Πλάτωνος «Πολιτικός»: Η Παλινδρόμηση του Σύμπαντoς
«Αυτό το σύμπαν άλλοτε το οδηγεί εις την πορείαν του ο ίδιος ο θεός και το βοηθεί εις την περιστροφήν του, άλλοτε δε το αφήνει, όταν οι περίοδοι τού ορισμένου εις αυτό χρόνου έχουν τελειώσει την πορεία των, αυτό δε αρχίζει τότε πάλι, μόνο του, κατά αντίστροφη διεύθυνση την πορεία του, επειδή έχει ζωήν και φρόνηση, με την οποία το επροίκισε από την αρχή εκείνος που το συνάρμοσε. Αυτή λοιπόν η διάθεση προς παλινδρομική κίνηση γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο τού έχει γίνει κατ’ ανάγκη έμφυτη.(…)
Το να μένει πάντοτε το ίδιο αρμόζει μόνον εις εκείνο που είναι εξόχως θείο, αλλ’ η σωματική φύση δεν είναι καθόλου αυτής της τάξεως. Το ον όμως που καλούμεν Ουρανόν και Κόσμον έχει λάβει από τον δημιουργό του πολλά μακάρια δώρα, δεν παύει όμως καθόλου να μετέχει και σώματος δια τούτο είναι αδύνατον να μένει παντοτινά χωρίς μεταβολή, αλλά κατά το μέτρον των δυνάμεών του κινείται εις την ίδια του θέση με μιαν και την αυτήν κίνηση · δια τούτο έλαβε ως κλήρον την κυκλική παλινδρόμηση, η οποία το απομακρύνει ελάχιστα από την αρχική του κίνηση(…).
Η κίνηση του σύμπαντος άλλοτε φέρεται προς την διεύθυνση της σημερινής του κίνησης και άλλοτε φέρεται προς την αντίθετη.(…)
Κατ’ ανάγκη λοιπόν, συμβαίνουν τότε μέγιστες καταστροφές και στα άλλα ζώα και το ανθρώπινο γένος προπάντων περιορίζεται σε πολύ μικρόν αριθμό επιζώντων».
Αυτά αναφέρει ο Ξενοκράτης στον νεαρό τότε Σωκράτη, όπως διηγείται ο Πλάτων στο έργο «Πολιτικός».
Στους Ορφικούς ύμνους ο Ουρανός αναφέρεται ως
«σφαιρηδόν ελισσόμενος περί γαῖαν
ρόμβου δίνησιν ὁδεύων»
περιστρεφόμενος ως σφαίρα περί την γη,
οδεύων δε δια κινήσεων ομοίων
με τις περιστροφές σβούρας/ρόμβου.