόδρα ένα γραμμένο χαρτάκι, ο τελευταίος χαιρετισμός προς τους αγαπημένους του «… πεθαίνω για την Ελευθερία της Πατρίδας μου» έγραφε. Τους εκτέλεσαν στον τοίχο της Καισαριανής, άλλους στον Κοκκινόβραχο, άλλους στα Καλάβρυτα, σε πόλεις και χωριά, τα θηρία του φασισμού λυμαίνονταν την ζωή.

Μέσα στο πλήθος των πάνω από εκατομμύριο θυμάτων Ελλήνων και στα εκατομμύρια νεκρών άλλων Ευρωπαίων, καταμετρήθηκαν στην Ελλάδα εκατόν είκοσι χιλιάδες άγνωστοι, αμνημόνευτοι, σκοτωμένοι από τη γερμανική βαρβαρότητα αθώοι άμαχοι, που ζητούν δικαίωση, μαζί με όλα τα θύματα των πολέμων. Ψυχές αλύτρωτες, ζητούν τη Νέμεση, να εξαλείψει το κακό από τον κόσμο, ζητούν ανάπαυση μες στην Ειρήνη, που τα απάνθρωπα φασιστικά τρωκτικά απώθησαν με συριγμούς φρικιαστικούς σε αθέατα βάθη. Ζητούν ανάσταση οι αλύτρωτοι νεκροί μέσα στη συλλογική συνείδηση που αγωνίζεται για την Ελευθερία.

 

 

Στον ιερό βράχο της Ακρόπολης* Αθηνών, η διαχρονική σκυτάλη της ευθύνης που παραλαμβάνομε φέρει την αιγίδα προστασίας όλης τη ανθρωπότητας, συσπειρώνοντας όλη την Οικουμένη μέσα στο πολύτιμο δίκτυο των υψηλών αξιών της Ζωής, που το φωτεινό Ελληνικό Πνεύμα σ’ όλον τον Κόσμο διακήρυξε.

Η επιστροφή των κλεμμένων αναγλύφων από το Αέτωμα του Παρθενώνα και των αγαλμάτων, που η αγγλική επιθετική βουλιμία άρπαξε, θα ξυπνήσει την αρχαία αίγλη του καταπληγωμένου σήμερα Ναού, νοηματοδοτώντας, το νέο ηθικό πρόσωπο της ανθρωπότητας, που είναι αποφασισμένη να κάνει πράξη τα Δίκαιά της.

Σημείωση :Τα αρχαία ευρήματα του Αρχαιολογικού Μουσείου της Αθήνας οι Έλληνες έσκαψαν και τα έθαψαν κάτω από τα υπόγεια , για να μη τ’ αρπάξουν οι κατακτητές.

                                                                

                                                                                     Ο Ποιητής  

                                                                                                                                               

                                                                       Η αληθινή γενναιότητα

                                                                       πρέπει να βαφτιστεί στο πέλαγος

                                                                       και να φέρει κάτι απ’ το μελτέμι

                                                                       στους όγδοους ορόφους των πολυκατοικιών

                                                                       πρέπει ν’ αφήσει τα πεδία των μαχών

                                                                       ν’ αναπτυχθεί στον έρωτα και στα βιβλία

                                                                       να βγει μ’ άλλο ομορφότερο όνομα

                                                                       κι εκεί να περιμένει

                                                                       να της ριχτούν και να τη βλαστημήσουν

                                                                       να τη δέσουν πιστάγκωνα και να τη δικάσουν

            

                                                                       Κάθε καιρός κι η Ιερή του 

                                                                       εξέταση.                                                                                             (                                                                                                     (Οδυσσέας Ελύτης)

 

                                                  Δημοσθένης:«Της Ελλάδος αδικουμένης  αισχρόν σιγάν».

 

      Σημείωση: Την Ακρόπολη Αθηνών κατέστρεψαν-για πρώτη φορά- οι βάρβαροι Βησιγότθοι, Γερμανικό φύλο, πυρπολήσαντες τα μνημεία της τον 3^ο αιώνα μετά Χριστόν, από θρησκευτικό φανατισμό (ήσαν Αρειανοί-αιρετικοί Χριστιανοί). Κατόπιν οι Βενετοί την ανατίναξαν και λεηλάτησαν τα μνημεία της, κλέβοντας πολύτιμα αγάλματα

        Οι απόγονοι εκείνων των καταστροφέων Γερμανών και Ιταλών, ήρθαν στον 20^ο αιώνα να κατακτήσουν την Ελλάδα, καταληστεύοντας τον πλούτο της.  Είχε προηγηθεί και το τελευταίο μεγάλο χτύπημα του Παρθενώνα και Ερεχθείου από έναν Σκωτσέζο τυχοδιώκτη, που ξεπούλησε

  ανάγλυφα,  αγάλματα και δομικά στοιχεία του Ναού, σαν γλώσσα σκοταδιού που λυμαίνεται κομμάτια Φωτός.

                                                                                                               

                                                                                                                             Ο  Ποιητής

               Στον τόπο απάνου όχι πολέμων

               κάστρα· 

               Τα σκολειά χτίστε        

               Λιτά χτίστε τα, απλόχωρα, μεγάλα,

               γερά θεμελιωμένα, από της χώρας

               ακάθαρτης, πολύβοης, αρρωστιάρας

               μακριά μακριά τ΄ανήλιαγα σοκάκια,

               τα σκολειά χτίστε !

                                          (…)              

               κι ο δάσκαλος ποιητής · και τα βιβλία

               να ’ναι σαν κρίνα (…)

               Στη γη της ομορφιάς αρματωμένη

               την Επιστήμη, η Ομορφιά, χαρά

               αρχή σοφίας !

                                         (…)

               Και βαρδιατόρους βάλτε να κρατάνε

               μακριά-μακριά τον ψεύτη και τον πλάνο               

               της Ρωμιοσύνης…

                                                                                                      του φτερωτού πιο απ’ όλα κυνηγάρης,

                                                                                                      αρχίζοντας από τις πεταλούδες

                                                                                                       φτάνει στη Σκέψη .                                                                                                                                                                           ( Κωστής Παλαμάς)