Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ
Έρμαν Έσσε : “ Ο σκοπός των βιβλίων δεν είναι να κάνουν τους εξαρτημένους ανθρώπους ακόμα περισσότερο εξαρτημένους , και ακόμα λιγότερο ο σκοπός τους είναι το να γίνουν γι’αυτούς που δεν είναι σε θέση να ζήσουν ένα εύκολο , τεχνητό υποκατάστατο της ζωής .Αντίθετα , τα βιβλία τότε μόνο αξίζουν όταν δείχνουν τον δρόμο προς την ζωή και συμβάλλουν σε μια καλύτερη ζωή . Κάθε ώρα που ξοδεύεται διαβάζοντας δεν σημαίνει τίποτ’ άλλο από χάσιμο χρόνου αν δεν μπορεί να δώσει στον αναγνώστη ένα σπινθήρα δύναμης , μια αίσθηση καινούργιας νεότητας , μια αναπνοή καθαρού αέρα .
Ανάμεσα στους σχετικά υγιείς ανθρώπους , που δεν έχουν την τάση ν’ αμφιβάλλουν για τον εαυτό τους , αυτός που ζει έντονα αγαπάει το πάθος , ο ευφυής αγαπάει την ευφυία , ο καλός την καλοσύνη(…)
Θα έπρεπε να διαβάζομε , όχι για να ξεχάσομε τον εαυτό μας και την καθημερινή μας ζωή , αλλά αντίθετα , για ν’ αποκτήσομε μιά πιο γερή , πιο συνειδητή , πιο ώριμη αντίληψη της ζωής μας .
Κατά την γνώμη μου δεν είναι δυνατόν να καταβροχθίζομε τη λογοτεχνία σαν ένα έτοιμο φαγητό μαγειρεμένο από άλλους .Όχι , ο καθένας μας πρέπει να την καταχτήσει για τον εαυτό του , σιγά-σιγά .Εμείς οι ίδιοι πρέπει να διαβάσομε τα παλιά βιβλία και να σχηματίσομε την δική μας γνώμη .
Η πραγματική λογοτεχνία πάντα θα έχει αναγνώστες , γιατί περιέχει βασικές ανθρώπινες αλήθειες και πραγματικότητες .(…) Η λογοτεχνία δημιουργεί ένα μαγικό χώρο , στον οποίο πράγματα που διαφορετικά θα ήταν αταίριαστα , εναρμονίζονται και αυτό που κατά ένα οποιονδήποτε άλλο τρόπο θα ήταν αδύνατο να συμβεί , γίνεται πραγματικό .(…)
Διαβάζομε αυτό ή εκείνο και παλεύομε για ένα διάστημα στον κόσμο των προβλημάτων , το καθένα από τα οποία δεν μπορεί ποτέ να λυθεί αλλά μόνο να βιωθεί και στο τέλος η ζωή πάντα μας ρίχνει πίσω σε μια κατάσταση,όπου γι ακόμα μια φορά προσπαθούμε αυτό που μας φαίνεται πως είναι αδύνατο να πραγματοποιηθεί , όπου αποδυόμαστε σε μια προσπάθεια που μας φαίνεται απελπισμένη με ανανεωμένη διάθεση και καινούργιο ζήλο . Σε αυτό το προαιώνιο παιχνίδι , που πραγματικά φαίνεται τόσο καταδικασμένο , ο σκεφτόμενος άνθρωπος έχει αυτή την παρηγοριά : ότι όλες οι καταστάσεις , τα ιδανικά , οι εποχές της ζωής δεν είναι είναι διαδοχικές και αιτιολογικά συνδεδεμένες , όπως στα σχολικά μας συστήματα , αλλά έχουν μια αιώνια , εξωχρονική ύπαρξη , έτσι που η Βασιλεία του Θεού και κάθε άλλο ανθρώπινο ιδανικό που προβάλλομε σ’ ένα αστρονομικά απομακρυσμένο μέλλον να μπορεί σε κάθε στιγμή να πάρει τη μορφή της εμπειρίας και της πραγματικότητας .(…)
Απ’ όλες τις λογοτεχνικές απολαύσεις , το διάβασμα ενός ποιήματος είναι η ανώτερη και η πιο καθαρή . Μόνο η καθαρή λυρική ποίηση μπορεί σε ορισμένες φορές να πετύχει την τελειότητα , την ιδανική μορφή απόλυτα διαπερασμένη από τη ζωή και το συναίσθημα , που αλλιώς αποτελεί το μυστικό της μουσικής .
Η άξια του ονόματός της λογοτεχνία δεν έχει άλλο περιεχόμενο από την ψυχή , τον κραδασμό του άχρονου εαυτού στον χρονικό κόσμο .(…)
Ξέρω ότι , όταν χάνω τον εαυτό μου μέσα σ’ ένα ωραίο βιβλίο , κάνω κάτι καλύτερο , σοφότερο , και πολύ πιο πολύτιμο από οτιδήποτε έχουν κάνει οι υπουργοί και οι βασιλείς αυτού του κόσμου για χρόνια . Χτίζω εκεί που καταστρέφουν , μαζεύω εκεί που σκορπίζουν , ζω με το Θεό , εκεί που Τον αρνούνται ή τον σταυρώνουν .”
Ο Έρμαν Έσσε , επίσης , υποστηρίζει ότι , όταν διαβάζομε ένα βιβλίο και μας αρέσει , είναι γιατί οι ιδέες του υπήρχαν ήδη μέσα μας κοιμισμένες και με την αφορμή του βιβλίου ξυπνούνε κι έρχονται στο φως της συνείδησης .
Ο Νίκος Καζαντζάκης υποστηρίζει ότι : “Τη ζωή ή την ζεις ή την γράφεις ” . Κι ωστόσο , με την δύναμη και το πάθος της γραφής του ,ο ίδιος κατάφερε να ζει μέσα στις ιδέες του που έγραφε .
Ο Έρμαν Έσσε τονίζει ότι : ” Οι “νευρώσεις” μπορεί να είναι αρρώστιες και συνήθως είναι . Αλλά η νεύρωση του σημερινού συγγραφέα , σε τελευταία ανάλυση , μπορεί να είναι ένα σημάδι καλής υγείας , δηλαδή , η μόνη δυνατή αντίδραση των ανθρώπων που συμβαίνει να έχουν ψυχή σε μια εποχή που το μόνο που καταλαβαίνει είναι το χρήμα και την ποιότητα των διαφόρων ειδών κι έχει χάσει την ψυχή της” .
Το Βιβλίο αποτελεί την Πύλη που μας οδηγεί στην διαχρονική και διατοπική Επικοινωνία των Ιδεών των ανθρώπων σε όλη την ροή της Ιστορίας της Ανθρωπότητας , έτσι που να είναι δυνατή μια Παγκόσμια Διαλογική , με τους πνευματικούς θησαυρούς του Πανανθρώπινου Πολιτισμού .
.