Για την Ευρώπη του Πολιτισμού των Λαών
Αναζητώντας την Ευρωπαϊκή Ταυτότητα
Στην Ευρώπη οι αλληλεπιδράσεις λαών , πολιτισμών , τάξεων , κρατών συνύφαναν μιαν ενότητα αυτήν καθαυτήν πολυσχιδή και αντιφατική . Η σύγχρονη Ευρώπη ανασυγκροτήθηκε μέσα σ’ ένα γενεσιακό χάος, όπου έχουν προσδεθεί μαζί οι δυνάμεις της τάξεως, της αταξίας και της οργάνωσης . Μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα η Ευρώπη υπάρχει μόνο μέσα στις διαιρέσεις, τους ανταγωνισμούς και τις συγκρούσεις, οι οποίες κατά κάποιον τρόπο την παρήγαγαν και την διαφύλαξαν .
Η Ευρώπη , άν θέλει να γίνει Ενότητα , και όχι μόνο απλός γεωγραφικός όρος , οφείλει να μελετήσει με σεβασμό και ευγενή προσήλωση όλες τις αρχαίες Παραδόσεις της, να αποσυμβολίσει τους Ιερούς μύθους της και να εντάξει τον πνευματικό μόχθο των πολιτών της στην φωτεινή μακρά πορεία των μεγάλων στοχαστών της, απελευθερώνοντας την μεγίστης δυναμικότητας πνευματική ενέργεια, που τόσους αιώνες κρατούσε φυλακισμένη. Έτσι, δημιουργικά ευεργετώντας, θα επιλύσει όλα της τα προβλήματα, συνεργαζόμενη αξιοπρεπώς και αλληλέγγυα με άλλες ανθρώπινες ενότητες και με την σύνολη Ανθρωπότητα .
Ποια είναι η Ευρώπη , που στην κολυμβήθρα της εμβαπτιζόμαστε οι άνθρωποί της ;
Η Ευρώπη της Ελληνικής Μυθολογίας, γνωστή από την «Θεογονία» του Ησιόδου ως θυγατέρα του Ωκεανού και της Τηθύος, παρουσιάζεται ως γεωγραφικός όρος , για πρώτη φορά ,στον Ομηρικό Ύμνο του Απόλλωνος , στον Πίνδαρο , στον Αισχύλο και στον Ηρόδοτο , ήδη από τον 5ο αι. π.Χ. Το όνομα «Ευρώπη» συμπεριλαμβάνει μια ποικιλία ερμηνειών:από το επίθετο ευρωπός=ευρύς , το επίθετο ευρώης=υγρός, σκοτεινός, πλατύς, από το ευρεία+ροπή , από ευρυρωομένη(εκτεταμένη δύναμη) , από το ευρωϊα=ευεξία και από το εύρος+οπ(όψις)=ευρεία εκτεταμένη θέα.
Οι Έλληνες έθεσαν τις βάσεις της πνευματικής εξέλιξης του δυτικού κόσμου , μέσα στο γόνιμο περιβάλλον της «πόλης», όπου διατυπώνονται οι πρώτες αρχές της επιστημονικής σκέψης, της συστηματικής φιλοσοφίας, της πολιτικής οργάνωσης και επινόησαν την ιδέα της δημοκρατίας , όπου ο άνθρωπος πραγματοποιεί τον εαυτό του μέσα και δια της πολιτείας , με ελεύθερη συνείδηση και στοχασμό μ με ανάπτυξη του «λόγου» και υψηλών προτύπων αρετής (καλός καγαθός). Σε όλες τις μεγάλες στιγμές της η πολιτική θεωρία και πράξη της Αρχαιότητας είχε τη χρυσή βάση πώς ο πολίτης και η πόλη να προκόψουν στην ευδαιμονία και την αρετή και πώς ο ένας δια του άλλου να γίνει τέλειος, δίκαιος. Ενώ ο Φίλιππος Β΄, πατέρας του Μ. Αλεξάνδρου, που επέκτεινε το βασίλειο ως τον Δούναβι, θα μπορούσε να θεωρηθεί ως πρώτος Ευρωπαίος ηγέτης της ενότητας .
Όμως, εσωτερικές αιτίες διάβρωσης της αθηναϊκής δημοκρατίας (καταπίεση συμμάχων, ανοχή δουλείας, υποτίμηση γυναικών, ελλιπής παιδεία) διέλυσαν το άστυ του μέτρου, εκτείνοντας τον ελληνικό πολιτισμό, κατά τους Αλεξανδρινούς χρόνους, σε μια διεθνούς επιπέδου πολιτική, η οποία άνοιξε το έδαφος για τη Ρώμη , προβάλλοντας το ιδανικό του θεωρητικού ανθρώπου της γνώσης, που επιβλήθηκε μέχρι και τον νεότερο κόσμο σε όλες τις εκπολιτιστικές μεθόδους της Ευρώπης , όπως συμβολίζεται με τον Φάουστ στο πάθος της γνώσης ως κατάκτησης .
Κατόπιν , η Ρώμη, συναγελάζοντας διαφορετικούς λαούς υπό την εξουσία της, με βία, πειθώ, γενναιοφροσύνη, πειθαρχία, με τη νομοθεσία της, κατόρθωσε κάποια ενότητα, με την ιδέα μιας τεράστιας ανθρώπινης οικουμένης(Καρακάλλας). Αυτό ενισχύθηκε από το όραμα του Χριστιανισμού για ενοποιημένο κόσμο με μια μοναδική θεότητα-δημιουργό, εμφανίζοντας τον πανίσχυρο θεσμό της Καθολικής Εκκλησίας, που πατώντας στο τρίτο θεμέλιο της Ευρώπης, την ιουδαιο-χριστιανική παράδοση, τονίζει την ηθική άποψη του πατριαρχικού πνεύματος, προβάλλοντας την τιμωρία του λαού, ο οποίος εμμένει στους αιμομικτικούς δεσμούς με το έδαφος, απομακρυνόμενος από την λογική, ενώ ο μεσσιανισμός αναφέρεται στην απόλυτη εδραίωση της πνευματικής πραγματικότητας της ηθικής και διανοητικής συνειδήσεως σε όλους τους λαούς της Γης.
Κι ενώ οι πρώτοι Χριστιανοί πρόσβαλαν την ανήθικη νομιμότητα, στη συνέχεια ο Χριστιανισμός μετατράπηκε σε επίσημη θρησκεία του κράτους και προσαρμόστηκε σε μια εξουσιαστική κοινωνία διαιρεμένη στην Ρωμαϊκή και Βυζαντινή Αυτοκρατορία, εκτοπίζοντας για χίλια χρόνια όλες τις ιδέες και επιστημονικές θεωρίες που την εξέφραζαν.
«Ο Χριστιανός άνθρωπος (συναίρεση τριών προηγουμένων τύπων ανθρώπου :του Έλληνα, του Λατίνου και του Ανατολίτη) είναι υπεύθυνος για ένα πλήθος φαλκιδεύσεις της αρχικής διδασκαλίας(…)για μια ολοκληρωτική πολλές φορές διαστροφή (…)Δημιούργησε μια ιδιαίτερη κοινωνική ομάδα , το ιερατείο , που είχε και εξακολουθεί να έχει όλα τα ελαττώματα που κατη-γορούσε στους γραμματείς και φαρισαίους ο Χριστός»(Ι.Μ.Παναγιωτόπουλος)
Έτσι, η Εκκλησία , αποτελώντας το πρώτο κράτος , πρώτη δημόσια εξουσία στην Ευρώπη με ειδικό χαρακτήρα της «πνευματικής δύναμης» ξέπεσε σε διαστροφή(φανατισμό , φιλοχρηματία, δεισιδαιμονία, εχθρότητα, συνωμοσίες, φόνους, πολέμους αρπαγής(Σταυροφορίες)
Πρώτος ενοποιητής της φεουδαρχικής Ευρώπης θεωρείται ο Κάρολος ο Μέγας, αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από το 800 μ.Χ.
Από τον 11ο αιώνα δημιουργείται μια γεω-ιστορική μήτρα , απ’ όπου θα γεννηθεί η σύγχρονη Ευρώπη , με την δημιουργία του Έθνους , τις διενέξεις κρατιδίων και με τις ανακαλύψεις .
Η σύγχρονη Ευρώπη μεταμορφώνεται χάνοντας τον Αρχαίο Κόσμο (Βυζάντιο1453), ανακαλύπτοντας τον Νέο Κόσμο (1492) και αλλάζοντας τον Κόσμο (Κοπέρνικος1473).
Ο υπερεθνικός κόσμος του Μεσαίωνα καταρρέει και τα νέα χαρακτηριστικά της Ευρώπης του 16ου αι. είναι τα μοναρχικά κράτη, ο αστισμός, ο εμπορικός, χρηματιστικός, βιομηχανικός καπιταλισμός, η αποτίναξη της Χριστιανοσύνης , η προβολή του Λόγου , της Επιστήμης και του Ανθρωπισμού σύμφωνα με τα μέτρα της αστικής τάξης .
Η επικράτηση του Έθνους-Κράτους ως τον 19ο αι. απέτρεψε μια καλοήθη πορεία πιο δημοκρατική και συνεργατική των κοινωνιών.
Η Αναγεννησιακή Ευρώπη είναι ανθρωποκεντρική και αντιμεταφυσική , με φτωχότερο ηθικά κοσμοείδωλο προς απόλαυση της ζωής, με την Εκκλησία-Κράτος σε εξοντωτικούς πολέμους , που απογύμνωσε τον Καθολικισμό από την ουσία του, οδηγώντας στον αποχριστιανισμό της Ευρώπης, μέσα σε έναν διαρκή διαλογικό αναβρασμό ιδεών, θεωριών, επιδιώξεων.
Τον 18ο αιώνα ο Λόγος έγινε ενοποιητικός οδηγός της γνώσης , της ηθικής, της πολιτικής, αυτοθεοποιήθηκε και έγινε παράφρων. Ο Ανθρωπισμός αποτινάζει τον Χριστιανισμό , προβάλλοντας το φυσικό ατομικό Δίκαιο και κατέληξε στην Διακήρυξη Δικαιωμάτων του Ανθρώπου .
Τον 19ο αι. ο μαρξιστικός σοσιαλισμός επιδιώκει την πλήρωσή του ανθρώπου μέσα στην Ιστορία .
Ο ανθρωπισμός , γεννημένος από το ζευγάρωμα του χριστιανικού προνομίου και της ελληνικής αρετής συνιστά μια γενετική μεταλλαγή σε σχέση με αυτά τα δύο, τρεφόμενος από την επιστημονική και τεχνική δύναμη που εξασφαλίζει κυριάρχηση επί της φύσης . Ενώ το σχίσμα μεταξύ ύλης και πνεύματος, που προβάλλει ο Ντεκάρτ, χωρίζει τον Θεό από το εγώ και τον κόσμο, καταργώντας την ενότητα, αφού κάνει τον κόσμο αντικείμενο .
Ο ανθρωπισμός θεωρεί τον Ευρωπαίο ως ολοκληρωμένον ενήλικα δικαιολογώντας την αποικιακή κυριαρχία, την καταστροφή χιλιετών πολιτισμών, επιβάλλοντας την κυριαρχία ( με την ευρωπαϊκή παιδεία), περιφρονώντας άλλους πολιτισμούς .
Ο λογικός νους (και ο φλύαρος λυρισμός) , καθώς μένει στην επίφαση των πραγμάτων, δεν μπορεί ν’ αδράξει το τραγικό βάθος της ύπαρξης και το μόνο που κατορθώνει είναι να ρηχαίνει και να νοθεύει την ζωή, να την καταδικάζει στο ψεύδος και στην υποκρισία . Από τότε αρχίζουν ν’ απελαυθερώνονται μέσα στην ψυχή του Ευρωπαίου οι απωθημένες δυνάμεις και να διεκδικούν αποφασιστικά τα δικαιώματά τους . Ακολουθεί μια συνεχής μακρά σειρά πνευματικών «επαναστάσεων».
Τον 19ο αι. προβάλλει ο Διαφωτισμός ως παράγωγο του ανθρωπισμού , στηριγμένος στην γνώση , στην λογική , στην επιστήμη και την εργασία .
Η εποχή των επαναστάσεων (1770 – μέσα 20ου αι.) εξοβέλισε την παθητική στάση των καταπιεσμένων και τους έσπρωξε σε δράση για μορφοποίηση της ιστορίας τους . Ο φιλελευθερισμός παρείχε στο άτομο ένα ελάχιστο «ελευθερίας», ενώ η λέξη «δημοκρατία» υφίσταται υποβάθμιση , γενόμενη αντιπροσωπευτική και συγκεντρωτική .
Ο 19ος αι. , χωρίς μεταφυσικό λόγο, έφερε τον σοσιαλισμό, τον κομμουνισμό, τον φιλελευθερισμό, τον εθνικισμό , το κράτος δικαίου , την κοινωνία ευημερίας , την έλλογη οργάνωση και ανθρωπισμούς , όλα με κίνητρο το κέρδος. Ανέδειξε τον μαζάνθρωπο . Οικογένεια και σχολείο έγιναν τα εργαστήρια της αστικής τάξης πραγμάτων για κατασκευή φρόνιμων και υπάκουων υπηκόων, εκπαιδευμένων στις μηχανικές γλώσσες των μαθηματικών και της λογικής.
Το Δίκαιο των ανθρώπων διαδέχεται το Δίκαιο των λαών .
Η πίεση δημογραφικών, εθνικιστικών, στρατιωτικών, βιομηχανικών, οικονομικών ωθήσων καταστρέφει τις ισορροπίες .
Ο δυτικός άνθρωπος βλέπει το σύμπαν σαν ένα μηχανιστικό ετερόκλητο σύμφυρμα που μπορεί να υποταχτεί με την βοήθεια της τεχνολογίας του.
Ο μύθος της ισχύος ενταγμένος στον μύθο της ευζωΪας καταλήγει στην ιδεολογία απόλαυσης της στιγμής (παροντισμός).
Οι δυο σφαίρες του Σεράγεβο άνοιγαν τον 20ο αιώνα , άνοιγαν τους καινούργιους αιώνες , γεμίζοντας σταυρούς την Ευρώπη, διαλύοντας και ανασυνθέτοντας τις πέντε ηπείρους . Τα σύνορα του 20ου αιώνα είναι τα έσχατα όλης της μέχρι τώρα ιστορίας . Εδώ τελειώνουν όλες οι πίστεις, όλοι οι θεοί , όλες οι ηθικές , όλοι οι μύθοι , όλες οι πνευματικές κατηγορίες των χιλιετιών που προηγήθηκαν . Τερατώδεις ιδεολογίες , επεξεργασμένες από την «επιστημονική» λογική κατασκεύασαν το κενό με δυο παγκοσμίους πολέμους , με κυνικές παραβιάσεις των νομίμων της ανθρωπότητας , με στρατόπεδα συγκέντρωσης , εκτελέσεις , βία , ανελευθερία , εξόντωση αντιφρονούντων σε ψυχιατρεία , και ακόμα με γιγαντισμό των σύγχρονων κρατών σε βάρος της πολιτικής κοινωνίας , καταβύθιση στην κοινωνική μάζα , υπονόμευση της ελευθερίας μέσω οικονομικών μηχανισμών και απώλεια σταθερών υψηλών ηθικών αξιών και πνευματικών και ψυχικών κέντρων .
Τον φαούστειο άνθρωπο διαδέχεται το φαούστειο κράτος, μια τρομερή μηχανή με συντριπτική ισχύ στο κοινωνικό σώμα, με άμεση συνέπεια τον κρατικό παρεμβατισμό, που διογκώνει τη γραφειοκρατία, αποπροσωποποιώντας τον πολίτη σε μαζάνθρωπο .
Ο «Ευρωπαίος του καιρού μας » ή ο «Ευρωπαίος των τεσσάρων τελευταίων αιώνων» σημαίνει «υπάρχει ένας ιδιότυπος άνθρωπος που τον έπλασε η Ευρώπη μέσα στους τελευταίους αιώνες της ιστορίας της · εννοούμε ότι ο ευρωπαϊκός πολιτισμός δημιούργησε εδώ και κάμποσα χρόνια έναν τύπο ανθρώπου με ορισμένες φιλοσοφικές και θρησκευτικές δοξασίες, με ορισμένα θεωρητικά και καλλιτεχνικά διαφέροντα, με ορισμένες ηθικές αρχές και πολιτικές επιδιώξεις, που και στον τομέα της οικονομικής ζωής έχει σχηματίσει τις εντελώς δικές του αντιλήψεις και εκδηλώνεται με μιαν εντελώς δική
του δραστηριότητα».
Η μεταμορφωτική ταυτότητα της Ευρώπης επιτελείται μέσα σ’ ένα επιταχυνόμενο γίγνεσθαι , αρχίζοντας από τον 15ο αιώνα και φθάνοντας μέχρι τον εξοντωτικό κυκλώνα του 20ου αι.
Ο Βίλχελμ Ράϊχ γράφει :
«Η θρησκεία, με το μεταφυσικό της λάθος της απόλυτης ενοχής , κυριάρχησε στον ευρύτερο χώρο , τον κοσμικό. Από εκεί εισχώρησε στους στενότερους χώρους της βιολογικής , κοινωνικής και ηθικής ύπαρξης , φέρνοντας μαζί της τα λάθη της απολυτότητας και της κληρονομικής ενοχής . Η ανθρωπότητα διαιρέθηκε σε εκατομμύρια κομμάτια, ομάδες , έθνη και κράτη , σπαράχθηκε από αλληλοκατηγορίες(…)
Ας κρατηθούμε μακριά απ’ αυτόν τον ξέφρενο χορό . Όσο πιο πολύ κοιτάμε γύρω μας , τόσο πιο τρελός μας φαίνεται . Εκατοντάδες πατριαρχίσκοι , αυτοανακηρυγμένοι βασιλιάδες και πρίγκιπες , αλληλοκατηγορήθηκαν γι’ αυτήν ή την άλλη αμαρτία , κήρυξαν τον πόλεμο , πυρπόλησαν την γη , έφεραν στον λαό τον λιμό και τις επιδημίες . Αργότερα αυτά τα είπαν «ιστορία».Και οι ιστορικοί δεν αμφέβαλλαν καθόλου για την ορθολογικότητα αυτής της ιστορίας .
Σιγά-σιγά ο απλός λαός εμφανίστηκε στη σκηνή .«Φταίει η βασίλισσα…φταίνε οι Αυστριακοί , οι Πρώσοι , οι Ρώσοι…φταίει ο Ναπολέων…φταίνε οι μηχανές…,φταίει το λούμπεν προλεταριάτο… φταίει η μοναρχία , ζήτω το Σύνταγμα…, φταίνε οι μεσαίες τάξεις και το Σύνταγμα. Εξοντώστε τους! Ζήτω η δικτατορία του προλεταριάτου!…,φταίνε οι Ρώσοι!, φταίει η Γερμανία…,φταίει η Αγγλία…, φταίει η Ιταλία , η Γερμανία κι η Ιαπωνία» έλεγαν…
Μόνον όποιος κρατιέται έξω από αυτή την κόλαση μπορεί να απορρήσει που το ανθρώπινο ζώο εξακολουθεί πάντα να ουρλιάζει «Ένοχος!», δίχως να αμφιβάλλει για την δική του πνευματική υγεία, δίχως ν’ αναρωτιέται ούτε στιγμή για την προέλευση αυτής της ενοχής . Τέτοιες μαζικές ψυχώσεις έχουν κάποια προέλευση και κάποια λειτουργία.
Ολόκληρη η αυθεντική επιστήμη της φύσης βρίσκεται έξω από το δοσμένο κοινωνικό πλαίσιο(…) Το δοσμένο κοινωνικό πλαίσιο δεν είναι εφαρμοσμένο με την αντικειμενική θέση του ανθρώπου μέσα στην φύση , αλλά αντανακλά τις λαθεμένες έννοιες που το ανθρώπινο ζώο έχει διαμορφώσει, με το πέρασμα του χρόνου , για την θέση του μέσα στην φύση.
Αυτό το τεράστιο λάθος το βλέπουμε σε μεγάλο μέρος στην ανικανότητα των μαζών έστω και να σκεφτούν την θέση τους μέσα στην φύση(…) Το πρόβλημα βρίσκεται στη γεμάτη μίσος απόρριψη κάθε θεμελιώδους γνώσης για την φύση .
Η βιολογική θωράκιση* του ανθρώπου είναι ο κύριος μηχανισμός της αποτυχίας του(…) Η απώλεια της φυσικής αυτοαντίληψης διχάζει το άτομο σε δυο αντίθετες και αντιφατικές οντότητες : στη μια μεριά η ψυχή και στην άλλη το σώμα ασυμβίβαστο προς την ψυχή . Η «εγκεφαλική λειτουργία», η «διανόηση» είναι αποκομμένη απ’ τον υπόλοιπο οργανισμό · ο οργανισμός θεωρείται «συναισθηματικός» , «ανορθολογικός» και σαν τέτοιος πρέπει να δαμαστεί(…) (*Θωρακισμένος άνθρωπος είναι εκείνος που δεν λειτουργεί φυσιολογικά αλλά καταπιεστικά στη γενετήσιά του λειτουργία)
Όλοι οι θεσμοί του θωρακισμένου ανθρώπου ζώου είναι προσανατολισμένοι σ’ αυτόν τον διχασμό(…)Τα κακά ένστικτα συγκεντρώνονται κάτω από το όνομα «Διάβολος» και οι ηθικές επιταγές κάτω από το όνομα« Θεός». Έτσι ο Θεός παλεύει ενάντια ενάντια στο διάβολο και ο διάβολος βάζει συνέχεια τον δύστυχο άνθρωπο στον πειρασμό να αμαρτήσει ενώπιον του Θεού.
Γιατί ο άνθρωπος δεν ένιωσε εξαρχής ενωμένος με τον Θεό; Γιατί η λύτρωση της Χριστιανικής θρησκείας και η αυστηρή τιμωρία της Εβραϊκής θρησκείας ήταν αναγκαίες;
Οι ιδέες του «απολύτου», του «αιώνιου», της «αμαρτίας» προκύπτουν από την σχάση της προσωπικότητας . Το απόλυτο αντικατοπτρίζει το απρόσιτο του βιολογικού πυρήνα · η βιαιότητα είναι μια εκδήλωση της συνεχούς προσπάθειας να διαπεραστεί η θωράκιση · και ο βαθιά ριζωμένος φόβος της ζωής μάς δείχνει πως ο θωρακισμένος άνθρωπος έχει γίνει ανίκανος να λειτουργήσει σύμφωνα με τον φυσικό αυτορρυθμιζόμενο τρόπο του γενετήσιου χαρακτήρα. Μπορούμε να παρακολουθήσουμε την κοινωνική εγκατάσταση αυτής της σχάσης μέσα σε όλη την γραπτή ιστορία της ανθρωπότητας , στις θρησκείες της , τις ηθικές της , στην αιώνια αμφιταλάντευση ανάμεσα στον νόμο και στο έγκλημα, ανάμεσα στην απόλυτη εξουσία και την ανευθυνότητα των εργαζομένων μαζών .
Ο πολιτισμός μας αναπτύχθηκε από την θωρακισμένη δομή του ανθρώπου και της κοινωνίας του και έχει αρχίσει να αποσυντίθεται . Πρέπει ο άνθρωπος να καταλάβει ποιο είναι το ορθολογικό και χρήσιμο . Ο κοινός παρανομαστής όλων των οικτρών αποτυχιών είναι ότι ο άνθρωπος αποκόπηκε από την ίδια του την φύση.
Το πρόβλημα είναι πώς θα προστατέψουμε τις προσπάθειές μας για την δημιουργία μιας νέας ζωής για τα νεογέννητα βρέφη .»
Ο Έριχ Φρομ γράφει:
«Στον 19ο αιώνα το πρόβλημα ήταν ότι πέθανε ο Θεός
Στον 20ο αιώνα είναι ότι πέθανε ο άνθρωπος.
Στον 19ο αιώνα η απανθρωπιά είχε το νόημα της κτηνωδίας, στον 20ο αιώνα σημαίνει σχιζοφρενική αυτοαλλοτρίωση.
Κάποτε ο άνθρωπος σκότωνε για να ζήσει .Τώρα σκοτώνει για ποικιλία .
Ο σύγχρονος άνθρωπος είναι αλλοτριωμένος από τον εαυτό του , λατρεύει το προϊόν των χεριών του , τους ηγέτες που ο ίδιος αναδείχνει , που όμως δεν μοιάζουν με δημιουργήματά του αλλά φαίνονται να στέκουν πάνω απ’ αυτόν(…) Είναι ανίκανος ν’ αγαπήσει και να χρησιμοποιήσει τη λογική του, να πάρει αποφάσεις, ουσιαστικά είναι ανίκανος να εκτιμήσει την ζωή και γι’ αυτό είναι πάντα πρόθυμος να καταστρέψει τα πάντα . Ο κόσμος έχει και πάλι κατακερματιστεί και χάσει την ενότητά του .
Και ο Αλμπέρ Καμύ γράφει :
«Οι άνθρωποι της Ευρώπης , αφημένοι στις σκιές , παύουν πια να προσβλέπουν στο σταθερό και ακτινοβόλο σημείο . Άρχισαν να ξεχνούν το παρόν για το μέλλον , το κυνήγι για τη ματαιότητα της δύναμης(…) Απελπισμένοι για την ελευθερία των προσώπων, ονειρεύονται μια παράξενη ελευθερία του έθνους :αρνούνται το μοναχικό θάνατο και ονομάζουν αθανασία μια απίθανη συλλογική επιθανάτια αγωνία . Δεν πιστεύουν πια σε αυτό που υπάρχει , στον κόσμο και στον ζωντανό άνθρωπο . Το μυστικό της Ευρώπης είναι ότι δεν αγαπά πια τη ζωή .(…)
Η εξέγερση ενάντια στη φύση γίνεται στο τέλος εξέγερση ενάντια στον ίδιο τον εαυτό σου .
Όλες οι σύγχρονες επαναστάσεις κατέληξαν στο δυνάμωμα του Κράτους . Το 1789 οδηγεί στον Ναπολέοντα , το 1848 στον Ναπολέοντα 3ο , το 1917 στον Στάλιν , οι ιταλικές ταραχές της δεκαετίας 1920 στο Μουσολίνι , η δημοκρατία της Βαϊμάρης στον Χίτλερ. Αυτές οι επαναστάσεις κυρίως μετά τον 1ο παγκόσμιο πόλεμο προβάλλουν τον ισχυρισμό με όλο και μεγαλύτερη θρασύτητα πως έχουν σκοπό να χτίσουν την ανθρώπινη πολιτεία και την ανθρώπινη ελευθερία.
Στο όνομα της μακρόχρονης εξέγερσης , στο όνομα της ανθρώπινης αθωότητας , ξεπροβαίνει σαν αποτέλεσμα μιας αναγκαστικής διαστροφής , η επιβεβαίωση της γενικής ενοχής . Κάθε άνθρωπος είναι εγκληματίας που το αγνοεί(…) Η έννοια της αντικειμενικής ενοχής περιορίζεται σε μια ατέρμονη υποκειμενικότητα, που επιβάλλεται στους άλλους ως αντικειμενικότητα . Η εξουσία θεωρεί ένοχο όποιον δεν την επιδοκιμάζει . Ο νόμος που καθήκον του έχει να διώκει τους υπόπτους , αρχίζει να τους κατασκευάζει.
Στον 20ο αιώνα η δύναμη είναι θλιβερή . Εδώ τελειώνει το θαυμαστό ταξίδι του Προμηθέα(…)Έτσι ο Προμηθέας γίνεται με την σειρά του ένας αφέντης , που πρώτα διδάσκει κι ύστερα διατάζει . Δεν είναι πια ο Προμηθέας αλλά ο Καίσαρας.»
Η σύγχρονη Ευρώπη είναι καρπός μιας μεταμόρφωσης από Ευρώπη Κρατών στην Ευρώπη Εθνών-Κρατών , από Ευρώπη της «balance of powers» στην Ευρώπη της εκρυθμίας και της παρεκτροπής , από την εμπορική Ευρώπη στη βιομηχανική Ευρώπη , από την Ευρώπη του Απογείου , στην Ευρώπη της Αβύσσου , από την Ευρώπη Κυρίαρχο του κόσμου στην υπό κηδεμονία -επαρχία Ευρώπη .
Η παλιά ευρωπαϊκή ταυτότητα ήταν τεμαχισμένη από φιλοπόλεμους εθνικισμούς , συνενώνοντας μέσα της μια δημοκρατική και μια ιμπεριαλιστική ταυτότητα επικαλυμμένη με το γοητευτικό πέπλο της πολιτιστικής της πνευματικότητας . Η νέα ταυτότητα απώλεσε έκτοτε ή απέρριψε τη δεύτερη ταυτότητα(του ιμπεριαλισμού) και είναι η πιο πολυειδής ταυτότητα της unitas multiplex .
Kι ενώ η παλιά Ευρωπαϊκή ταυτότητα θεμελιωνόταν πάνω στην βεβαιότητα του Λόγου και του Πολιτισμού , η νέα ταυτότητα πρέπει να θεμελιωθεί πάνω στην κριτική και αυτοκριτική παράδοση του λόγου και να περιλάβει την αμφισημία του πολιτισμού που γεννήθηκε στην Ευρώπη, ώστε να είναι ανοιχτή στην πολλαπλότητα των πολιτισμών του κόσμου .
Η νέα Ευρωπαϊκή συνείδηση είναι συνείδηση ρευστοτήτων, της πολιτιστικής, της ενεργειακής, της οικονομικής, της δημογραφικής , της ηθικής και πάνω απ’ όλα της πολιτικής και στρατιωτικής αστάθειας μιας Ευρώπης που κυνηγά το διπλό φάντασμα του εξολοθρευτισμού και του ολοκληρωτισμού .
Η νέα Ευρωπαϊκή συνείδηση συνδέει αδιάρρηκτα την συνείδηση όλων αυτών των ρευστοτήτων με τη συνείδηση ότι αυτές είναι παρακαταθήκες μιας μοναδικής κληρονομιάς με καθολική αξία. Και παράλληλα είναι συνείδηση των δυνάμεων που εργάζονται υπό τα Κράτη (τοπικισμός , οικολογισμός) και εντός της Παιδείας , για να διαφυλάξουν τις ευρωπαϊκές ταυτότητες , τις ποικιλομορφίες , τις αλήθειες . Είναι μαζί η συνείδηση της συνεργίας όλων αυτών των δυνάμεων . Η νέα Ευρωπαϊκή συνείδηση είναι η συνείδηση μιας κοινότητας της μοίρας , η οποία κυοφορείται από το 1945 και έχοντας ως κληρονομία τις αμοιβαίες εχθρότητες , προβάλλει μόλις από το παρόν μας , διότι το μέλλον μας είναι εκείνο που την επιβάλλει .
Ωστόσο , η γηραιά Ευρώπη φαίνεται να σύρεται στο ιμπεριαλιστικό άρμα της Αμερικής, η οποία δεν έχει πολιτισμική βάση, αλλά δημιουργήθηκε από τυχοδιώκτες με μωσαϊκή επιμειξία αντίθετη στην έννοια της ταυτότητας. Γι ’ αυτό η Αμερική (ΗΠΑ) εξάγει την πηγή κρίσης κάθε ταυτότητας και ενώ η ίδια έφτιαξε ένα ισχυρό κράτος , ασκεί πιέσεις αποδόμησης κρατών και εθνών . Τα κράτη αποσυντίθενται και αντικαθίστανται από ευρύτερες γεωγραφικές βάσεις .
Κορνήλιος Καστοριάδης : «Πώς και γιατί οι πιο παραγωγικές κοινωνίες που γέννησε ποτέ η Γη απειλούνται τώρα θανάσιμα από ένα καθεστώς που δεν καταφέρνει να θρέψει και να στεγάσει αξιοπρεπώς τον πληθυσμό του; Πώς και γιατί δημιουργείται και διατηρείται αυτή η απίστευτη εκούσια τύφλωση των πληθυσμών της Δύσης μπροστά στα τερατώδη ενδεχόμενα που η κατάσταση αυτή προφανώς εγκυμονεί;
Πίσω απ’ αυτά τα φαινόμενα κρύβεται μια διαδικασία αποσύνθεσης των δυτικών κοινωνιών , και μάλιστα όλων των τάξεων . Παρά τα όσα λέγονται εδώ και τρία τέταρτα του αιώνα― παρακμή της Δύσης,πολιτισμική κρίση , κοινωνική κρίση― ,η αποσύνθεση αυτή δεν έχει ακόμα κατανοηθεί ούτε αναλυθεί .
Η αποσύνθεση των διευθυντικών μηχανισμών Η απογραφή των εκδηλώσεων της αποσύνθεσης μπορεί να γίνει εύκολα παρακολουθώντας την διαρκή αποτυχία της ακολουθούμενης πολιτικής (ή , ακόμα χειρότερα, την απουσία οιασδήποτε πολιτικής) σε όλους τους σημαντικούς τομείς . Αν οι δυτικές κοινωνίες συνεχίζουν να λειτουργούν, αυτό σίγουρα δεν οφείλεται στους ηγέτες τους αλλά στην εξαιρετική ευκαμψία και προσαρμοστικότητα(ελαστικότητα) των καπιταλιστικών και φιλελεύθερων θεσμών(χαρακτηριστικά που τα παραγνωρίζουν τελείως οι επικριτές και οι αντίπαλοι του καθεστώτος) και στα τεράστια αποθέματα κάθε είδους(όχι μόνο οικονομικά) που έχουν ήδη συσσωρεύσει .(…)
Στο «πολιτικό» με τη στενή έννοια επίπεδο τα κόμματα, μεταμορφωμένα εξ ολοκλήρου σε γραφειοκρατικές μηχανές, κερδίζουν απλά και μόνο την εκλογική υποστήριξη από τους πολίτες , τους οποίους αδυνατούν πια να «κινητοποιήσουν», ό,τι κι αν μπορεί να σημαίνει αυτός ο όρος . Τα ίδια τα κόμματα πεθαίνουν από ιδεολογική ασιτία , αναμασούν τροπάρια που δεν τα πιστεύει πια κανείς (σοσιαλιστές και κομμουνιστές στη δυτική Ευρώπη) ή πάλι παρουσιάζουν ως « νέες θεωρίες» και «νέες πολιτικές» διάφορες πεπαλαιωμένες προλήψεις (Θάτσερ, Ρήγκαν κλπ.)
Τα σημερινά συνδικάτα είναι απλώς ομάδες πίεσης που υπερασπίζονται τα συντεχνιακά συμφέροντα των μελών τους(…)
Τα μεγάλα κινήματα που ταρακούνησαν τα τελευταία είκοσι χρόνια τις δυτικές κοινωνίες― οι νέοι , οι γυναίκες , οι εθνικές και πολιτιστικές μειονότητες , οι οικολόγοι― υπήρχαν βέβαια (και παραμένουν δυνητικά) σημαντικά από κάθε άποψη(…), όμως , μετά την υποχώρησή τους, έχουν περιέλθει σε κατάσταση ομάδων που όχι μόνο είναι μειοψηφικές αλλά και κατακερματισμένες , ανίκανες να αρθρώσουν τους στόχους και τα μέσα με όρους καθολικούς , αντικειμενικά έγκυρους και ικανούς να κινητοποιήσουν κόσμο(…).
Η σημερινή «πολιτική» κοινωνία κατακερματίζεται όλο και περισσότερο, κυριαρχείται από λόμπι κάθε είδους, τα οποία προκαλούν γενική τροχοπέδηση του συστήματος, γιατί το καθένα απ’ αυτά είναι σε θέση να παρεμποδίσει αποτελεσματικά κάθε πολιτική που αντιτίθεται στα πραγματικά ή στα υποτιθέμενα συμφέροντά του : κανένα τους δεν έχει γενική πολιτική θέση , αλλά και να είχαν, δεν θα μπορούσαν να την επιβάλλουν.»
Δυστυχώς, όμως, στο τέλος του 20ου αιώνα, η Ιστορία έδειξε , για άλλη μια φορά , τη χονδροειδή κακοήθεια των προθέσεων του οικονομικού πολιτικού μορφώματος , που υπό το προσωπείο της «Ευρωπαϊκής Ένωσης», μαζί με τις ΗΠΑ ,υπό την αιγίδα του ψευδεπίγραφου ΟΗΕ(Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών) , μεθόδευσαν τον πόλεμο και τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, στον Ευρωπαϊκό χώρο, προκαλώντας πολυδιασπάσεις για πλήρη αποδιοργάνωση της ενότητας . Παρόμοια τακτική εξακολούθησε η Ευρωπαϊκή Ένωση , γενόμενη ουραγός και στον κατακτητικό πόλεμο των ΗΠΑ ,με μεταλλαγμένους απανθρώπους μισθοφό- ρους , κατά του Ιράκ και άλλων λαών της Ασίας (Αφγανιστάν, Κουρδιστάν, Παλαιστίνη, Ιράν―παλαιότερα Βιετνάμ , Καμπότζη , Κορέα…) και κατά της Λιβύης .
Όλες αυτές οι συγκυρίες σκιαγραφούν το πραγματικό πρόσωπο της μέχρι τούδε Ευρωπαϊκής Ένωσης που στοχεύει , υπό την πρόφαση της οικονομικής ενοποίησης-πράγμα που εξασφαλίζει τεράστια κέρδη στους ιθύνοντες- στην ολοκληρωτική υποταγή και άκριτη χειραγώγηση των Ευρωπαϊκών λαών, με παθητική συμμετοχή στην παραγωγή και κατανάλωση , με αστυνομική βία στην οποιαδήποτε ειρηνική διαδήλωση , με διασπορά τρομοκρατίας και τεχνητών «κρίσεων» , με αύξοντα πλήθη εκατομμυρίων ανέργων , με σοβαρότατο μορφωτικό έλλειμμα στην μέχρι τώρα «εργαλειακή» Εκπαίδευση-Παιδεία , και με τεράστιο έλλειμμα ασφαλείας και προστασίας της ζωής , αφού εξοντώνει τους νέους με ναρκωτικά , απραξία και αλλοτριωμένες συνειδήσεις (πλύση εγκεφάλου από Σχολείο , ΜΜΕ , ηλεκτρονική προπαγάνδα internet, ψυχοτρονική τεχνολογία) , ψεκάζει απ’ αέρος τους πληθυσμούς της με καρκινογόνα κατασταλτικά δηλητήρια και αλλοιώνει την δυναμικότητα των τροφίμων με επικίνδυνα μεταλλαγμένα υβριδιακά υποπροϊόντα, προκειμένου να προκαλέσει την εξασθένηση, την παθητική υποταγή και υποδούλωση των μαζών, συμβάλλοντας συνάμα και στην κοινωνική παθογένεια .
Κώστας Βεργόπουλος : “Αποθέωση της συντηρητικής ευρηματικότητας είναι το σύγχρονο θεώρημα περί της παγκοσμιοποίησης του καπιταλισμού και των εθνικών οικονομιών . Εμπρός στον φόβο της υποτιθέμενης ασιατικής επέλασης νομιμοποιούνται όλες οι μέχρι σήμερα απαγορευμένες ως παράνομες και καταχρηστικές συμπεριφορές του κεφαλαίου . Υπό το συντριπτικό επιχείρημα της ανταγωνιστικότητας δικαιολογούνται πλέον η κατάρρευση των μισθών, της απασχόλησης και της κοινωνικής προστασίας των εργαζο-μένων . Η έννοια της παγκοσμιοποίησης , ενόσω δεν προσδιορίζεται επακριβώς , ενόσω δεν υπόκειται σε οιονδήποτε λογικό έλεγχο, ενώ παράλληλα χρησιμοποιείται ως άλλοθι για να καλύψει κάθε είδους ευτέλεια , έπεται ότι έχει αναχθεί σε ιερό και όσιο δόγμα της νέας ορθοφροσύνης του καιρού μας .
Στη μεταπολεμική Ευρώπη, ο θεμέλιος μύθος της πανεθνικής αντίστασης στο φασισμό συμπληρωνόταν με τον άλλο θεμέλιο μύθο της αντιπαλότητος με το εξ ανατολών ανταγωνιστικό σοβιετικό δέος . Διασφαλίσθηκε έτσι στη μεταπολεμική Ευρώπη η κοινωνική συνοχή , λειτούργησαν τα μεταπολεμικά κοινωνικά συμβόλαια, αιτιολογήθηκε η αμερικάνικη παρουσία και προστασία . Όμως από τη στιγμή που οι θεμέλιοι μύθοι της μεταπολεμικής ευρωπαϊκής ευημερίας κατέρρευσαν στη δεκαετία του ’80 , κατέρρευσε μαζί μ’ αυτούς και η συσπειρωτική δυναμική τόσο στο δυτικό κόσμο σαν σύνολο όσο και στις επιμέρους εθνικές κοινωνίες .
Από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 , οι ευρωπαϊκές κοινωνίες αναζητούν απεγνωσμένα νέους θεμέλιους μύθους προκειμένου ν’ αυτοπροσδιορισθούν, να συσπειρώσουν , να σταθεροποιήσουν , ν’ ανασυγκροτήσουν . Το αντίπαλο δέος του κομμουνισμού έχει σήμερα αντικατασταθεί με τον φόβο και την ανασφάλεια που εμπνέει η ιδέα της ασιατικής οικονομικής επέλασης . Ο σύγχρονος μύθος της ασιατικής απειλής φιλοδοξεί να νομιμοποιήσει τον πλέον απεριόριστο κοινωνικό συντηρητισμό . Ευελιξία και αποσταθεροποίηση της εργασίας , κατάλυση του συστήματος κοινωνικής προστασίας , κατάργηση των ρυθμιστικών παρεμβάσεων του Κράτους, στο όνομα της απελευθέρωσης και της ανταγωνιστικότητας .
Στη μεταπολεμική περίοδο η Ευρώπη έδειξε πως η υψηλού βαθμού κοινωνική συνοχή , δηλαδή η ενσωμάτωση των εργαζομένων , συνιστά θετική προϋπόθεση για τη διεθνή ανταγωνιστικότητα . Όμως , στις μέρες μας , με πρόσχημα την επιδίωξη πρόσθετης ανταγωνιστικότητος , ο νεοσυντηρητισμός καταστρέφει την κοινωνική συνοχή , ωθεί τις ευρωπαϊκές κοινωνίες στο αδιέξοδο και στην κατάτμηση , πράγμα που θυμίζει την “ατιμωτική” περίοδο της ευρωπαϊκής ιστορίας 1815 – 1848 .
Αναπτύσσεται σήμερα σωρεία επιθέσεων ενάντια σε θεμελιώδεις έννοιες, όπως η εργασία , το κοινωνικό Κράτος ,η κοινωνική συνοχή , το δημοκρατικό πολίτευμα , η κοινωνία . Η επαγγελία της Ευρώπης για τον 21ο αιώνα , αντί να εμπνέει δυναμισμό και αισιοδοξία , καταλήγει έτσι να τροφοδοτεί αισθήματα παθητικότητος , ανασφάλειας και φρίκης σε ευρυνόμενα στρώματα πολιτών της γηραιάς ηπείρου . Με το μύθο της ανταγωνιστικότητος επιχειρείται σήμερα ν’ ακυρωθούν όχι απλά “κεκτημένα” , που λοιδωρούνται ως “αρχαϊκές” , αλλά κοινωνικές καταστάσεις και ισορροπίες που έχουν μακροχρόνια διαμορφωθεί στις δυτικές κοινωνίες , ανεξάρτητα από νομοθεσίες και πολιτικές βουλήσεις .Η σχέση ανάμεσα στην εργασία και στον ελεύθερο χρόνο , η ποιότητα ζωής και συνθηκών εργασίας , η ισότητα ανάμεσα στη γυναικεία και ανδρική εργασία , η εκπαίδευση , η υγεία , τα ασφαλιστικά συστήματα δεν ανάγονται σε απλά νομικά και θεσμικά σημεία , αλλά συνιστούν βαθύτερες κοινωνικές και πολιτιστικές καταστάσεις (…) Το κοινωνικό σύνολο είναι πάντα ανώτερο από το άθροισμα των μερών του . Η κοινωνική συνοχή προσδίδει πάντα ένα πρόσθετο όφελος σε όλα τα μέλη της κοινωνίας(…)
Μεταπολεμικά το Κράτος ανέλαβε να διασώσει τον καπιταλισμό όχι από την απειλή των μισθωτών , αλλ’ από την αρπακτικότητα των καπιταλιστών . Το Κράτος διογκώθηκε όχι λόγω της βουλημίας των γραφειοκρατών , αλλ’ ως προϋπόθεση για την ευρυθμότερη λειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος, για την αύξηση της γενικής ευημερίας και, φυσικά, και των κερδών . Εάν σήμερα τίθεται πρόβλημα προσαρμογής της κοινωνίας στις νέες διεθνείς συνθήκες, αυτό δεν αντιμετωπίζεται με κυβερνητικά διατάγματα ούτε με διάλογο με εκπροσώπους που εκ των προτέρων διαβάλλονται ως συντεχνιακοί . Η προασρμογή της κοινωνίας παραμένει πάντα υπόθεση της ίδιας της κοινωνίας και των μελών της. Η θρυλούμενη στις μέρες μας ευελιξία της εργασίας και η απορρύθμιση αιτιολογούνται με στόχο τη μείωση του κόστους εργασίας και τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητος .
Εφ’ όσον η Ευρώπη πραγματοποιεί το μέγιστο στον κόσμο εμπορικό πλεόνασμα των 200 δισ. δολλαρίων τον χρόνο (1998) , η υποτιθέμενη υστέρηση ανταγωνιστικότητος είναι σε μεγάλο βαθμό μυθική . Αντιθέτως , ένα τόσο μεγάλο πλεόνασμα θα έπρεπε να συμβάλλει στη μείωση της ανεργίας και όχι στην αύξησή της. Ο Paul Krugman έχει δείξει ότι η σημερινή ανεργία , η νέα φτώχεια και οι κοινωνικοί αποκλεισμοί δεν οφείλονται σε διεθνή αίτια αλλά σε εσωτερικά , που έχουν σχέση με την ακολουθούμενη οικονομική πολιτική . Μελέτες του ΟΟΣΑ (1996) διαπιστώνουν ότι η Ευρώπη συγκεντρώνει τη μέγιστη μη επενδυμένη αποταμίευση και ταυτόχρονα τον χαμηλότερο βαθμό χρησιμοποίησης του εγκαταστημένου βιομηχανικού εξοπλισμού. Διαμορφώνεται στη γηραιά ήπειρο η οξύτερη κοινωνική πόλωση ανάμεσα στον χρηματικό πλούτο από τη μια πλευρά , στην ανεργία και στους αποκλεισμούς από την άλλη . Η κοινωνική συνοχή κλονίζεται , οι κοινωνίες αποσαθρώνονται , η ευρωπαϊκή δυναμική εκμηδενίζεται , όχι επειδή άλλαξε η φύση της ανάπτυξης ούτε επειδή κάποιο τμήμα της κοινωνίας κατορθώνει να προσαρμοσθεί και ν’ αναπτυχθεί , αλλ’ επειδή δεν υπάρχει καθόλου ανάπτυξη, ενώ παράλληλα το χρήμα σωρεύεται χωρίς προηγούμενο . Η ανεργία αποτελεί ασφαλώς αποτυχία των ασθενέστερων να γίνουν απασχολήσιμοι , όμως συνιστά ακόμη μεγαλύτερη αποτυχία για τη σύγχρονη κοινωνία το ότι έχει αναγάγει την περιθωριοποίηση εκατομμυρίων ανθρώπων σε ρυθμιστή της ανταγωνιστικότητος των τιμών!(…)
Η κοινωνική αποδιοργάνωση στη γηραιά ήπειρο οφείλεται προφανώς και πρωτίστως σ’ εσωτερικά αίτια, σε ατυχείς εσωτερικές επιλογές και πολιτικές που επιδεινώνουν, αντί να ελαφρύνουν, την τρέχουσα ύφεση και ανεργία .
Τα εξωτερικά πλεονάσματα της Ευρώπης είναι μεγάλα και, σύμφωνα με την οικονομική θεωρία , θα έπρεπε να επενδύονται στο εξωτερικό για λόγους διεθνούς σταθερότητος , εν τούτοις το γαλλογερμανικό ζεύγος τα κατακρατεί εν μέρει σε χρυσό στις κεντρικές τράπεζες . Η δυσπιστία την ευρωπαίων υπευθύνων και του κοινού στο ίδιο τους το νόμισμα μπορεί ν’ αποβεί μοιραία για την Ευρώπη αλλά και για την παγκόσμια οικονομία . Στα 1927 -1929 , το “χρυσό φρένο” της γαλλικής Κεντρικής Τράπεζας είχε συμβάλει στο οικονομικό κραχ του 1929 , ενώ η χρυσοφιλία της γερμανικής, στα 1930 – 1933, επιδείνωσε την κατάρρευση στη γηραιά ήπειρο.
Με “χρυσά φρένα” των κεντρικών τραπεζών ελέγχεται η νομισματική κυκλοφορία , η πραγματική αξία του χρήματος , τα επιτόκια ενεργοποιούνται , όμως σπάζει η αυξητική δυναμική της οικονομίας . Ο περιορισμός του νομίσματος από την ποσότητα χρυσού παραμένει στοιχείο “βαρβαρότητος”, σύμφωνα με τον Keynes . Μονόπλευρη εμπιστοσύνη στο χρυσό υπονοεί δυσπιστία στην οικονομία .(…).
Στην εποχή μας, με τις διεθνείς νομισματικές συμφωνίες της Ιαμαϊκής (1977), άνοιξε ο δρόμος για κατάργηση οιασδήποτε αναφοράς στον χρυσό . Όμως, με το Ευρωπαϊκό Νομισματικό Σύστημα (1979) εγκαινιάσθηκε ” πολιτική χρυσού χωρίς χρυσό “. Η πολιτική ελέγχου της προσφοράς χρήματος, με επιτήρηση της ισοτιμίας του και αντιπληθω-ρισμομανία, στάθηκε τόσο επιτυχής, ώστε η ευρωπαϊκή οικονομία παγιδεύτηκε στη δυναμική ύφεσης και ανεργίας (…)
Όμως, ενόσω η διεθνής παρουσία της συρρικνώνεται, οι τίτλοι της Ευρώπης θα βαραίνουν όλο και λιγότερο. Η ισχύς της Αμερικής, παρά τις διακυμάνσεις του δολαρίου, οφείλεται στην παγκόσμια παρουσία της, ενώ η αδυναμία της Ευρώπης ακόμη και αν το ευρώ παρέμενε σταθερό, αντιστοιχεί στην εσωστρέφειά της .
Η διερεύνηση των στοιχείων δείχνει ότι οι σύγχρονες επενδύσεις βρίσκονται υπερβολικά συγκεντρωμένες από γεωγραφική άποψη, με συνέπεια τον αυξανόμενο βαθμό δυσλειτουργίας του παγκόσμιου συστήματος. Οι επτά χώρες της ομάδας του G7 συλλαμβάνουν σήμερα 50% των συνολικών διεθνών επενδύσεων και δεκαπέντε χώρες του ΟΟΣΑ συλλαμβάνουν το 75% αυτών των επενδύσεων, ενώ οι υπόλοιπες χώρες του κόσμου υφίστανται τη φυγή, ακόμη και της εθνικής αποταμίευσής τους προς το εξωτερικό, ακριβώς λόγω της ενοποίησης των διεθνών χρηματαγορών και λόγω της ακολουθούμενης πολιτικής υψηλών ισοτιμιών .
Παρά τη συγκεντροποίηση των χρηματιστικών τοποθετήσεων, ο καθαρός σχηματισμός του κεφαλαίου τόσο στη δυτική Ευρώπη όσο και στη βόρειο Αμερική και Ιαπωνία παραμένει μέχρι σήμερα κατά 40% κατώτερος σε σχέση με τα επίπεδα της περιόδου προ του 1974 . Επιβεβαιώνεται ότι η σύγχρονη διεθνοποίηση επιτρέπει στις χρηματιστικές αγορές να χειραφετούνται από τον έλεγχο του Κράτους και των τραπεζών, αλλά αυτό δεν έχει αποφέρει μέχρι σήμερα ούτε την ανάκαμψη των διεθνών επενδύσεων ούτε τη λειτουργικότερη κατανομή τους. Στις χώρες του Τρίτου Κόσμου η κατάσταση έχει αποβεί ιδιαίτερα ανησυχητική : για το σύνολο των χωρών αυτής της κατηγορίας, οι καθαρές εισροές κεφαλαίου από το εξωτερικό είναι αρνητικές από το 1985 κι έπειτα, πράγμα που σημαίνει ότι ο Τρίτος Κόσμος, αντί να χρηματοδοτείται, χρηματοδοτεί ο ίδιος τις δυτικές οικονομίες κατά 30 – 40 δισ. δολλάρια ετησίως. Για τις αναπτυσσόμενες χώρες η παγκοσμιοποίηση έχει λάβει το νόημα της φυγής της εθνικής αποταμίευσης προς το εξωτερικό, της αυξανόμενης χρηματιστικής στενότητος και της καθαρής αποσυσσώρευσης παραγωγικού κεφαλαίου .
Η ιστορική εμπειρία δείχνει ότι οι σχέσεις ανάμεσα στις χώρες ενσωματώνονται σ’ ένα σύνολο που ορίζεται ως “παγκόσμιο σύστημα”, από τη στιγμή που μια μεγάλη δύναμη αναλαμβάνει να τις ομογενοποιήσει και να τις σταθεροποιήσει . Η έννοια του παγκόσμιου συστήματος προϋποθέτει τη διεθνή σταθεροποίηση και αυτή με τη σειρά της την ηγεμονία της δύναμης που ασκεί τη σταθεροποιητική λειτουργία . Η έννοια της σταθεροποίησης περιλαμβάνει κατά κύριο λόγο τη δημιουργία και διαχείριση του διεθνούς χρήματος, την ισόρροπη κατανομή του μεταξύ των χωρών και τον ρόλο του τελικού πιστωτή .(…) Το κενό ηγεμονίας στον κόσμο έγινε φανερό από τη στιγμή που οι ΗΠΑ : α) εγκατέλειψαν την αρχή της διεθνούς μετατρεψιμότητος του δολλαρίου σε χρυσό β) επιβράδυναν τη δημιουργία διεθνούς ρευστότητος στον κόσμο , γ) από το 1983(…) αποσύρουν από τη διεθνή ρευστότητα αυξανόμενες ποσότητες λόγω του γιγαντιαίου δημοσιονομικού ελλείμματός τους(…) δ) από το 1985 , οι ΗΠΑ έχουν μετατραπεί, για πρώτη φορά στην πρόσφατη ιστορία τους , σε διεθνή οφειλέτη και το εξωτερικό χρέος τους υπερβαίνει κατά 50% το συνολικό χρέος του υπόλοιπου κόσμου. Συνέπεια των τεσσάρων μεταβολών είναι ότι, στις μέρες μας, οι ΗΠΑ, αντί να σταθεροποιούν το παγκόσμιο σύστημα, το αποσταθεροποιούν όλο και βαθύτερα. Αντί να ηγεμονεύουν του διεθνούς συστήματος, έχουν καταλήξει να το ανταγωνίζονται .
Επί πλέον, η Γερμανία, ιδίως μετά την ενοποίησή της (1989), ακολουθεί μια πολιτική που καθιστά αδύνατη οποια- δήποτε διεθνή σταθεροποίηση : αρνείται να ανατιμήσει το μάρκο, πράγμα που αποσταθεροποιεί τους εταίρους της.(…) Η σημερινή διαχείριση του φαινομένου της παγκοσμιοποίησης αποδεικνύεται ως ένας παράγων πρόσθετης αστάθειας και ανισομερειών στον κόσμο, ως ένας συντελεστής συρρίκνωσης του διεθνούς οικονομικού πεδίου. Είναι βέβαιο ότι έτσι οι πάσης φύσεως πιστωτές ελέγχουν όλο και περισσότερο την παγκόσμια οικονομία, κυρίως με την άνοδο των επιτοκίων και την αποκλιμάκωση του πληθωρισμού, η νομισματική “σταθεροποίηση” που επιδιώκουν δημιουργεί περισσότερα προβλήματα απ’ όσα επιλύει, ακόμη και για τους ίδιους .”
Ο αυταρχικός χρηματιστικός ολοκληρωτισμός στην Ευρώπη, με επίκεντρο την σκληροπυρηνική Γερμανία, οδήγησε αρκετά κράτη στα πρόθυρα πτώχευσης( Ιρλανδία, Ισλανδία, Ισπανία, Πορτογαλία, Ελλάδα…) αλλά και πολλούς λαούς σε οικονομική εξαθλίωση, με χιλιάδες αυτοκτονίες κι εκατοντάδες χιλιάδες νέους μετανάστες.
Η επιβολή Δανείων-Μνημονίων από το ΔΝΤ Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα παγί-δευσε τους δανειολήπτες σε καθεστώς υποθήκευσης όλης της χώρας τους στα νύχια των αρπαχτικών τραπεζικών τοκογλύφων, επιβάλλοντας την δουλοποίηση των λαών και των μελλοντικών γενεών υπό τις διαταγές των κρατούντων κεφαλαιοκρατών. Στην Ελλάδα, οι μέχρι τον Ιανουάριο 2015 ξενοκίνητες κυβερνήσεις υπέγραψαν Μνημόνια Υποθή-κευσης της χώρας, του κράτους και του λαού, κατέστρεψαν τις αναπτυξιακές δομές και ξεπούλησαν το παρόν και το μέλλον του Ελληνικού Πολιτισμού στους χρηματιστικούς τοκογλύφους.
Η Ευρώπη των δυο ταχυτήτων ήρθε σε ευθεία ρήξη. Από τη μια η χρηματιστική καπιταλιστική μηχανή του υπερκέρδους των “ισχυρών” κι από την άλλη οι αγωνιζόμενοι για την Ελευθερία, Δημοκρατία, Ευημερία τους Λαοί της Ευρώπης. Κι όταν στην διακήρυξη Δημοψηφίσματος των Ελλήνων κατά της επιβολής δεινών οικονομικών περιορισμών εκ μέρους της Ε.Ε., ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς, απείλησε τον ελληνικό λαό με έξοδο από το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα, με κατάργηση της νόμιμα εκλεγμένης δημοκρατικής κυβέρνησής του κι επιβολή εγκάθεκτης “κυβέρνησης τεχνοκρατών”, παραβιάζοντας τον ελληνικό νόμο, κι έκλεισε τις τράπεζες, καταληστεύοντας τα χρήματα των Ελλήνων( Ιούλιος 2015), στην κρίσιμη Διάσκεψη του Ευρωκοινοβουλίου για την τύχη της Ελλάδας μετά το σύννομο OXI ( της 5 Ιουλίου 2015) του ελληνικού Δημοψηφίσματος, ο έλληνας ευρωβουλευτής ηρωικός Μανώλης Γλέζος , που τον Μάϊο 1941 κατέβασε τη ναζιστική σημαία από την Ακρόπολη Αθηνών και ύψωσε την ελληνική, εν έτει 2015 απάντησε στον βάρβαρο Σουλτς με τα λόγια της Αρχαιοελληνικής Πνευματικής Παράδοσης :
“Πρώτα-πρώτα, ξένε, άρχισες τον λόγο σου μ’ ένα λάθος, / όταν ζητάς τύραννο-δυνάστη εδώ ` / η πόλη αυτή δεν εξουσιάζεται από έναν άνδρα, / είναι ελεύθερη.. Εδώ κυβερνούν οι πολλοί / που εναλλάσσονται στα αξιώματα χρόνο με τον χρόνο ` / δεν δίνουν πιο πολλά στον πλούτο και ο φτωχός έχει τα ίσα.”
“Πρώτον μεν ήρξω τον λόγον ψευδώς, ξένε, ζητών τύραννον ενθάδε ` ου γαρ άρχεται ενός προς ανδρός αλλ’ ελευθέρα πόλις, δήμος δ’ ανάσσει διαδοχαίσιν εν μέρει ενιαυσίαισιν, ουχί τω πλούτω διδούς το πλείστον αλλά χω πένης έχων ίσον.”
Brussels, Belgium
Paris, France
Paris
London, UK





















-
:ΠΛΑΤΩΝΟΣ “ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΝ” (317c)“…Και τότε παρατηρούσα και τώρα παρατηρώ ότι οι μεγάλες και υπέρογκες περιουσίες και των ιδιωτών και των μοναρχών σχεδόν όσο μεγαλύτερες είναι, τόσο πιο πολλούς και πιο μεγάλους διαβολείς τρέφουν και άλλους ανθρώπους που επιδίδονται στις αισχρές και βλαβερές απολαύσεις. Και κανένα μεγαλύτερο κακό από αυτό και γενικά η δύναμη της εξουσίας δεν γεννά… “…Το ίδιο κακό επαναλαμβάνεται με τρομαχτικές επιπτώσεις έως και σήμερα…Η ανοχή των πολλών στο άδικο των διεφθαρμένων ολίγων εξουσιαστών ευθύνεται για την σημερινή κατάντια της Ανθρωπότητας……

“ΟΥΡΑΝΙΟΝ ΦΥΤΟΝ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ” (ΠΛΑΤΩΝΟΣ “ΤΙΜΑΙΟΣ”)…

…


Ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ, υποστήριξε καθοριστικά την ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ από τον τουρκικό ζυγό, με τα πολιτικά του επιχειρήματα συμμετέχοντας σε Συνέδρια τ…


Δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε τις ευεργεσίες που θα είχε η εφαρμογή του σχεδίου Τέσλα πάνω στην ανθρώπινη εξέλιξη. Ο ρους του ανθρώπινου πολιτισμού θα άλλαζε. Όταν ο καθένας θα μπορούσε, καρφώνοντας μια ράβδο στο έδαφος ή τοποθετώντας μια μεταλλική πλάκα στην ταράτσα του σπιτιού του, να είναι ενεργ…
