ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ, Ο ΙΕΡΟΥΡΓΟΣ ΤΗΣ ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΗΣ ΑΡΜΟΝΙΑΣ
“Τα πάντα στο παν είναι μια τεράστια αποκρυσταλλωμένη Αρμονία, καθώς στροβιλίζονται γύρω από το Ιερό Κέντρο του Κόσμου..
Η τελείωση του ανθρώπου αποκτάται με την ταύτισή του με αυτό το Κέντρο. Το Ιερό Κέντρο μάς καλεί. Μας έλκει σαν τεράστιος μαγνήτης. Εμείς, όταν γνωρίσομε τον εαυτό μας, αισθανόμαστε αυτή την ασυγκράτητη έλξη…”
……..
” Τα πρώτα χρόνια της ζωής μου, τα καλοκαίρια κοιμόμασταν στο ύπαιθρο κάτω από τον έναστρο ουρανό. Ο πατέρας μου επέμενε να μου μιλά για τα ουράνια σώματα, τους αστερισμούς, γαλαξίες…έτσι, που τελικά ο ουράνιος θόλος να χαραχτεί βαθιά μες στην ψυχή μου και να γίνει αναπόσπαστο μέρος του θυμικού και στη συνέχεια του πνευματικού μου κόσμου…Έτσι, ο χάρτης με τον Γαλαξία του μουσικού μου έργου θα πρέπει να θεωρηθεί ως αντανάκλαση εκείνου που χαράχτηκε στην παιδική μου ψυχή και που, όπως αποδείχτηκε, δεν ήταν για μένα μιά απλή εικόνα με άστρα, αλλά κάτι πολύ βαθύτερο που έφτανε στα μύχια του εαυτού μου, που με αναστάτωνε και που, όσο ωρίμαζα, συνειδητοποιούσα όλο και πιο πολύ ότι μετουσιωνόταν μέσα μου σε μια θάλασσα μουσικής, που μου ζητούσε να ανακαλύπτω κάθε φορά κάποιες από τις αναρίθμητες μορφές της και να δίνω σε αυτές μία συγκεκριμένη μουσική υπόσταση.
Έτσι, οδηγήθηκα στο να ακούω είτε να νομίζω ότι ακούω, όπως ο Πυθαγόρας, τη μουσική των πλανητών και των ουρανίων σφαιρών, για να καταλήξω στη διατύπωση της θεωρίας μου για την ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΗ ΑΡΜΟΝΙΑ, η οποία όμως στην ουσία επαναλάμβανε όσα είχαν ήδη αποκαλύψει οι Πυθαγόρειοι πριν από 2.500 χρόνια. Ασυγχώρητο βεβαίως από μία πλευρά είναι το ότι δεν γνώριζα τότε ακόμα ( ήμουν 16 χρονών) τον Πυθαγόρα και τη θεωρία του ( τον ανακάλυψα αργότερα), αξιοσημείωτο όμως -ας μου επιτραπεί να πω- είναι το ότι κατέληξα, έστω και μετά από 2.500 χρόνια, στα ίδια συμπεράσματα εντελώς μόνος, οδηγημένος βασικά από τις δικές μου εμπειρίες, τις οποίες απέκτησα γράφοντας μουσική,
Κατά το αρχικό στάδιο, που θα το ονομάσω στάδιο της γενέσεως της μουσικής μέσα από το ηχητικό χάος είχα την αίσθηση ότι μία πρωτογενής μουσική ύλη που κατέγραφα ήταν αποτέλεσμα μιάς ουσιαστικής ένωσης ανάμεσα σε μένα και στην Συμπαντική Αρμονία που με περιβάλλει. Γι’ αυτόν τον λόγο, κάθε περίοδος γονιμοποήσεως είχε μέσα της τα στοιχεία της αγωνίας, της οδύνης, της έκστασης και της υπέρβασης. Και όταν κάποτε περνούσα στο παραλήρημα, τότε οι ήχοι των πλανητών προέβαλαν μέσα μου ευκρινώς, προκαλώντας μου ένα μαγικό δέος, που με γέμιζε ακαθόριστη, σχεδόν νεφελώδη, ευδία, ευτυχία, χαρά, πληρότητα, που ήταν η ίδια η γονιμότητα και συγχρόνως η θεϊκή αίσθηση ότι ενώνομαι με το Κέντρο της Συμπαντικής Αρμονίας, ωσάν να ήταν αυτός ο κύριος λόγος της ύπαρξής μου.
Πιστεύω δε ότι κάθε μουσικός δημιουργός δεν μπορεί παρά να “ακούει”, έστω κι αν δεν το έχει συνειδητοποιήσει, τον ήχο από τη Συμπαντική Αρμονία και να την καταγράφει, μιάς και είμαι βέβαιος ότι ο καλλιτέχνης δεν είναι παρά ένα όργανο στην υπηρεσία αυτού του Θείου Νόμου…Καθώς έγραφα στο πεντάγραμμο μελωδίες που μόλις έβγαιναν μέσα από το τίποτα, τις θεωρούσα σαν ένα μικρό δώρο αλλά ταυτόχρονα και κάτι που αντανακλά ένα μουσικό-αρμονικό αρχέτυπο έξω από εμένα. Τέλος, με την εξάσκηση και την ολοκληρωτική βύθιση στα μύχια της ψυχής μου, συνειδητοποιούσα ότι με περιβάλλει ένας ωκεανός ήχων και αρμονιών και ότι το μόνο που είχα να κάνω ήταν να θυμάμαι, μετά από κάθε περίοδο έκστασης, ποια καινούργια μουσική ιδέα είχε καταγραφεί στο μυαλό μου. Έπρεπε όμως γι’ αυτό να κατακτώ καθημερινά καινούργιες τεχνικές και μέσα μουσικής έκφρασης, με άλλα λόγια να προχωρώ στο βάθος της επιστήμης της μουσικής ως ενός σημαντικού και αναπόσπαστου μέρους της μουσικής τέχνης.
Δεν ήταν όμως μονάχα η μουσική που με απασχολούσε και με ενδιέφερε τότε, αλλά και η μεταφυσική, η θρησκεία και η φιλοσοφία. Η απάντηση στο ερώτημα που θέτει κάθε έφηβος στον εαυτό του ” ποιος είμαι, από πού έρχομαι και πού πάω”, έπαιρνε τώρα για μένα ένα νέο περιεχόμενο και μια νέα διάσταση και κυρίως με οδηγούσε σε νέες αναζητήσεις. Γιατί απαντούσε μέσα μου στο βασικό ερώτημα για την ουσία και τον σκοπό της ύπαρξης, καθώς συνειδητοποιούσα όλο και πιο πολύ ότι είμαι ένα απειροελάχιστο αλλά ενεργητικό μόριο του Σύμπαντος, αφού έχω την ιδιότητα να αντανακλώ δημιουργικά τον Νόμο της Συμπαντικής Αρμονίας και επομένως να συμμετέχω για όσο διάστημα θα υπάρχω σ’ αυτήν την αέναη κίνηση του διαρκούς αρμονικού γίγνεσθαι.
…Αναζητούσα έναν Θεό χωρίς συγκεκριμένη μορφή και υπόσταση με τη βοήθεια του ποιητικού λόγου και της μουσικής…
Γοητευμένος με τον Ιησού Χριστό και τη διδασκαλία του, πήγαινα συχνά στην εκκλησία και κάθε Κυριακή συνέθετα καινούργια εκκλησιαστικά έργα. Και τότε συνειδητοποίησα ότι το ” Αγαπάτε αλλήλους” , δηλαδή η Αγάπη, είναι η συνεκτική πεμπτουσία της Αρμονίας, γεγονός που με έφερε πιο κοντά στον Χριστιανισμό.
Μέσα σε όλες αυτές τις πνευματικές κυρίως ενασχολήσεις, η μοναξιά μου μεγάλωνε, γεγονός που μου επέτρεπε να βυθίζομαι όλο και περισσότερο στον εαυτό μου…Έτσι ανακάλυψα εντελώς μόνος τις μουσικές κλίμακες και τις αρμονίες της μουσικής…Άρχισα να νιώθω μιαν απροσδιόριστη σχέση ανάμεσα στο άπειρο και στον δικό μου μουσικό κόσμο που τότε ανακάλυπτα…
Το συμφωνικό έργο που άρχισα να συνθέτω από τις αρχές του 1943 έως ένα μήνα μετά τα Δεκεμβριανά, τον Ιανουάριου του 1945, το ονόμασα Συμφωνία αρ.1 και ήταν γραμμένο για τετράφωνη χορωδία, ορχήστρα εγχόρδων και σολίστ. υπήρχε επίσης ένας Αφηγητής, που άρχιζε με λόγια που θα γινότανε έννοιες-κλειδιά στη θεωρία μου.
” Το πιο ψηλό σκαλί της ευτυχίας θα φτάσεις
όταν δέσεις τη Μνήμη στο Ανύπαρχτο
κι όταν λυτρωμένος από τη φθορά
ζητήσεις την ακινησία της Αιωνιότητας.
Αυτό που κρύβεται πίσω απ’ το Φως!
Το πρόσωπό σου θα πάρει τότε
τη σύσπαση εκείνη των Αθανάτων
κι όλα θα ησυχάσουν και θα σιωπήσουν
ενώ η μεγάλη φωνή του θριάμβου
θα ‘χει υψωθεί σ’ έναν ήχο ασύλληπτο σαν Σιωπή.”
Ευθύς μετά αρχίζει η εναγώνια αναζήτηση του Θεού…
Ακολουθεί η αναζήτηση στη Φωτιά και στο Φως. Εδώ υπάρχουν δύο έννοιες-κλειδιά : Η Φωτιά και η Μέθη. Το Άπειρο και ο Διόνυσος…
Πιστή αντανάκλαση της Συμπαντικής Αρμονίας βρίσκω στην αρμονική συνύπαρξη και μέθεξη μεταξύ απολλώνιου και διονυσιακού πνεύματος.
Ο Απόλλων υπήρξε ο κατ’ εξοχήν Θεός των Ελλήνων. Πίσω από την αναζήτηση και την κατάκτηση του Ωραίου, υπάρχει η τάση προς το Απόλυτο και η κυριαρχία των Καθαρών Ιδεών. Τα στοιχεία αυτά όμως συνέτειναν στην απογείωση από την αλήθεια της σάρκας και των αισθήσεων, που από έναν άλλο δρόμο οδηγούν στον ψυχικό εξαγνισμό και στην ψυχική κάθαρση.. Και από εκεί στη Θεία Μέθη με την υπέρβαση του συμβατού και την κατάκτηση μιας καινούργιας πνευματικότητας, σημαδεμένης με το πυρακτωμένο σίδερο του τραγικού. Αυτό το μέγα έλλειμμα ήρθε να συμπληρώσει ο Διόνυσος επιβάλλοντας το δικό του “αληθές”.
Το Διονυσιακό αληθές είναι το ότι η σάρκα, οι αισθήσεις και ο κόσμος των αισθήσεων κατακτούν θέση ισότιμη πλάϊ στο πνεύμα, στην περιοχή του έλλογου και του γνωστικού και με ό,τι άλλο χαρακτηρίζομε πνευματικότητα…Ο μύθος θέλει τον Διόνυσο να είναι ο πρώτος που γεύτηκε τον καρπό της αμπέλου, τον οίνον, και μέθυσε. Έτσι το στοιχείο της μέθης προστίθεται στη ζωή των ανθρώπων,,,Ο έρωτας, τα όργια και η μέθη γίνονται σύμβολα της ενθουσιαστικής ζωτικότητας και της αενάου δημιουργίας….Το πρώτο στοιχείο αυτής της νέας λατρείας είναι να ανυψωθεί η ψυχή στο επίπεδο του ενθουσιασμού…Ένα από τα μεγαλύτερα πνευματικά επιτεύγματα του ανθρώπου η Τραγωδία, γεννιέται μέσα από τον δρόμο του Διονύσου..
Η ισορροπία ανάμεσα στο διονυσιακό και στο απολλώνιο πνεύμα οδηγεί στην απόλυτη αρμονία, που θα τη βρούμε μέσα στα επιτεύγματα της ελληνικής σκέψης και τέχνης, από την τραγωδία και τη γλυπτική έως την αρχιτεκτονική. Έργα που, κατά την άποψή μου, αντανακλούν κατά τον υψηλότερο και πιστότερο τρόπο τον Νόμο της Συμπαντικής Αρμονίας.
Στην Τραγωδία βλέπουμε πόσο στενές είναι οι σχέσεις μεταξύ του Ουρανού και της Γης, μεταξύ του Συμπαντικού Χάους και της Συμπαντικής Αρμονίας αφ’ ενός και της Μοίρας του Ανθρώπου, αφ’ ετέρου.
Συνεχίζοντας τη δική μου εσωτερική κατάδυση και την αστρική μου περιπλάνηση στις ρίζες του όντος, συνειδητοποίησα με τη βοήθεια της μουσικής αλλά και του φιλοσοφικού στοχασμού, τη συνύπαρξη Αρμονίας και Χάους, ως μια πρωτογενή Αντίθεση, από την οποία πηγάζει η ύπαρξη και όλοι οι Νόμοι, πρόδηλοι και μυστικοί, που την καθορίζουν σε όλες της τις εκφάνσεις….Αυτές οι αντιθέσεις γεννούν συνεχώς νέες συνθέσεις κ.ο.κ. μέσα στον άχρονο χρόνο, χωρίς αρχή και τέλος.
Τί είναι ο άνθρωπος μέσα σε όλα αυτά; Μια ασήμαντη και δυσδιάκριτη κουκκίδα, της οποίας η διάρκεια είναι τόσο μικρή, που δεν μπορεί να υπολογιστεί…Ίσως χρειάζονται μετά το μηδέν και την υποδιαστολή και άλλα δισεκατομμύρια ή τρισεκατομμύρια μηδενικά, για να μπορέσουμε να βάλουμε τελικά τη μονάδα και να υπολογίσουμε τον μέγα άνθρωπο, που νομίζει ότι όλα έγιναν κατ’ εικόνα και ομοίωσή του.
Ως Έλληνας θέτω σαν βάση της μουσικής μου την παραδοχή ότι βασικό γνώρισμα του ανθρώπου ως πνευματικού όντος είναι η βαθιά του εξάρτηση από τον Νόμο της Συμπαντικής Αρμονίας.
Για μένα ο Παρθενώνας είναι διακεκαυμένη, εκκωφαντική, ζώσα και σύγχρονη ουράνια θεϊκή μουσική. Η πιστότερη αποκάλυψη σε μάρμαρο του Νόμου της Συμπαντικής Αρμονίας. Το πρότυπο των αναλογιών του Ωραίου.
……..
” Τα πάντα στο παν είναι μια τεράστια αποκρυσταλλωμένη Αρμονία, καθώς στροβιλίζονται γύρω από το Ιερό Κέντρο του Κόσμου..
Η τελείωση του ανθρώπου αποκτάται με την ταύτισή του με αυτό το Κέντρο. Το Ιερό Κέντρο μάς καλεί. Μας έλκει σαν τεράστιος μαγνήτης. Εμείς, όταν γνωρίσομε τον εαυτό μας, αισθανόμαστε αυτή την ασυγκράτητη έλξη…
Η ψυχή μας έχει σαν κύρια και σωτήρια ιδιότητα την αντανάκλαση…καθρεφτίζει ένα δυναμικό φαινόμενο…το μιμείται δυναμικά, πλαστικά, κινούμενη με την δική του κίνηση…Γι’ αυτό πρέπει να βάλουμε απέναντί της Έναν άλλον κόσμο Αρμονίας. Ποιος τον πλάθει; Η Φαντασία με τον Νου.
Έτσι απέναντι στην μεγάλη, της συμπαντικής αρμονίας του ” μεγαλόκοσμου” , δημιουργείται ο ” μικρόκοσμος”.
Η Τέχνη, κυρίως, είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να δημιουργήσει μέσα μας τον μικρόκοσμο. Να μεταφέρει τον Νόμο που καθορίζει την Αρμονία του Σύμπαντος μέσα μας. Να μας κάνει τον καθένα μας μικροσκοπικά ηλιακά και, γενικά, αστρικά συστήματα…
Οπότε ο μυημένος συνταυτίζεται με την Συμπαντική Αρμονία. Ζει!
Ο άνθρωπος έχει μέσα του ένα απειροελάχιστο ομοίωμα, όχι μόνο της αρμονίας αλλά και του χάους, που είναι ομοούσιες και ταυτόσημες ιδιότητες, ακριβώς γιατί είναι αντίθετες. Αυτό το ομοίωμα που υπάρχει μέσα μας δονείται ανάλογα με την ευαισθησία μας και αντιδρά ανάλογα με την καλλιέργειά μας θετικά ή αρνητικά στα ερεθίσματα που προκαλεί το Κοσμικό Χάος και η Συμπαντική Αρμονία. Διερωτώμαι μήπως η ικανότητα του δημιουργού να συνθέτει ένα μουσικό αρμονικό Σύμπαν στα μέτρα του ανθρώπου, όπως και κάθε άλλη πνευματική καλλιτεχνική δημιουργία είναι μια έξωθεν και άνωθεν δωρεά σε επιλεγμένα άτομα να επικοινωνούν, έστω και αν δεν το συνειδητοποιούν και δεν το γνωρίζουν, με τον Νόμο της Συμπαντικής Αρμονίας…
Ο άνθρωπος προσγειώνεται από τα θεία στα εγκόσμια και προσπαθεί να βάλει τάξη στην αταξία και να ανακαλύψει την αρμονία, ώστε να την επιβάλει επί του χάους, θα οδηγηθεί βαθμιαία στις μέγιστες και καθαρές πνευματικές αναζητήσεις προς τις κατευθύνσεις της φιλοσοφίας, της θρησκείας, της επιστήμης της τέχνης, της ηθικής και της πολιτικής, ως απαραίτητων εργαλείων για να ανακαλύψει, να κρίνει και να αποφασίσει τη μορφή και το περιεχόμενο της ζωής του και να οριοθετήσει τις σχέσεις του με τους άλλους…προσιδιάζοντας στο ιδεώδες και στο εφικτό.
Ο Νόμος της Αρμονίας, όπως μπορούσε να τον αντιληφθεί κανείς από την κίνηση των άστρων και από άλλες λειτουργίες και φαινόμενα στον ζωικό και φυτικό κόσμο, ήταν για μένα απλά βοηθητικά στοιχεία, για να στηρίξουν την εσωτερική μου ανάγκη να συντονίσω τον ψυχικό και πνευματικό μου κόσμο στον αρμονικό βηματισμό, ο οποίος μέσα από τη φαντασία μου με οδηγούσε στο Σύμπαν, που το ήθελα να είναι η Μήτρα που γεννά την ενέργεια, την αρμονία και την ζωή. Από τον μακρόκοσμο των γαλαξιών και των άστρων έως τον μικρόκοσμο του ατόμου η ύπαρξη της ίδιας διαλεκτικής σχέσης ” Θέση – Αντίθεση – Σύνθεση” μας επιβεβαιώνει την ύπαρξη αυτού του Νόμου της Συμπαντικής Αρμονίας.
Η διαλεκτική σχέση ” Θέση- Αντίθεση- Σύνθεση”, όπως και το αντίθετο ” Θέση χωρίς Αντίθεση=Αποσύνθεση” μπορούμε να πούμε ότι αποτελεί τον πυρήνα του κάθε υπαρκτού.
Η πεμπτουσία της γνώσης έγκειται στην αποκάλυψη των αντιθέσεων, μέσα στις οποίες γεννήθηκε ο κόσμος. Όπως, επίσης, αποτελεί κορυφαία νοητική κατάκτηση ότι όλα τα αντίθετα είναι όμοια. Χάος και αρμονία, ζωή και θάνατος, μηδέν και άπειρο, αποτελούν τις δυο όμοιες όψεις του ίδιου νομίσματος.
Ο άνθρωπος όμως δεν είναι Θεός, για να μπορέσει να αντιληφθεί και να βιώσει αυτήν την κοσμογονική σύνθεση των αντιθέτων, όπου η ταύτιση του θετικού με το αρνητικό είναι έννοια ασύλληπτη από την πεπερασμένη ανθρώπινη αντίληψη. Επομένως, θα πρέπει να επιλέξει ένα από τα δυο, την Άρνηση ή τη Θέση, με κριτήριο ποιο από τα δυο τον βοηθά να υπάρξει και, ει δυνατόν, να υπάρξει καλά…δηλαδή εξασφάλιση της σωματικής, της ψυχικής και της πνευματικής ανάπτυξης.
Ο άνθρωπος προσγειώνεται από τα θεία στα εγκόσμια και προσπαθεί να βάλει τάξη στην αταξία και να ανακαλύψει την αρμονία, ώστε να την επιβάλει επί του χάους και θα οδηγηθεί βαθμιαία στις μέγιστες και καθαρές πνευματικές αναζητήσεις προς τις κατευθύνσεις της φιλοσοφίας, της θρησκείας, της επιστήμης, της τέχνης, της ηθικής και της πολιτικής, ως απαραίτητων εργαλείων για να ανακαλύψει, να κρίνει και να αποφασίσει τη μορφή και το περιεχόμενο της ζωής του και να οριοθετήσει τις σχέσεις του με τους άλλους, προσιδιάζοντας στο ιδεώδες και στο εφικτό.
Δημιουργώντας μουσική ή μαθηματικά, πλάθουμε έναν κόσμο ιδανικό.
Άρα, η αρμονία στη μουσική αντιστοιχεί στην αρμονική συνύπαρξη των άστρων και γαλαξιών, ενώ δυσαρμονία στο χάος.
Η τάση των Πυθαγορείων προς μια ανώτερη διαρθρωτική μορφή, συγκροτεί από μόνη της μια υπερβατική αλήθεια που φέρνει τον άνθρωπο σε μια “ομοιωματική” σχέση με τον Θεό, μια απεγνωσμένη συνάντηση της ψυχής μας με την ουσία, τη ” μυστική ένωση” , και να δει τον πραγματικό ουρανό.
Η πείρα της ολοκληρωτικής βύθισης στο μυστήριο του Σύμπαντος και της συνάντησης του εγώ με το παν, αυτό το μυστικιστικό φαινόμενο, αυτή η φωτεινή στιγμή αποκάλυψης της Ενότητας των πραγμάτων, νομίζω ότι μας δίνει μια εικόνα σφαιρικότερη της πραγματικότητας, καθώς περιέχει όλες τις δυνατές της όψεις.
Όλα αυτά με οδήγησαν στην αναζήτηση της σημασίας για το τί σημαίνει “υπάρχω” – “ζω”. Και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι ζω και υπάρχω μόνον τότε, όταν συντονίζομαι με τον βασικό Νόμο της Συμπαντικής Αρμονίας, οπότε γίνομαι ένα υπαρκτό και δραστήριο μόριο, καθώς η ατομική και ασήμαντη καμπύλη του χρόνου που μου δόθηκε θα αξιωθεί να ενωθεί με το άπειρο, το ακατανόητο, το Εν, τον γαλάζιο αιθέρα και τον βόμβο των Σφαιρών…
Εκείνο που μένει βασικά είναι ο εαυτός μας και πώς θα ανταποκριθεί στην πεμπτουσία της δωρεάς της ζωής, που έστω και σαν Παιχνίδι μάς χαρίστηκε από το ακατανόητο και το ασύλληπτο. Πώς μέσα από τη ζωή θα μπορέσει να αντλήσει κανείς το μέγιστο της πραγματικής απόλαυσης, που μερικοί, όπως εγώ, την αναζητούν κυρίως στον πνευματικό και στον ψυχικό τους κόσμο, ίσως γιατί μέσα σ’ αυτές τις δύο σφαίρες αντλούν τη μεγαλύτερη ψυχική και πνευματική ευδαιμονία…
Η μυστική σχέση ξεφεύγει από τα πλαίσια του επιστητού, για να καταλήξει σε μια μυστική περιοχή, όπου βρίσκεται η πραγματική ουσία του ανθρώπου με την έννοια και την αξία ενός ζωντανού μορίου μέσα στο συμπαντικό γίγνεσθαι, του οποίου όλοι και όλα αποτελούμε αναπόσπαστο μέρος. Με τη διαφορά ότι αυτό πολύ λίγοι το γνωρίζουν.”
……..
Αυτό που λέει ο Μίκης ” Συνάντηση με την Συμπαντική Αρμονία” , την οποία συνειδητοποίησε και βίωσε εσωτερικά, με αφορμή την Εξωτερική Αρμονία του Σύμπαντος Κόσμου, λαμβάνει χώραν Εσωτερικά, στο βάθος του Αληθινού Εαυτού, που είναι απέραντος!
Η πρώτη Μύηση ήλθε παιδιόθεν, στα Αστρικά Ταξίδια στους Χάρτες του Ουρανού, όπου τον σεργιάνιζε ο πατέρας του, διευρύνοντας τα ατομικά όρια…
Κι όταν ήταν δέκα ετών, σε μιαν από τις πολλές αστρικές τους θεωρήσεις, που ο πατέρας του Γιώργος διηγόταν στον γιό του, ο Μίκης ένιωσε ν’ ανοίγεται μια νέα διάσταση γεμάτη αρμονικούς ήχους, μουσικές συμπαντικές αρμονίες…
Αρχικά, δίνει την εντύπωση μιάς αιφνίδιας αποκάλυψης ηχητικής Αρμονίας, που κατακλύζει τα πάντα στο εξωτερικό Σύμπαν και που εισχώρησε στον βαθύ Αληθινό Εαυτό του Ατόμου, ως Αντανάκλαση Ηχητική- Αντήχηση…
Κι αυτή η Αντανάκλαση – Αντήχηση είναι πάντα εκεί στον βαθύ Εαυτό μας και περιμένει να την βιώσει ο Άνθρωπος ως Εσωτερική Αλήθεια Πραγματικότητα.
……..
Εδώ, θα θυμηθούμε τον Πλατωνικόν Τίμαιον που υποστηρίζει ότι ο Κόσμος μας αποτελεί Αντανάκλαση – Προβολή του Αληθινά Πραγματικού Κόσμου της Θείας Δημιουργίας…”
Όμως, αυτή η Προβολή δεν είναι εξωτερική από ένα Κέντρο του Εξωτερικού Σύμπαντος, αλλά μια Προβολή εσωτερική από τον Βαθύ Πραγματικόν Εαυτόν μας, από τον Πυρήνα του Ολογραμμικού Σύμπαντος, που βρίσκεται σε κάθε ον της Θείας Δημιουργίας.
Και αυτό το Κέντρο-Πυρήνας-Πηγή-Πατήρ είναι πανταχού παρόν, ο πανταχού Παρών Θεός, η πανταχού παρούσα Θεότητα..Ως εκ τούτου, κάθε δημιουργημένο Άτομο είναι Ένθεο, η πανταχού Θεία Παρουσία, ως ” Εικόνα” Θεού.
………………………………………………………………………….
[Συνεχίζεται το άρθρο προσεχώς με αναλύσεις…]
με απαραίτητες αναλύσεις…]
” Η Τέχνη για μένα είχε μια αποστολή, πέρα από την αισθητική ικανοποίηση, που μας προσφέρει. Έπρεπε να περάσει ένα μήνυμα στους ανθρώπους. Και αυτό για μένα, εκείνη την εποχή [1942-43], ήταν πρωταρχικά η αναζήτηση του Θεού. Δηλαδή του Νόμου της Συμπαντικής Αρμονίας.”
“Για να δημιουργήσεις Μουσική, πρέπει να ενώσεις το Χάος με την Συμπαντική Αρμονία, δηλαδή να το εξαφανίσεις μεταλλάσσοντας το στο ρυθμό της Συμπαντικής Αρμονίας.”
Αυτό ακριβώς έπραξε ο Μίκης Θεοδωράκης με τις Αρμονικές Μουσικές του Συνθέσεις και με τους Μαχητικούς Αγώνες του ενάντια στους κακούς, που καταστρέφουν τα Ιερά και τα Όσια της Ζωής, ρημάζοντας με το άδικο και τη βία , με την εξαπάτηση και κάθε είδους πολέμους, Λαούς, Έθνη και Πολιτισμούς …
Από την εφηβική του ηλικία ο Μίκης συνειδητοποίησε τη διεύρυνση των ατομικών του ορίων, το άνοιγμα και την έκσταση στο Όλον, στον Σύμπαντα Κόσμον. Στο Αυτοβιογραφικό έργο του ” ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΤΟΥ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ” αναφέρει όλα τα χαρακτηριστικά στοιχεία της Υπαρξιακής του Αυτοαναζήτησης, παιδιόθεν, την ενσυναίσθηση και αλληλεγγύη, την κοινωνική του δράση, την αποστασιοποίησή του από το αρνητικό κοινωνικό περιβάλλον, την εφηβική απομόνωση για μελέτη των Πνευματικών Αξιών, για ενδοσκόπηση, αναζήτηση του Πραγματικού Εαυτού, του Υπαρξιακού μας Σκοπού, την Συμπαντική Μέθεξη και τις Μουσικές Εμπνεύσεις που του μετέδιδε…
Στην αρνητική ιστορική συνθήκη του κατακτητικού φασιστικού 2ου παγκοσμίου πολέμου ενάντια στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, αλλά και σε άλλες χώρες σε όλον τον πλανήτη, ο έφηβος Μίκης Θεοδωράκης εντάχθηκε στους συλλογικούς αγώνες για ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ- ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ-ΕΙΡΗΝΗ, στην ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ, πολεμώντας στην πρώτη γραμμή κινδύνου, σώμα μα σώμα με τα εχθρικά θηρία, που εξόντωναν τον Ελληνικό Λαό. Με τις παρτιτούρες των έργων του φυλαγμένες στο μέρος της καρδιάς, κάτω από τα τρυπημένα ρούχα του, και με τον Αρχάγγελο Μιχαήλ στην άγρυπνη Προστασία του, νηστικός και κατακουρασμένος, πάλευε με τους συντρόφους του, να ελευθερώσουν την ΕΛΛΑΔΑ…
Για να λάμψει ο Ήλιος της Δικαιοσύνης σε όλον τον Κόσμο, οι Αγώνες του Μίκη είναι πλέον συνεχείς με παγκόσμια εμβέλεια, σε όλα τα επίπεδα, με την σημαία της Μουσικής Συμπαντικής Αρμονίας να κυματίζει τον παλμό της ιερότητας της Ζωής, την αφύπνιση, την γνώση, την αλληλεγγύη, την αγωνιστικότητα, την ευθύνη, την δικαιοσύνη, την ευνομία, την ειρήνη, την αγάπη και ευτυχία της Ανθρωπότητας…
ΑΞΙΟΣ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑΞΙΟΣ ο Αιώνιος Μίκης Θεοδωράκης, ο Μαέστρος των Συμπαντικών Αρμονιών, διαφωτίζει, εμπνέει και διαπαιδαγωγεί στο ΦΩΣ τις γενεές των Ανθρώπων στην εντελεχειακή άνοδο προς την Θέωση. Βαθύς Μύστης κι Επόπτης των Μυστηρίων της Ζωής, σφραγίζει τον επίγειο τάφο του με τον Σταυρό στην κυβική του σύμπτυξη, δηλώνοντας τη Μετάβασή του στα Ουράνια Πεδία !…
