02. Αντικατοπτρισμός Αυτογνωσίας

   Αντικατοπτρισμός   Αυτογνωσίας

 

                                                                                 Ο Μ Ο Λ Ο Γ Ι Α

                                     

     Ωραία μαλλιά κυματιστά, πρόσωπο, χείλη, μάτια στο χρώμα του μελιού: Ο καθρέφτης : μάτια στα μάτια κοιτάζουν ακίνητα να εγγράψουν συνολικά: Μαλλιά, πρόσωπο, χείλη, μάτια: ποιά είμαι; στο απόλυτο κενό του Παντός

                                                                                                       ποιά είμαι

                                                                                                       ποιός είμαι  }    συγχρόνως

                                                                                                       τί είμαι            

όπου ποια- ποιος- τι είναι ένα: μία καθαρή έννοια χωρίς δειγματισμό ∙ εντελώς υπαρξιακή ∙ μία άριστη ατομικότητα που προσπαθεί, σαν ένα καινούργιο φουστάνι, να χωρέσει μέσα της την σφίζουσα απεραντοσύνη,    ποια είμαι ;;;

Είμαι αυτή η μορφή και το περιεχόμενό της : αυτά τα μαλλιά, το πρόσωπο, μύτη, χείλη, μάτια… Είμαι αυτά τα μάτια, αυτό που υπάρχει μέσα στους κύκλους των ματιών που κοιτάζω προς τα έξω στον καθρέφτη και το βλέμμα αστραπή βαθαίνει αντίθετα μέσα μου. Είμαι αυτό που κοιτάζω μέσα απ’ τα μάτια μου μέσα μου. Το ακίνητο μελί των δύο μικρών ζευγαρωτών κύκλων ακτινωτά εστιάζεται στο κέντρο τους σε κύκλο σκοτεινό μικρότερο : Κόρη. Στοχάζομαι. Τίποτε δεν ακινητεί. Τα πάντα πάλλονται αναδεύσεις ρευστότητας στη λεπτότατη αρμονία του κύκλου και της σκοτεινής τελείας και μια συγκλονιστική μαγνητική ορμή αστραπιαία τραβώντας με μέσα στη μαύρη κουκίδα, μου ανοίγει κυκλωτικά ατελεύτητη σήραγγα κίνησης, μέσα στ’ άπειρα ν’ απλώνομαι ιλιγγιωδώς ακινητούσα, με θεάσεις μικρών φωτεινών αλλεπάλληλων ακτίνων, κόκκων φωτός, διάστικτων σκοταδιών πυκνωμένης συμπαντικής απεραντοσύνης να περνούν από μέσα μου, με μιαν αύξουσα επιτάχυνση που, πολλαπλασιάζοντας τα φωτεινά σημεία γύρω μου, με τραβάει σε μια ολοένα διευρυνόμενη απεραντοσύνη, να ταυτιστώ.Μία μοναδική κίνηση ταυτόχρονη στο μέσα- έξω, όπου δεν υπάρχει το μέσα και το έξω και όπου αληθινή πραγματικότητα είναι το ενσυνείδητο σημείο που αποδείχνεται απέραντο. Ο συγκλονισμός του ιλίγγου στην απέραντη διάχυση φέρνει μια σκέψη : μη χαθώ, μην τρελαθώ… Συνέρχομαι στη μορφή μέσα στον καθρέφτη :                             

                                                                                        Ε ί μ α ι    ε γ ώ

 

     Τι ήταν αυτό; Τ’ ορκίζομαι να μην ξανακοιτάξω βαθιά στα μάτια μου μες στον καθρέφτη,―όμως δεν το πιστεύω.

 

                                                                                   Είμαι δώδεκα ετών στους κύκλους της γης

                                                                                   Είδα στη στιγμή τα άπειρα διαστήματα

                                                                                   Είδα το Ένα που με διαπερνάει.

                                                                                   Νιώθω: ο χρόνος δεν υπάρχει.

                                                                                                                         

                                                   Π ώ ς   ν α   χ ω ρ έ σ ω   σ τ α   ρ ο λ ό γ ι α   τ ο υ ς ;

                                                                                   ***

{youtube}MnIG8r0qqcs{/youtube}

 {allmusicplayer file=http://virna-aigiali.gr/images/music/arxaia/why_why.mp3}